Ούτε ηλίθιοι είναι ούτε απληροφόρητοι για την όλη κατάσταση. Γιατί στο μπιμπ συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Του Γιώργου Β. Μιχαήλ
Έχουμε, πλέον, συνειδητοποιήσει άπαντες ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία γενικεύεται και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε έναν επί του πεδίου Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μάλιστα, όσο κυλούν οι μέρες, πολλαπλασιάζονται οι φωνές που προειδοποιούν για μιαν αναμέτρηση με χρήση Όπλων Μαζικής Καταστροφής.
Παρά ταύτα, οι προσπάθειες για εξεύρεση διπλωματικής λύσης έχουν βαλτώσει -αν όχι ακυρωθεί οριστικά. Τόσο με τις προκλητικές δηλώσεις όσο και με τις εμπρηστικές ενέργειές της, η δυτική συμμαχία δείχνει να επιθυμεί τον Μεγάλο Πόλεμο -και τις όποιες συνέπειές του.
Η ψυχρή λογική μάς λέει ότι σε δύο περιπτώσεις «νομιμοποιείσαι» να θέλεις μια μεγάλη σύγκρουση:Όταν αποφασίζεις να επεκτείνεις την κυριαρχία σου.
Όταν σχεδιάζεις να προκαλέσεις χάος, προκειμένου να επιτύχεις στόχους που δεν επιτυγχάνονται με άλλον τρόπο.
Στην πρώτη περίπτωση, θα πρέπει να είσαι βέβαιος ότι οι μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης είναι με το μέρος σου. Στην δεύτερη περίπτωση, όμως, σου είναι αδιάφορη η έκβαση της σύγκρουσης -τόσο η ήττα όσο και η (σαφώς προτιμητέα) νίκη εξυπηρετούν εξίσου τα σχέδιά σου.
Αυτήν την στιγμή, η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο και, επιπλέον, διαθέτει όπλα τα οποία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κανένα δυτικό αμυντικό σύστημα.
Με δεδομένη την αποφασιστικότητα της Μόσχας να χρησιμοποιήσει όλο της το οπλοστάσιο, ακόμα και αρραγώς συνασπισμένη η Δύση έχει ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να βγει νικήτρια από έναν πόλεμο με την Ρωσία.
Αυτό το γνωρίζουν καλά και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Γιατί, λοιπόν, ρίχνουν βενζίνη στην φωτιά;
Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί, εκτός αν… βάλουμε στο κάδρο την Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Όσοι έχουν διαβάσει το (προσφάτως κυκλοφορημένο και στην ελληνική γλώσσα) βιβλίο των Schwab και Malleret, γνωρίζουν ότι αποτελεί την «Βίβλο» της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Οι συγγραφείς του βιβλίου θεωρούν απολύτως αναγκαίες, για το «καλό» της ανθρωπότητας, την παγκόσμια διακυβέρνηση και την Μεγάλη Επανεκκίνηση. Μάλιστα, γι’ αυτούς η πανδημία αντιπροσώπευε «μια σπάνια, αλλά σύντομης διάρκειας ευκαιρία να στοχαστούμε, να φανταστούμε ξανά, και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας».
Ωστόσο, όπως παραδέχονται, η παγκοσμιοποίηση έχει επιβραδυνθεί και η πανδημία «είναι μια ιστορία αποτυχημένης παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Αλλά επιμένουν ότι, «χωρίς την κατάλληλη παγκόσμια διακυβέρνηση, θα παραλύσουν οι προσπάθειές μας να ανταποκριθούμε στις παγκόσμιες προκλήσεις» και ότι, αν δεν αναληφθεί άμεσα δράση, «αφήνουμε τον κόσμο μας να γίνει ασήμαντος, πιο διαιρεμένος, πιο επικίνδυνος, πιο ιδιοτελής και απλά αφόρητος για μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού».
Ποια δράση θα μπορούσαμε να αναλάβουμε άμεσα, ώστε να επανεκκινήσουμε τον κόσμο και να επιτύχουμε την παγκόσμια διακυβένηση;
Αν και δεν το λένε ανοιχτά, εντούτοις δείχνουν να φλερτάρουν με την ιδέα ενός παγκοσμίου πολέμου. Παραθέτω ένα «πονηρό» απόσπασμα:
Μπορεί να αναδυθεί από τα λοκντάουν μια καλύτερη κοινωνία; Ο Αμάρτια Σεν, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ στα οικονομικά, νομίζει ότι μπορεί, πιστεύοντας ότι «η ανάγκη να δράσουμε από κοινού ασφαλώς και μπορεί να προάγει την εκτίμηση για τον εποικοδομητικό ρόλο της δημόσιας δράσης», παραθέτοντας ως απόδειξη παραδείγματα όπως το ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την σημασία της διεθνούς συνεργασίας και έπεισε χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, για τα οφέλη της καλύτερης διανομής τροφίμων και της καλύτερης περίθαλψης (και, τελικά, για την δημιουργία του κράτους-πρόνοιας). Ο Τζάρετ Ντάιμοντ, συγγραφέας του «Έθνη σε αναταραχή: Πώς αντιμετώπισαν την πιο κρίσιμη περίοδο στην ιστορία τους», έχει παρόμοια άποψη, ελπίζοντας ότι η κρίση του κορονοϊού θα αναγκάσει την ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει συλλογικά τέσσερις υπαρξιακούς κινδύνους: 1) τις πυρηνικές απειλές, 2) την κλιματική αλλαγή, 3) την μη βιώσιμη χρήση ουσιωδών πόρων όπως τα δάση, τα θαλάσσια είδη, την καλλιεργήσιμη γη και το γλυκό νερό, και 4) τις συνέπειες των τεράστιων διαφορών στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ των λαών του κόσμου.
Είναι απολύτως λογικό, στο πλαίσιο της δικής τους, βέβαια, λογικής. Αφού η πανδημία δεν απέδωσε όλους τους αναμενόμενους καρπούς, και εφόσον τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα, ένας τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος φαντάζει σατανικό δώρο, ανεξάρτητα από την έκβασή του.
Το χάος είναι το ποθούμενο, όχι απαραίτητα η νίκη. Το χάος, μέσα από το οποίο θα προέλθει η (νέα) τάξη. «ORDO AB CHAO» που λένε και οι φίλοι μας οι μασόνοι.
Οι ήδη τρομαγμένες και καταβεβλημένες από την πανδημία μάζες ευκολότατα θα δεχτούν να μπουν κάτω από την ίδια στέγη και να εμπιστευτούν, έναντι οποιουδήποτε αντιτίμου, την ασφάλειά τους σε μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Προσθέστε στα παραπάνω το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι ηγέτες των δυτικών χωρών είτε είναι απόφοιτοι της σβάμπειας σχολής Νέων Παγκόσμιων Ηγετών είτε συνδέονται στενά με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, και θα κατανοήσετε την πολεμική φρενίτιδα των παραφρόνων (όχι ηλιθίων) που μας κυβερνούν.
Αλλά δεν θα δέσει το γλυκό τους…
