Ωδή για τον πατέρα μου!!

Βάσια Παπαστεργίου ***  

        Κάποτε ένιωθα πως είχα δύναμη. Κάποτε έγραφα και οι λέξεις πέταγαν φλόγες. Πονούσα χωρίς να βρίσκω το λόγο τότε. Τώρα όμως ξέρω πως είμαι, τι μου έχει συμβεί, τι κάνω, τι έχω χάσει. Ξέρω πως μέσα στο χρόνο που περνάει πρέπει να αναδιοργανωθώ από την αρχή, να μαζέψω το κατακερματισμένο μου κορμί, να βρω δύναμη, να σταματήσω να νιώθω την πίκρα που με περιβάλλει από τις 10 Δεκεμβρίου του 2021 και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Αναζητώ εκείνο το μικρό, ανέμελο κορίτσι που κάποτε τα είχε όλα στη ζωή και συνεχώς χόρευε. Ήταν όμορφη η ζωή αλλά οι καταστάσεις που ζούσε δεν την χαροποιούσαν καθόλου. Το ένιωθε. Δεν μπορούσε. Να ζει αυτό που ζούσε. Κάποια στιγμή ήθελε να πιστεύει ότι, όταν θα μεγάλωνε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ονειρευόταν ότι θα είχε τη δική της οικογένεια, θα ήταν ανεξάρτητη, θα βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη και θα πρόσφερε την καλοσύνη της απλόχερα παντού.

       Τα χρόνια όμως περνούσαν και οι δεκαετίες που χάνονταν έσβηναν σιγά σιγά από το προσωπάκι της την ανέμελη χαρά, την πρώτη της νιότη, την ευτυχία, το χαμόγελο, την ομορφιά, τη Βάσια, τη δίψα για δημιουργία, τον παρορμητικότητα και την αυθορμητισμό που διέθετε. Τα δεδομένα άλλαξαν τη ζωή της ξαφνικά τη χρονιά που πέρασε και αυτό ήταν μια γερή γροθιά στο στομάχι. Τώρα αναμφισβήτητα πια μεγάλωσε και δεν κάνει όνειρα. Ο μαύρος κύκνος έφτασε και άπλωσε τα φτερά του πάνω από το σπίτι της γλυκιάς κόρης και όταν αργότερα έφυγε πήρε μαζί του και κάτι. Κάποιον που δεν πρόκειται ξανά να πατήσει το πόδι του στη γη. Με τον χαμό του από αυτόν τον κόσμο απλώθηκε στη ζωή της απέραντη θλίψη και ανείπωτος πόνος που δεν περνάει με τίποτα. Είναι αλήθεια ότι μια στιγμή αδιαφορίας και ασίγαστης απροσεξίας ισοδυναμεί με την επερχόμενη συμφορά που σαν βόμβα σκάει στις ζωές των ανθρώπων που έμειναν πίσω και ρημάζει ολοκληρωτικά το σπίτι. Έτσι ο θάνατος είναι σκληρός, γίνεται το κεντρί που θα καίει παντοτινά τους ζωντανούς και είναι αδύνατο να συμφιλιωθεί με τη ζωή. Γίνεται το σκοτάδι στα μάτια όλων εκείνων που λένε ότι πρέπει να συνεχίσουν να βαδίζουν το μονοπάτι τους έστω και μόνοι πια μέχρι να φτάσουν στο τέλος και της δικής τους ζωής. Δεν υπάρχει σίγουρα καμία θεραπεία που να μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους για όσο θα ζούνε. Η σκέψη και η φαντασία τους όμως θα μπορεί να σχηματίζει όνειρα με τον άνθρωπο που έχασαν και αυτός τόσο μικρός θα φαντάζει στην εικόνα του μυαλού τους καθώς θα φεύγει τη στιγμή που θα τους αφήνει για να γυρίσει πάλι πίσω στον ουρανό δίπλα στον Δημιουργό. Θα ψάχνουν νυχθημερόν την πνευματική τους αναζήτηση τώρα πια για να γευτούν λίγες στιγμές μαζί με την αέρινη μορφή και δυστυχώς μόνο κάποιες φωτογραφίες και νοσταλγικές στιγμές του παρελθόντος θα γεμίζουν ξανά τα κουτιά των αναμνήσεών τους. Και έτσι μέσα από δάκρυα χαράς θα νιώθουν μια κρυφή ικανοποίηση.

                                                                                                                  Βάσια Παπαστεργίου