Η Markesina της Νίκαιας.

Γράφει η Μarkesina (Ιστορικός και πρώην μέλος της tantric yoga team).   

Ο Iώαννης Δούκα-Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!

Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του δημοσίου και του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια. Στις 13/4/1204 μ.Χ., η Βυζαντινή αυτοκρατορία, βρισκόταν υπό φραγκική εξουσία. Μια επιτροπή Ελλήνων αξιωματούχων, υποδέχθηκε επίσημα τους Λατίνους κατακτητές, σε μια προσπάθεια αποτροπής της λεηλασίας της Πόλης. 

Οι Λατίνοι δέχθηκαν την αντιπροσωπεία, αλλά παράλληλα επέτρεψαν στους στρατιώτες τους, να λεηλατήσουν ελεύθερα επί τρεις μέρες την Βασιλεύουσα.  Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, εις βάρος του παγκόσμιου πολιτισμού, και της ανθρωπότητας. Μέχρι τις 15 Απριλίου, η Πόλη είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Κατόπιν, οι Φράγκοι εξέλεξαν αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και μοίρασαν την Ελλάδα Από την άλλη, ο Βυζαντινός στρατός και ο λαός, είχαν χάσει τελείως το ηθικό τους. Δεν υπήρχε άλλωστε η ισχυρή προσωπικότητα που θα τους έβγαζε από τον λήθαργο, την αδράνεια, και θα τους ενέπνεε πολεμησουν. Οι Έλληνες ευγενείς φρόντισαν να εγκαταλείψουν την Πόλη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Θεόδωρος Λάσκαρης, ο οποίος έφυγε για τη Μικρά Ασία. Εκεί ο Θεόδωρος ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, το κράτος-συνεχιστή, της Βυζαντινής παράδοσης, οι στρατιώτες του οποίου θα απελευθέρωναν την Πόλη 57 έτη αργότερα.

Η Νίκαια βριακόταν, αρκετά κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και η θέση της ήταν ιδανική ως ορμητήριο για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Όμως η εξουσία του Θεοδώρου Λάσκαρη, περιοριζόταν στην περιοχή γύρω από τη Νίκαια, και δεν μπορούσε να ελπίζει σε βοήθεια, από τα άλλα Ελληνικά κρατίδια. Περιορισμένη ανάμεσα στους Λατίνους, στο Σελτζουκικό σουλτανάτο του Ρουμ, και στην εχθρικά διακείμενη Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το κράτος της Νίκαιας στην αρχή βρισκόταν σε δυσμενή θέση. Στην Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία, με πρώτο αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας. 

Οι Λατίνοι προχώρησαν σε συμφωνία διαμοιρασμού, των εδαφών, της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ένα τμήμα, με αρχηγό τον Ερρίκο της Φλάνδρας, αδελφό του «αυτοκράτορα» Βαλδουινου, αποβιβάστηκε στην Μικρά Ασία, με σκοπό να καταλάβει και αυτά τα εδάφη. Ο Θεόδωρος προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει, αλλά ηττήθηκε σε δύο μάχες, στο Ποιμανηνό και στην Προύσα το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 1204-1205 μ.Χ.  Εν τούτοις σώθηκε εξαιτίας τις διπλωματικής του ευστροφία, προκαλώντας την εισβολή των Βουλγάρων στη Θράκη. Στη μάχη που δόθηκε κοντά στην Αδριανούπολη, το 1205 οι Λατίνοι ηττήθηκαν και ο Βαλδουίνος αιχμαλωτίστηκε. 

Οι Λατίνοι εγκατέλειψαν προσωρινά την προέλαση στη Μικρά Ασία, και τα στρατεύματά τους αποχώρησαν για να υπερασπίσουν την Κωνσταντινούπολη, και την Θράκη από τους Βουλγάρους. Ο Θεόδωρος κέρδισε χρόνο, και τον αξιοποίησε στο έπακρο. Το 1207 νίκησε τον Δαβίδ Κομνηνό της Τραπεζούντας, ησυχάζοντας οριστικά από αυτόν τον κίνδυνο. Τον ίδιο χρόνο υπέγραψε συμφωνία διετούς ανακωχής με τον νέο Λατίνο αυτοκράτορα, Ερρίκο. Παράλληλα, αποφάσισε να νομιμοποιήσει τον αυτοκρατορικό του τίτλο. Την Κυριακή του Πάσχα του 1208, ο πατριάρχης Μιχαήλ έστεψε τον Θεόδωρο αυτοκράτορα στη Νίκαια.

Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε πρόκληση από τους Λατίνους, οι οποίοι καταπατώντας την συμφωνία, εισέβαλαν στη Μικρά Ασία, με επικεφαλής τον Πέτρο ντε Μπρουσέλ. Ο Θεόδωρος όμως τους απέκρουσε. Το 1210 ο Αλέξιος Γ’ Άγγελος, κατέφυγε στην αυλή του σουλτάνου του Ρουμ και του ζήτησε τη βοήθειά του, εναντίον του Θεόδωρου. Μαζί με τον Αλέξιο ο σουλτάνος κινήθηκε με μεγάλες δυνάμεις, και το 1210 εισέβαλε στα εδάφη της Νίκαιας. Εκεί ο Θεόδωρος επέτυχε μια πειστική νίκη. Ο ίδιος ο Αλέξιος αιχμαλωτίστηκε, και κλείστηκε από τον Θεόδωρο σε μοναστήρι. Το επόμενο έτος, εισέβαλαν στο κράτος της Νίκαιας οι Λατίνοι. Όμως ο αποδεκατισμένος Ελληνικός στρατός, από την μάχη της τραπεζούντας, δεν ήταν σε θέση αντιπαρατάξει και μοιραία νικήθηκε, τον Οκτώβριο του 1211, στην μάχη του Ρυνδάκου ποταμού. Το 1214 μ.Χ., υπογράφτηκε η συνθήκη του Νυμφαίου, ανάμεσα στα δύο κράτη. Η Λατινική Αυτοκρατορία κέρδιζε την Τρωάδα, και μεγάλο κομμάτι της Μυσίας και της Βιθυνίας.  Όμως ο Θεόδωρος μέχρι το 1214, είχε σταθεροποιήσει την εξουσία του, εώς και την Παφλαγονία. Το 1222 ο Θεόδωρος πέθανε. Στον γαμπρό και διάδοχό του, Ιωάννη Γ Δούκα-Βατάτζη, παρέδιδε ένα ισχυρό και σταθερό Ελληνικο κράτος.

Οι φιλοδοξίες του Βατάτζη τον έφεραν, σε σύγκρουση, με το άλλο μεγάλο διάδοχο κράτος της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου, που επίσης φιλοδοξούσε να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, και να απελευθερώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Γενναίος Έλληνας στρατιωτικός. επέκτεινε τα σύνορα, του Ελληνικού κρατιδίου, της Νίκαιας. Εν τούτοις είχε μια πολύ μεγάλη, αδυναμία, στις όμορφες και πρόστυχες γυναίκες. 

Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει έρμαιο στις διαθέσεις, μιας πανέμορφης Γερμανίδας Δασκάλας. 

Η Μαρκεσίνα. 

Ο Ιωάννης-Δούκας Βατάστζης έκανε σχέση με μία γυναίκα από την ακολουθία της Κωνσταντίας , που οι Ρωμαϊκές πηγές αποκαλούν “Μαρκεσίνα” καθώς έφερε τον τίτλο της Μαρκεσίας. Η επιρροή αυτής της γυναίκας επάνω στον Αυτοκράτορα ήταν μεγάλη για ένα διάστημα. Αυτό είχε ως συνέπεια η «Μαρκεσίνα» να συμπεριφέρεται υπεροπτικά και αλαζονικά. Εξαιτίας της στάσης αυτής, αλλά και της δυτικής καταγωγής της, δεν άργησε να τραβήξει επάνω της τα πυρά της κοινής γνώμης, ο δε Ν. Βλεμμύδης καταφερόταν ανοικτά εναντίον της με βαρείς χαρακτηρισμούς. Όταν δε απαγόρευσε την παραμονή εκείνης και της συνοδείας της στην μονή, όπου ήταν ηγούμενος, η «Μαρκεσίνα» ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία τού λόγιου ιερομόναχου. Ο Ιωάννης Γ΄ όμως, μετανιωμένος για την παράνομη αυτή σχέση, αρνήθηκε οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια. Από τότε, η επιρροή της «Μαρκεσίνας» άρχισε να εξασθενεί. Συγγένεια εξ αίματος με την περιβόητη Μαρκεσίνα έχει και η οικογένεια μου. Για αυτό και δικαίως χρησιμοποιώ το όνομα Μαρκεσίνα. Άραγε να αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι μένω και στην Νίκαια ;