Παιχνίδια με τα «βαθέα του σατανά»!
Ἰησοῦς Χριστός: Ἡ αἵρεση, τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»!
Ζητοῦνται πράξεις Ὁμολογίας ἀπὸ τοὺς “ἐντὸς τῶν τειχῶν” Ὀρθοδόξους!
Ὁ καταστροφικὸς ρόλος τῆς αἱρέσεως στὴν ἀπώλεια ὀρθοδόξων πιστῶν, δὲν ἔχει κατανοηθεῖ ἀπὸ τοὺς συγχρόνους Χριστιανούς. Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ αἵρεση, κυρίως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν διαβρώσει τὶς συνειδήσεις, ἔχουν σχεδὸν ἐξαφανίσει τὸν εὐαγγελισμὸ καὶ τὴν κατήχηση καὶ ἔτσι ἔχουν ὑποβαθμίσει μέχρι ἐξαφανίσεως τὴν διδασκαλία, ὄχι μόνο τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τῶν Ἀποστόλων καί ‒ἀκόμα‒ τὴν ἴδια διδασκαλία τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν αἵρεση.
Τὸ ἀκόμα τραγικότερο: Καὶ οἱ ὀλίγοι εὐσεβεῖς ποιμένες καὶ θεολόγοι ποὺ ἔχουν ἀπομείνει, ἐνῶ μὲ ὀρθόδοξο λόγο διαπιστώνουν τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα ἐκ τῆς αἱρέσεως, παρὰ τὴν ξεκάθαρη καὶ ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀπομακρύνονται καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα ἀπὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ περιβάλλον, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὰ δύο δεκανίκια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐπισκοποκεντρισμὸ καὶ τὸν γεροντισμό!
Καὶ ἐρχόμαστε νὰ ἐξετάσουμε κατ’ ἀρχὰς κάποια καθοδηγητικὰ σημεῖα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν αἵρεση. Τὸ ἴδιο τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι σὲ μιὰ “μικρότερη” (καὶ μὴ καταδικασμένη ἀπὸ Συνοδο) αἵρεση τὸν Νικολαϊτισμό, κρύπτονται τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ» (Ἀποκ. 2,24).
Κι αὐτὸ συμβαίνει βέβαια σὲ κάθε αἵρεση, ἀφοῦ πίσω ἀπὸ κάθε αἵρεση βρίσκεται ὁ διαστρεβλωτὴς τῆς ἀλήθειας διάβολος.
Τί συμβαίνει λοιπὸν στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄραγε σ’ αὐτὴν καὶ τοὺς ἀρχηγούς της ἀποκαλύπτονται, ἔστω τὰ ἀβαθῆ τοῦ Θεοῦ ἢ κρύπτονται τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»;
Ὁ Κύριος, ὄχι μόνο στὸ παραπάνω χωρίο, ἀλλὰ καὶ σ’ ἄλλα σημεῖα ‒π.χ. συνομιλῶντας μὲ τοὺς Ἰουδαίους‒ ἀποκαλύπτει ὅτι, ὅποιος δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια, (ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές), ἔχει πατέρα καὶ ἐμπνευστῆ του τὸν διάβολο: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ» (Ἰωαν. 8,44).
Καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μας διασώζει τοὺς ἑξῆς Κυριακοὺς λόγους: «Ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆτες καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. κδ’ 24). Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς πάλι κρύβεται ὁ σατανᾶς. Παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος:
«Δὲς λοιπὸν πὼς μὲ τὰ παραπάνω καὶ μ’ αὐτὰ προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ τοὺς ψευδαποστόλους τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπώλειας, οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν ἀκάθαρτων πνευμάτων προβαλλόμενοι καὶ ὑπ’ αὐτῶν ὑποκινούμενοι, γίνονται οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τοῦ ἐχθροῦ. Μὲ τὰ δικά τους δόγματα θὰ ἐξαπατήσουν καὶ θὰ προετοιμάσουν λαὸ κατάλληλο γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν υἱὸ τῆς ἀπώλειας» (P.G. 59.62).
Σὲ ἄλλο πάλι σημεῖο ὁ Κύριος, βεβαιώνει (προτρέπει) ὅτι οἱ δικοί Του πιστοὶ ἀκόλουθοι «οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν ἀλλοτρίῳ ποιμένι (αἱρετικὸ ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πονηρὰ πνεύματα), ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ἰωαν. 10,5).
Ἐπίσης Ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι, νὰ δείχνουμε ἔμπρακτα καὶ συμβολικά, ὅτι δὲν ἔχουμε καμιὰ σχέση μὲ τοὺς ἀσεβεῖς. Σὲ τέτοιο σημεῖο μάλιστα, ποὺ νὰ τινάζουμε ἀπὸ τὰ παπούτσια τὴν σκόνη ποὺ ἐπικάθησε σὲ αὐτά, ὅσο χρόνο βρισκόμαστε στὸ χῶρο τους! (Ματθ. 10,14).
Ἀκούγεται βροντερὴ καὶ στὴν Π. Διαθήκη ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου (ὡς τοῦ ἀσάρκου Λόγου). Λέγει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ τοῦ προφήτου Ἡσαΐα: «ἀπόστητε, ἀπόστητε, ἐξέλθατε ἐκεῖθεν καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Ἡσαΐα 52,11). Καὶ ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπ. Παῦλος. «Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. 6,17). «Δὲν ἐπιτρέπεται, λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, ὁ Χριστιανὸς νὰ πηγαίνει ἐκεῖ ὅπου εἶναι τὰ κέντρα τοῦ διαβόλου, δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανὸς νὰ ἔχει σχέσεις καὶ ἐπικοινωνίας μὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν προδώσει τὴν πίστην των τὴν ἱεράν» (Μητροπ. Αὐγουστίνου Καντιώτη). (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἐδῶ ὁ Κύριος θέτει προϋποθέσεις: Ἐὰν «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν», τότε «κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει: Δέχεται χωρὶς παράπονο ἢ μομφὴ ὁ Κύριος ὅσους δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐμπλέκονται μὲ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»; Τὸ ἴδιο ἐρώτημα γιὰ ὅσους δὲν ψήφισαν, ἔχουν ὅμως ἀποδεχθεῖ δια τῆς σιωπῆς («ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν») τὴν αἱρετικὴ Κολυμπάριο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαετίες προετοιμαζόταν ἐν ἀγνοίᾳ τῶν πιστῶν, ἀπὸ τοὺς ἀρχιμάγειρους τῶν Οἰκουμενιστῶν, τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ».
Εἶναι ὁλοφάνερο, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος (κι ὄχι κάποιος διαφοροτρόπως ἑρμηνευόμενος Κανόνας), ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αἱρετικοὺς ψευδεπισκόπους καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ σατανᾶς βρίσκεται πίσω ἀπὸ κάθε αἵρεση. Ὅσο εὐσεβὴς καὶ νὰ παρουσιάζεται ὁ Ποιμένας δὲν θὰ ἀποφύγει τὴν δίκαια φωνὴ τοῦ Κυρίου, ἐφ’ ὅσον εἶναι «ἐργάτης τῆς ἀνομίας» (δηλαδὴ ἀσεβής, αἱρετικός): «Πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. 7, 23-24).
Αὐτὰ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο ὅμως καὶ οἱ μαθητές Του στὸ ἴδιο πνεῦμα κινήθηκαν.
Στὴν δεύτερη ἐπιστολή τοῦ ἀπ. Πέτρου, διαβάζουμε: «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι’ οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται» (Β’ Πετρ. 2, 1-2).
Οἱ ψευδοπροφῆτες λοιπὸν καὶ οἱ ψευδοδιδάσκαλοι, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὶς σατανικὲς δυνάμεις, ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια. Πῶς, λοιπόν, οἱ εὐσεβεῖς ποιμένες ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, νὰ παίζουν μὲ τὴ φωτιά, νὰ χαριεντίζονται μὲ ἐκείνους ποὺ κολυμποῦν στὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»;
«Υμεῖς οὖν, ἀγαπητοί, προγινώσκοντες φυλάσσεσθε, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ» (Β’ Πετρ. 3,17). Σεῖς λοιπόν, λαμβάνετε τὰ μέτρα σας δια νὰ μὴ συναρπασθῆτε ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν ἀσεβῶν ψευδοδιδασκάλων.
Πόσο, ἀλήθεια, εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἀποστόλου γιὰ τὴν προφύλαξη τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ καὶ πόσο, ἀλήθεια, ἀπέχει ἀπὸ τὴν τραγικὴ σημερινὴ ἔλλειψη ποιμαντικοῦ ἐνδιαφέροντος; Ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Πόσοι ἀπὸ τοὺς 80 περίπου Δεσποτᾶδες καὶ τοὺς 10.000 ἱερωμένους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;
Καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος μιλῶντας στοὺς Θεσσαλονικεῖς γιὰ τὸν Ἀντίχριστο γράφει ὅτι ἡ παρουσία του θὰ εἶναι «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους» (Β΄ Θεσσ. β΄ 9). Καὶ ἐπειδὴ «νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (Α΄ Ἰωαν. β΄ 18), ἕνας ἐκ τῶν ἐσχάτων ἀντιχρίστων δυνάμεων «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ» εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός.
Στήν ἴδια ἐπιστολὴ ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει: «Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, στέλλεσθαι ὑμᾶς (=ἀπομακρύνεσθε) ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν. εἰ δέ τις οὐχ ὑπακούει τῷ λόγῳ ἡμῶν διὰ τῆς ἐπιστολῆς, τοῦτον σημειοῦσθε, καὶ μὴ συναναμίγνυσθε αὐτῷ, ἵνα ἐντραπῇ· καὶ μὴ ὡς ἐχθρὸν ἡγεῖσθε, ἀλλὰ νουθετεῖτε ὡς ἀδελφόν» (Β΄ Θεσσ. γ΄ 6, 14-15). Ὁ Ἀπόστολος ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνση γιὰ μικρότερη αἰτία, κι ὄχι γιὰ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ», τὴν ἐσχατολογικὴ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Κι ὅμως οἱ εὐσεβεῖς ἀκόμα προβληματίζονται ἂν πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν Παναίρεση!
Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι ὁμιλοῦν πολὺ αὐστηρά. Ὀνομάζουν «ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ» καὶ «θεοστυγεῖς» ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς (καὶ τοὺς μὴ καταδικασμένους ἐννοεῖται), καὶ διδάσκουν ὅτι «ὁ ἐπινοὼν τὰς αἱρέσεις εἶναι ὁ διάβολος» (Μ. Ἀθανάσιος).
Θὰ ἀφήσουμε τὶς ἑκατοντάδες παρόμοιες θέσεις τῶν Ἁγίων τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἔρθουμε σ΄ αὐτὸ ποὺ μᾶς προκαλεῖ κατάπληξη καὶ θλίψη. Ἐνῶ οἱ οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι ἔχουν καταγγείλει καὶ περιγράψει τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ μαῦρα ἐρεβώδη χρώματα, οἱ αὐτοὺς ἀκολουθοῦντες ἱερωμένοι, μοναχοὶ καὶ θεολόγοι κοινωνοῦν μὲ αὐτὴ τὴ «μαύρη χάρι»!
Ἄς δοῦμε τὶς θέσεις τους (ὅπως καὶ τὶς θέσεις συγχρόνων Ἁγίων).
Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ‒ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης‒ εἶπε: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πνεῦμα πονηρίας καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ὁ π. Στεφ. Ἀναγνωστόπουλου γράφει: «Ὁ συγκριτισμὸς μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν δίδυμα ἀδελφάκια ποὺ τὰ γέννησε ὅμως ἡ μαύρη χάρις μὲ σκοπὸ νὰ πολεμήσει καὶ νὰ διαλύσει τὴν Ὀρθοδοξία», ἀφοῦ «κινδυνεύει ἡ πανάμωμος Ὀρθοδοξία μας νὰ πέσει σὲ σατανικὰ δίχτυα» καὶ ἀφοῦ ἀποτελεῖ «τρομακτικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας», καὶ ἄλλα πολλά. (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἐνῶ δηλαδὴ περιγράφει ὁ π. Στέφανος μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τὰ περὶ Οἰκουμενισμοῦ (ἀπὸ τὸ 2002), μένει ὁ ἴδιος καὶ κρατᾶ ἀκόμα τὰ πνευματικά του τέκνα σὲ κοινωνία μετὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρὰ τὴν «τρομακτικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας», τὴν τεράστια φθορὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ στὴν «πανάμωμη Ὀρθοδοξία»!
Ὁ πρ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος καταδίκαζε (τοὐλάχιστον λεκτικά) τὸν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ἐξισώνοντάς τον μὲ τὸν ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ:
«Οἰκουμενισμός=σατανισμός. ‒Οικουμενισμός=δαιμονικὴ ΚΙΝΗΣΗ! Ἀρχηγὸς καὶ Ἐμπνευστὴς τῆς προσπάθειας αὐτῆς, δυστυχῶς, δυστυχέστατα, εἶναι ὁ Πατριάρχης, ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ! στρώνει μὲ ροδοπέταλα τὸ στρατὶ τῆς προδοσίας!». (Δεῖτε ἐδῶ).
Βαρυσήμαντη πνευματικὴ ὑποθήκη εἶναι ὅσα γράφει ὁ π. Ἀθαν. Μυτιληναῖος: Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἀφοῦ «θὰ ὁδηγηθῆ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα στὸν Ἀντίχριστο διὰ τῆς λεωφόρου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχουν ὁμάδες ἀντιδράσεως, τότε ὁ Ἀντίχριστος αὐτὸ τὸ σχῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θὰ τὸ καταργήση καὶ θὰ πῆ ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες περίμεναν νὰ φτάσουν νὰ βροῦν τὸν Μεσσία, ὁ Μεσσίας εἶμαι ἐγώ (βλ. Β΄ Θέσ. 2,3-4)». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι μία ΠΡΟΔΟΣΙΑ τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὁ πιὸ γνήσιος πρόδρομος τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου. (Δεῖτε ἐδῶ).
Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ (ὁ ὁποῖος δυστυχῶς ‒αὐτός κυρίως‒ ἀποδείχτηκε ὡς οἰκουμενιστικὴ «πέμπτη φάλαγγα») υἱοθετεῖ καὶ παρουσιάζει τὴν θέση τοῦ π. Χαράλαμπου: Φοβερὰ λαῖλαψ ὁ Οἰκουμενισμός.
«Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μιὰ φοβερὰ λαῖλαψ. Εἶναι ἄγριος τυφῶν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ποὺ συγκεντρώνει τὴν καταστροφικήν του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τὸν σκοτεινὸ πόθο νὰ τὴν ἐκμηδενίση καὶ νὰ τὴν ἀφανίση» (ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἰκουμενισμὸς χωρὶς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 23, 25)».
Γράφει ο Καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Κών/νος Μουρατίδης: «Ὁ Οἰκουμενισμός-συγκρητισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μία αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις, διότι κατ΄ οὐσίαν ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἄρνησιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς μοναδικῆς καὶ ἀποκλειστικῆς ἀπολύτου ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως καὶ εἰς τὸν ὑποβιβαμὸν αὐτοῦ εἰς μίαν μεταξὺ τῶν πολλῶν θρησκειῶν… εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δι΄ αυτὴς δὲν πλήττεται ἁπλῶς ἓν δόγμα ἢ μία θεμελιώδης ἀλήθεια, ἀλλὰ σύμπασα συλλήβδην ἡ δογματικὴ καὶ κανονικὴ τάξις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Ὀρθόδοξος Τύπος 20-5-1970).
Ὁ Μουρατίδης θεωρεῖ ὅτι «αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ἡ συνύπαρξη καὶ συνεργασία της μὲ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ Π.Σ.Ε., ἡ προσχώρησή μας στὸ Οἰκουμενιστικὸ στρατόπεδο συνιστᾶ “μίξιν ἄμικτον καὶ τέρας ἀλλόκοτον” («Οἰκουμενικὴ Κίνησις. Ὁ σύγχρονος μέγας πειρασμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας)».
Ὁ καθηγητὴς Ἀνδρ. Θεοδώρου βλέπει τὸν οἰκουμενισμὸ «ὄχι ἁπλῶς ὡς αἵρεση ἢ παναίρεση ἀλλὰ εἶναι κάτι ἀκόμα χειρότερο “μίξη ἀλλόκοτη”, ἀφοῦ φιλοξενεῖ ποικίλα ἑτερόκλιτα στοιχεῖα δογματικά, λατρευτικά, θρησκειακά. Ἡ αἵρεση τοῦ αἰῶνα μας θὰ καταντήσει τὴν Ὀρθοδοξία “καρνάβαλο ἐκκλησιολογικό”. Ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν πιστεύει σὲ δόγματα. Τὶς αἰώνιες ἀλήθειες ποὺ φανέρωσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, ἡ αἵρεση αὐτὴ τὶς “ἐλαχιστοποιεῖ” καὶ τὶς “ὑποβαθμίζει” σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ Θεοδώρου». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐν διασπορᾷ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία συμμετεῖχε καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἀφοῦ πρῶτα διαμαρτυρήθηκε ἐντόνως καὶ κατ΄ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ πορεία ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἐξέδωσε τὸ κάτωθι συνοδικὸ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:
Τὸ Συνοδικό ἀνάθεμα ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Τοῖς βάλλουσι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκουσιν ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις»… ἢ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἢ ὑποτιθεμένης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ»! (Δεῖτε ἐδῶ).
Λέγει καὶ τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα ὁ Ἅγιος:
«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ “Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν” καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐὰν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς “κατακόμβες”». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς παρατηρεῖ: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς… Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις… Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, …νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τὴν «ὀργανικήν» μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τὸ Π.Σ.Ε., τὸ ὁποῖον, κατ’ αὐτόν τὸν τρόπον γίνεται εἷς νέος ἐκκλησιαστικὸς «ὀργανισμός», μία «νέα Ἐκκλησία; Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία!
Ἀπορρίπτομεν τὴν ὀρθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, καί θέλομεν νά γίνωμεν «ὀργανικὰ μέλη» τοῦ αἱρετικοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ ἀποτελεῖται ἀπό 263 αἱρέσεις, ἡ δέ κάθε μία ἀπό αὐτὰς εἶναι πνευματικὸς θάνατος! Ὡς Ὀρθόδοξοι, εἴμεθα «μέλη Χριστοῦ». «Ἄρα οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ, ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο»!». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἀλλὰ καὶ στὴν “Ὁμολογία Πίστεως” Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν διαβάζουμε τὰ ἑξῆς σημαντικά, τὰ ὁποῖα οἱ 40.000 περίπου πιστοὶ ποὺ τὰ ὑπέγραψαν δὲν τὰ ἐφάρμοσαν. (Ἀλήθεια, πότε ἔκαναν καλά, ὅταν τὰ ἔγραφαν καὶ τὰ ὑπέγραφαν, ἢ ὅταν τὰ ἀθετοῦσαν;).
Ἡ νέα παναίρεση τοῦ 20ου αἰῶνος, ὁ Οἰκουμενισμός, προτεσταντικῆς κατ’ ἀρχὴν προελεύσεως, τώρα δὲ καὶ παπικῆς ὼς καὶ «ὀρθοδόξου» ἀποδοχῆς εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων.
Στὴν διαχριστιανική του διάσταση προσβάλλει τὸ δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δέχεται ὅτι καὶ οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐκκλησίες, νομιμοποιεῖ δηλαδὴ ἐκκλησιαστικὰ τίς αἱρέσεις. Στὴν διαθρησκειακή του διάσταση ὁ Οἰκουμενισμὸς θεωρεῖ ὅτι καὶ οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου ἀποτελοῦν ὁδοὺς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται ὄχι μόνον ἔν Χριστῷ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἕκτος αὐτῆς. Προσβάλλεται ἑπομένως τὸ θεμελιῶδες δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῷ κόσμῳ Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ ‘Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δια τοῦ ἔργου Αὐτοῦ μοναδικῆς δυνατότητος σωτηρίας.
Ὅσοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, δέχονται καὶ κηρύσσουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἢ Ἐκκλησία εἶναι αὐστηρὴ στὴ ρύθμιση τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ ἀγάπη καὶ γιὰ θεραπευτικοὺς λόγους ἐν πρώτοις γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν πλάνη καὶ νὰ ἰαθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ νοσήσουν τὰ ὑγιῆ μέλη της. Ἔφ’ ὅσον ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν στὴν πλάνη, ἀποφεύγουμε τὴν μετ’ αὐτῶν πνευματικὴ κοινωνία, ἰδιαίτερα τίς συμπροσευχές. Οἱ ἱεροὶ κανόνες ἀπαγορεύουν ὄχι μόνο τὰ συλλείτουργα καὶ τίς ἐντὸς τῶν ναῶν συμπροσευχές, ἀλλὰ καὶ τίς ἁπλὲς συμπροσευχὲς σὲ ἰδιωτικοὺς χώρους. [Μεταξὺ αὐτῶν ποὺ συνέταξαν καὶ προσυπέγραψαν τὴν “ὁμολογία Πίστεως” εἶναι καὶ οἱ π. Γ. Μεταλληνός, π. Σ. Σαράντος, π. Θ. Ζήσης, π. Ν. Μανώλης, Δ. Τσελεγγίδης κ.ἄ. Καὶ μετὰ τὰ …ἀθέτησαν!].
Ὅταν κινδυνεύει ἡ πίστη μὲ τὴν ὑποστήριξη παλαιῶν ἢ νέων αἱρέσεων, τὶς ὁποιες ὑποψιθυρίζει ὁ Διάβολος, γιὰ νὰ ἀποκόψει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε ὅλοι οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ὁμολογοῦν καὶ νὰ διακηρύσσουν τὴν ἀλήθεια τῶν δογμάτων, ἰδιαίτερα ὅμως οἱ ποιμένες, ποὺ ὀφείλουν νὰ ἐκδιώκουν τοὺς λύκους ἀπὸ τὴν αὐλὴ τῶν προβάτων, καὶ οἱ μοναχοί, οἱ ὅποιοι, μὲ τὴν δικαιολογημένη εὐαισθησία τους σὲ θέματα πίστεως, ἀναδείχθηκαν σὲ στύλους καὶ προμάχους της Ὀρθοδοξίας. (Δεῖτε ἐδῶ).
Ἂν λοιπὸν καὶ οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἂν δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ‒ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσωπικές μας ἁμαρτίες‒ ἡ ἀδιαφορία μας γιὰ τὴν παναίρεση δὲν ἑλκύει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν ὀργή Του, ποιά ἐλπίδα διαφυγῆς ἔχουμε σήμερα ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἀδιέξοδο; Πῶς ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει τὶς παρακλήσεις μας, ὅταν ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, αἱρετικοὺς ποὺ σχετίζονται μὲ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ».
Εἶναι ἴσως ἡ ἑνδεκάτη ὥρα (ἂν δὲν ἔχει παρέλθει), ὄχι μόνο γιὰ θεολογικὲς διαπιστώσεις καὶ καταγγελίες τῶν αἱρετικῶν πεπραγμένων των Οἰκουμενιστών, ἀλλὰ γιὰ πράξεις πραγματικῆς ὄχι μόνο ρητορικῆς ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτης ὁμολογίας ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους!
Παναγιώτης Σημάτης
