Περί Πλουτάρχου-Θουκιδίδου και Κωνστναντίνου Παπαρηγόπουλου κακοήθειας και ανθελληνισμού.

Σύμφωνα με τους παγανιστές από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα ο ρόλος του Έλληνα ιστορικού Ηροδότου, ήταν “ύποπτος” και ο Στρατηγός Παυσανίας ήταν “προδότης” του έθνους.

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected]).

Αυτά αναφέρουν σε άρθρα τους βαθμοφόροι παγανιστές, σχετικά με τον Ιστορικό Ηρόδοτο και τον Στρατηγό Παυσανία. Αρχικά να περάσουμε να δούμε τι αναφέρουν για τον Πατέρα της Ιστορίας.

“Μετά τα εκτεθέντα προηγουμένως για την Ελληνική Γλώσσα και την Γραφή, παραθέτω ένα απόσπασμα – αναφορά του Μυσταγωγού Πλουτάρχου ο οποίος αντικρούει τον ύποπτο ρόλο του Ηροδότου, για αυτά που γράφει στο βιβλίο του «Τερψιχόρη» 57, 59 περί δήθεν Φοινικίας προέλευσης του Ελληνικού Αλφαβήτου και τον κατηγορεί για κακοήθεια. Ο Πλούταρχος στο «περί της Ηροδότου κακοηθείας» αναφέρεται σε σύγγραμμα του Αριστοφάνους του Βοιωτού, ο οποίος είχε γράψει πως ο Ηρόδοτος στην τυχοδιωκτική του πορεία, έφθασε κάποτε στας Θήβας και ζήτησε μισθό από τους Θηβαίους, αλλά οι Θηβαίοι τον περιφρόνησαν και δεν του έδωσαν μάλιστα δε, τον εμπόδισαν να συναναστραφεί με τους νέους των Θηβών, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη προσβολή.

Από αυτό το επεισόδιο και από άλλες παρόμοιες αναφορές οδηγούμεθα στο συμπέρασμα που δεν πρέπει να απέχει από την πραγματικότητα ότι ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, προσπάθησε να εργασθεί και σε άλλες πόλεις όπως στις Θήβες και κατέληξε στην Αθήνα, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Περικλή ο οποίος σαν έξυπνος πολιτικός γνώριζε καλά την προώθηση και την διάδοση των πληροφοριών. Φρόντισε λοιπόν να του δώσουν οι Αθηναίοι αρκετό χρυσό και για αυτό ο Ηρόδοτος, έγραψε πολύ ευνοϊκά για αυτούς. Οι Θηβαίοι τον υποψιάστηκαν σαν επιπόλαιο, λαοπλάνο και επικίνδυνο και τον απέλασαν. Αν τον είχαν κρατήσει πιθανώς τώρα θα αγωνιζόμασταν να αποδείξουμε την Ελληνική καταγωγή των Αθηναίων.

Είχε λοιπόν σοβαρό προσωπικό λόγο ο Ηρόδοτος να θέλει την εκδίκηση και την ηθική εξόντωση των Βοιωτών, οι οποίοι τον περιφρόνησαν. Και τι θα ήταν χειρότερο και πιο εξοντωτικό για έναν Έλληνα από το να του αφαιρέσεις ή να του αμφισβητήσεις την Ελληνική καταγωγή του, τόσο ανεπτυγμένο είχαν το Ελληνικό τους φρόνημα τότε.

Αγανακτισμένος ο Βοιωτός Μυσταγωγός από την Χαιρώνεια Πλούταρχος, διακωμωδεί τον Ηρόδοτο, γράφοντας:

«Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, άλλ’ άντικρυς διά πυλών εις Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραίον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν, τους δε Γεφυραίους ουκ απ’ Ευβοίας ούδ’ Ερετριείς, ώσπερ οίονται τινές, αλλά Φοίνικας είναί φησιν, αυτός ούτω πεπεισμένος», στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί τέτοια κυκλική κακή πορεία, αλλά απέναντι μέσα από τις πύλες, δηλαδή όχι με πλάγιο τρόπο αλλά απ’ ευθείας, τον εξορίζει στην Φοινίκη λέγων πως ανέκαθεν ήταν εκ γεννήσεως Γεφυραίος, για τους Γεφυραίους μάλιστα λέει ότι ούτε Ευβοείς ούτε Ερετριείς ήσαν όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά Φοίνικες όπως ο ίδιος πυνθάνεται».

Οι αναφορές του Ηροδότου σχετικά με τους Ιουδαίους -Φοίνικες : «Οί δε Γεφυραίοι, τών ήσαν οί φονέες οί Iππάρχου, ώς μέν αυτοί λέγουσι, εγεγόνεσαν εξ Ερετρίης τήν αρχήν, ώς δε εγώ αναπυνθανόμενος ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες τών συν Κάδμω απικομένων Φοινίκων ες γήν τήν νύν Βοιωτίην καλεομένην, οικέον δε τής χώρης ταύτης απολαχόντες τήν Ταναγρικήν μοίραν. Εντεύθεν δε, Καδμείων πρότερον εξαναστάντων υπ’ Αργείων, οί Γεφυραίοι ούτοι δευτέρα υπό Βοιωτών εξαναστάντες ετράποντο επ’ Αθηνέων. Αθηναίοι δε σφέας επί ρητοίσι εδέξαντο σφέων αυτών πολιήτας, πολλών τεών και ούκ αξιαπηγήτων επιτάξαντες εργέσται. Οί δε Φοίνικες ούτοι, οί σύν Κάδμω απικόμενοι, τών ήσαν οί Γεφυραίοι, άλλα τε πολλά οικίσαντες ταύτην τήν χώρην εσήγαγον διδασκαλίαν ες τούς Έλληνες καί δη τά γράμματα, ούκ εόντα πρίν Έλλησι ώς εμοί δοκέειν, πρώτα μέν τοίσι καί άπαντες χρέωνται Φοίνικες μετά δε χρόνου προβαίνοντες άμα τή φωνή μετέβαλον καί τόν ρυθμόν τών γραμμάτων.

Περιοίκεον δε σφέας τά πολλά τών χώρων τούτων τόν χρόνον Ελλήνων Ίωνες, οί παραλαβόντες διδαχή παρά τών Φοινίκων τά γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ καί τό δίκαιον έφερε εσαγόντων Φοινίκων ες τήν Ελλάδα, φοινικήϊα κέκλησθαι…. ίδον δε καί αυτός Καδμήϊα γράμματα εν τώ ιερώ τού Απόλλωνος τού Ισμηνίου εν Θήβησι τήσι Βοιωτών επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τά πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι»…, Ηρόδοτος, (Tερψιχόρη 57 – 59). Η φοινικική γραφή είναι μόνο φθογγική γραφή, άρα διαφορετική από την Ελληνική. Στην Φοινικική γραφή οι λέξεις γράφονται χωρίς κενό μεταξύ τους και σε οριζόντιες στήλες με κατεύθυνση από δεξιά προς αριστερά, δηλαδή αντίθετα από την Ελληνική, με αριθμό γραμμάτων, ο οποίος αντιστοιχεί στον αριθμό των συμφώνων και στον αριθμό των μακρών φωνηέντων των λέξεων.

Από την αρχαιότητα κατηγορήθηκε ο Έλληνας Ηρόδοτος από τα σκοτεινά-Φοινικικά ιερατεία ότι αναφέρει “φανταστικά” γεγονότα ως ιστορικά. Οι κατήγοροι του Ηροδότου ισχυρίζονται, ότι τα αποδέχτηκε και τα κατέγραψε όλα, χωρίς να τα εξετάσει-ερευνήσει με μεγάλη προσοχή. Για αυτό σε πολλά στοιχεία τα οποία παραθέτει ήταν “μεροληπτικός” για τους Έλληνες, τους Πέρσες, όμως πάνω από όλα για εκείνους που μήδισαν. Ειδικά για αυτό και τις αναφορές του Πατέρα της ιστορίας περί Μηδισμού των Θηβαίων, τον κατηγόρησε ο Πλούταρχος στο δοκίμιό του “Περί Ηροδότου κακοηθείας”, κατηγορεί τον Έλληνα ιστορικό, επειδή περιγράφει με ιδιαίτερη επιμονή την προδοσία της Βοιωτίας, η οποία με την Θήβα επικεφαλής συμμαχεί με τους Πέρσες.

Η οργή του Πλουτάρχου ο οποίος αποκαλεί τον Ηρόδοτο “συκοφάντη”, δεν είναι παρά μια ετεροχρονισμένη ενέργεια παραπλανήσεως, των μελλοντικών Ελληνικών γενεών.

Η κριτική που ασκήθηκε εναντίον του Ηροδότου από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή, ότι δήθεν αναφέρει φανταστικά στοιχεία και είναι κακοήθης, είναι άδικη-κατευθυνόμενη και προδοτική, καθώς μεθοδεύεται από όσους επιβουλεύονται το Ελληνικό έθνος από το 1519 π. Χ. μέχρι και σήμερα. Ο Ηρόδοτος δεν έχει εξαπατήσει ποτέ τους αναγνώστες του με τα γραφόμενα του. Γράφει ο ίδιος ότι θα διηγηθεί τα όσα είδε-διασταύρωσε και τα όσα λέει η παράδοση. Όμως κάθε φορά που αναφέρει πράγματα τα οποία του φαίνονται αμφισβητήσιμα, το υπογραμμίζει. Στο πέρασμα των αιώνων πάντοτε επαληθεύτηκε ο Μέγας Ιστορικός ακόμη και για τα γεγονότα για τα οποία ο ίδιος είχε εκφράσει επιφυλάξεις.

Η Ιστορία του Ηροδότου είναι μια αναδρομή στην ιστορία, με έναν παρατηρητικό, έξυπνο-δημιουργικό και αμερόληπτο πανεπιστήμονα. Ο Έλληνας ιστορικός έμαθε και διδάχτηκε πολλά για αυτό ξέρει να είναι αντικειμενικός και παράλληλα να επιστήσει την προσοχή μας, για τους προαιώνιους εχθρούς του έθνους μας. Εάν και εφόσον ισχύει η Φοινικική ιστορική εκδοχή, ότι επιδίωξε να διδάξει στην Θήβα, τότε δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και απόδειξη αξιοπιστίας, από το γεγονός, ότι έδιωξαν τον Έλληνα Ηρόδοτο, οι Ιουδαίοι-Φοίνικες κάτοικοι της πόλης. Ο Πλούταρχος έγραψε εναντίον του Ηροδότου με στόχο να καλύψει την Σημιτική εισβολή στην Ελλάδα από τους Φοίνικες το 1519 π.Χ. και μετά, όπως και την βίαιη επιβολή του ξενόφερτου δωδεκαθέου στην Ελληνική επικράτεια. Το μισό Β βιβλίο του Ηροδότου, είναι αφιερωμένο στους Φοίνικες εισβολείς και στην επιβολή της ξένης προς τα Ελληνικά ήθη και έθιμα Ολύμπιας θρησκείας. Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα.

Επίσης ο Βοιωτός αρχιερέας των Δελφών μνησικακεί εναντίον του πατέρα της ιστορίας, γιατί αποκαλύπτει την πραγματική καταγωγή των Θηβαίων και των άλλων εισβολέων στην Ελληνική επικράτεια. Παράλληλα ο Αρχιερέας του Φοινικικού μαντείου επιθυμούσε να εκδικηθεί τον Ηρόδοτο, για τις αναφορές σχετικά με τους κίβδηλους χρησμούς των Δελφών. Μια άλλη αιτία των κακοηθειών του Πλούταρχου, ήταν οι άριστες σχέσεις του Ηροδότου με τους μεγάλους σοφούς της εποχής του στην αρχαία Αθήνα (Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Φειδία, Θουκιδίδη, Περικλή). Στην σημερινή εργασία μου γεωστρατηγικής και ιστορίας, να υπογραμμίσω ότι ο Ηρόδοτος δεν είχε πρόβλημα βιοπορισμού, ούτε ήταν τόσο ανήθικος για να εργαστεί ως παιδαγωγός σε μια Ιουδαϊκή πόλη όπως ήταν η αρχαία Θήβα στην Ελληνική επικράτεια, για την οποία αναφερόταν με αρνητικούς χαρακτηρισμούς λόγω της προδοσίας και της συμμαχίας των Θηβαίων με τους Πέρσες. Επίσης το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ο Μέγας ιστορικός ήταν γνήσιος Έλληνας και δεν θα αναζητούσε ποτέ εργασία σε μια Φοινικική πόλη.

Ενδεικτικά αναφέρει ο πατέρας της Ιστορίας στο έργο του Ευτέρπη, ότι εάν η Ολύμπια θρησκεία δεν ήταν ξενόφερτη από την Αίγυπτο και εντελώς ξένη προς τα Ελληνικά ήθη και έθιμα, δεν θα έκανε καμία απολύτως αναφορά στο έργο μου. Εν τούτοις το κυριότερο είναι ότι ο Πλούταρχος έχει υποπέσει σε σοβαρότατες αντιφάσεις. Κατηγορεί ότι ο ‘κακοηθέστατος” Ηρόδοτος συκοφαντεί “αδίκως” τους Θηβαίους και τους Γεφυραίους ότι δεν είναι Έλληνες. Εν τούτοις εκείνος διετέλεσε αρχιερέας στο μαντείο των Δελφών μας αποκαλύπτει στο έργο του “Συμποσιακά” ότι οι Ιουδαίοι πιστεύουν στον Φρυγικό Θεό Savazio. Επίσης ο Πλούταρχος κατηγορεί τον μεγάλο Σπαρτιάτη Στρατηγό Παυσανία για προδοσία-Μηδισμό. Η Αιτία για αυτές τις συκοφαντίες, ήταν ότι παράκουσε τους αρχιερείς του Φοινικικού μαντείου των Δελφών και πολέμησε τους Πέρσες, με αποτέλεσμα να κρατήσει ελεύθερη και δοξασμένη την Ελλάδα. Ο Παυσανίας ματαίωσε οριστικά την Περσική κατάκτηση και ταπείνωσε την Περσική αυτοκρατορία και την νεοταξική δυναστεία των Αχαιμενιδών.

Πλούταρχος από το έργο του “Θεμιστοκλής”. Κατηγορία εσχάτης προδοσίας. [23.1] Όταν εξορίστηκε από την πατρίδα του ο Θεμιστοκλής και τον καιρό που έμενε στο Άργος, τα όσα έγιναν τότε με τον Παυσανία έδωσαν νέες αφορμές στους εχθρούς του να τον κατηγορήσουν. Αυτός που τον κατάγγειλε για προδοσία ήταν ο Λεωβώτης, ο γιος του Αλκμαίωνα από το δήμο της Αγρυλής, συγχρόνως όμως τον κατηγορούσαν και οι Σπαρτιάτες. [23.2] Γιατί ο Παυσανίας, όταν σχεδίαζε εκείνη τη γνωστή προδοσία του, στην αρχή έκρυβε τα σχέδιά του από το Θεμιστοκλή,αν και ήταν φίλος του. Όταν όμως τον είδε εξορισμένο από την πόλη του και αγαναχτισμένο, πήρε το θάρρος και του πρότεινε να συμπράξει και αυτός στις ενέργειές του. Του έδειξε μάλιστα και έγγραφα του βασιλιά των Περσών και τον εξερέθιζε εναντίον των Ελλήνων, λέγοντας πως είναι κακοί και αχάριστοι. [23.3] Αυτός όμως δε δέχτηκε την πρόταση του Παυσανία και αρνήθηκε ολότελα τη συμμετοχή του, μα σε κανέναν δε φανέρωνε όσα του είπε ούτε κατάγγειλε την πράξη, γιατί πίστευε ή πως ο Παυσανίας θα σταματήσει μόνος του κάθε άλλη ενέργειά του ή πως με άλλο τρόπο θα φανερωθεί, αφού επιζητούσε πράγματα παράδοξα και επικίνδυνα.

Ο Πλούταρχος συμμάχους σε αυτές τις πλεκτάνες έχει τους Θουκιδίδη και Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο. Αν και οι Θουκιδίδης-Παπαραγόπουλος στα έργα τους αναφέρουν ότι οι χρησμοί του Φοινικικού μαντείου των Δελφών ήσαν κίβδηλοι, εν τούτοις αποδέχονται τις πλεκτάνες των Ιουδαϊκών ιερατείων της εποχής εις βάρος των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους !!! Είναι εντελώς άδικο και απορίας άξιον γιατί δεν λαμβάνουν υπόψιν τον βίο και την δράση των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους. Επίσης ύποπτο είναι το γεγονός ότι δεν αναφέρουν και δεν εστιάζουν στο σημαντικότερο γεγονός. Επί παραδείγματι η εκτέλεση των Ιουδαίων αρχηγών της Φοινικικής Θήβας από τον στρατηγό Παυσανία. Οι Θηβαίοι πολέμησαν στο πλευρό των Περσών, μαζί με τον στρατό της ομώνυμης πόλεως. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν βρέθηκαν σε πλάνη η σκοπίμως συμμετέχουν στις Ιουδαϊκές πλεκτάνες. Αν ήταν προδότες ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής, θα πρόδιδαν το Ελληνικό έθνος στις Πλαταιές, την Θήβα και την Σαλαμίνα, και δεν θα περίμεναν να συντρίψουν και να διαλύσουν οι ίδιοι τους Πέρσες στα πεδία των μαχών. Οι συνθήκες για μια προδοσία πριν και κατά την διάρκεια αυτών των μαχών ήταν πολύ ευνοϊκές για τους δύο Έλληνες στρατηγούς, καθώς μεταξύ άλλων θα είχαν και το απόλυτο πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού εις βάρος των Ελλήνων. Να μην ξεχνάμε ότι πάντοτε οι Πέρσες αναζητούσαν Έλληνες προδότες για να τους βοηθήσουν σε Ελληνοπερσική αναμέτρηση. Είναι αδύνατον να ήταν τόσο “αφελής και ανόητος” ο στρατηγός Παυσανίας, ώστε να στέλνει τις μυστικές επιστολές του, σχετικά με τις “προδοτικές” συννενοήσεις με τους Πέρσες, με Σπαρτιάτες αγγελιοφόρους. Δεν ήταν ανίκανος και μειωμένης αντιλήψεως. Αντιθέως οι στρατηγικές-πολιτικές του ικανότητες πριν και μετά την μάχη των Πλαταιών, αποδεικνύουν τις τεράστιες ικανότητες του, όπως θα δούμε στην σημερινή εργασία Γεωστρατηγικής και Ιστορίας. Το βέβαιον είναι ότι Θουκιδίδης και Κ. Παπαρηγόπουλος δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλα τα ιστορικά δρώμενα της συγκεκριμένης εποχής.

Για την περίπτωση του Παυσανία και του Θεμιστοκλέους, ο Θουκυδίδης και ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος δεν διατηρούν καμία απολύτως επιφύλαξη. Είναι σαφές για εκείνους ότι Θεμιστοκλής-Παυσανίας μήδισαν και για αυτό πραγματοποίησαν “προδοτικές” επαφές με τον Πέρση βασιλιά, με στόχο να υποδουλώσουν την Ελλάδα και να γίνουν οι ίδιοι Βασιλείς !!! Η μεγαλομανία των Παυσανία και Θεμιστοκλή δεν μπορούσε να περιοριστεί ούτε στην αξεπέραστη δόξα που βίωσαν ως αρχηγοί των Ελλήνων σε Σαλαμίνα και Πλαταιές. Η Βασιλική εξουσία της Σπάρτης και η πολιτική εξουσία των Αθηνών δεν ήταν “αρκετή” για τους δύο “συνωμότες”. Η μεγαλομανία των Παυσανία και Θεμιστοκλή δεν μπορούσε να περιοριστεί ούτε στην αξεπέραστη δόξα που βίωσαν ως αρχηγοί των Ελλήνων σε Σαλαμίνα και Πλαταιές. Η Βασιλική εξουσία της Σπάρτης και η πολιτική εξουσία των Αθηνών δεν ήταν “αρκετή” για τους δύο “συνωμότες”. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι ισχυρίζονται από πρόθεση είτε από αφέλεια οι δύο ιστορικοί και όχι μόνον :

Εκείνη την εποχή ο Παυσανίας είχε απολέσει τα πολιτικά και στρατιωτικά του αξιώματα και κατοικούσε στην περιοχή της αρχαίας Τροίας ως απλός πολίτης. Εν τούτοις “εξακολουθούσε” να “χρησιμοποιεί” για τις συνωμοσίες του, Σπαρτιάτες απεσταλμένους !!! Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη είχε περάσει από δίκη και αθωώθηκε σχετικά με τις κατηγορίες περί Μηδισμού. Ένας τόσο ικανός στρατηγός και πολιτικός όπως ο Παυσανίας, που υποτίθεται ότι συνωμοτούσε για την κατάκτηση της Ελλάδας μαζί με τους Πέρσες ήταν τελείως αδύνατον να χρησιμοποιεί Σπαρτιάτες ως μεσάζοντες-αγγελιοφόρους και να καταστρέψει το υποτιθέμενο εγχείρημα. Στην περιοχή της Τρωάδος που κατοικούσε προσωρινά ο Παυσανίας υπήρχαν χιλιάδες Πέρσες και άλλοι αλλοδαποί, που ήταν ανέκαθεν εχθρικά προσκείμενοι προς τον Ελληνισμό. Συνεπώς δεν υπήρχε καμία αιτία να διακινδυνεύσει τα πάντα χρησιμοποιώντας Σπαρτιάτες για να στέλνει τις επιστολές του, και να αποκαλυφθεί. Με βάση τους κίβδηλους ισχυρισμούς των Θουκιδίδη-Παπαρηγόπουλου, προκύπτει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, καθώς ήταν άτομα με “ειδικές ανάγκες”, τα οποία ήταν σε θέση απροκάλυπτα και ολοφάνερα να εξαπατούν με παιδικές μεθόδους ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας και ο πολιτικός-στρατιωτικός Θεμιστοκλής. Συνεπώς με βάση τις αναφορές είτε ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής, είτε οι αρχαίοι σοφοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί και όχι μόνον ήταν διανοητικά και ψυχικά άρρωστοι. Προσωπικά πιστεύω ότι οι Θουκιδίδης και Παπαρηγόπουλος έπεσαν στις παγίδες των επιβούλων. Επίσης είναι αξιοπερίεργο εφόσον διαπίστωσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές γιατί ανέχτηκαν τον ήρωα Σπαρτιάτη, τον οποίο καταδίκασαν για άλλες αιτίες μετά από τρεις δίκες.

Οι εωσφοριστές Φοίνικες ίδρυσαν το Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ. Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γενοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.

Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών. Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.

Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες. Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.

Οι αρχαίοι Σημίτες, ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων της φυλής τους, ήταν παγανιστές-εωσφοριστές. Στον δαίμονα Σαβάζιο από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1)

O Φρυγικός δαίμονας Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν και την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο δαίμονα των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής “θεό” Απόλλων. Για αυτούς τους λόγους δημιούργησαν οι Ιουδαίοι τον εμφύλιο της Εικοναμαχίας κατά την περίοδο της Ελληνικής-Ρωμαίκής αυτοκρατορίας, με στόχο να αφανίσουν το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος-έθνος. Η εικονομαχία υπήρξε ο φοβερότερος εμφύλιος όλων των εποχών για τον Ελληνισμό. Ένας εμφύλιος, ο οποίος κατέστρεφε πάρα πολύ άσχημα το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος σε πνευματικό, ηθικό, πολιτικό, στρατιωτικό, και κοινωνικό επίπεδο. Την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό-Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους.

Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.

Η βασικότερη αιτία συκοφαντιών και διώξεων για τον μεγάλο Σπατριάτη στρατηγό, δόθηκε με΄τα την ένδοξη μάχη στις Πλαταιές. Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης. Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων- δωδεκαθειστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς.

Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα.

Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν “Ιουδαίοι”, όπως ψευδός ισχυρίζονται οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού, θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών. Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής.

Ο βιογράφος, Θεουργός, φιλόσοφος και ιστορικός Πλούταρχος, διότι ήταν ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους του Διονυσιακού πολιτισμού και των αξιωμάτων του, καταφεύγει σε αισχρότατες συκοφαντίες εις βάρος του Πατέρα της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας και του Μεγάλου Σπαρτιάτη Στρατηγού Παυσανία. Μεταξύ άλλων σήμερα θα δούμε πόσο υποκριτής και πόσα ψευδή πράγματα έγραψε, όπως έκαναν και όλοι οι ομόθρησκοι του παγανιστές. Μεταξύ πολλών άλλων ο Πλούταρχος έγραψε και περί “ηθικής”. Αναφέρει ενδεικτικά περί γυναικών : “Η μυαλωμένη γυναίκα δεν δείχνει ούτε τον καρπό του χεριού της”. Εν τούτοις ο ίδιος ως αρχιερέας των Δελφών ήταν μύστης των Διονυσιακών μυστηρίων και ασκούσε την σεξουαλική μαγεία, όπως κάνουν διαχρονικά όλοι οι μάγοι θεουργοί.

O Πλούταρχος στο de consolatione uxoris, κάνει αναφορά στην νεαρή κόρη Kλέα, που είχε μυηθεί από τους γονείς της στα μυστήρια του Oσίριδος και ήταν ταυτόχρονα Aρχηίς του θιάσου των Μαινάδων στους Δελφούς. Tα μυστικά δρώμενα του Oσίριδος ήταν ανάλογα με αυτά του Διονύσου. Ενδεικτική ήταν η επιστολή του Πλουτάρχου προς την σύζυγό του, μετά το θάνατο της κόρης τους Tιμοξένας, όπου προσπαθεί να την παρηγορήσει, ζητώντας από αυτήν να ανακαλέσει με ευχαρίστηση στη μνήμη τις μυστικές τελετές της Δελφικής- Διονυσιακής γιορτής, στις οποίες μυημένοι και οι δύο είχαν λάβει μέρος στα νιάτα τους.

Με βάση την φιλοσοφία του ο Πλούταρχος αυτοδιαψεύδεται, και αδίκως συκοφαντεί τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία. Ο ίδιος παρουσιάζει στα έργα του την Ολύμπια θρησκεία ως “Ελληνική”, όμως στην συνέχεια παραδέχεται στα Συμποσιακά ότι είναι ξένης προελεύσεως οι δήθεν Έλληνες Θεοί. Έλληνες και Φοίνικες-Ιουδαίοι, ανέκαθεν ήταν εντελώς αντίθετοι σε θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Κλείνοντας να αναφέρω ότι Προσωπικά πιστεύω ότι οι Θουκιδίδης και Παπαρηγόπουλος έπεσαν στις παγίδες των επιβούλων.

Ακόμη και η φιλικά προσκείμενη προς την νέα τάξη πραγμάτων Βικιπαίδεια, εκφράζει αμφιβολίες σχετικά με τα γεγονότα. Δείτε ενδεικτικά :

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82)
Αποσπάσματα από την εργασία Γεωστρατηγικής και ιστορίας : Περί Πλουτάρχου-Θουκιδίδου και Κωνστναντίνου Παπαρηγόπουλου κακοήθειας και ανθελληνισμού Διαβάστε την συνέχεια στο ηλεκτρονικό περιοδικό Arivinews.