Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ (ΑΙΣΩΠΟΣ)

 Ένας φιλάργυρος πούλησε όλη του την περιουσία και την μετέτρεψε σε χρυσάφι. Τα έκανε έναν βώλο χρυσού, τον οποίο έκρυψε μέσα σε έναν τοίχο. Καθημερινά πήγαινε, άνοιγε την κρυψώνα και έβλεπε ότι ο χρυσός είναι στη θέση του. Κάποιος όμως που εργαζόταν εκεί κοντά, υποψιάσθηκε: «Τί έρχεται και βλέπει αυτός εκεί κάθε μέρα;» Έτσι μια μέρα, αφού ο φιλάργυρος έφυγε, ο εργάτης πήγε να ψάξει τι κρύβει. Έσκαψε και βρήκε τον μεγάλο βώλο χρυσού, τον οποίο και έκλεψε. Μετά από περίπου δύο ημέρες, ήρθε πάλι ο φιλάργυρος να ελέγξει το χρυσάφι του, όμως δεν το βρήκε στην κρυψώνα. «Όλη μου η περιουσία χάθηκε!», φώναζε. Έκλαιγε και οδύρονταν τραβώντας τα μαλλιά του.

Κάποιος γνωστός του τον άκουσε και τον ρώτησε τί συμβαίνει. «Όλη μου την περιουσία την είχα κάνει έναν βώλο χρυσού, τον είχα κρύψει και κάποιος μου τον έκλεψε», απάντησε εκείνος.

Τότε ο γνωστός του του είπε: «Μην λυπάσαι! Πήγαινε και πάρε μια πέτρα, βάλε την στην κρυψώνα, και προσποιήσου ότι ο χρυσός βρίσκεται ακόμα εκεί. Η πέτρα θα έχει την ίδια χρησιμότητα για σένα όπως ακριβώς είχε και ο βώλος χρυσού όταν τον είχες κρυμμένο σε αυτό το σημείο… Είτε τον είχες είτε όχι, δεν τον αξιοποίησες ποτέ ούτε στο ελάχιστο.»

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο πλούτος χάνει κάθε αξία αν περιπέσει σε αχρησία