«ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΕ Η ΜΠΑΜΠΩ»

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Της  Марина Ахмедова (Marina Akhmedova)

Το 2014 βρέθηκα στα σύνορα με την Πολωνία, στην άκρη της πόλης  Ραβα Ρούσκαγια, στη δυτική Ουκρανία – όπου οι Σοβιετικοί συνοριοφύλακές μας εδωσαν την πρώτη μάχη με

τους Γερμανούς ναζί στις 22 Ιουνίου 1941. 

Στην αρχή μου φάνηκε ότι ήταν απλώς μια γη, κατάφυτη με πυκνά χόρτα. Αλλά όταν πατησα τα χόρτα, είδα ότι ήταν ένας μεγάλος αδερφικος τάφος, που μόλις και ηταν σημαδεμενος με τσιμεντένιες ράβδους, βυθισμένες στα χορτα. 

Είδα ότι κανενας δεν είχε έρθει εδώ και πολύ καιρό. Λίγες μέρες αργότερα επέστρεψα με μήλα, αγόρασα πέντε κιλά και τα άπλωσα τριγύρω σε σειρές, ανά μέτρο. Έτσι όπως υπολόγισα, όλοι θα έπρεπε να έχουν από ένα μήλο. Και αυτό κυρίως που ήθελα να πω ήταν: 

« Δεν είναι αλήθεια ότι κανένας δεν έρχεται σε σας.»

Λίγα χρόνια αργότερα ταξίδεψα στην περιφέρεια του Σμολένσκ, για να γράψω για τα εγκαταλελειμμένα ρωσικά χωριά και σε ένα απο αυτά βρήκα μια ηλικιωμένη γυναίκα, ενενήντα τεσσάρων ετών. 

Ζούσε μόνη της, όλοι οι άλλοι ειχαν εξαφανιστεί και τα σπίτια βυθίστηκαν στο έδαφος, σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Η κινητή τηλεφωνία δεν λειτουργούσε εκεί, η γιαγιά ήταν τυφλή. Δύο χιλιόμετρα από το σπίτι της, μέσα από το δάσος, περνούσε ο Δνείπερος, μαγεύοντας τα δέντρα που θρόιζαν. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ