Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ…
ΓΙΑΤΙ Η «ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ» ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΑΖΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ
Γράφει ο Γιακούμπ Μποζιντάρ Βισνιέφσκι
Τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν δημιουργήσει μια συνεχόμενη ανησυχία μεταξύ των ανθρώπων που έχουν έντονο ενδιαφέρον για την ελευθερία, την περιουσία και την προσωπική τους αξιοπρέπεια
Αυτή η ανησυχία επικεντρώνεται γύρω από τις προοπτικές της εμφάνισης της διαβόητης «νέας παγκόσμιας τάξης», μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής συνωμοσίας που εκκολάπτεται από παγκοσμιοποιητικές «ελίτ» με σκοπό να καταστρέψουν τα επιζώντα απομεινάρια της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και της ελεύθερης σκέψης.
Πριν ρωτήσουμε πόσο δικαιολογημένες είναι αυτές οι ανησυχίες, ας σημειώσουμε ότι η αφήγηση της «νέας παγκόσμιας τάξης» περιέχει συνήθως ένα «αρνητικό» και ένα «θετικό» στοιχείο.
Το «αρνητικό» στοιχείο περιγράφει πώς οι παγκόσμιοι συνωμότες σκοπεύουν να επιφέρουν μια παγκόσμια κοινωνικοοικονομική κατάρρευση – δηλαδή, να εξαλείψουν την «παλιά παγκόσμια τάξη» – ενώ το «θετικό» αντίστοιχο που επικεντρώνεται στη φύση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού θα οικοδομηθεί στις στάχτες της καταστροφής.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι θεωρητικοί της νέας παγκόσμιας τάξης σχεδόν πάντα απεικονίζουν τον υπό εξέταση ολοκληρωτισμό ως κάποια μορφή τεχνοκρατικής φεουδαρχίας με κομμουνιστικά υπονοούμενα, που θυμίζουν περισσότερο τη σημερινή Κίνα σε συνδυασμό με την «πολιτική ορθότητα» δυτικού τύπου και τη μαλθουσιανή ευγονική.
Όσον αφορά το «αρνητικό» μέρος της εν λόγω αφήγησης, μπορεί κανείς εύλογα να υποστηρίξει ότι όχι μόνο δεν αποτελείται από συνωμοσιολογικές εικασίες, αλλά εκτυλίσσεται απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μας.
Ο μακροπρόθεσμος συντονισμένος παγκόσμιος πληθωρισμός, οι επίμονες «δαπάνες τόνωσης», ο «περιβαλλοντολογικός» στραγγαλισμός του ενεργειακού τομέα, η καταστροφική τρέλα των lockdown και η αδυσώπητη προώθηση της «woke» παραφροσύνης φαίνεται σαφώς να σχηματίζουν μια τέλεια καταιγίδα παγκόσμιου προγραμματισμένου χάους.
Προφανώς, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αυθόρμητο και δεν χρειάζεται ιδιοφυΐα για να αντιληφθούμε τις εντελώς καταστροφικές συνέπειες της εφαρμογής τους.
Έτσι, η συνεχιζόμενη καταστροφή της «παλιάς παγκόσμιας τάξης» –που σήμερα αναφέρεται συχνότερα ως «Μεγάλη Επαναφορά» ή «καλύτερη ανοικοδόμηση»– θυμίζει συντονισμένη κακόβουλη συμπεριφορά, προκαλώντας δικαιολογημένες ανησυχίες.
Το «θετικό» μέρος του σχεδίου της νέας παγκόσμιας τάξης, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να είναι περισσότερο μπαμπούλας. Αυτό συμβαίνει επειδή το είδος του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που συνήθως οραματίζονται οι θεωρητικοί είναι μια πραξεολογική αδυναμία.
Πρώτον, η πλήρης μείωση του πληθυσμού, αντί να συγκεντρώσει σχεδόν όλους τους παραγωγικούς πόρους στα χέρια της παρασιτικής «ελίτ», θα υπονόμευε κατά πολύ την εξουσία της εξαλείφοντας το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού δυναμικού της παγκόσμιας οικονομίας.
Εξάλλου, όπως σημειώνει ο Julian Simon, τα ανθρώπινα όντα, με την εφευρετικότητα και την επιχειρηματικότητά τους, αποτελούν την κυρίαρχη κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης.
Ως εκ τούτου, εκτελώντας τα μαλθουσιανά σχέδιά τους, οι ελίτ παγκοσμιοποιητές θα έβγαζαν το κλαδί στο οποίο κάθονται και θα εξαφάνιζαν τον εαυτό τους μαζί με τα θύματά τους.
Δεύτερον, αν ο υποταγμένος παγκόσμιος πληθυσμός υποδουλωνόταν κυριολεκτικά αντί να θανατώνεται σε ένα τεράστιο ευγονικό σχέδιο, τότε η νέα παγκόσμια τάξη θα κατέρρεε και σε χρόνο μηδέν.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένας σταθερός, εύρυθμος διεθνής ολοκληρωτισμός θα έπρεπε να βασίζεται σε εξαιρετικά περίπλοκες τεχνολογικές λύσεις και τεράστιες ποσότητες κεφαλαιουχικών αγαθών υψηλής ποιότητας.
Ωστόσο, οι στρατιές κυριολεκτικών σκλάβων δεν μπορούν να δημιουργήσουν ή να διατηρήσουν τέτοια αγαθά, ούτε να επινοήσουν και να εφαρμόσουν τέτοιες λύσεις.
Εξάλλου, οι σκλάβοι είναι διαβόητα μη παραγωγικά άτομα, αφού δεν έχουν κανένα μέσο και κίνητρο να επενδύσουν στα ταλέντα, τις δεξιότητες, τις επαφές και τους συμπληρωματικούς πόρους τους.
Επιπλέον, είναι αδιανόητο οι πλοίαρχοι να εκτελούν αυτά τα καθήκοντα, δεδομένου ότι θα αποτελούσαν μια πολύ μικρή ανώτερη κρούστα.
Τρίτον, εάν κάποιος πρότεινε ότι η νέα παγκόσμια τάξη θα μπορούσε να λειτουργήσει με επιτυχία με βάση εξαιρετικά προηγμένες λύσεις τεχνητής νοημοσύνης, τότε, για άλλη μια φορά, το φυσικό ερώτημα είναι ποιος θα επινοούσε και θα επέβλεπε τη σχετική υποδομή.
Οι ελίτ δάσκαλοι μαριονέτας, ανεξάρτητα από την πονηριά τους, θα ήταν πολύ λίγοι για να ολοκληρώσουν αυτό το έργο. Μάζες σκλάβων, όπως επισημάνθηκε νωρίτερα, θα ήταν μοναδικά ακατάλληλες για να διαχειριστούν αυτό το κατόρθωμα.
Τέλος, μια πιθανή ομάδα “ημιελιτικών” μεσαίων στελεχών δεν θα ήταν επίσης χρήσιμη σε αυτό το πλαίσιο. Αν σήμερα βλέπουμε πώς θα μπορούσε να φαίνεται ένας ολοκληρωτικός ολοκληρωτισμός αυτού του είδους, τα μέλη αυτής της κάστας θα έπρεπε να κατηχηθούν ακόμη πιο διεξοδικά στην ιδεολογία “woke” κάτω από ένα τέτοιο σύστημα.
Και δεδομένου ότι αυτή η ιδεολογία μπορεί να συνοψιστεί ως μια ιδιαίτερα διαταραγμένη εξέγερση ενάντια στη φύση της πραγματικότητας, είναι μια μοναδικά ακατάλληλη για τεχνολογικά απαιτητικά περιβάλλοντα.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η νέα παγκόσμια τάξη θα ήταν ακόμη πιο ευάλωτη στο πρόβλημα των μισεσιακών υπολογισμών από τους «κλασικούς» ολοκληρωτικούς προκατόχους της.
Σε τελική ανάλυση, η πολιτική εξουσία και η οικονομική ικανότητα λήψης αποφάσεων θα έπρεπε να συγκεντρωθούν πολύ περισσότερο στα χέρια μιας μικροσκοπικής ολιγαρχίας από ό,τι στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.
Και ενώ για ένα διάστημα, οι κυβερνήτες αυτών των χωρών ήταν σε θέση να διατηρήσουν μια επίφαση οικονομικού ορθολογισμού υπολογίζοντας με όρους εξωτερικών τιμών και ανεχόμενοι την ύπαρξη εσωτερικών μαύρων αγορών, δεν θα υπήρχαν τέτοιες λύσεις σε μια παγκόσμια δικτατορία τεχνοκρατικής παντοδυναμίας.
Έτσι, αποδεικνύεται ότι μια τέτοια δικτατορία είναι ένας πραξεολογικός παραλογισμός – ένα σύστημα που μπορεί να φαίνεται πολύ απειλητικό στο χαρτί, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ψυχοπαθητικό όνειρο.
Έτσι, πρέπει να αναρωτηθούμε για τα κίνητρα πίσω από τη φρενήρη καταστροφή της σημερινής κοινωνικοοικονομικής τάξης από την παγκοσμιοποιητική κλίκα.
Σίγουρα, τα μέλη της είναι αρκετά πονηρά για να συνειδητοποιήσουν την ανυπέρβλητη φύση των προκλήσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τι εμπνέει, λοιπόν, την καταστροφική μανία τους, αν δεν υπάρχουν επιπλέον χρήματα και δύναμη για να κερδηθούν;
Η μόνη ικανοποιητική απάντηση είναι απολύτως ανατριχιαστική: φαίνεται ότι έχοντας αποκτήσει όλα τα χρήματα που μπορεί κανείς να ξοδέψει και όλη τη δύναμη που μπορεί να ασκήσει, η παγκόσμια ελίτ παραμένει ικανή να αντλήσει διεστραμμένη ψυχολογική ικανοποίηση από τη συμμετοχή σε μεγάλης κλίμακας πράξεις άσκοπης καταστροφής.
Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποί της δεν φαίνεται να πειράζουν να διαπράξουν μια θεαματική αυτοκτονία, αρκεί να είναι παρενέργεια μιας πολύ πιο θεαματικής δημοσκόπησης.
Ενώ η συνειδητοποίηση ότι η νέα παγκόσμια τάξη είναι μια λογικά ασυνάρτητη φαντασμαγορία μπορεί να είναι καταπραϋντική, η επακόλουθη συνειδητοποίηση ότι ο πραγματικός στόχος της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καταστροφής δεν είναι λιγότερο τρελός θα πρέπει να κρατήσει όλους τους σωστούς ανθρώπους νηφάλιους και άγρυπνους.
Ως εκ τούτου, ακόμη και αν κάποιος δεν είναι λάτρης της ταχέως αποσυντιθέμενης «παλαιάς παγκόσμιας τάξης», μπορεί να αντιταχθεί σθεναρά στις κακές μηχανορραφίες εκείνων που ευθύνονται για τη διάλυση αυτής της τάξης.
Το προσωπικό σύνθημα του Ludwig von Mises (που υιοθετήθηκε επίσης από το Ινστιτούτο Mises) είναι διδακτικό: «Μην ενδίδετε στο κακό, αλλά προχωρήστε όλο και πιο τολμηρά εναντίον του».
Συγγραφέας:
Γιακούμπ Μποζιντάρ Βισνιέφσκι
Ο Jakub Bożydar Wiśniewski είναι μέλος του Ινστιτούτου Mises, επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Νομικής, Διοίκησης και Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Βρότσλαβ και συνδεδεμένος μελετητής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Ludwig von Mises της Πολωνίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και διδακτορικού στην πολιτική οικονομία από το King’s College του Λονδίνου. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων Τα οικονομικά του νόμου, της τάξης και της δράσης: Η λογική των δημόσιων αγαθών, Ελευθεριακά τεταρτημόρια και Η ευτέλεια της ζωής: Αφορισμούς προς τιμήν της ελευθερίας.
Έχει τιμηθεί με το Γαλλικό Βραβείο Ντάγκλας Ε. του Ινστιτούτου Mises και με το Βραβείο Τζορτζ και Τζοέλ Έντι. Τα κύρια ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη θεωρία της επιχειρηματικότητας, τη θεωρία των δημόσιων αγαθών, τη μεθοδολογία των οικονομικών και την επιχειρηματική ηθική.
