ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΜΕΝ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ «ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ»

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΧΘΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ “ΕΤΑΙΡΩΝ” ΜΑΣ…

«Αλλ’ η βασιλεύουσα Ευρώπη όχι μόνον αδιαφορεί υπέρ ημών, αλλά συντρέχει το κατά δύναμιν δια να υποπέσωμεν εις τον Τουρκικόν ζυγόν και μ’ όλον ότι εξεύρει ποία τύχη

μας αναμένει, φαίνεται μάλιστα ότι την επιθυμεί»  

Ι. Καποδίστριας

Του Γεωργίου Σκλαβούνου,
συγγραφέα

Που ανήκομεν;

Χωρίς απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να χαραχθεί καμία στρατηγική, από το επίπεδο της παιδείας και του πολιτισμού, μέχρι το επίπεδο της Εθνικής Οικονομίας και της Εθνικής Άμυνας

Οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες ενός έθνους, οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες ιστορικών λαών δεν χαράζονται από αποφάσεις συγκυριακών πολιτικών ηγεσιών.

Οι συγκυριακές συμμαχίες των λαών, και των κρατών, στο διάβα της ιστορίας, δεν προϋποθέτουν ούτε συνεπάγονται, άρνηση… κατάργηση αυτών των συντεταγμένων.

Οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες των Εθνών διαμορφώνονται από «την σταθερά» της γεωγραφίας τους και τους ανταγωνισμούς, τις συμπορεύσεις, τους αγώνες αίματος και πνεύματος, στις διεθνείς τους σχέσεις. Αγώνες στην πορεία των αιώνων, που καθιστούν την γεωγραφία ιδιοπρόσωπη πολιτισμική πατρίδα…

Μια σύντομη αναφορά στην διαμόρφωση των Ελληνικών γεωπολιτισμικών συντεταγμένων:

Οι Περσικοί πόλεμοι (492-449 π.Χ.) και η Ρωμαιοκρατία (146 π.Χ.-300 μ.Χ.) οριοθετούν-σηματοδοτούν ιστορικά, ως Ηράκλειες στήλες, την σχέση μας με την ανατολή, και την Δύση.

Οι πολιτικο-θρησκευτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Ρώμη και το Βυζάντιο, από την εποχή της στέψης του Καρλομάγνου ως Αυτοκράτορα, το 800 μ.Χ. μέχρι την εποχή του σχίσματος των εκκλησιών του 1054, σφράγισαν όχι μόνο την σχέση του Ελληνισμού με την Λατινική και Παπική Δύση αλλά και την Ευρωπαϊκή πολιτική και πολιτισμική ιστορία στο σύνολό της…

Οι μαχητικές μετακινήσεις τουρκόφωνων πληθυσμών και η αποφασιστική μάχη του Μάτζικερτ, καθοριστική στη σχέση του Βυζαντίου με τους Σελτζούκους, το 1071 και οι Σταυροφορίες, αποτελούν ένα δεύτερο πλέγμα ιστορικών αντιπαραθέσεων που διαμορφώνουν τα πολιτισμικά σύνορα του Ελληνικού και Ελληνορθόδοξου κόσμου με την ανατολή και την Δύση.

Ιδιαίτερα η Δ’ σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, το 1204, από τους Παπικούς Σταυροφόρους, η ιστορική λεηλασία της Πόλης και ο διαμελισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έχουν αποτελέσει αγεφύρωτο συνοριακό ρήγμα και πλήγμα στη συλλογική Ελληνορθόδοξη Μνήμη, στην σχέση της με την λατινοκαθολική δύση.

Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, η εικόνα ολοκληρώνεται, αν, επίσης, ληφθεί υπ’ όψιν η φανατική, δογματική, δυτική υπεράσπιση της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Βρετανίας, της Γαλλίας της Αυστρίας, καθ’ όλη την διάρκεια της επανάστασης του ‘21 αλλά και στην συνέχεια.

Η δυτική αντιμετώπιση του Καποδίστρια, στην προσπάθειά του να εδραιώσει ένα βιώσιμο κράτος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ