Πρώτη φορά διάβασα κάτι τέτοιο για τους Ιρλανδούς . Τελικά είναι τόσα πολλά αυτά που δεν ξέρουμε για την ιστορία πολλών λαών. Κρίμα.

 ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ ΟΤΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΘΕΜΑ ΧΡΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 1625 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1839 ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ ΥΠΕΦΕΡΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ?

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΘΝΟΣ ΞΕΚΛΗΡΙΣΤΗΚΕ,ΕΝΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΕΡΗΜΩΣΕ,

ΠΟΥΛΑΓΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΦΥΛΕΣ ΟΠΩΣ ΑΦΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΕΣ

Ο ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΣ ΘΑ ΕΦΕΥΡΕΙ  ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΔΟΥΛΟ,ΕΙΤΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΣΟΥ ,ΕΙΤΕ Η ΕΘΝΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΕΙΤΕ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΔΟΥΛΟ 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,ΠΟΛΛΟΙ ΛΑΟΙ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΘΕΙ ΘΥΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΗΚΑΝ ΩΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ!!!!

Το ιρλανδικό δουλεμπόριο ξεκίνησε όταν 30,000 Ιρλανδοί κρατούμενοι πωλήθηκαν ως δούλοι στον Νέο Κόσμο. Η Διακήρυξη του Βασιλιά Ιάκωβου Ιάκωβου του 1625 απαιτούσε Ιρλανδούς πολιτικούς κρατούμενους να σταλούν στο εξωτερικό και να πωλούνται σε Άγγλους έποικους στις Δυτικές Ινδίες

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1600, οι Ιρλανδοί ήταν οι βασικοί σκλάβοι που πωλούνταν στην Αντίγκουα και το Μονσεράτ. Εκείνη την εποχή, το 70 % του συνολικού πληθυσμού του Μοντσεράτ ήταν Ιρλανδοί σκλάβοι.

Η Ιρλανδία έγινε γρήγορα η μεγαλύτερη πηγή ανθρώπινης κτηνοτροφίας για τους Άγγλους εμπόρους. Η πλειοψηφία των πρώιμων σκλάβων του Νέου Κόσμου ήταν στην πραγματικότητα λευκοί.

Από το 1641 έως το 1652, πάνω από 500,000 Ιρλανδοί σκοτώθηκαν από τους Άγγλους και άλλοι 300,000 πωλήθηκαν ως σκλάβοι. Ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε από περίπου 1,500,000 σε 600,000 σε μία δεκαετία. Οικογένειες διαλύθηκαν καθώς οι Βρετανοί δεν επέτρεψαν στους Ιρλανδούς άνδρες να πάρουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους μαζί τους στον Ατλαντικό. Αυτό οδήγησε σε εναν πληθυσμό αστέγων γυναικών και παιδιών. Η λύση της Βρετανίας ήταν να τους βγάλει σε πλειστηριασμό επίσης.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1650, πάνω από 100,000 παιδιά Ιρλανδοί ηλικίας μεταξύ 10 και 14 ετών πήραν από τους γονείς τους και πωλήθηκαν ως σκλάβοι στις Δυτικές Ινδίες, τη Βιρτζίνια και τη Νέα Αγγλία. Αυτή τη δεκαετία, 52,000 Ιρλανδοί (κυρίως γυναίκες και παιδιά) πωλήθηκαν στα Μπαρμπέιντος και στη Βιρτζίνια. Άλλοι 30,000 Ιρλανδοί άνδρες και γυναίκες μεταφέρθηκαν και πωλήθηκαν στον υψηλότερο πλειοδότη. Το 1656, ο Κρόμγουελ διέταξε να μεταφερθούν 2000 Ιρλανδοί στην Τζαμάικα και να πωληθούν ως σκλάβοι σε Άγγλους άποικους.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα θα αποφύγουν να αποκαλούν τους Ιρλανδούς σκλάβους αυτό που πραγματικά ήταν: σκλάβοι. Θα βρουν όρους όπως ′′ Υπηρέτες ′′ για να περιγράψουν τι συνέβη στους Ιρλανδούς. Ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις από τον 17 ο και 18 ο αιώνα, οι Ιρλανδοί σκλάβοι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ανθρώπινα βοοειδή.

Ως παράδειγμα, το αφρικανικό δουλεμπόριο μόλις ξεκινούσε κατά την ίδια περίοδο. Είναι καλά καταγεγραμμένο ότι οι Αφρικανοί σκλάβοι, που δεν ήταν μολυσμένοι με τον λεκέ της μισητής καθολικής θεολογίας και ακριβότεροι για την αγορά, συχνά αντιμετωπίστηκαν πολύ καλύτερα από τους Ιρλανδούς ομολόγους τους.

Οι Αφρικανοί σκλάβοι ήταν πολύ ακριβοί κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1600 (50 Sterling) Οι Ιρλανδοί σκλάβοι βγήκαν φθηνοί (όχι περισσότερο από 5 Sterling). Αν ένας κτηματίας χτυπούσε ή βασάνιζε ή ξυλοκόπησε έναν Ιρλανδό σκλάβο, δεν ήταν ποτέ έγκλημα. Ένας θάνατος Ιρλανδού δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα νομισματικό πισωγύρισμα, αλλά πολύ πιο φθηνό από το να σκοτώνεις έναν ακριβότερο Αφρικανό. Οι Άγγλοι κυρίαρχοι άρχισαν γρήγορα να αναπαράγουν τις Ιρλανδέζες τόσο για προσωπική τους ευχαρίστηση όσο και για μεγαλύτερο κέρδος. Τα παιδιά των δούλων ήταν οι ίδιοι σκλάβοι, γεγονός που αύξησε το μέγεθος του ελεύθερου εργατικού δυναμικού του αφέντη. Ακόμα και αν μια Ιρλανδή γυναίκα αποκτούσε με κάποιο τρόπο την ελευθερία της, τα παιδιά της θα παραμείνουν σκλάβοι του κύριου της. Έτσι, οι Ιρλανδοί μαμάδες, ακόμη και με αυτή τη νέα χειραφέτηση, σπάνια εγκατέλειπαν τα παιδιά τους και θα παραμείνουν σε υποτέλεια.

Με τον καιρό, οι Άγγλοι σκέφτηκαν έναν καλύτερο τρόπο να χρησιμοποιήσουν αυτές τις γυναίκες (σε πολλές περιπτώσεις, κορίτσια τόσο μικρά όσο 12) για να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους: Οι έποικοι άρχισαν να αναπαράγουν Ιρλανδέζες γυναίκες και κορίτσια με Αφρικανούς άνδρες για να παράγουν σκλάβους με ξεχωριστή επιδερμίδα. Αυτοί οι νέοι σκλάβοι του ′′ mulatto ′′ έφεραν υψηλότερη τιμή από την Ιρλανδική κτηνοτροφία και, ομοίως, επέτρεψαν στους άποικους να εξοικονομήσουν χρήματα αντί να αγοράσουν νέους Αφρικανούς σκλάβους. Αυτή η πρακτική της διασταύρωσης Ιρλανδών γυναικών με Αφρικανούς άνδρες συνεχίστηκε για αρκετές δεκαετίες και ήταν τόσο διαδεδομένη που, το 1681, ψηφίστηκε νομοθεσία ′′ που απαγορεύει την πρακτική του ζευγαρώματος Ιρλανδών σκλάβων γυναικών σε Αφρικανούς σκλάβους με σκοπό την παραγωγή σκλάβων προς πώληση.” Εν ολίγοις, διακόπηκε μόνο και μόνο επειδή επενέβη στα κέρδη μιας μεγάλης δουλεμπορικής εταιρείας.

Η Αγγλία συνέχισε να στέλνει δεκάδες χιλιάδες Ιρλανδούς σκλάβους για περισσότερο από έναν αιώνα. Τα αρχεία αναφέρουν ότι μετά την εξέγερση των Ιρλανδών του 1798 χιλιάδες Ιρλανδοί σκλάβοι πωλήθηκαν τόσο στην Αμερική όσο και στην Αυστραλία. Υπήρξαν φρικτές κακοποιήσεις τόσο των Αφρικανών όσο και των Ιρλανδών αιχμαλωσιών. Ένα Βρετανικό πλοίο παράτησε ακόμη και 1,302 σκλάβους στον Ατλαντικό Ωκεανό για να έχει το πλήρωμα αρκετό φαγητό για να φάει.

Δεν υπάρχει ελάχιστο ερώτημα ότι οι Ιρλανδοί βίωσαν τη φρίκη της δουλείας τόσο (αν όχι περισσότερο τον 17 ο αιώνα) όσο οι Αφρικανοί. Υπάρχει επίσης πολύ μικρή ερώτηση ότι αυτά τα καφέ, μαυρισμένα πρόσωπα που βλέπετε στα ταξίδια σας στις Δυτικές Ινδίες είναι πολύ πιθανόν συνδυασμός αφρικανικής και Ιρλανδικής καταγωγής. Το 1839, η Βρετανία αποφάσισε τελικά μόνη της να τερματίσει τη συμμετοχή της στην εθνική οδό του Σατανά προς την κόλαση και σταμάτησε να μεταφέρει σκλάβους. Ενώ η απόφασή τους δεν εμπόδισε τους πειρατές να κάνουν ό, τι επιθυμούν, ο νέος νόμος ολοκλήρωσε σιγά σιγά αυτό το κεφάλαιο της εφιαλτικής ιρλανδικής μιζέριας.

Αλλά, αν κάποιος, μαύρος ή άσπρος, πιστεύει ότι η δουλεία ήταν μόνο μια αφρικανική εμπειρία, τότε το έχει καταλάβει εντελώς λάθος.

Η Ιρλανδική δουλεία είναι ένα θέμα που αξίζει να θυμόμαστε, όχι να σβήνουμε από τις μνήμες μας.

Χρίστος Αντιβάκης