Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών εξήγησε αναλυτικά την παγκόσμια συστημική μετάβαση
Αυτό που ακολουθεί είναι μια περίληψη όλων όσων μοιράστηκε ο Διευθυντής του Τμήματος Σχεδιασμού Εξωτερικής Πολιτικής του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, μετά από τις οποίες ορισμένες καταληκτικές σκέψεις θα ολοκληρώσουν την ανάλυση.
Ο Alexey Drobinin, Διευθυντής του Τμήματος Σχεδιασμού Εξωτερικής Πολιτικής του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, εξήγησε περιεκτικά την παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα που επιταχύνθηκε άνευ προηγουμένου από την ουκρανική σύγκρουση που προκλήθηκε από τις ΗΠΑ . Η διορατικότητά του είναι ομολογουμένως μακροσκελής και απαιτεί πολύ χρόνο για να τη διαβάσει κανείς, αλλά εκεί έγκειται ο σκοπός του παρόντος κομματιού να επιστήσει την προσοχή στα κυριότερα σημεία του για τη διευκόλυνση του αναγνώστη. Αυτό που ακολουθεί είναι μια περίληψη όλων όσων μοιράστηκε, μετά την οποία μερικές καταληκτικές σκέψεις θα ολοκληρώσουν την ανάλυση.
Με τίτλο « Τα μαθήματα της ιστορίας και το όραμα για το μέλλον: Σκέψεις για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας », η πραγματεία του Drobinin ανοίγει επισημαίνοντας τη θεμελιώδη φύση των εξελισσόμενων γεγονότων. Οι τάσεις που διαμορφώνουν την αναδυόμενη δυναμική προηγούνται της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της χώρας του στην Ουκρανία και περιλαμβάνουν τον σχηματισμό μιας Πολυπολικής Παγκόσμιας Τάξης (MWO), την αυξανόμενη συνάφεια της πολιτισμικής προσέγγισης στις Διεθνείς Σχέσεις, την κρίση παγκοσμιοποίησης που προέρχεται από την οικονομική κρίση του 2008, την αυξημένη σημασία των πολιτιστικών παραγόντων και των παραγόντων δύναμης στις εξωτερικές υποθέσεις, και η « Μεγάλη Επαναφορά»/«Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση ».
Αφού έθιξε καθένα από αυτά, ο Drobinin εξηγεί στη συνέχεια την εξέλιξη της προσέγγισης της χώρας του στις Διεθνείς Σχέσεις, όπως κατοχυρώθηκε από τις Έννοιες Εξωτερικής Πολιτικής από το 1993 έως το 2016, με μια κλεφτή ματιά στο τι να περιμένουμε από την τελευταία που βρίσκεται στη διαδικασία οριστικοποίησης. Ο υπεύθυνος σχεδιασμού εξωτερικής πολιτικής τόνισε τη συνέχειά του όσον αφορά την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, την προώθηση της περιφερειακής σταθερότητας, τον ενστερνισμό της πολυπολικότητας, την τήρηση του διεθνούς δικαίου, την ενεργό συνεργασία με τον Παγκόσμιο Νότο (ιδιαίτερα την Κίνα και την Ινδία ) και την προώθηση της ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Προχωρώντας πέρα από αυτές τις έννοιες που περιέγραψε ως ιδεολογική προοπτική του πολιτισμού-κράτους του, αυτός ο ισχυρός διαμορφωτής πολιτικής δήλωσε στη συνέχεια ότι τα πρόσφατα γεγονότα άλλαξαν για πάντα τη φύση των ρωσο-δυτικών σχέσεων, οι οποίες, όπως είπε, ήταν πάντα μολυσμένες από τη ρωσοφοβία των ομολόγων του. Η μέχρι τότε δυτικοκεντρική άποψη της ρωσικής ελίτ που κατηγόρησε για τον «ιδεολογικό της διαχωρισμό από τις λαϊκές μάζες» αλλάζει επίσης σύμφωνα με αυτές τις νέες συνθήκες. Ωστόσο, δεν είναι όλα ζοφερά, καθώς η επακόλουθη περίοδος οξείας αντιπαράθεσης με τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ φέρει ωστόσο ορισμένες ευκαιρίες.
Ο Ντρομπινίν εξήγησε ότι αυτά αφορούν πρώτα και κύρια την ώθηση για τη δημιουργία μιας νέας δομής για τις Διεθνείς Σχέσεις, αφού ο φθίνων μονοπολικός ηγεμόνας ουσιαστικά ιδιωτικοποίησε τον ΟΗΕ και άλλα πολυμερή φόρουμ. Η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση αποκάλυψε τα ιδιοτελή κίνητρά της που συγκαλύπτει μη πειστικά πίσω από τη ρητορική της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η οποία με τη σειρά της εμπνέει την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα να ενωθεί εναντίον της μέσω της κοινής δημιουργίας νέων πλατφορμών στην πολιτική, την οικονομία, το εμπόριο, το νόμισμα και τα οικονομικά, καθώς και τον πολιτισμό, την εκπαίδευση και τη διεθνή ασφάλεια.
Αυτές οι διαδικασίες καθοδηγούνται από τους BRICS, το SCO, το Κίνημα των Αδεσμεύτων και την Ομάδα Φίλων για την Υπεράσπιση του Χάρτη του ΟΗΕ, κ.ά. Ο Drobinin προβλέπει επίσης ότι το πλαίσιο Ρωσίας-Ινδίας-Κίνας (RIC) θα διαδραματίσει αναπόσπαστο ρόλο από αυτή την άποψη σύμφωνα με το όραμα του Yevgeny Primakov από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Επιπλέον, η Ευρύτερη Ευρασιατική Εταιρική Σχέση (GEP) του Προέδρου Πούτιν μπορεί κάλλιστα να γίνει η εμβληματική αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας, λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή οι εταίροι της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Νότο βλέπουν τον κόσμο λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο που βλέπουν, σημειώνει ο Drobinin.
Μία από τις προτεραιότητες της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι «η ένεση περισσότερης κυριαρχίας σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου των ιδεών, της πολιτικής, του πολιτισμού, της έρευνας, της οικονομίας, των οικονομικών και άλλων σφαιρών». Αυτό ευθυγραμμίζεται με αυτό που ενθάρρυνε νωρίτερα ο Πρόεδρος Πούτιν , ειδικά στο πρόσφατο παγκόσμιο επαναστατικό μανιφέστο του που ο Υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ ανέπτυξε στο αφρικανικό πλαίσιο για να υποσχεθεί ότι η Ρωσία θα βοηθήσει τους εταίρους της εκεί να ολοκληρώσουν πλήρως τις διαδικασίες αποαποικιοποίησης. Παράλληλα, η Ρωσία θα «προσαρμόσει εκ νέου τις έννοιες της εξωτερικής πολιτικής που προέρχονται από τη δυτική σχολή σκέψης ώστε να ταιριάζουν με την εθνική μας αφήγηση».
Στη συνέχεια, ο Drobinin έκλεισε την πραγματεία του επισημαίνοντας ότι «η επιστροφή στις ρίζες του θα ήταν αδύνατη χωρίς την κινητοποίηση του κράτους και της κοινωνίας στο ιδεολογικό μέτωπο. Αυτή είναι μια άλλη ουσιαστική προϋπόθεση για μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική καθώς απομακρυνόμαστε από την εξάρτησή μας από τη Δύση σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της». Αυτό υποδηλώνει ότι το παγκόσμιο επαναστατικό μανιφέστο του Προέδρου Πούτιν θα διαμορφώσει τις απόψεις των μελλοντικών γενεών, επιτρέποντας έτσι στη Ρωσία να εκπληρώσει την ιστορική της μοίρα «να επιταχύνει τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια τάξη μέσω της επιμονής και της σταθερής αποφασιστικότητάς της να επιτύχει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη για όλους».
Συνολικά, η εξήγηση του σχεδιαστή εξωτερικής πολιτικής για την παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα και τον ηγετικό ρόλο της Ρωσίας σε αυτή τη διαδικασία είναι πράγματι περιεκτική και αξίζει να διαβαστεί πλήρως προκειμένου να αποκτηθεί μια σαφέστερη ιδέα της μεγάλης στρατηγικής της . Μακριά από το να είναι η λεγόμενη «περιθωριοποιημένη περιφερειακή δύναμη» που ψευδώς την παρουσιάζει η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση, η Ρωσία είναι στην πραγματικότητα η μηχανή του αναδυόμενου MWO και έχει για άλλη μια φορά την μοίρα να παίξει τον μετασχηματιστικό ρόλο στις Διεθνείς Σχέσεις για τον οποίο ασκείται. αιώνες. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις τάσεις που συγκλίνουν επί του παρόντος, αυτό δεν είναι απλό έργο.
Επιστρέφοντας σε αυτό που έθιξε προηγουμένως ο Ντρομπίνιν, οι διαδικασίες αποπαγκοσμιοποίησης κινδυνεύουν να κατακερματίσουν τον κόσμο, αλλά θα μπορούσαν επίσης να επιτρέψουν στα μπλοκ που προέκυψαν να υπερασπιστούν με μεγαλύτερη σιγουριά την κυριαρχία τους σε όλους τους τομείς, ειδικά στον οικονομικό, επιστημονικό-τεχνολογικό και κοινωνικο-πολιτιστικό. Ο αυξανόμενος ρόλος των πολιτισμών είναι επίσης κάτι που κανένας παρατηρητής δεν πρέπει να παραβλέπει, κάτι που προβλέπει ότι θα οδηγήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και οι ΗΠΑ, μεταξύ άλλων, να οδηγήσουν την πολιτική εδραίωση των περιοχών τους, αν και δεν είναι ακόμη σαφές τι αυτό θα έχει επίπτωση στην παγκόσμια συστημική σταθερότητα.
Ωστόσο, προσθέτει αξιοπιστία στην πρόβλεψη ότι η πολιτική που βασίζεται σε μπλοκ πιθανότατα θα χαρακτηρίσει τη μελλοντική αποπαγκοσμιοποιημένη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η οποία μπορεί να διατηρήσει την ποικιλομορφία κάθε πολιτισμού από αυτές τις ολέθριες εξωτερικές επιρροές που επιδιώκουν να διαγράψουν την ταυτότητά τους υποτάσσοντάς τους στην άμορφη φιλελεύθερη-παγκοσμιοποίηση που είναι που κατασκευάζονται τεχνητά από δυτικούς ιδεολόγους. Διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου, η Ρωσία τοποθετείται ως εκ τούτου ως ανθρωπιστική υπερδύναμη όσον αφορά την προστασία της κοινωνικο-πολιτιστικής ποικιλομορφίας του πλανήτη, ειδικά σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο.
Για να τα ολοκληρώσουμε όλα, η προκληθείσα από τις ΗΠΑ Ουκρανική κρίση που επιτάχυνε άνευ προηγουμένου την παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα μπορεί να θεωρηθεί εκ των υστέρων ως εντελώς αυτοκαταστροφική από την προοπτική των ηγεμονικών συμφερόντων αυτής της φθίνουσας μονοπολικής δύναμης. Δεν οδήγησε στην κατάρρευση της Ρωσίας, όπως περίμεναν γελοία οι στρατηγοί της, αλλά στην πραγματικότητα επανέφερε αυτό το κράτος-πολιτισμό στην ιστορική του πορεία του μετασχηματισμού των Διεθνών Σχέσεων. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι οι επόμενες δεκαετίες θα χαρακτηριστούν από χάος που υποκινείται από τη Δύση, αλλά ούτε πρέπει να χάσει την ελπίδα του για το πολλά υποσχόμενο πολυπολικό μέλλον του κόσμου.
