Ο μεγαλύτερος προδότης όλων των εποχών στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους δεν ήταν ο Εφιάλτης.
Ιστορική πλάνη και άγνοια επικρατεί σχετικά με το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος προδότης όλων των εποχώ. Για τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο ο έσχατος των προδοτών ήταν ο Αλκιβιάδης. Δυστυχώς όμως υπήρξε ένας ακόμη ισάξιος και πιθανόν ανώτερος προδότης από τον Εφιάλτη.
Αυτός είναι ο προδότης του Μαντζικέρτ, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός και μάγος Μιχαήλ Ψελλός.H ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Ψελλού, του προδότη νεοταξικού-φιλοσόφου και πολιτικού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα προς αποφυγήν. Ο Ψελλός ήταν η προσωποποίηση της Ρωμαϊκής ραδιουργίας εκ μέρους της πολιτικής Ιουδαϊκής αριστοκρατίας. Διαχρονικά ο Μιχαήλ Ψελλός αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο όλων των αλλοδαπών πολιτικών, που κυβέρνησαν το υπό κηδεμονία Ελληνικό έθνος, σε διάφορες εποχές μέχρι και σήμερα.
Έζησε τον ενδέκατο αιώνα την εποχή της μεγάλης ακμής, υπό τους αυτοκράτορες-στρατηγούς της Μακεδονικής Δυναστείας, όταν το Ρωμαϊκό κράτος βρισκόταν στο απόγειο του πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και διοικητικά. Εν τούτοις οι πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των Ιουδαίων-πολιτικών αξιωματούχων και των Ελλήνων στρατιωτικών από την Μ. Ασία, με υπαιτιότητα των πρώτων υπονόμευσαν ταχύτατα την συνοχή και την ευημερία του Ρωμαϊκού κράτους με καταστροφικές συνέπειες. Η περίοδος της Μακεδονικής δυναστείας ταυτίστηκε με την δεύτερη φάση ακμής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Είχαμε σημαντική άνθιση των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών ειδικά σε ότι είχε σχέση με την αρχαία κλασική Ελληνική γραμματεία. Η άνθηση αυτή αποτελούσε συνέχεια των πρώτων τεράστιων βημάτων που έγιναν από τον Ηράκλειο και τον Στέφανο τον Αλεξανδρινό, τον Θεοφίλου και τον Μιχαήλ Γ’ και τον θείο του Βάρδα. Εκείνη την εποχή αναδιοργανώθηκε η πανεπιστημιακή σχολή της Μαγναύρας και σταδιοδρόμησαν καθηγητές όπως ο Λέων ο Μαθηματικός και ο Άγιος Φώτιος, ο Μέγας Πατριάρχης.
Παράλληλα άνθιζε η πατριαρχική σχολή της Κωνσταντινουπόλεως για να ανταγωνιστεί την αυτοκρατορική, και να για να προσφέρει μία καλύτερη παιδεία στους σπουδαστές της, ενσωμάτωνε την ρητορική και την φιλοσοφία, στα μαθήματα που διδασκόταν. Η πολιτιστική ανάπτυξη συνεχίστηκε με υψηλά επίπεδα. Ο Ψελλός ήταν ένας πολύ πανούργος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες. Με όπλα την κολακεία και την ραδιουργία είχε ξεκινήσει έρποντας από αυλοκόλακας, για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό και δημαγωγό, για αλλοδαπούς-προδότες της πολιτικής αυτοκρατορικής εξουσίας του Ρωμαϊκού κράτους. Ήξερε καλά ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους και με θανάσιμους κινδύνους τα αξιώματα, τις δόξες και την περιουσία τους.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.Από μικρός o Ψελλός ήταν υποκριτής και ραδιούργος για αυτό μεταξύ άλλων με σκοπό να αυτοπροβληθεί εμφανίζεται ως “αγανακτισμένος-αδικημένος”, διότι η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία στην εποχή του ήταν σε “χαμηλό” επίπεδο και δεν “έβρισκε” κανέναν καλό δάσκαλο να τον διδάξει, συνεπώς έπρεπε να γίνει αυτοδίδακτος. Όταν η Αυγούστα Ζωή παντρεύτηκε και ανέβασε στον θρόνο τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο (1042-1055), ο Ψελλός έγινε έμπιστος του. Ο αυτοκράτορας θα του χαρίσει γαίες στη Βιθυνία και θα του απονείμει διαδοχικά μεγάλα αξιώματα στην αυλή και στην σύγκλητο. Παρά την στενή τους σχέση, ο Ψελλός στα γραπτά του διαμαρτυρόταν πως δεν μπόρεσε να αποσπάσει τον Κωνσταντίνο Θ’ από τα πάθη του, την φιληδονία του, και την αδιαφορία του, για την ορθή διακυβέρνηση, η οποία τόσο στοίχισε στο κράτος σε μία κρίσιμη εποχή, που οι εξωτερικές υποθέσεις άρχισαν να επιδεινώνονται. Ο Κωνσταντίνος Μονομάχος αναδιοργάνωσε την αυτοκρατορική σχολή με κίνητρο να εκτονώσει την αντιπαλότητα στην οποία είχαν έλθει ο Ι. Ξιφλίνος και ο Μ. Ψελλός. ο Αυτοκράτορας διόρισε τον πρώτο “νομοφύλακα”επικεφαλής της νομικής σχολής, ενώ τον δεύτερο “Ύπατο των φιλοσόφων”. Η περίοδος θεωρείται από τις πιο παραγωγικές και ζωηρές της Ρωμαϊκής διανοήσεως. Η θέση του Ψελλού στην κορυφή της βασιλικής αυλής δεν θα κρατήσει πολύ. Προς τα τέλη της βασιλείας του Μονομάχου ο κύκλος του, θα εκτοπιστεί από τα ανάκτορα, και θα αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο για να μονάσει. Ο Ψελλός θα πάρει το όνομα Μιχαήλ, με το οποίο θα μείνει γνωστός στην ιστορία. Με τον θάνατο του Μονομάχου το 1055, η αδελφή της Αυγούστας Ζωής, η Θεοδώρα Πορφυρογέννητη, άφησε το μοναστήρι όπου ως τότε διαβιούσε και ανήλθε στο θρόνο, για ένα σύντομο διάστημα. Η Θεοδώρα ανακάλεσε τον Μιχαήλ Ψελλό από την μονή που βρισκόταν, για να στελεχώσει την αυλή της. Ο Ψελλός έζησε μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους της Ρωμαϊκής καθώς έναν χρόνο μετά η Θεοδώρα ανατράπηκε από τον Μιχαήλ ΣΤ’ Στρατιωτικό, ενώ τον μεθεπόμενο ο Ισαάκιος Α’ Κομνηνός διενέργησε στρατιωτικό κίνημα, με αποτέλεσμα την κατάληψη του θρόνου.
Ο Ψελλός συμμετείχε στην κίνηση υπέρ του Ισαακιου Κομνηνού. Κατά την βασιλεία του ο Ισαάκιος Κομνηνός, ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και θέλησε να τον εκτοπίσει από την θέση του. Ο Ψελλός ήταν φίλος του Πατριάρχη Κηρουλαρίου με τον οποίο είχε συνεργαστεί για να ανατρέψουν τον Μιχαήλ ΣΤ’. Εν τούτοις ανέλαβε να γράψει το πλαστό κατηγορητήριο, εις βάρος του πατριάρχη, στον οποίο του απέδιδε “συνωμοσία” για τον φόνο του αυτοκράτορα και ανήθικη συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Κηρουλάριος θα πεθάνει εξόριστος πριν την δίκη, οπότε ο Μιχαήλ Ψελλός θα του γράψει εν συνεχεία έναν πανηγυρικό επιτάφιο, όπως έκανε και με τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό. Σε ανταμοιβή για την συνέργεια και την άνανδρη-ανθελληνική συμπεριφορά του ο Ισαάκιος θα χρίσει τον Ψελλό, πρόεδρο της συγκλήτου παρά τις διαμαρτυρίες του σώματος για το πως είναι δυνατόν ένας μοναχός να φέρει αξιώματα. Επανερχόμενος στις επάλξεις των αυλικών-Ιουδαϊκών ραδιουργιών ο Ψελλός έπεισε τον Ισαάκιο να παραιτηθεί και να γίνει μοναχός, με αποτέλεσμα την πορφύρα να ενδυθεί ο Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας. Όμως εκ νέου ο Ψελλός διαμαρτύρεται πως ο νέος βασιλιάς, αγνοεί τις συστάσεις του, και οδηγεί το κράτος στην καταστροφή με την ανικανότητα του !!! Το 1067 ο Κωνσταντίνος Δούκας απεβίωσε αφήνοντας στο θρόνο την σύζυγο την Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και τον ανήλικο υιό τους Μιχαήλ. Ο Ψελλός ανέλπιστα παραμένει στα ανάκτορα ως σύμβουλος της Ελληνίδας Αυγούστας και ανηψιάς του Πατριάρχη Κηρουλάριου, τον όποιο είχε κατατρέξει και συκοφαντήσει. Δυστυχώς η φιλόδοξη και θερμή Ελληνίδα δέχτηκε να παραμείνει αυτός ο ραδιούργος-ανθέλληνας μέσα στο παλάτι έχοντας όλα τα πολιτικά του αξιώματα, “ξεχνώντας” τι έκανε στον θείο της και πατριάρχη. Ούτε ο φλογερός της έρωτας για τον Ρωμανό, την έκαναν να απομακρύνει αυτόν τον σιχαμερό προδότη. Συνεπώς η φιλόδοξη και αρχομανής Μακρεμβολίτισσα είναι συνυπεύθυνη για την εθνική τραγωδία στο Μαντζικέρτ. Εδώ βλέπουμε τις έμφυτες αδυναμίες του γυναικείου φύλου όπως ακριβώς τις περιγράφει ο κορυφαίος ιστορικός του μεσαίωνα, ο Ιωάννης Ζωναράς στο έργο του “Επιτομή Ιστοριών.” Ακριβώς αντίθετος από τον Ψελλό ήταν ο επίσης Θεουργός και φιλικά προσκείμενος στον Ιουδαϊσμό Πλήθων Γεμιστός. Να περάσουμε να δούμε την εμπλοκή Μιχαήλ Ψελλού με τον Εωσφορισμό.
Ο Ψελλός ως Θεουργός και μέλος της Ιουδαϊκής-πολιτικής αριστοκρατίας, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις οι οποίες ήταν θεσπισμένες με νεαρές του Ρωμαϊκού κράτους, εκείνος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για όλα τα είδη μαγείας, μαντείας-αστρολογίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός δεν μπορούσε να αφήσει ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της Ιουδαϊκής πίστεως και γνώσεως ανεξερεύνητο. Εξέταζε λίθους, αρώματα και βότανα, τα οποία σε διαφόρους συνδυασμούς και μαγικές χρήσεις μπορούσαν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον υλικό κόσμο. Οι διδάσκαλοι του στην θεουργία-εωσφορισμό ήταν οι περίφημοι Χαλδαίοι μάγοι της Ανατολής, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος και Πρόκλος. Εν τούτοις ο Ψελλός φαίνεται να ήταν προσεκτικός στον τομέα της μαγείας, επειδή ήταν εκ φύσεως δειλός, φοβόταν τους δαίμονες του παγανισμού, τους Ολύμπιους “θεούς” από την Αίγυπτο, που ανακινούσε η μαγική τελετουργία. Στα κείμενα του βλέπουμε την εμφανέστατη άρνηση του, να γράψει ακριβώς για την μαγεία. Παλαιότερα αποδιδόταν κατά 99%, στον Μιχαήλ Ψελλό το έργο “Περί Δαιμόνων”, όπου περιγράφονται τα είδη, οι ιεραρχίες και οι ιδιότητες των εκπεσόντων αγγέλων, όμως σήμερα οι ιστορικοί το θεωρούν ως έργο ενός “αγνώστου”. Με βάση τα θρησκευτικά του πιστεύω ο Ψελλός υποκίνησε την προδοσία στο Μαντζικέρτ προς τιμήν του Ιουδαϊκού έθνους και της βασικής Θεότητας που πιστεύει (Savazios). Όταν αρνήθηκαν οι Ιουδαίοι τον Σωτήρα-Λυτρωτή Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό. Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία, Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. Η pax romana δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους.
Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Ιουδαίων Σιωνιστών-παγανιστών. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν, η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο του Εωσφορισμού. Οι Ιουδαίοι χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα ειρηνικά και βίαια, όπως πολέμους και την αποστολή δεκάδων εθνών ενάντια, στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, την δημιουργία εμφυλίων, καθώς και απάτες για να πάρουν πίσω, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους Έλληνες. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι-Σημίτες, ως γνήσιοι συνεχιστές, των παραδόσεων της φυλής τους, ήταν παγανιστές-εωσφοριστές για αυτό συνέχισαν την παράδοση των ομοεθνών τους οι οποίοι κατέκτησαν την αρχαία Ελλάδα (Κάδμος, Δαναός, Λυγκέας, Πέλοπας, Αίγυπτος, Μάκαρας και άλλοι). Όπως έκαναν την αρχαία-κλασική περιόδο με την δυναστεία των Αχαιμενιδών, συνέχισαν ακριβώς την ίδια τακτική και την μεσαιωνική περίοδο καθώς υποκινούσαν εμφυλίους πολέμους, και καλούσαν όλα τα ομόθρησκα έθνη, να επιτεθούν στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Αυτοί οι λαοί ήταν οι Γερμανοί (Ούννοι, Βάνδαλοι, Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι, Φράγκοι), Πέρσες, Άραβες, Τούρκοι, Κουμάνοι-Βούλγαροι, Ούγγροι, Πετσενέγοι, Άβαροι, Ρώσοι και άλλοι. O Φρυγικός δαίμονας Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν και την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο δαίμονα των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής “θεό” Απόλλων. Στην μυθολογία-ιστορία αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες στους «θεούς»-δαίμονες της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και οι φονικοί εμφύλιοι ήταν ο βασικός στόχος των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν ως θέληση των δαιμόνων Απόλλωνα και Savaziou-Διόνυσου την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. Στον δαίμονα από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1) Η πιο μαρτυρική μορφή του Ελληνισμού από την δημιουργία του έθνους μέχρι και σήμερα.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ-ΠΛΗΘΩΝ ΓΕΜΙΣΤΟΣ.
Ο Πλήθων απέκτησε στην πόλη-Κωνσταντινούπολη εξαιρετική κλασική παιδεία και διδάχτηκε τον Πλατωνισμό. Η Ελληνική φιλοσοφία γνώριζε νέα ακμή και ανακτούσε το χαμένο έδαφος, από τον Αριστοτελισμό, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί, δεύτερος κατά σειρά, για την θεμελίωση του Χριστιανισμού. Για κάποιο διάστημα ο Πλήθων έφυγε από την Βασιλεύουσα, και πήγε στην Αδριανούπολη, την πρωτεύουσα του Οθωμανού Μουράτ Α, ο οποίος επιδεικνύοντας πνεύμα “ανεξιθρησκίας” είχε μετατρέψει την πόλη σε κέντρο συνάντησης προσωπικοτήτων και φιλοσοφικών τάσεων. Εκεί ο Γεμιστός διδάχτηκε από τον Ιουδαίο Ελισαίο, την Καμπάλα, τον ζωροαστρισμό και το δωδεκάθεο. Μετά τον θάνατο του Ελισαίου ο Πλήθων Γεμιστός εγκαταστάθηκε στον Μυστρά. Ο Πλήθων δίδαξε ότι για την παρακμή του Ελληνισμού, ευθύνεται ο Χριστιανισμός. Η Ελληνική πολιτεία ήταν διαλυμένη, μαζί με την εκκλησιαστική διοίκηση, και ότι η Ορθοδοξία αποτελούσε την αιτία για την παρακμή. Σύμφωνα με τον Γεμιστό έπρεπε να καταργηθεί ο Χριστιανισμός, ως επίσημη θρησκεία. Στον Μυστρά ο Πλήθων ήταν δάσκαλος, δικαστής, φιλόσοφος και συγγραφέας, με πιστούς μαθητές. Ως νεοπλατωνικός-θεουργός πίστευε στις αρχαίες Ελληνικές και τις Ιουδαϊκές διδασκαλίες, ως πνευματική υποδομή της νέας ανορθωτικής πολιτικής που έπρεπε να ακολουθήσει το “Ρωμαϊκό” κράτος. Για τις υπηρεσίες που πρόσφερε προς τους δεσπότες του Μυστρά, ανταμείφθηκε με κάποιες παροχές σε γη-κτήματα. Εδώ βλέπουμε καθαρά την ανακολουθία ανάμεσα σε όσα δίδασκε και σε όσα έπραττε.
Eπιθυμούσε διακαώς την δημιουργία ενός Ελληνικού έθνους όπου ο Χριστός θα αποτελούσε παρελθόν και θα ήταν μόνο μια μικρή παρένθεση στην ζωή του Ελληνισμού. Μόνο με την απομάκρυνση του Χριστιανισμού, πίστευε ο Πλήθων ότι ο Ελληνισμός θα επανερχόταν στις ρίζες του και θα αναγεννιόταν. Ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, στο έργο του “Σύγκρισις Πλάτωνος και Αριστοτέλους”, όταν ο Πλήθων βρισκόταν στην Φλωρεντία, είπε ότι σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν “μια ψυχή και καρδία” και θα ασπάζονταν μία θρησκεία. Και όταν ο Τραπεζούντιος τον ρώτησε αν αυτή θα ήταν ο Χριστιανισμός ή το Ισλάμ, ο Πλήθων του απάντησε, ούτε η μία ούτε η άλλη αλλά η “πατρώα”, η αρχαία θρησκεία, η ειδωλολατρία. Ο Γεμιστός πρότεινε να αποκηρύξουν οι Έλληνες την Ορθοδοξία και να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία. Ο Πλήθων Γεμιστός μύησε στο δωδεκάθεο και αρκετούς Ιταλούς, καθώς συμμετείχε στην σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Γεμιστός διδάσκει τις παγανιστικές-μυστικές γνώσεις στους επιφανείς της Φλωρεντίας και στον άρχοντα της πόλης, τον Μέδικο. Οι Ιταλοί γοητεύτηκαν από τις διδαχές του Γεμιστού και άρχισαν να αναζητούν βιβλία, και περισσότερες, σχετικά με την αρχαία θρησκεία και την θεουργία. Η διαφθορά, η πλάνη, και ο Διονυσιακός πολιτισμός είχαν κατακτήσει την Φλωρεντία και στην συνέχεια την Βενετία, την μετέπειτα νέα πόρνη Βαβυλώνα, μια από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες του Εωσφορισμού. Τα επόμενα χρόνια ήρθαν από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, η συλλογή των Ερμητικών κείμενων του Πορφύριου, του Ιάμβλιχου και του Πλωτίνου, τα οποία άρχισε να μεταφράζει στα λατινικά ο καθολικός ιερέας Μαρσίλιο Φιτσίνο. Ο Γεμιστός έλαβε μέρος στις συνόδους Φερράρας και Φλωρεντίας. Παρά τις αντιρρήσεις του συμμετείχε στις συνόδους για την ένωση των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης. Συνόδευσε ως συγκλητικός τον βασιλιά Ιωάννη Η. Ο Πλήθων αν και εωσφοριστής στο θρήσκευμα υποστήριζε θερμά την αυτοτέλεια της Ελληνικής-Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν αποδεχόταν τα πρωτεία των Λατίνων. Για αυτό ήταν με τους ανθενωτικούς των οποίων ηγήθηκε ο επίσκοπος Εφέσου Μάρκος Ευγενικός. Ο Γεμιστός μέσα από την ρητορική και την παιδεία οδήγησε σε αδιέξοδο τους Καθολικούς σχετικά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού ως σοφιστείες και συνέβαλε στο να μην υποκύψουν σε ατιμωτικές εθνικές-πνευματικές υποχωρήσεις οι ιεράρχες της Ανατολικής Εκκλησίας. Για αυτό δεν υπέγραψε το τελικό κείμενο της συνόδου και έφυγε τρεις εβδομάδες πριν από τις τελικές υπογραφές. Βλέπουμε εδώ ότι ακόμη και ένας Καμπαλιστής ο Πλήθων Γεμιστός έβαλε πάνω από την προσωπική του πίστη το έθνος. Πιστός στο ιερότερο αξίωμα του Μέγα Αριστοκλή ότι από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Ελλάδα είναι το πιο ιερό-πολύτιμο και σεβαστό.
Όπως ο Μέγας Αριστοκλής είναι ο μοναδικός σοφός στον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια Φιλοσοφικές- ηθικές του διδασκαλίες, για να επιβιώσει η Ελλάδα, και ο Γεώργιος-Πλήθων Γεμιστός είναι ο μοναδικός Θεουργός και νεοπλατωνικός στον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις (Διονυσιακός πολιτισμός-Θεουργία), για να μην καταστραφεί και αφανιστεί το Ελληνικό έθνος. Ο πρώτος που θα έπρεπε να ζητά με πάθος και φανατισμό την ένωση των δύο Εκκλησιών, θα έπρεπε να ήταν ο Γεμιστός. Ο νεοπλατωνικός του Μυστρά έχοντας ως πρότυπο τον Μέγα Αριστοκλή εφάρμοσε κατά γράμμα το μέγιστο των εθνικιστικών αξιωμάτων. Εκείνη την εποχή εξαιτίας του υψηλού ηθικού και πολιτιστικού επιπέδου, λόγω της Ορθοδοξίας και του Αρχαίου-Ελληνικού πολιτισμού, ακόμη και οι συνομωσίες-προδοσίες είχαν όρια τις περισσότερες φόρες. Για αυτό αν και αλλόθρησκος ο Πλήθων Γεμιστός, διότι είχε υψηλή παιδεία και ηθικές αρχές, στην κρίσιμη ιστορική συγκυρία, δεν πρόδωσε την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Αντιθέτως οι σημερινοί πολιτικοί και θρησκευτικοί αξιωματούχοι στην Ελλάδα της παρακμής, χωρίς αρχές και παιδεία, προδίδουν τα πάντα για ένα οφίκιο και για να πλουτίζουν παράνομα. Δυστυχώς ο θλιβερός θεουργός Μιχαήλ Ψελλός δεν είχε τις ίδιες εθνικές πεποιθήσεις με τον ομόθρησκο του Γεώργιο-Πλήθων Γεμιστό, και ήταν ο δημιουργός της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας όλων των εποχών.
Κλείνοντας να επισημάνω για μια ακόμη φορά την άνευ προηγουμένου παρακμή και σήψη της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Την εποχή των Παλαιολόγων ένας φανατικός παγανιστής ο Πλήθων Γεμιστός, πήγε ενάντια στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, και έβαλε πάνω από όλα την σωτηρία του Ελληνορθόδοξου έθνους. Στον αντίποδα οι πλειοψηφία των αρχιερέων την σημερινή εποχή προδίδουν καθημερινά τον Χριστό και την Ελλάδα. Αναλογιστείτε ότι ακόμη και κατά την διάρκεια των συνόδων στην Ιταλία ο Γεμιστός δίδασκε με μέγα πάθος τον Εωσφορισμό. Εν τούτοις την πιο κρίσιμη στιγμή για την τύχη της Ελλάδας, είπε ΟΧΙ στην ένωση των δύο Εκκλησιών. Έλληνες εσμέν το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί (Γεώργιος-Πλήθων Γεμιστός). Το Ελληνικό κράτος κατά γενική παραδοχή είναι σε παρακμιακή κατάσταση και μεταξύ άλλων κύματα προσφύγων συρρέουν συνεχώς. Είναι τραγικό όμως οι σημερινοί πολιτικοί εφαρμόζουν τις τακτικές των πολιτικών της Κωνσταντινούπολης την περίοδο 1025-1080 καθώς ανάμεσα σε πολλές άλλες καταστροφικές επιλογές δίνουν όπλα στους ναζιστές της Ουκρανίας και αποδυναμώνουν τον Ελληνικό στρατό και τα νησιά του Αιγαίου ανοίγοντας τον δρόμο στην Τουρκία. Παράλληλα οι κρατούντες έκλεισαν την Συριακή πρεσβεία στην Ελλάδα και μας απομονώνουν από τους λιγοστούς συμμάχους.
Επίσης ένα μέρος των πολιτικών μοιράζεται παράνομα το δημόσιο χρήμα, και εξαθλιώνει οικονομικά τον λαό. Στον αντίποδα ο Ερντογάν έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες όμοιες με τους προγόνους του, και μεγάλες ικανότητες. Ο Ερντογάν είναι ο πιο φιλόδοξος και φιλοχρήματος πολιτικός. Είναι ο πιο επιτυχημένος πολιτικός του αιώνα μας, μετά τον Β. Πούτιν. Εν τούτοις οι φιλοδοξίες του τον κάνουν ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο. Αν και επί των ημερών του δεν κινδυνεύουμε ουσιαστικά ως Ελλάδα με συμβατικό πόλεμο παρά μόνον με υβριδικό, εν τούτοις τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Στους στόχους του Ενρτογάν είναι να ξεπεράσει τον Κεμάλ Ατατούρκ και να αφήσει μια μεγαλύτερη σε έκταση Τουρκία και να βαδίσει στα βήματα του Αλπ Αρσλαν. Αυτό σημαίνει ότι θα συνεχιστεί ο υβριδικός πόλεμος η ακόμη χειρότερα ότι θα έχουμε συμβατικό και ενδεχομένως μια ακόμη εθνική καταστροφή. Ήδη έχει επιτύχει εν μέρη τον πρώτο στόχο του ο Τούρκος πρόεδρος. Πλέον δεν έχουμε άλλα περιθώρια, πνευματικά, ηθικά, και γεωγραφικά. Την εποχή του αυτοκράτορα Ρωμανού ο Ελληνισμός ήταν ελεύθερος και όχι υπό την υψηλή επιστασία ισχυρών κρατών της Ευρώπης και της Ανατολής, όπως είναι το νεοελληνικό κράτος κατά την σύγχρονη εποχή. Δυστυχώς βιώνουμε ένα δεύτερο Μαντζικέρτ χωρίς να γίνει πόλεμος με τα παραδοσιακά όπλα. Αυτό θα είναι κατά γενική ομολογία το οριστικό τέλος για το Ελληνικό έθνος. Η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Οι λαοί οι οποίοι αγνοούν επιδεικτικά, την ιστορία τους, και τείνουν να επαναλαμβάνουν τα ίδια εγκληματικά-προδοτικά λάθη, είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό. Λαός που δεν σέβεται το παρελθόν του δεν έχει παρόν και μέλλον. Όπως ο ραδιούργος Ψελλός ο εμπνευστής της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας του 1071, ήξερε ότι ο νέος Αυτοκράτορας μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, ως έντιμος και γενναίος Έλληνας στρατιωτικός που ήταν θα προέβαινε σε εκκαθαρίσεις από την πολιτική σαπίλα της Βασιλεύουσας, το ίδιο ακριβώς φοβούνται και οι σύγχρονοι πολιτικοί και προτιμούν ένα νέο Μαντζικέρτ και παράδοση της Ελλάδας στην Τουρκία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ARISVINEWS
