Ποίημα για την υγειονομικό που αυτοκτόνησε

Χρυσάνθη

Την έλεγαν Χρυσάνθη

Κι έκανε ονείρατα πολλά

Στην καρδιά της μύρια άνθη

Μα και μάτια λαμπερά.

Της πήραν τη δουλειά

Της έκλεψαν και το ψωμί

Όλα πια ήταν σκοτεινά

Χωρίς χαρά κι απαντοχή.

Βγήκε στους δρόμους

Φώναξε για το δίκιο δυνατά

Μ’ απέναντι τους αστυνόμους

Και του κράτους τα θεριά.

Στην ψυχή της δάκρυα

Στα χείλη της ένα πικρό γιατί

Πεταμένη σε μιαν άκρια

Κι ασταμάτητη η βροχή.

Σαν το εύθραυστο γυαλί

Της σπάσανε την αντοχή

Γιατί ήθελε δικό της το κορμί

Κι έβαλε τότε τέλος στη ζωή.

Όμως η αλήθεια θα λάμψει

Χρυσάνθη, σαν το ηλιακό φως

Και τα σκοτάδια θα κάψει

Γιατί έτσι το θέλει ο Θεός.

Ισίδωρος Καρδερίνης

Ποιητής