Οι δεκαεπτά σφαίρες του ναζισμού ενάντια στην δημοκρατία και τον πολιτισμό.
Εκτελέστηκε με 17 σφαίρες όσα ήταν και τα χρόνια της, ανάμεσα σε 50 Έλληνες δίνοντας την ζωή της για την πατρίδα. Μέχρι την τελευταία στιγμή η δεκαεφτάχρονη ηρωίδα της κατοχής αντιμετώπισε με περιφρόνηση τις κάννες τους αιώνιος εχθρούς.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected] και Official website The Times of Voulgaroktonos).
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου του 1927, από ευκατάστατους γονείς καταγόμενους από τη Σπάρτη. Ήταν ακόμη μαθήτρια ακόμη του Αρσακείου, όταν ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ήταν άριστη μαθήτρια και μιλούσε τέσσερις γλώσσες. Έκρυβε όπλα και προκηρύξεις κάτω από την σχολική της ποδιά, έγραφε συνθήματα στους τοίχους και κολλούσε αφίσες, προκαλώντας τους Γερμανούς.
Στις 16 Ιουλίου του 1944, την ημέρα των γενεθλίων της, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και την συνέλαβε. Την μετέφεραν στο αρχηγείο όπου βασανίστηκε αλύπητα από τον “Αγήνορα”, τον διαβόητο συνεργάτη των Γερμανών. Μετά από λίγες μέρες οι βασανιστές της δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν καμιά πληροφορία. Οι γονείς της χρησιμοποίησαν τις γνωριμίες τους και κατόρθωσαν να την απελευθερώσουν. Η Ηρώ συνέχισε τη δράση της ως τις 31 Ιουλίου, οπότε συνελήφθη και πάλι από άνδρες των Ες- Ες, ύστερα από ένα σαμποτάζ σε τρένο που μετέφερε πυρομαχικά. Την μετέφεραν στα κρατητήρια της Κομαντατούρ, στην οδό Μέρλιν, όπου με κτηνώδη βασανιστήρια προσπαθούσαν ματαίως επί τρεις εβδομάδες να της αποσπάσουν πληροφορίες για τις δραστηριότητες των αντιστασιακών οργανώσεων. Ωστόσο εκείνη δεν λύγισε και οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν κουβέντα.
Οι προσπάθειες των δικών της να τη σώσουν, αυτή τη φορά δυστυχώς απέτυχαν. Οι Γερμανοί την μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου, στον θάλαμο των μελλοθανάτων. Ακόμα κι εκεί στην απομόνωση του στρατοπέδου στο Μπλοκ 15 συνέχιζε τον αγώνα της. Κάποιες γυναίκες θα επιλέγονταν για τα στρατόπεδα της Γερμανίας και μερικές το είδαν ως λυτρωμό στο μαρτύριο τους. Η Ηρώ τότε φώναξε: “Ντροπή σας. Δεν είστε Ελληνίδες, μα δεν ντρέπεστε ; Καμιά δεν πρέπει να πάει στη Γερμανία, μα τι φοβάστε ; Μην σας τουφεκίσουν ; Καλύτερα να μας τουφεκίσουν παρά να υποστούμε εξευτελισμούς”. Εκεί η Ηρώ γνώρισε την Λ. Καραγιάννη, που έγινε δεύτερη μάνα της. Κοιμόταν κάθε βράδυ στην αγκαλιά της. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944, η Ηρώ οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί οι Ναζί έστησαν στον τοίχο την έφηβη που δεν είχε καν δικαστεί και την γάζωσαν με 17 σφαίρε όσα ήταν και τα χρόνια της , για «παραδειγματισμό, όπως είπαν.
Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές ανοίξουν πυρ έσκισε το φόρεμά της και είπε: “Χτυπάτε κτήνη”. Όταν ρώτησαν έναν Γερμανό στρατηγό «γιατί την σκοτώσατε; Ήταν μόλις 17 χρονών, εκείνος απάντησε: “Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς”. Η Ηρώ έπεσε για την ελευθερία τής πατρίδας, 37 ημέρες προτού να απελευθερωθεί η Ελλάδα. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της.
