“Κατά τη σκέψη ελεύθερος” Αφορισμοί και Διαλογισμοί / Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης *Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός – 

Το να υπηρετείς την αλήθεια και να υψώνεις τη φωνή της συνείδησής σου στο ύψος της κοινωνικής επιταγής, είναι, φρονώ, έντιμο, υπεύθυνο και αξιοπρεπές. Προδίδει, αντανακλά και υπογραμμίζει το στίγμα της ακηδεμόνευτης πορείας σου, δίχως, όμως, να απεκδύεσαι της ιδεολογικοπολιτικής σου ταυτότητας. Το να υποστηρίζεις, τέλος, τεκμηριωμένα την άποψή σου, προτάσσοντας με το θάρρος της γνώμης το λόγο σου, είναι κάτι που σε καθιστά αυτεξούσιο, ενεργό κι όχι ευνουχισμένο πολίτη. Θα μου πεις, όμως, απέναντί σου, είναι όλοι αυτοί οι γραφικοί τύποι με το γνωστό ύφος λόρδου, απολειφάδια μιας άλλης κοινωνικοπολιτικής εποχής, που πιστεύουν ότι απευθύνονται σε υπήκοους και ραγιάδες. Ότι είναι φορείς της απόλυτης αλήθειας, ότι αυτό που ακούς ή διαβάζεις, για παράδειγμα στην περίπτωση του εικονιζόμενου πολιτικού προσώπου, δεν το καταλαβαίνεις και συνεπώς χρήζεις της βοήθειάς τους. Ότι αλήθεια, εντέλει, είναι ότι εκπορεύεται από το σταθμό του Φαλήρου και τους επιφανείς διασκεδάστές της ενημέρωσης. Τα “ιερά τέρατα” της σύγχρονης ελληνικής δημοσιογραφίας, με την επιλεκτική μνήμη και την διατεταγμένη γραφίδα, τους εντεταλμένους κήρυκες της αλήθειας. Οχι, αδελφέ, ότι διακινείται στη σφαίρα της διαδικτυακής κοινωνίας ή αποτυπώνουν οι σχετικές διαρροές εγγράφων που κατακλύζουν δυστυχώς την επικαιρότητα… 

Λες και η ανάγνωση της αλήθειας είναι θέμα κομματικής οπτικής και ιδεολογικόπολιτικής αναφοράς, όχι απτών αποδείξεων, ότι το δίκιο συμβιβάζεται με κάτι άλλο πέρα από την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που με θλίβει είναι η ταύτιση κάποιων φίλων μου (όχι διαδικτυακών) με την  εκδοχή της αλήθειας του ανδρός, όχι οι παρόλες όλων αυτών των περαστικών, που έχουν παρεισφρήσει στο χώρο, με την ερμαφρόδιτη ιδεολογία και την αλλοπρόσαλλη πολιτική συμπεριφορά. Ποια “ιερή πολιτική σκοπιμότητα” κατισχύει εντέλει της αποκάλυψης της αλήθειας, τι χρωστάει ο χώρος στον κάθε Λοβέρδο και σε όλα αυτά τα ορφανά του Σημίτη, με την ασήμαντη επιρροή στην κοινωνία και την καθημερινότητα του πολίτη; Τους τιμητές της πολιτικής κοινωνίας, με το ύφος του δημογέροντα, με τον παρατεταμένο δείκτη. Τους ομοτράπεζους των εργολάβων της ενημέρωσης, με το ανύπαρκτο αποτύπωμα στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, που πιστεύουν ότι μας τιμούν με τη “σημαντική” παρουσία τους; Διερωτώμαι, αλήθεια, πως άλλαξε έτσι ο χώρος; Στη συνείδησή μου παραμένει ταυτισμένος με την πολιτική ευθύνη και την κοινωνική ελπίδα, συνυφασμένος με την πολιτική ορθότητα και το μέτρο, συνώνυμος με το φως όχι το σκοτάδι…