Η παλιά λάμπα πετρελαίου με το φυτίλι και το λαμπογυάλι!

Εκείνα τα χρόνια ηλεκτρισμός στο χωριό δεν υπήρχε. Ο φωτισμός των σπιτιών γινόταν με λάμπες πετρελαίου , με το καντήλι ή τους λύχνους λαδιού!

Για να λειτουργήσει η λάμπα καλά και να έχει καλή απόδοση , έπρεπε το λαμπογυάλι να είναι πάντα καθαρό! Η γιαγιά κάθε μέρα το έπλενε με σαπουνάδα και όταν δεν ήταν πολύ μουτζουρωμένο, το καθάριζε μ’ ένα πανί που έβαζε μέσα και το γύριζε γύρω – γύρω μ’ ένα ξύλο.

Στο φως της λάμπας, κεντήθηκαν, πλέχτηκαν και γνέθηκαν προικιά, ειπώθηκαν ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά!

Κάτω από το λιγοστό φως της διάβαζαν τα παιδιά και μορφώθηκαν!

Συντροφιά μ’ αυτήν γίνονταν τ’ ατέλειωτα νυχτέρια , πάντα με κατεβασμένο το φυτίλι και τη φλόγα χαμηλωμένη για να μην καίει πολύ πετρέλαιο!

Έτσι φέγγαμε τότε τα σκοτάδια ! Με τη λάμπα των παιδικών μας χρόνων! Τότε…… που τα σπίτια μύριζαν πετρέλαιο και καλοσύνη!

…………

Τα παιδιά πέφταμε πρώτα για ύπνο κι ώσπου να πέσουν κι οι μεγάλοι, κυνηγούσαν τα μάτια μας τις σκιές που γένναγε το φως της λάμπας πάνω στους τοίχους και στο ταβάνι……..και με τη μυρωδιά του πετρελαίου στη μύτη μας…… μας έπαιρνε γλυκά- γλυκά ο ύπνος!