Γιατί οἱ πληγές τοῦ Χριστοῦ ἔμειναν ἀνοικτές μετά τήν Ἀνάστασή Του.

 «Εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε, καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου, καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου· καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός».

Ὤ καί νά εἶχα ὄχι μόνο φωνή, γιά νά ἀκούσετε σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες, ἀλλά καί πίστη, ὅση ζητοῦν ἀπό ἐμέ τά πληγωμένα πλευρά τοῦ Δεσπότου μου, γιά νά φωνάξω· «Ὡς θαυμαστά τά ἔργα σου, Κύριε, καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί σου»!

Προδίδεσαι ὁ Παντοδύναμος Θεός, πωλεῖσαι ἀπό ἕνα μαθητή ὁ εὐεργετικώτατος Διδάσκαλος, ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης, καί μακροθυμεῖς στήν προδοσία, ὑπομένεις τόσα πολλά φρικτά Πάθη, πληγώνεσαι ὅλος μέ χαρά ἀπό τήν κεφαλή ἕως στά πόδια, ἀφήνεις τό πανάγιό σου Σῶμα νά τό ἴδει ὁ ἥλιος γυμνό· δέν ἐμποδίζεις τά χέρια ἐκείνων, ὅπου Σέ καρφώνουν ἐπάνω στό ξύλο καί σοῦ σχίζουν τήν παναγία Σου πλευρά, καί ὕστερα ἀπό τόσα πολλά σημεῖα μιᾶς ἀσύγκριτης ἀγάπης, πάλιν ζητεῖς νά δώσεις καί ἄλλη ἀπόδειξη αὐτῆς! Ὤ καί πῶς νά μή φωνάξω «ὡς θαυμαστά τά ἔργα Σου, Κύριε»!

Ὤ τάχα νά εἶδε ποτέ ὁ ἥλιος ἄλλο πρᾶγμα πιό παράδοξο ἀπό αὐτό; Τόν Ἰησοῦν Ἐσταυρωμένον, πληγωμένον, καί ὕστε-ρα ὅμως νά ἀμφιβάλλεται, ὅτι δέν ἐπληγώθηκε; Καί πάλιν ὁ Πληγωμένος νά μήν ἀγανακτεῖ στήν ὀλιγοπιστία τοῦ φίλου, ἀλλά νά δίδει ὄχι μόνο τήν ἀπόδειξη, ὅπου γίνεται μέ τούς ὀφθαλμούς, ἀλλά καί ἐκείνη ὅπου γίνεται μέ τήν ψηλάφηση τῶν χεριῶν; Καί τί παράδοξο θέαμα τοῦτο; Ὁ Βασιλεύς πληγωμένος γιά ἀγάπη τοῦ δούλου, καί γιά νά τοῦ λύσει τήν ἀμφιβολία, στέκεται μπροστά στό δοῦλο, ἀνοίγει τίς πληγές καί ζητεῖ τά δάκτυλα τοῦ δούλου νά ἀγγίξουν στίς πληγές Του, γιά νά χωρέσει μέ τό ἀγγίξιμο αὐτό ἡ θερμότητα τῆς ἀγάπης Του στήν καρδιά τοῦ δούλου!

Ὑπομένει καί τοῦτο Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος δέν ἀποστράφηκε κανένα εἶδος τιμωρίας γιά τήν ἀγάπη σου, ἄνθρωπε, μόνο γιά νά μάθεις, ὅτι οἱ δικές Του πληγές εἶναι ἡ πηγή τῆς δικῆς σου σωτηρίας! Καί γιά νά καταλάβεις τοῦτο, ἄκουσε προσεκτικά.

Τά αἴτια, γιά τά ὁποῖα θέλησε ὁ Φιλάνθρωπος Δεσπότης νά ἀπομείνουν, ἀκόμη καί μετά τήν Ἀνάσταση, ἀνοικτές οἱ πληγές Του, τίς ὁποῖες ἐψηλάφησε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, εἶναι ἐν συντομίᾳ τά ἑξῆς:

Α΄. Γιά νά εἶναι σημεῖα ἀληθινά ὅτι ἀληθῶς ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι κατά φαντασία, καθώς φλυαροῦν οἱ αἱρετικοί.

Β΄. Γιά νά παρίστανται οἱ πληγές ὡσάν μάρτυρες ζωντανοί στήν ἡμέρα τῆς Μέλλουσας ἐκείνης Παγκόσμιας Κρίσης νά μαρτυροῦν καί νά φωνάζουν ἐνώπιον ὅλων ὁποῖον σκληρό καί δριμύτατο Πάθος ἦτο ἐκεῖνο, πού ὑπέμεινε ὁ Δεσπότης μας γιά τήν ἀγάπη τή δική μας.

Γ΄. Γιά νά εἶναι οἱ πληγές Του ἀποδείξεις τῆς ἀληθινῆς Ἀνάστασης τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί ὅτι ἕνα καί τό αὐτό Σῶμα ἦτο ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἐσταυρώθηκε καί ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἀνεστήθηκε καί ὄχι ἄλλο.

Δ΄. Γιά νά εἶναι χαρακτῆρες καί ὑπομνήματα ἀνεξάλειπτα τῆς θερμότατης ἀγάπης, ὅπου ἔχει σέ μᾶς, καί τήν ὁποία ἔγραψε μέ τούς ἥλους ἐπάνω στά χέρια, στήν πλευρά καί στά πόδια Του!

Ε΄. Γιά νά εἶναι τρόπαια τῆς λαμπρῆς νίκης, ὅπου ἔκαμε ὁ Χριστός κατά τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ δαίμονα, κατά τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾍδη!

ΣΤ΄. Γιά νά εἶναι στολισμός καί καλλωπισμός καί θρίαμβος τοῦ δοξασμένου καί λαμπρότατου Σώματός Του!

Ζ΄. Γιά νά παρίστανται αἰώνια τά στίγματα τῆς ὑπακοῆς, τήν ὁποία ἔδειξε Αὐτός πρός τόν Πατέρα Του μέχρι θανάτου.

Η΄. Γιά νά βλέπεις πάντοτε τά σημάδια τῶν ἱερῶν μόχθων καί πόνων τοῦ Χριστοῦ.

Θ΄. Γιά νά βλέπεις σύ, ἄνθρωπε, τά γνωρίσματα τῆς δικῆς σου ἀπολύτρωσης καί σωτηρίας, ὅπου καί ἄν στρέψεις τούς ὀφθαλμούς σου!

Ι΄. Γιά νά εἶναι λυτρωτήρια ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν, τά ὁποῖα νά ἔχει ὁ Υἱός, γιά νά τά δεικνύει πρός τόν Πατέρα πρεσβεύοντας γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

ΙΑ΄. Γιά νά εἶναι παρηγορία τῶν θλιβομένων.

ΙΒ΄. Γιά νά εἶναι ὑπόδειγμα τῆς ὑπομονῆς καί μακροθυμίας, ὅπου πρέπει νά ἔχουμε ἐμεῖς.

Ιγ΄. Γιά νά εἶναι προσφύγιο, σκέπη, λιμένας καί φυλακτήριο τῶν ταλαιπωρημένων.

Ιδ΄. Γιά νά εἶναι παρακίνηση στούς μετανοοῦντες.

ΙΕ΄. Γιά νά εἶναι προτροπή τῶν κοπιώντων.

ΙΣΤ΄. Γιά νά εἶναι παράδειγμα, καύχημα καί δόξα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.

ΙΖ΄. Γιά νά εἶναι ἔλεγχος καί ὀνειδισμός τῶν κολασμένων.

ΙΗ΄. Καί τελευταῖο αἴτιο εἶναι τό ὅτι ἐφύλαξε τίς πληγές ὁ Δεσπότης μας καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, γιά νά εἶναι στούς Ἁγίους Ἀγγέλους θαῦμα καί ἔκπληξη!

Ὤ τί μυστήρια καί σωτηριώδη αἴτια εἶναι αὐτά, γιά τά ὁποῖα ἠθέλησε ὁ πολυύμνητός μας Ἰησοῦς νά φυλάξει τίς πληγές μετά τήν Ἀνάσταση! Γιά νά εἶναι, καθώς γράφει ὁ ἱερός Ἀμβρόσιος στήν ἑξαήμερο, «τά πάντα ἡμῖν ὁ Χριστός»!

Μέ τά σημεῖα τῶν δικῶν Του παθῶν νά εἶναι ἰατρός στούς ἀσθενεῖς, δικαιοσύνη στούς ἀδικημένους, δύναμις στούς ἀδύνατους, πηγή στούς διψασμένους, ζωή στούς φοβουμένους τό θάνατο, ὁδός σέ ὅσους ἀγαποῦν τόν Οὐρανό, φῶς σέ ἐκείνους, ὅπου φεύγουν τό σκότος, τροφή στούς πεινασμένους, καί μέ ἕνα λόγο «τά πάντα ἐν πᾶσιν» (Α΄ Κορινθ. Ιβ΄ 6).

Τά πάντα ὑπέμεινε γιά τή δική μας ἀγάπη, ἄνθρωπε· γι’ αὐτή ἐπληγώθηκε καί πάλιν γι’ αὐτή φυλάει τίς πληγές! Καί καύχημα δικό σου εἶναι τοῦτο, ἄνθρωπε, νά χαίρεσαι καί νά μεγαλύνεσαι, διότι ἔχεις τοιοῦτον Δεσπότην, ὁ Ὁποῖος γιά τήν ἀγάπη σου ὄχι μόνο ἐπληγώθηκε, ἀλλά καί φυλάει ὡς καύχημα τά σημεῖα τῶν πληγῶν Του!

Ὁ Δεσπότης ὁ δικός μας φυλάει αὐτά, γιά νά δώσει ἀφορμή μέ αὐτά στόν ἄνθρωπο νά ἐπιστρέψει στήν ἀγάπη Του. Τά φυλάει, γιά νά ζητήσει ἀπό τόν Πατέρα Του μέ αὐτά συγχώρηση τῶν ἁμαρτωλῶν!

Λοιπόν τώρα, ἄνθρωπε, λέγε μου, τί ἔχεις νά ἀνταποδώσεις σέ τοιοῦτο πολυεύσπλαγχνο καί Φιλάνθρωπο Δεσπότη;

Ἤ τί ἔχεις νά ἀπολογηθεῖς, ὅτι δέν ἐγνώρισες καλά τήν ἀγάπη, ὅπου ἔχει γιά σέ; Ἰδού ὅπου σοῦ ἤνοιξε παράθυρο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ στή δική Του πλευρά, γιά νά βλέπεις τήν ὑπερβολή τῆς ἀγάπης Του ἕως μέσα στά ἀπόκρυφα μέρη τῆς καρδιᾶς Του. Ἰδού, βλέπε Τον, πῶς σηκώνει τό χέρι καί προσκαλεῖ τό Μαθητή νά Τόν ψηλαφήσει, νά Τόν ἐρευνήσει, γιά νά πεισθεῖ ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός δέν ἐπιθυμεῖ ἄλλο παρά τή σωτηρία μας. Αὐτός εἶναι ὁ ὁμοούσιος καί συνάναρχος τῷ Πατρί, ὁ ὑπό τῶν Χερουβίμ καί Σεραφίμ προσκυνούμενος καί ὑπό ὅλων τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων δοξαζόμενος. Καί, ὅμως, δόξα, καύχημα, χαρά ἔχει τή φιλία, τή μετάνοια, τήν ἐπιστροφή ἑνός ἁμαρτωλοῦ, ἑνός βλάσφημου, ἑνός μοιχοῦ, ἑνός πόρνου, ἑνός φονιᾶ, ἑνός ἄπιστου, ἑνός φιλάργυρου, ἀκόμη καί ἑνός προδότη!

Μέ ἐκεῖνο τό στόμα τό φαρμακευμένο ἀπό τή χολή καί τό ξύδι φωνάζει στόν Πατέρα γιά ἐμᾶς, ὅπου Τόν ἐποτίσαμε τό ἁμαρτωλό φαρμάκι! Ἐκεῖνα τά πληγωμένα καί καρφωμένα χέρια στό Σταυρό ὑψώνει στόν ἄναρχο Πατέρα Του καί μεσιτεύει γιά νά σπλαγχνισθεῖ καί νά συγχωρήσει ὅλους ἐμᾶς τούς σταυρωτές Του! Ἀπό ἐκείνη τήν ἰδία πλευρά τήν πληγωμένη χύνει τό αἷμα καί τό ὕδωρ, γιά νά βαπτισθοῦν καί νά ἁγιασθοῦν ἐκεῖνοι, ὅπου τήν ἤνοιξαν!

Στό Β΄ κεφάλαιο τοῦ Ἄσματος, γράφει: «Ἐλθέ σύ περιστερά μου ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας»(14). Πέτρα ὀνομάζεται ἀπό τό μακάριο Ἀπόστολο Παῦλο ὁ Χριστός (Α΄ Κορ. Ι΄ 4), καί περιστερά λέγει τήν ψυχή ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος.

Ὅσες φορές, λοιπόν, τό νοητό γεράκι, ὁ διάβολος, κυνηγᾶ τήν ψυχή, τή νοητή περιστερά, μέ τούς πονηρούς λογισμούς καί μέ τήν ἁμαρτία, γιά νά τῆς πάρει τή ζωή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Πίστη, τό Ἅγιον Πνεῦμα προσκαλεῖ τήν ψυχή νά τρέχει, ὡς ἡ περιστερά, στή σκέπη τῆς νοητῆς Πέτρας, δηλαδή στίς πληγές τοῦ Χριστοῦ, διότι ἐκεῖ μέσα παίρνει ἡ ψυχή μία μεγάλη φώτιση καί ἀνδρεία μέ τήν ἐντρύφηση στό Δεσποτικό Πάθος, καί ἔτσι ἀποφεύγει τόν κίνδυνο τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀποστασίας καί τόν ψυχικό θάνατο.

Ὤ τί χαριτωμένη ἡ σκέπη τούτης τῆς Πέτρας! Ὤ τί σοφώτατο διδασκαλεῖο καί ἀκύμαντος λιμένας τῶν ψυχῶν εἶναι οἱ πληγές τοῦ Δεσπότου μου! Ὤ θαυμαστό καταφύγιο!

Μέσα στό καταφύγιο τῶν πληγῶν Του θέλεις γνωρίσει ὅτι τά πλούτη, οἱ ἀξίες καί οἱ τιμές τοῦ κόσμου δέν εἶναι ἄλλο, παρά ἕνας καπνός, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο φεύγει γρήγορα, ἀλλά καί σκοτίζει, τυφλώνει τό διακριτικό τῆς ψυχῆς καί τῆς παίρνει τοῦτο τό χάρισμα, μέ τό ὁποῖο δύναται νά καταλάβει ποιός ὁ ἀληθινός καί αἰώνιος πλοῦτος, ποιά ἡ ἀθάνατη δόξα καί τιμή.

Γι’ αὐτό ἁμαρτωλέ, ὅταν τό σῶμα ἐξεγείρεται κατά τῆς ψυχῆς μέ τήν καλοπέρασή του, τρέχε σύ νοερά στίς πληγές τοῦ Δεσπότου σου, καί ἀπ’ ἐκεῖ θέλεις μάθει τόν τρόπο γιά νά τό καθυποτάξεις καί νά μή μολυνθῆ ἡ ψυχή μαζί μέ τό σῶμα. Ὅταν σέ περιτριγυρίζουν ὡσάν κύματα οἱ ἐνοχλήσεις τούτου τοῦ κόσμου, τρέχε στίς πληγές τοῦ Δεσπότου σου, γιά νά μάθεις καλλίτερα τό «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. Ιδ΄ 22).

Ὅταν σέ σύρει στή δική του μίμηση ὁ κόσμος μέ τίς πονηρές του συνήθειες καί μέ τίς πρόσκαιρες τρυφές, τρέχε σύ στίς πληγές τοῦ Δεσπότου σου, καί τότε θέλεις μάθει ἀληθῶς, ὅτι ἡ πονηρά συνήθεια τοῦ κόσμου εἶναι ἕνα θανατηφόρο ἄγκιστρο τῶν ψυχῶν, καί ἔτσι δέ θά παρασυρθεῖς ἀπό τόν ἀποστάτη κόσμο, ὁ ὁποῖος δέ σέ ἀφήνει νά προοδεύσεις πνευματικά καί νά καρποφορήσεις πλούσιους καρπούς ἀρετῶν.

Ταύτη τήν ἰδία πλευρά, αὐτές τίς ἴδιες πληγές ἀφήνει ἀνοικτές ὁ Κύριος ἕως σήμερα, γιά νά τίς ἔχεις καί σύ, ὦ ἁμαρτωλέ, νοσοκομεῖο τῶν ἁμαρτιῶν σου, παρηγορία στούς πόνους σου. Μέ αὐτές σέ προσκαλεῖ στήν ἀγάπη Του, σέ ζητεῖ στήν σκέπη Του, καί σύ ἀκόμη στέκεσαι κρύος, ἀκόμη τό ὑποφέρεις νά εἶσαι ἀπομακρυσμένος, χωρισμένος ἀπό τήν ἀγάπη τέτοιου φιλάνθρωπου Δεσπότη;

Μή, σᾶς παρακαλῶ, γιά τήν ἀγάπη αὐτῶν τῶν πληγῶν τοῦ Χριστοῦ, ἄς μή ἀπομείνουμε στήν ἰουδαϊκή ἀχαριστία, ἄς μή σταθοῦμε στήν σκληρότητα καί ἀνυποταξία τῶν σκληροτράχηλων Ἰουδαίων, ἄς μή τό ὑποφέρουμε νά εἶναι ἡ πληγή τοῦ Χριστοῦ σέ ἔλεγχο καί μαρτυρία τῆς δικῆς μας ἀνυποταξίας καί ἀφοβίας τοῦ Θεοῦ.

Ἄς ἐπιστρέψουμε ὅλοι στήν ὑποταγή στούς νόμους, στά θελήματα Τούτου τοῦ πληγωμένου Ἰησοῦ, γιά νά εἶναι γιά μᾶς καύχημα, τιμή, δόξα, φυλακτήριό μας οἱ πληγές Του.

Ἄς ἀπορρίψουμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, τίς ἁμαρτωλές συνήθειες καί ἄς ἐνδυθοῦμε τό νέο, ὁ ὁποῖος δοξάζεται «ἀνακαινούμενος εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ Κτίσαντος αὐτόν» (Κολ. γ΄ 9-10).

Ἄς ἀνακαινίσουμε τίς αἰσθήσεις. Ἄς ἀνακαινίσουμε τούς ὀφθαλμούς, ἄς τούς χαλιναγωγήσουμε, ἄς τούς μάθουμε νά μή νικοῦνται πλέον ἀπό κάλλος ξένο καί νά ἀποφεύγουν νά βλέπουν πονηρά ψυχοφθόρα θεάματα.

Ἄς ἀνακαινίσουμε τήν ὄσφρηση καί ἄς τή μάθουμε νά μήν ἐπιδιώκει ἄλλη εὐωδία παρά μόνο ἐκείνη, πού εἶναι πνευματική καί ἁγία.

Ἄς ἀνακαινίσουμε τήν ἀκοή, ἄς βάλουμε πόρτα σέ αὐτή ὅπου νά ἐμποδίζει τούς ἀπατηλούς λόγους καί τά πονηρά τραγούδια, καί νά ἀνοίγει μόνο σέ ψαλμωδίες καί σέ ἐκείνους τούς λόγους, ὅπου εὐχαριστοῦν τόν ἐνυπόστατον Λόγον τοῦ προανάρχου Πατρός.

Ἦλθε καιρός νά ἀνακαινισθεῖ καί τό στόμα. Νά εἶναι κλεισμένο σέ κάθε ἀργό, ὑβριστικό καί πονηρό λόγο, γιά νά μήν ἐπισύρει τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά εἶναι ἀνοικτό σέ ψυχωφελεῖς συμβουλές, σέ προσευχές καί ψαλμωδίες καί σέ εὐχαριστία καί δοξολογία Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος ἐνεφύσησε καί ἔδωσε Πνεῦμα Ἅγιον, γιά νά συγχωροῦνται οἱ δικές μας ἁμαρτίες.

Ἄς ποῦμε μέ ὅλη τήν ψυχή μαζί μέ τόν Προφήτη «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἡμῖν ὁ Θεός καί Πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις ἡμῶν» (Ψαλμ. Ν΄ 12).

Ὁ λογισμός ἄς εἶναι ἐπιστάτης ἐπάνω σέ ὅλα τά κινήματα τοῦ σώματος. Ἄς μή ὑπηρετεῖ ὁ δεσπότης τό δοῦλο, ἄς μή δουλεύει ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τόν πηλό τοῦ σώματος.

Τό ἐπιθυμητικό καί ὅλες οἱ αἰσθήσεις μας ἄς ἀνακαινισθοῦν, ὥστε νά εἶναι πάντοτε ἀνοικτές πρός τόν Θεόν, κλεισμένες δέ καί ἀνενέργητες σέ κάθε πονηρό, ἐμπαθή καί ἁμαρτωλό. Ὁ θυμός ἄς εἶναι πάντοτε ἐναντίον μόνον στό φαρμακερό φίδι καί στήν ἁμαρτία του, τό δηλητήριό του.

Ἄς ἀνακαινισθεῖ καί τῆς ἀγάπης ἡ δύναμη, ἄς μάθει ὁ καθένας νά μή μισεῖ, ἀλλά νά ἀγαπᾷ καί νά ἐλεεῖ τόν ἀδελφό του, γιά τήν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός ἀπέθανε!

Ἰδού ἔφθασε ὁ καιρός νά ἀνακαινισθῆς καί σέ ὅλα τά ἄλλα, ἄνθρωπε. Λοιπόν, ἄφησε ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς τό φθόνο. Μή γίνεσαι μαθητής ἐκείνου τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος φθονῶντας τή δική σου εὐτυχία σέ παραπλάνησε καί σέ ἔκανε νά παρακούσεις τόν Πλάστη καί Δημιουργό Σου.

Ἀνακαίνισε καί τά σπλάγχνα σου, καί κάμε αὐτά φιλάνθρωπα, καί γνωρίζοντας ὅτι καί σύ ἔχεις ἀνάγκη ἐλέους, ἐλέησον. Μήν ἀποστραφῆς δάκρυα χήρας καί ὀρφανῶν, διότι ἤσουνα ἄξιος πολλῶν δακρύων καί σέ εὐσπλαγχνίσθηκε Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος μόνος δύναται νά παρηγορήσει τά δάκρυα τῶν ἁμαρτωλῶν. Περιποιήσου τούς ξένους, γνωρίζοντας ὅτι καί σύ εἶσαι ξένος καί πάροικος σέ αὐτή τή γῆ.

Μίσησε τόν πλοῦτο, γιά τήν ἀγάπη τοῦ ὁποίου προδόθηκε ὁ Δεσπότης σου Χριστός. Ὑπερασπίσου τούς πτωχούς. Μάθε νά τρέφεις πεινασμένους γιά ἀγάπη Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος σέ τρέφει μέ τό δικό Του Σῶμα καί σέ ποτίζει μέ τό δικό Του Αἷμα. Μίσησε τήν ὑπερηφάνεια, γνωρίζοντας ὅτι αὐτή ἦταν ἡ αἰτία τῆς καταδίκης καί τοῦ κρημνισμοῦ τοῦ ὑπερήφανου Ἑωσφόρου.

Κάθε ἡλικία καί γένος ἀνθρώπων ἄς ἀνακαινισθεῖ. Οἱ γέροντες ἄς ἐνδυθοῦν τό καθαρό, τό ἀμνησίκακο, τίς ἀρετές καί ἄς ἐκδυθοῦν τό παλαιωμένο, τό σαθρωμένο, τό βαρύ καί μισητό ἔνδυμα τῆς ἁμαρτίας.

Οἱ νέοι ἄς ἐνδυθοῦν τήν εὐσέβεια, τήν σεμνότητα, τήν ἁγνότητα, τήν ἐγκράτεια, τήν ὑπακοή, τή γηραλέα φρόνηση καί ἄς ἐκδυθοῦν τήν ἀναισχυντία, τήν αὐθάδεια, τήν ἀνυποταξία, τήν αἰσχρολογία καί τήν ἀσέλγεια.

Ἄς ἀνακαινισθεῖ καί τό τάγμα τῶν γυναικῶν. Ἄς μισήσουν τά πολυτελῆ φορέματα καί τοῦ διαβόλου τά καλλωπίσματα καί τά βαψίματα. Ἄς στολισθοῦν μέ τόν καθαρώτατο στέφανο τῆς σωφροσύνης καί τῆς κατάνυξης, μέ τά πολύτιμα βραχιόλια τῆς φιλοπτωχίας, μέ τό χρυσόπλαστο ἔνδυμα τῆς σιωπῆς, τῆς σεμνότητας καί τῆς φιλανδρείας.

Αἱ παρθένοι ἄς ἀνακαινισθοῦν μέ τήν ἀσύγκριτο ταπεινοφροσύνη τοῦ Διδασκάλου τῶν παρθένων, μέ τήν εὐσέβεια, τήν ἁγνότητα, τήν προσευχή, τήν φυλακή τῶν αἰσθήσεων καί τόν ἁγιασμό τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἄς ἔχουν ὡς φύλακα τῆς παρθενίας των, αὐτή ἄς στήσουν σάν κάτοπτρο τῆς ὡραιότητάς τους.

Ἔτσι, ἄς ἀνακαινισθοῦμε ὅλοι, νέοι καί γέροντες, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἱερεῖς καί λαϊκοί γιά τήν ἀγάπη Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς κάμει θεούς κατά χάρη!

Γι’ ἀγάπη Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος δέν ἀπέτρεψε τήν ψηλάφηση τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, ἄς ἀνακαινίσουμε, ἄς ζωντανεύσουμε τή ναρκωμένη ἀγάπη, ὅπου ἔχουμε ὡς τώρα στόν Τριαδικόν Θεόν μας. Ἄς δείξουμε τήν ἀγάπη μας πρός Αὐτόν μέ τόν ἀνακαινισμό τῆς δικῆς μας ζωῆς.

Τοῦτον τόν ἀνακαινισμό τῆς ψυχῆς μας τό ζητοῦν οἱ πληγές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖες γιά ταύτη τήν ψυχική ἀνακαίνιση ἀνοίχθηκαν καί φυλάσσονται ἀνοικτές μέχρι σήμερα!

Λοιπόν, ἄς μή φανοῦμε ἀχάριστοι σέ τέτοιο φιλάνθρωπο Δεσπότη, ὁ Ὁποῖος πληγώθηκε, γιά νά ἰατρεύσει τίς δικές μας πληγές!

Ἄς μήν ἀποστραφοῦμε Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος, γιά νά γνωρίσουμε ὅτι εἶναι θερμή καί μεγάλη καί ἀκατανόητη ἡ ἀγάπη Του, ἄνοιξε τήν πλευρά Του!

Μή προτιμήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου καί τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Δεσπότου μας, ὁ Ὁποῖος ἄφησε τό ναό τοῦ Σώματός Του νά πληγωθεῖ πανταχόθεν, γιά νά μᾶς κάμει ναό τοῦ Θεοῦ!

Ἄς μή φανεῖ ἐκ μέρους μας ὅτι μάταια ἔχυσε ὁ Χριστός τόσο Αἷμα, ἀφοῦ ἐμεῖς δέν τό ἐτιμήσαμε.

Ἄς ἁγιασθοῦμε μέ αὐτό, ἄς φωνάξουμε μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ· «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».

Σέ γνωρίζουμε καί Θεόν καί Πλάστη καί Δημιουργό καί Σωτῆρα καί Εὐεργέτη καί Πατέρα καί φίλο καί Σέ προτιμοῦμε καί ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό σαρκικό πατέρα καί μητέρα, ἀδελφούς καί φίλους. Ἰδού, ὅπου ἀποφασίζουμε νά μή προτιμήσουμε τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη Σου.

Ἀρνούμεθα τήν παλαιά ζωή καί ζητοῦμε Σέ τήν ὄντως ζωή. Σέ προτιμοῦμε περισσότερο νά ἔχουμε παρά πλούτη, διότι εἶναι πρόσκαιρα, καί Σύ αἰώνιος· παρά δόξες, διότι εἶναι εὐμάραντοι καί Σύ εἶσαι ἀθάνατος· παρά ἡδονές καί τρυφές σωματικές, διότι αὐτές εἶναι τό ἄγκιστρο τοῦ θανάτου, ἐνῶ Σύ εἶσαι τῆς ζωῆς καί τοῦ Παραδείσου ὁ Δημιουργός καί ὁ Δοτήρας!

Παρακαλοῦμε τά σπλάγχνα τῆς δικῆς Σου ἀγάπης νά μή ἀποστραφοῦν ἐμᾶς τούς ἀνάξιους τῆς ἀγάπης Σου. Προσκυνοῦμε καί καταφιλοῦμε τίς πανάγιες Σου πληγές, αὐτά τά στίγματα τῶν δικῶν Σου ζωηφόρων Παθῶν καί παρακαλοῦμε νά μή μᾶς κρίνουν ἀνάξιους τῆς μερίδας τῶν ἐκλεκτῶν Σου, διότι πολλά Σέ παρωργίσαμε. Πολλή καταφρόνηση ἐδείξαμε στούς νόμους Σου, πολλή ψυχρότητα στή θερμότητα τῆς ἀγάπης Σου.

Δέν ἐλπίζουμε στή δικαιοσύνη τῶν ἔργων μας, ἀλλά στό ἄπειρο πέλαγος τῆς ἐλεημοσύνης Σου, στή βρύση τήν ἀκένωτο τῆς φιλανθρωπίας Σου, ὅπου τρέχει μέσα ἀπό τήν παναγία Σου πλευρά!

Σέ αὐτή ἐλπίζουμε, θαρροῦμε καί καταφεύγουμε καί αὐτές τίς πληγές Σου στέλνουμε πρέσβεις στή Θεότητά Σου, γιά νά μᾶς καταδεχθεῖς.

Ὡς Πατέρας τῶν οἰκτιρμῶν, δέξαι μας στήν πρώτη ἀγάπη καί ἕνωσε στήν πρώτη συγγένεια. Ἐνδυνάμωσε, φώτισέ μας νά σταθοῦμε σέ αὐτή τήν καλή ὑπόσχεση τοῦ πνευματικοῦ ἀνακαινισμοῦ καί τῆς μετάνοιας, γιά νά δοξάζεται τό πανάγιο καί πανυπέρτιμο Ὄνομά Σου στούς ἀπέραντους αἰῶνες σύν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ Παναγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς “Εὐαγγελικῆς Σάλπιγγος” τοῦ ἀοιδίμου Ἱεροδ. Μακαρίου Πατμίου, (1688-1737).

(Ἐπιμέλεια Ἐπίσκ. Ἀθανάσιος)

loading...