EΡΩΤΑΣ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ

ΟΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ

Γράφει η Σωτηρία Ορφανίδου

«Όχι μόνο ο έρωτας αλλά και η αγάπη γενικά είναι τέκνο της ελευθερίας, ποτέ της κυριαρχίας».

Erich Fromm

Η τέχνη των ανθρώπων –κυρίως η λογοτεχνία και το θέατρο, ενώ πιο πρόσφατα και ο κινηματογράφος– από τα βάθη του πολιτισμού έως πρόσφατα, έχει συντριπτικά εμπνευστεί από ιστορίες που υφαίνονται

γύρω από έναν παθιασμένο και απαγορευμένο έρωτα. 

Καθόλου σπάνια, ο έρωτας αυτός είναι καταδιωκόμενος από τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο εξαιτίας ασυμφωνιών που τον κάνουν να χαρακτηρίζεται ως αταίριαστος, καθιστώντας τον έτσι άξιο να υμνηθεί και να περάσει στην αιωνιότητα.

Κι ενώ σε αυτές στις ιστορίες κανείς συνήθως δεν είχε πρόβλημα να αγαπηθούν δύο άνθρωποι, αρκεί να μην συγκρούονταν με το status quo, ένα νέο μοτίβο έρχεται να παραμερίσει τον αταίριαστο έρωτα και να στοχοποιήσει τον καθολικό έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων. 

Έτσι, στις δυστοπίες του μέλλοντος που ξεδιπλώνονται στην πιο πρόσφατη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, ανεπιθύμητος και καταδιωκόμενος δεν είναι ο αταίριαστος έρωτας, αλλά ο έρωτας εν γένει, ως η εγγύτερη συναισθηματική και σωματική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων.

Ο αναγνώστης της πιο δημοφιλούς δυάδας δυστοπικών μυθιστορημάτων έρχεται αμέσως αντιμέτωπος με πολύ ιδιαίτερες προσεγγίσεις για τον έρωτα. 

Στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Άλντους Χάξλεϊ, οι σεξουαλικές σχέσεις επιβάλλεται να εμπίπτουν σε ένα πλαίσιο πολυγαμίας –έως και ασυδοσίας– χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς μεταξύ των ερωτικών συντρόφων1, ενώ στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ, «η σεξουαλική σχέση έπρεπε να θεωρείται κάπως σαν αηδιαστική μικρή εγχείρηση». 

Στον κόσμο των εξουσιαστών του Κόμματος «Ο πραγματικός ανομολόγητος σκοπός τους ήταν να αφαιρέσουν την ηδονή από τη σεξουαλική πράξη. Ο εχθρός δεν ήταν τόσο η αγάπη, όσο ο ερωτισμός, είτε εντός είτε εκτός γάμου»2.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ