Η διορατικότητα του Προέδρου Πούτιν για την κρατική κυριαρχία είναι διδακτική για όλες τις χώρες





Του Andrew Korybko
Αμερικανός πολιτικός αναλυτής

Στο τέλος της ημέρας, ενώ ο διχασμός του κόσμου σε κυρίαρχα κράτη και αποικίες δεν είναι τόσο ξεκάθαρος όσο νομίζουν κάποιοι, η παρατήρηση του Προέδρου Πούτιν είναι ωστόσο ένας εξαιρετικά ακριβής, αν και απλοποιημένος τρόπος κατανόησης της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης στην πολυπολικότητα. Οι χώρες είτε θα παραμείνουν οικειοθελώς αποικίες της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είτε θα ακολουθήσουν την Κίνα, την Αιθιοπία, την Ινδία, το Ιράν, τη Βενεζουέλα και άλλες χώρες για να ενισχύσουν την κυριαρχία τους.

Ο Πρόεδρος Πούτιν μοιράστηκε κάποια κρίσιμη εικόνα για την κρατική κυριαρχία στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ενώ συναντήθηκε με νέους επιχειρηματίες ενόψει του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (SPIEF) αυτού του μήνα. Με τα λόγια του, «δεν υπάρχει ενδιάμεσο, ενδιάμεσο κράτος: είτε μια χώρα είναι κυρίαρχη, είτε είναι αποικία, ανεξάρτητα από το πώς ονομάζονται οι αποικίες. Ο Ρώσος ηγέτης διευκρίνισε ότι υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις μορφές κυριαρχίας: στρατιωτική-πολιτική. οικονομικός; τεχνολογικός; και κοινωνικό. Για το τελευταίο, πρόσθεσε ότι «μιλάω για την ικανότητα της κοινωνίας να ενωθεί για να επιλύσει εθνικές προκλήσεις, να σέβεται την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γλώσσα και όλες τις εθνότητες που μοιράζονται μια ενιαία επικράτεια. Αυτή η εδραίωση της κοινωνίας είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη. Χωρίς ενοποίηση, τα πράγματα θα καταρρεύσουν».

Η παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα επιταχύνθηκε άνευ προηγουμένου μετά την έναρξη της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία και τη δημοσίευση των αντιπαραγωγικών αντιρωσικών κυρώσεων της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ως απάντηση. Η Αμερική επιβεβαίωσε με επιτυχία τη φθίνουσα μονοπολική ηγεμονία της στην Ευρώπη, εξαναγκάζοντας τα υποτελή κράτη της να προβούν σε μαζική αυτοπροκαλούμενη ζημιά στις δικές τους οικονομίες, τηρώντας τις αντιρωσικές απαιτήσεις της. Κανένα από αυτά τα κράτη, καθώς και τα μη δυτικά όπως η Ιαπωνία και η Σιγκαπούρη που ακολούθησαν επίσης το παράδειγμά τους, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κυρίαρχα. Αντίθετα, αποτελούν την επιτομή των μεταμοντέρνων αποικιών που περιέγραψε ο Πρόεδρος Πούτιν στην ομιλία του, η οποία θα εξηγηθεί τώρα.

Η πρόθεση των ηγεσιών τους να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους ικανότητες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αδήλωτη υποταγή στα σχέδια του Αμερικανού αρχηγού τους να χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους τους ως τροφή κανονιού στους πολέμους αντιπροσώπων που σκοπεύει να προκαλέσει σε όλο τον παγκόσμιο Νότο σε όλο τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο , ειδικά σε ( Δυτική) Αφρική . Σαφώς δεν έχουν πολιτική ούτε οικονομική κυριαρχία αφού συμμορφωθούν με τις αντιρωσικές κυρώσεις των ΗΠΑ, ενώ η τεχνολογική τους ανταγωνιστικότητα θα διαβρώνεται όσο περισσότερο παραμένουν αμερικανικά υποτελή κράτη. Όσον αφορά την κοινωνική τους κυριαρχία, αυτά τα κράτη-μαριονέτα με εξαίρεση την Ιαπωνία και τη Σιγκαπούρη δεν σέβονται απολύτως τις παραδοσιακές αξίες, τις οποίες θεωρούν «ρατσιστικές». Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε πολλές κοινωνικές αναταραχές την τελευταία δεκαετία.

Αντίθετα, η στρατιωτική κυριαρχία της Ρωσίας είναι παγκοσμίως γνωστή, ειδικά μετά την επιτυχημένη ανάπτυξη υπερηχητικών οχημάτων. Στο πολιτικό μέτωπο, ο Πρόεδρος Πούτιν κατέστησε σαφές ότι η χώρα του δεν θα υποχωρήσει ποτέ σε ζητήματα εθνικού ενδιαφέροντος για να ευχαριστήσει κάποιον άλλο. Η οικονομική και τεχνολογική κυριαρχία του πολιτισμού-κράτους του είναι σταθερή, αλλά μπορεί ακόμα να βελτιωθεί, κάτι που βρίσκεται ενεργά στη διαδικασία να κάνει. Όσον αφορά την κοινωνική της κυριαρχία, η Ρωσία ηγείται του κόσμου στο να δείχνει πώς είναι δυνατόν να σεβόμαστε τις παραδοσιακές αξίες στο σύγχρονο πλαίσιο. Ο « λαϊκιστικός κρατισμός » του Προέδρου Πούτιν και ο « υγιής/μέτρια/λογικός συντηρητισμός »Μπορεί συλλογικά να περιγραφεί ως μια ανεπίσημη ιδεολογία που και άλλες χώρες μπορούν επίσης να εφαρμόσουν με τον δικό τους τρόπο.

Από αυτές τις τέσσερις μορφές κυριαρχίας, η κοινωνική διάσταση είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική, χωρίς την οποία μια χώρα αναπόφευκτα θα καταρρεύσει ακριβώς όπως προειδοποίησε ο Ρώσος ηγέτης. Εκεί έγκειται η σημασία αυτού που μπορεί να ονομαστεί « Δημοκρατική Ασφάλεια », το οποίο αναφέρεται σε τακτικές και στρατηγικές αντι- υβριδικού πολέμου . Προσαρμόζονται ανάλογα με τη χώρα εντός της οποίας εφαρμόζεται καθώς και το συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά όλες αυτές οι προσεγγίσεις στοχεύουν στην εδραίωση της κοινωνικής αλληλεγγύης πάνω στην οποία χτίζονται ευημερούμενα και ασφαλή κράτη, χωρίς την οποία οι Έγχρωμες Επαναστάσειςγίνει πολύ πιο εύκολο να προκαλέσεις. Τα κράτη μπορούν να επιτύχουν στρατιωτική-πολιτική, οικονομική και τεχνολογική κυριαρχία μόνο εάν οι κοινωνίες τους είναι σταθερές και πλήρως προστατευμένες από τις απειλές του Υβριδικού Πολέμου.

Η διορατικότητα του Προέδρου Πούτιν είναι τεράστιας σημασίας για τον Παγκόσμιο Νότο, ειδικά αφού αυτές οι χώρες αναμένεται να γίνουν το σκηνικό αμέτρητων πολέμων αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια του Νέου Ψυχρού Πολέμου. Παρόλο που ορισμένοι από αυτούς ψήφισαν κατά της Ρωσίας στον ΟΗΕ υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ δυτικών πιέσεων, κυριολεκτικά κανένας από αυτούς δεν ακολούθησε την επιβολή κυρώσεων, γεγονός που δείχνει ότι όλοι ενδιαφέρονται να διατηρήσουν τουλάχιστον κάποιο βαθμό κυριαρχίας. Εκείνοι όπως η Αιθιοπία και η Ινδία που δεν ψήφισαν κατά της Ρωσίας βρίσκονται τώρα στο στόχαστρο διαφόρων εκστρατειών πίεσης, αν και εντυπωσιακά εξακολουθούν να κρατούν τη δική τους θέση και δεν έχουν κάνει πίσω στην αρχή της ουδετερότητάς τουςπρος την ουκρανική σύγκρουση λίγο. Αυτό οφείλεται στο ότι οι λαοί τους υποστηρίζουν τη στάση της κυβέρνησής τους και, παρά ορισμένες ρήξεις, οι κοινωνίες τους παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ενωμένες.

Κάθε μέρος του κόσμου θα έχει τους δικούς του ηγέτες που θα δείξουν σε όλους τους άλλους τον βέλτιστο τρόπο ενίσχυσης της κυριαρχίας τους στις τέσσερις διαστάσεις που επεσήμανε ο Πρόεδρος Πούτιν στην ομιλία του. Ανά περιοχή, αυτά είναι: Κίνα στην Ανατολική Ασία. Βιετνάμ στη Νοτιοανατολική Ασία. Ινδία στη Νότια Ασία. Ιράν, Ισραήλ και Τουρκία στη Δυτική Ασία. Αιθιοπία και Νότια Αφρική στην Αφρική· Ουγγαρία και Σερβία στην Ευρώπη· και η Βραζιλία, η Κούβα, το Μεξικό και η Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική. Τα μέσα μέσω των οποίων ασκούν τη «Δημοκρατική Ασφάλεια» διαφέρουν λόγω των μοναδικών κοινωνικών τους καταστάσεων, αλλά όλοι προσπαθούν ωστόσο να ενισχύσουν την κοινωνική τους αλληλεγγύη και συνεπώς την κυριαρχία τους. Τούτου λεχθέντος, συνδέονται επίσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το δυτικοκεντρικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης, το οποίο με τη σειρά του περιορίζει κάπως την κυριαρχία τους.

Η Ρωσία δεν συμμετείχε ποτέ πλήρως σε αυτό το σύστημα, γι’ αυτό οι οικονομικές και χρηματοοικονομικές συνέπειες των κυρώσεων της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν την επηρέασαν αρνητικά. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα είναι συγκριτικά πολύ πιο κυρίαρχη από τις περισσότερες, αν και θα ήταν ανακριβές να περιγράψουμε τους εταίρους της που είναι πιο στενά ενσωματωμένοι σε αυτό το μοντέλο ως «αποικίες». Η Ινδία, για παράδειγμα, φιλοδοξεί να γίνει παγκόσμια δύναμη, παρόλο που είναι κεντρικά τοποθετημένη στο δυτικοκεντρικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης. Αυτή η παρατήρηση δείχνει ότι οι κατάλληλες επενδυτικές και εμπορικές πολιτικές μπορούν να μετριάσουν τον νεοαποικιακό αντίκτυπο της συμμετοχής σε αυτό το σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η Κίνα είναι εξαιρετικά κυρίαρχη παρόλο που επωφελείται τόσο πολύ από αυτό το σύστημα, αφού έδειξε στον κόσμο πώς να νικήσει τις ΗΠΑ στο δικό τους παιχνίδι παγκοσμιοποίησης.

Στο τέλος της ημέρας, ενώ ο διχασμός του κόσμου σε κυρίαρχα κράτη και αποικίες δεν είναι τόσο ξεκάθαρος όσο νομίζουν κάποιοι, η παρατήρηση του Προέδρου Πούτιν είναι ωστόσο ένας εξαιρετικά ακριβής, αν και απλοποιημένος τρόπος κατανόησης της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης στην πολυπολικότητα. Οι χώρες είτε θα παραμείνουν οικειοθελώς αποικίες της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είτε θα ακολουθήσουν την Κίνα, την Αιθιοπία, την Ινδία, το Ιράν , τη Βενεζουέλα και άλλες χώρες για να ενισχύσουν την κυριαρχία τους. Όσοι επιλέγουν τη δεύτερη επιλογή, ωστόσο, πρέπει να εφαρμόζουν ισχυρές πολιτικές «Δημοκρατικής Ασφάλειας» προκειμένου να προλάβουν τις συνωμοσίες του Υβριδικού Πολέμου που θα εξαπολυθούν εναντίον τους ως τιμωρία. Θα πρέπει επίσης να συνεχίσουν να συνεργάζονται στενότερα για να δημιουργήσουν ένα μη δυτικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης που να εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.

loading...