Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για να βοηθήσουμε τις HΠΑ να κερδίσουν έναν προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Πούτιν;

ZERO HEDGE,APR 24, 2022

Authored by Caitlin Johnstone via Substack,

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα που όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε σε αυτό το σημείο της ιστορίας, και αυτό το ερώτημα είναι το εξής: πόσα είμαστε ως κοινωνία πρόθυμοι να θυσιάσουμε για να μπορέσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ να κερδίσει έναν προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν;

Αφήστε με να σας εξηγήσω.

Μια σοβαρά υπο-συζητημένη πτυχή του τελευταίου γύρου κλιμάκωσης της λογοκρισίας της Σίλικον Βάλεϊ (έδρα των κολοσσών ηλεκτρονικής τεχνολογίας)που ξεκίνησε στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία είναι το γεγονός ότι είναι μια εντελώς άνευ προηγουμένου σειρά πρωτοκόλλου λογοκρισίας. Ενώ μπορεί να μοιάζει με όλα τα άλλα κύματα εκκαθαρίσεων κοινωνικών μέσων και νέων κατηγοριών απαγορευμένου περιεχομένου που βιώνουμε από τότε που έγινε κυρίαρχο δόγμα μετά τις αμερικανικές εκλογές του 2016 ότι οι τεχνολογικές πλατφόρμες πρέπει να ρυθμίζουν αυστηρά την επικοινωνία στο διαδίκτυο, οι δικαιολογίες για αυτό έχουν λάβει μια δραστική απόκλιση από τα καθιερωμένα πρότυπα.

Αυτό που ξεχωρίζει αυτή τη νέα κλιμάκωση λογοκρισίας από τους προκατόχους της είναι ότι αυτή τη φορά κανείς δεν προσποιείται ότι γίνεται προς το συμφέρον του λαού. Με τη λογοκρισία των ρατσιστών το επιχείρημα ήταν ότι υποκινούσαν εγκλήματα μίσους και φυλετική παρενόχληση. Με τη λογοκρισία του Άλεξ Τζόουνς και του Κανόν το επιχείρημα ήταν ότι υποκινούσαν βία. Με τη λογοκρισία των σκεπτικιστών του Covid το επιχείρημα ήταν ότι προωθούσαν παραπληροφόρηση που θα μπορούσε να είναι θανατηφόρα. Ακόμη και με τη λογοκρισία της υπόθεσης (των ενοχοποιητικών στοιχείων) του φορητού υπολογιστή του Hunter Biden (γιού του προέδρου)υποστηρίχθηκε ότι υπήρχε ανάγκη προστασίας της εκλογικής ακεραιότητας από την παραπληροφόρηση δυνητικά ξένης προέλευσης.

Με τη λογοκρισία σχετικά με τον πόλεμο της Ουκρανίας δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι γίνεται για να βοηθήσει το λαό.

Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε τους ανθρώπους να πουν λάθος πράγματα για αυτόν τον πόλεμο που σκοτώνει Ουκρανούς, Αμερικανούς ή οποιονδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση οι αμφισβητούμενοι ισχυρισμοί για τα ρωσικά εγκλήματα πολέμου να βλάψουν τις δημοκρατικές διαδικασίες της Αμερικής. Είναι απλά, «Δεν μπορούμε να έχουμε ανθρώπους να λένε λάθος πράγματα για έναν πόλεμο, έτσι δεν είναι;»

Ρωτήστε έναν σωστά εγκέφαλο-πλυμένο φιλελεύθερο γιατί υποστηρίζουν τη λογοκρισία κάποιου που αμφισβητεί τις αμερικανικές αφηγήσεις σχετικά με τα ρωσικά εγκλήματα πολέμου στη Μπούτσα ή τη Μαριούπολη και πιθανότατα θα σας πουν κάτι όπως «Πόσα σας πληρώνει ο Πούτιν;».. Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι αυτή η νέα κλιμάκωση της λογοκρισίας σώζει ζωές ή προστατεύει τις εκλογές, αλλά υπάρχει ένα επιχείρημα ότι μπορεί να βοηθήσει στη διευκόλυνση των μακροπρόθεσμων ψυχροπολεμικών σχεδίων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι αν δεχτούμε αυτό το επιχείρημα, συναινούμε εν γνώσει μας σε μια κατάσταση όπου όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι ιστότοποι και οι επιλογές που αναζητούν οι άνθρωποι για πληροφορίες σχετικά με τον κόσμο είναι προσανατολισμένα όχι στο να μας λένε πραγματικά πράγματα για την πραγματικότητα, αλλά στον ξυλοδαρμό του Βλαντιμίρ Πούτιν σε κάποιο περίεργο ψυχολογικό πόλεμο. Σημαίνει πως εγκαταλείψαμε κάθε φιλοδοξία να είμαστε ένας πολιτισμός βασισμένος στην αλήθεια που καθοδηγείται από γεγονότα, και αντ’ αυτού να αποδεχόμαστε μια ύπαρξη ως πολιτισμός που βασίζεται στην προπαγάνδα και που διασφαλίζει ότι όλοι σκεφτόμαστε με σκέψεις που βλάπτουν τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα της Μόσχας.

Και είναι εντελώς φρικιαστικό το γεγονός ότι αυτή είναι μια απόφαση που έχει ήδη ληφθεί για εμάς, χωρίς καμία δημόσια συζήτηση για το αν αυτό είναι το είδος της κοινωνίας στην οποία θέλουμε να ζούμε.

Πήδηξαν από το «Λογοκρίνουμε τα γραφτά κι τα λόγια σας για να σας προστατεύσουμε από τη βία και τους ιούς» στο «Λογοκρίνουμε την άποψή σας για να βοηθήσουμε την κυβέρνησή μας να διεξάγει πόλεμο πληροφοριών εναντίον ενός ξένου αντιπάλου». Χωρίς να παραλείπεται κανένα κτύπημα.

Το σύστημα παραγωγής συναίνεσης έχει βοηθήσει να ανοίξει ο δρόμος για αυτή την ομαλή μετάβαση με τις αδυσώπητες και συνεχείς εκκλήσεις τους για όλο και περισσότερη λογοκρισία, και εδώ και χρόνια βλέπουμε σημάδια ότι το θεωρούν καθήκον τους να βοηθήσουν στη διευκόλυνση ενός πολέμου πληροφοριών κατά της Ρωσίας.

Πίσω στο 2018 είδαμε μια δημοσιογράφο του BBC να νουθετεί έναν πρώην υψηλόβαθμο Βρετανό αξιωματούχο του ναυτικού για τις εικασίες του ότι η υποτιθέμενη επίθεση με χημικά όπλα στη Ντούμα της Συρίας ήταν μια ψευδής σημαία, ένας ισχυρισμός για τον οποίο τώρα έχουμε βουνά αποδείξεων χάρη σε πληροφορίες προσώπων από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων. Ο λόγος που η δημοσιογράφος εξέφρασε την αντίρρησή της σε αυτά τα σχόλια ήταν ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο πληροφοριών με τη Ρωσία».

«Δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο πληροφοριών με τη Ρωσία σε τόσα πολλά μέτωπα, δεν πιστεύετε ότι είναι ανάρμοστο να το δηλώνουμε αυτό τόσο δημόσια δεδομένης της θέσης σας και του προφίλ σας; Δεν υπάρχει κίνδυνος να λασπώνεις τα νερά;» Η Ανίτα ΜακΒέι του BBC ρώτησε τον Ναύαρχο Άλαν Γουέστ μετά τα σχόλιά του.

Είδαμε μια παρόμοια ένδειξη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης λίγες εβδομάδες αργότερα σε μια συνέντευξη με την πρώην υποψήφια του Πράσινου Κόμματος Jill Stein, η οποία επικρίθηκε από τον Chris Cuomo του CNN για την επισήμανση του εντελώς αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι οι ΗΠΑ είναι ένας εξαιρετικά κατάφωρος παραβάτης όσον αφορά τις παρεμβάσεις στις ξένες εκλογές.

«Ξέρετε, αυτό θα μπορούσε να λεχθεί από την Ρωσία,, όχι από την αμερικανική πλευρά», δήλωσε ο Κουόμο απαντώντας στα απολύτως ακριβή σχόλια του Στάιν.

«Φυσικά, υπάρχει υποκρισία, πολλοί διαφορετικοί μεγάλοι κρατικοί παράγοντες κάνουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορεί να μην θέλουν να το μάθει ο κόσμος. Αλλά ας το πει η Ρωσία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μας το έκαναν, και να πώς το έκαναν, οπότε αυτό είναι δίκαιο παιχνίδι».

Το οποίο είναι το ίδιο με το να λες, «Ξέχνα τι είναι αλήθεια. Μην λες αληθινά γεωονότα που μπορεί να βοηθήσουν τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτή είναι δουλειά της Ρωσίας. Η δουλειά μας εδώ στο CNN είναι να λέμε πράγματα που βλάπτουν τα ρωσικά συμφέροντα.»

Μπορούμε να εντοπίσουμε πίσω στην προεδρική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016 την επικρατούσα θέση ότι είναι δουλειά των δυτικών μέσων ενημέρωσης να χειραγωγούν πληροφορίες προς το δημόσιο συμφέρον, αντί να λένε απλώς την αλήθεια. Σε μια αναμφισβήτητα, τη σημαντικότερη πολιτική στιγμή στις ΗΠΑ μετά από την 11η Σεπτεμβρίου (Δίδυμοι Πύργοι Νέας Υόρκης) και τα επακόλουθά της, η τάξη συναίνεσης-κατασκευής έλαβε την απόφαση ότι η εκλογή του Τραμπ δεν ήταν αποτυχία της πολιτικής αλλά αποτυχία του ελέγχου των πληροφοριών.

Τον Οκτώβριο του 2020 κατά τη διάρκεια του σκανδάλου φορητών υπολογιστών Hunter Biden Ο Stephen L Miller του Spectator περιέγραψε πώς η συναίνεση που διαμορφώθηκε μεταξύ του κυρίαρχου Τύπου μετά την ήττα της Κλίντον το 2016 ήταν ότι το ηθικό τους καθήκον επέβλλε να κρύψουν γεγονότα από το κοινό που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην επανεκλογή του Τραμπ.

«Εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, οι δημοσιογράφοι έχουν ντροπιάσει τους συναδέλφους τους και τους εαυτούς τους για αυτό που θα αποκαλέσω δίλημμα “περί τα email της”, γράφει ο Μίλερ. «Όσοι ανέφεραν υπάκουα την άκαιρη ομοσπονδιακή έρευνα για τον ιδιωτικό διακομιστή των email της Χίλαρι Κλίντον και τη διαρροή απόρρητων κρατικών πληροφοριών, εκδιώχθηκαν και απομακρύνθηκαν από το τραπέζι των δημοσιογράφων- «καλών παιδιών». Η συγκέντρωση της προσοχής τόσο πολύ σε αυτό που ήταν, εκείνη την εποχή, ένα σημαντικό σκάνδαλο, έχει διαγραφεί από πολλά μέσα ενημέρωσης ως γκάφα. Πιστεύουν ότι οι φίλοι και οι συνάδελφοί τους βοήθησαν να μπει ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο εστιάζοντας την προσοχή τους σε ένα σκάνδαλο Κλίντον, ενώ θα έπρεπε να είχαν αναδείξει τις φαντασιώσεις του Τραμπ. Είναι ένα λάθος που κανένας δημοσιογράφος δεν θέλει να επαναλάβει».

Μόλις οι «δημοσιογράφοι» αποδέχτηκαν ότι η πιο σημαντική δουλειά τους δεν είναι να πουν την αλήθεια, αλλά να εμποδίσουν τους ανθρώπους να σκεφτούν κακές σκέψεις για το κατεστημένο πολιτικό σύστημα , ήταν αναπόφευκτο ότι θα άρχιζαν με ενθουσιασμό να πλειοδοτούν για περισσότερη λογοκρισία στο διαδίκτυο. Το βλέπουν ως καθήκον τους, γι ‘αυτό τώρα οι κύριοι υποστηρικτές της λογοκρισίας στο διαδίκτυο είναι δημοσιογράφοι εταιρικών μέσων ενημέρωσης.

Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν υπάρχει νόμιμος λόγος για τους πληρεξούσιους της Σίλικον Βάλεϊ της πιο ισχυρής κυβέρνησης στον κόσμο να λογοκρίνουν τους ανθρώπους επειδή διαφωνούν με αυτή την κυβέρνηση για έναν πόλεμο, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει και συμβαίνει όλο και περισσότερο. Θα πρέπει να μας ανησυχεί όλους ότι γίνεται όλο και πιο αποδεκτό να φιμώσουμε τους ανθρώπους όχι επειδή κυκλοφορούν επικίνδυνη παραπληροφόρηση, ούτε επειδή λένε πράγματα που είναι με οποιονδήποτε τρόπο ψευδή, αλλά μόνο επειδή λένε πράγματα που υπονομεύουν τον αμερικανικό πόλεμο μαζικού επηρεασμού..

Οι άνθρωποι πρέπει οπωσδήποτε να έχουν τη δυνατότητα να λένε πράγματα που διαφωνούν για έναν πόλεμο με την πιο ισχυρή αυτοκρατορία στην ιστορία.

Η ελευθερία του λόγου είναι σημαντική όχι επειδή είναι ωραίο να μπορείς να λες ό,τι θέλεις, αλλά επειδή η ελεύθερη ροή ιδεών και πληροφοριών δημιουργεί έναν έλεγχο στους ισχυρούς. Δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να επιβάλουν στους ισχυρούς να λογοδοτήσουν. Γι’ αυτό ακριβώς οι ισχυροί αγωνίζονται να την εξαλείψουν..

Θα πρέπει να το δούμε ως ένα τεράστιο, πράγματι τεράστιο πρόβλημα ότι τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου έχει εκτεθεί σε αυτές τις γιγαντιαίες μονοπολικές πλατφόρμες έκφρασης που διεξάγουν λογοκρισία σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πιο ισχυρή δομή εξουσίας στον κόσμο. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από το να διατηρείς την εξουσία υπό έλεγχο.

Πόσα (δικαιώματα) είμαστε εμείς ως κοινωνία πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε για να κερδίσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της έναν πόλεμο προπαγάνδας κατά του Πούτιν; Είμαστε πρόθυμοι να δεσμευτούμε να είμαστε ένας πολιτισμός για τον οποίο η πρωταρχική μέριμνα με οποιοδήποτε στοιχείο δεν είναι αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά αν βοηθά στην υπονόμευση της Ρωσίας;

Αυτή είναι μια συζήτηση που θα έπρεπε ήδη να διεξάγεται στους κρίσιμους κύκλους εδώ και αρκετό καιρό, αλλά δεν ξεκίνησε ποτέ. Ας την αρχίσουμε.