Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕ ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΤΩΣΗ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΗΛΙΑΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Η ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ
Γράφει ο Cap Allon
Μετάφραση: Απολλόδωρος
Παρά τις ολοένα και πιο ηχηρές κραυγές του κατεστημένου για “τρομακτικό ζέσταμα της Γης” και τις απογοητευτικές και αδιάκοπες συσκοτίσεις
τους και το μάζεμα κερασιών, ο πλανήτης Γη στην πραγματικότητα ΠΑΓΩΣΕ τον περασμένο μήνα, συνεχίζοντας την τάση που ξεκίνησε το 2016.
Σύμφωνα με τους 15x δορυφόρους AMSU της NASA/NOAA που μετρούν κάθε τετραγωνική ίντσα της κατώτερης τροπόσφαιρας (όπου διαμένουμε εμείς οι άνθρωποι), ο πλανήτης Γη ήταν στην πραγματικότητα θερμότερος στα τέλη της δεκαετίας του 1980 (κατά τη διάρκεια της πολιτικής υιοθέτησης της θεωρίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη).
DR ROY SPENCER
Εμβαθύνοντας λίγο στα δεδομένα, τα οποία προέρχονται από τον Dr. Roy Spencer και τον Dr. John Christy του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα στο Huntsville, η έκδοση 6.0 της παγκόσμιας μέσης ανωμαλίας της κατώτερης θερμοκρασίας της τροπόσφαιρας για τον Ιούνιο του 2022 δείχνει μόλις 0,06 βαθμούς. C.
Αυτό συνεχίζει τη συνολική πτωτική τάση που παρατηρείται από τις αρχές του 2016 – τώρα περίπου 0,65 C deg. C από τότε.
Η γραμμική τάση θέρμανσης από τον Ιανουάριο του 1979 ανέρχεται σε +0,13 C/δεκαετία (πρόσφατα μειώθηκε από +0,14 C/δεκαετία).
Αυτή η αύξηση της θερμοκρασίας, αντί να συνδέεται με την αύξηση των επιπέδων του CO2 στην ατμόσφαιρα, συσχετίζεται απόλυτα με το “Σύγχρονο Ηλιακό Μέγιστο” (1914 – 2000) – μια περίοδο πολύ υψηλής ηλιακής δραστηριότητας, της υψηλότερης δραστηριότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αντίθετα, η περίοδος χαμηλής ηλιακής παραγωγής στην οποία βρισκόμαστε τώρα (η οποία ξεκίνησε το 2008) αποδεικνύεται πραγματικά ιστορική – η πιο αδύναμη δραστηριότητα των τελευταίων δύο αιώνων, στην πραγματικότητα- και ο αντίκτυπός της στη θερμοκρασία της Γης αρχίζει να παίρνει διαστάσεις “χιονοστιβάδας”.
Υπάρχει η θεωρία ότι κατά τη διάρκεια του επόμενου ηλιακού κύκλου (26) -δηλαδή στις αρχές του 2030- η δραστηριότητα θα μπορούσε να πέσει σε έναν γκρεμό, με αποτέλεσμα ο Ήλιος να παραμείνει “άδειος” -χωρίς ηλιακές κηλίδες- ακόμη και κατά τη διάρκεια της ανόδου προς το μέγιστο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ
