Ο τρύγος στο χωριό.

Ο Σεπτέμβριος ονομάζεται και Τρυγητής ή Τρυγομηνάς λόγω του τρύγου που είναι η κύρια απασχόληση των κατοίκων του χωριού. Μια καλή τρυγητική σοδειά ήταν η ανταμοιβή μιας πολύ σκληρής δουλειάς που είχε προηγηθεί. Μια αγροτική εργασία που πηγάζει από τα βάθη της αρχαιότητας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λατρεία του Διόνυσου, του θεού του κρασιού, του κεφιού και της χαράς. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα μοναδικά βιώματα του τρύγου. Τα παλιά χρόνια, στα χωριά, ο τρύγος είχε τη μορφή πανηγυριού. Οι μέρες εκείνες ήταν μέρες χαράς. Οι πλαγιές των βουνών βούιζαν από το τραγούδι των τρυγητών καθώς τρυγούσαν.

Άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι όλοι στον τρύγο.

Τα σταφύλια ήδη γυάλιζαν πάνω στις κληματαριές, ενώ τα σκιάχτρα ήταν πάντα εκεί για να διώχνουν τα πουλιά. Οι προετοιμασίες βέβαια είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Οι ληνοί είχαν καθαριστεί και σαπουνιστεί για να πατηθούν τα σταφύλια.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας συμμετείχαν στον τρύγο. Τραγούδια, φωνές και πειράγματα παντού. Ακόμα και τα παιδιά έπαιρναν μέρος τραγουδώντας. Οι δουλειές όλες μοιρασμένες. Άλλοι έκοβαν τα σταφύλια, άλλοι με τις κοφήνες πάνω στα ζώα κουβαλούσαν τα σταφύλια στους ληνούς και άλλοι πάταγαν τα σταφύλια στους ληνούς.