Τα Παπούτσια

 Μια μέρα περνάς από ένα κατάστημα και βλέπεις ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια,

τόσο όμορφα και σου αρέσουν πολύ…

Ζητάς το μέγεθός σου αλλά δεν υπάρχει…

Οπότε δοκιμάζεις ένα μικρότερο νούμερο, σε στενεύουν λίγο.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και… ουάου!

Είναι τα πιο όμορφα παπούτσια

που είχες στη ζωή σου, φαίνονται τέλεια.

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα, σε στενεύουν όχι πολύ λίγο…

Παρόλα αυτά, αποφασίζεις να τα πάρεις και να τα φορέσεις, σου αρέσουν πολύ.

Την επόμενη μέρα τα βάζεις.

Τα πόδια σου είναι λίγο κουρασμένα αλλά τα ανέχεσαι. 

Οι επόμενες μέρες σε σφίγγουν λίγο περισσότερο, τα δάχτυλά σου ήδη πονάνε.

Αλλά σου αρέσουν τόσο πολύ που συνεχίζεις να τα χρησιμοποιείς…

Φαίνονται υπέροχα!.

Οι μέρες περνούν και έχεις ήδη φουσκάλες,

Μετά βίας μπορείς να περπατήσεις αλλά αυτά τα παπούτσια τα λατρεύεις και δεν μπορείς να σταματήσεις να τα χρησιμοποιείς.

Μέχρι που μια ωραία μέρα, πρησμένα και πονεμένα, λένε τα πόδια σου, όχι άλλο.

Δεν γίνεται πια, τα παπούτσια σου δεν ταιριάζουν πια.

Δοκιμάζεις να χαλαρώνεις, αλλά τίποτα.

Σε στενοχωρεί, αλλά αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι από τότε που τα είδες, αυτά τα παπούτσια δεν ήταν ποτέ το μέγεθός σου.

Το ήξερες, ήθελες να πιστέψεις ότι

με τον καιρό θα άλλαζαν, θα σου ταίριαζαν

θα προσαρμοστούν στα πόδια σου…

Παραπλανήθηκες, ελπίζοντας ότι με τον καιρό θα έφευγε ο πόνος.

Τώρα λοιπόν έχεις μόνο δύο επιλογές:

1) Να τα κρατήσεις με ελπίδα οτι κάποια μέρα τα πόδια σου θα συρρικνωθούν παρόλο που ξέρεις ότι τα πόδια σου δεν θα συρρικνωθούν ποτέ.

2) Τα ευχαριστείς για το πόσο σε έκαναν ευτυχισμένο και τα διώχνεις για να τα φορέσει άλλος άνθρωπος που του ταιριάζουν.

Ο πόνος σε δίδαξε ότι πρέπει  να ψάχνεις το μέγεθός που σου ταιριάξει, όχι άλλο.

Αυτή είναι η αγάπη.

Αυτή είναι η φιλία.

Μερικές φορές είναι καλύτερο να περπατάς

 ακόμα και “ξυπόλυτος”.

Γιατί αν σε σφίγγει ή δεν χωράει,

όσο χαριτωμένο κι αν φαίνεται,

Δεν είναι το μέγεθός σου.

Δεν είναι γιά σένα!.  

Σωτήρης Καλκατζάκος