Αμερικάνικο Ινστιτούτο: Ο Putin δεν είναι ο «κακός» ή ο «τρελός»
Υπάρχουν πολύ λιγότερο επικίνδυνοι τρόποι επίλυσης διεθνών κρίσεων αλλά ορισμένοι ακόμη συνεχίζουν να διακινούν τον μύθο του «τρελού» εχθρού
Οι πολίτες του κόσμου να αμφισβητήσουν ότι ο Putin είναι ο κακός όχι ο Putin δεν είναι ο «τρελός της υπόθεσης» αναφέρει το Ron Paul Institute, το αμερικανικό ινστιτούτο σκέψης του πρώην γερουσιαστή Ron Paul.
Πόσο βολικό είναι για τους δυτικούς ηγέτες κάθε φορά που μια άλλη χώρα αψηφά την δύναμη της Δύσης, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συγκλίνουν στο εξής: ότι η εν λόγω ξένη κυβέρνηση ηγείται από έναν τρελό, έναν ψυχοπαθή ή έναν μεγαλομανή.
Με αυτό τον τρόπο οι δυτικοί ηγέτες απαλλάσσονται από ενοχές ή ακόμα και ευθύνη για τα τρομερά γεγονότα που εκτυλίσσονται.
Η Δύση παραμένει ενάρετη και είναι απλά θύμα των τρελών του κόσμου.
Η Δύση πάντα είναι η καλή και όλοι οι άλλοι είναι οι κακοί.
Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι το πιο ισχυρό κράτος στον πλανήτη με διαφορά, αλλά τα χέρια τους είναι προφανώς πάντα δεμένα από έναν διαταραγμένο, αδυσώπητο εχθρό όπως ο Ρώσος Putin.
Η Δύση, δηλαδή τα γεράκια της εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον, αποφασίζει πότε ξεκίνησε το χρονοδιάγραμμα των γεγονότων, πότε συνέβη το αρχικό αμάρτημα.
Τα συμμορφούμενα δυτικά μέσα ενημέρωσης δίνουν την ευλογία τους.
To ζητούμενο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει για να σταματήσει ο «τρελός».
Και επειδή είναι παράλογος και μεγαλομανής, μια τέτοια ενέργεια δεν πρέπει ποτέ να πλαισιώνεται με όρους παραχωρήσεων ή συμβιβασμού – αυτό θα ήταν τελικά κατευνασμός.
Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται επειγόντως, συμφωνούν οι δυτικοί πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης, είναι η προβολή –είτε απροκάλυπτα είτε κρυφά– μιας ακόμη μεγαλύτερης δύναμης της Δύσης.
Ανεπίτρεπτη καταστροφή
Η εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες είναι μια ιδιαίτερα σημαντική και ενδεικτική σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Τότε, όπως και τώρα, η Δύση υποτίθεται ότι βρισκόταν αντιμέτωπη με έναν επικίνδυνο, παράλογο ηγεμόνα.
Ο Σαντάμ Χουσεΐν, επέμεναν οι δυτικοί ηγέτες και τα μέσα ενημέρωσης τους, είχε συμμαχήσει με τους εχθρούς του στην Αλ Κάιντα, τους δράστες της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου.
Είχε όπλα μαζικής καταστροφής και μπορούσε να τα εκτοξεύσει προς την Ευρώπη σε 45 λεπτά.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια – ούτε καν ότι ήταν τρελός ο Σαντάμ.
Ο Χουσείν ήταν ένας σκληρός, ψυχρός, δικτάτορας που, όπως οι περισσότεροι δικτάτορες, διατήρησε τον εαυτό του στην εξουσία μέσω μιας κυριαρχίας τρόμου επί των αντιπάλων του.
Παρ’ όλα αυτά, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συντήρησαν το ψέμα περί της παράλογης συμμαχίας με την Αλ Κάιντα – που επινοήθηκε στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για να αποφασίσουν την παράνομη εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Οι επιθεωρητές των Ηνωμένων Εθνών δεν μπόρεσαν να βρουν κανένα ίχνος του οπλοστασίου βιολογικών και χημικών όπλων του Ιράκ.
Μάλιστα κατόπιν εορτής αποκαλύφθηκε ότι ο ΟΗΕ αναγνώρισε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν τελικά δεν είχε βιολογικά όπλα.
Τα 45 λεπτά ανοησιών
Ο απίθανος ισχυρισμός των 45 λεπτών ότι το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής και μπορεί να τα εκτοξεύσει σε 45 λεπτά, ήταν 100% κατασκευασμένος.
Μάλιστα δημιουργήθηκε από τις εικασίες ενός φοιτητή σε μια διδακτορική διατριβή.
Η εισβολή του Ιράκ από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία δεν ήταν μόνο παράνομη, φυσικά.
Είχε τρομακτικές συνέπειες.
Περίπου ένα εκατομμύριο Ιρακινοί σκοτώθηκαν και έθρεψε ένα νέο είδους ισλαμισμού που αποσταθεροποίησε μεγάλο μέρος της περιοχής το ISIS.
Όμως, παρά το γεγονός ότι ήταν μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εισβολή στο Ιράκ δεν ήταν πιο «παράλογη» από την τρέχουσα εισβολή του Putin στην Ουκρανία. Οι δημοκρατικοί της Ουάσιγκτον προώθησαν αυτό που θεωρούσαν γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και στρατηγικό όραμα για τη Μέση Ανατολή.
Αυτό που ήθελαν οι νεοσυντηρητικοί ήταν ποικιλοτρόπως να ελέγξουν το πετρέλαιο του Ιράκ, να εξαλείψουν τους περιφερειακούς θύλακες αντίστασης στην ηγεμονία του Ισραήλ δημιουργώντας μια νέα οικονομική αγορά για προϊόντα και όπλα για τις ΗΠΑ.
Ο Σαντάμ έπεσε στην παγίδα που του είχαν ετοιμάσει.
Αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι δεν του είχαν απομείνει ουσιαστικά οπλικά συστήματα μετά τις κυρώσεις επειδή δεν ήθελε να φανεί αδύναμος, ούτε στους ιρακινούς ούτε στο εχθρικό Ιράν.
Η άρνηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης να εξετάσουν τα πραγματικά κίνητρα εκατέρωθεν – των νεοσυντηρητικών στην Ουάσιγκτον ή του Σαντάμ στο Ιράκ – έκανε την εισβολή του 2003 και τα δεινά που ακολούθησαν ακόμη πιο αναπόφευκτα.
Σφαίρες επιρροής
Η απλοϊκή αφήγηση του «τρελού» μας ώθησε για άλλη μια φορά ουσιαστικά σε μια άλλη διεθνή κρίση.
Και για άλλη μια φορά, η Δύση έσπευσε να ταχθεί υπέρ της Ουκρανίας και απέναντι στην Ρωσία και στον τρελό Putin.
Αλλά σε αντίθεση με τους λόγους των ΗΠΑ να εισβάλλουν στο Ιράκ, οι λόγοι του Putin να απειλήσει και να εισβάλει στην Ουκρανία δεν κρύφτηκαν.
Ήταν αρκετά συνεπής o Putin σχετικά με το σκεπτικό εδώ και χρόνια, ακόμα κι αν οι δυτικοί ηγέτες αγνόησαν τις ομιλίες του.
Η Ρωσία έχει πραγματικές αντιρρήσεις για τη συμπεριφορά και την κακή πίστη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Το ΝΑΤΟ, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, είναι πρωτίστως ένα δημιούργημα του Ψυχρού Πολέμου, ένα όχημα για τη Δύση να προβάλει μια επιθετική στρατιωτική στάση προς την πρώην Σοβιετική Ένωση υπό την κάλυψη μιας οργάνωσης «άμυνας».
Αλλά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, η δυτική στρατιωτική συμμαχία δεν διαλύθηκε.
Συνέβη το αντίστροφο.
Μεγάλωσε για να απορροφήσει σχεδόν όλα τα κράτη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που ανήκαν στο σοβιετικό μπλοκ και για να συντηρηθεί δημιούργησε ένα νέο εχθρό, ένα νέο αντίπαλο δέος την Ρωσία.
Οι δυτικοί στρατιωτικοί προϋπολογισμοί αυξάνονταν κάθε χρόνο.
Η Ρωσία από την πλευρά της σχεδιάζει την δική της «σφαίρα επιρροής», με τον ίδιο τρόπο που κινούνται και οι ΗΠΑ.
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια είναι ότι οι ΗΠΑ, ως η μοναδική υπερδύναμη του κόσμου, έχουν επεκτείνει τη δική τους σφαίρα επιρροής μέχρι το κατώφλι της Ρωσίας.
Όπως οι ΗΠΑ έτσι και ο Putin έχει το πυρηνικό οπλοστάσιο για να υποστηρίξει τα αιτήματά του.
Η Ρωσία θέλει λοιπόν την δική της σφαίρα επιρροής.
Και αυτό άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή.
Ψυχροπολεμική νοοτροπία
Αλλά ο Putin έχει και άλλους λόγους.
Θέλει επίσης να δείξει στις ΗΠΑ ότι πρέπει να πληρώσουν το τίμημα για την αθέτηση των υποσχέσεων σχετικά με το καθεστώς ασφαλείας στην Ευρώπη.
Η Ρωσία διέλυσε τη δική της στρατιωτική συμμαχία, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ως ένδειξη τόσο της αδυναμίας της όσο και της προθυμίας της να αναδιοργανώσει τις σχέσεις της με τους γείτονές της.
Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν την ευκαιρία να καλωσορίσουν τη Ρωσία και να την κάνουν εταίρο στην ασφάλεια της Ευρώπης.
Αντίθετα, η νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου παρέμεινε ριζωμένη στις δυτικές πρωτεύουσες περισσότερο από ότι στην Ρωσία.
Οι στρατιωτικές και πολιτικές γραφειοκρατίες της Δύσης χρειάζονταν ένα πόλεμο ή τουλάχιστον την απειλή του πολέμου για να δικαιολογήσουν τις δουλειές και τους προϋπολογισμούς τους, άσκησαν πιέσεις για να κρατήσουν τη Ρωσία σε απόσταση αναπνοής.
Εν τω μεταξύ, η ανατολική Ευρώπη έγινε μια μεγάλη, και κερδοφόρα, νέα αγορά για τους δυτικούς κατασκευαστές όπλων.
Αυτή η εξέλιξη άνοιξε το δρόμο και σε αυτήν την κρίση.
Και τέλος, ο Putin έχει όλα τα κίνητρα να αντιμετωπίσει πιο αποφασιστικά την οκταετή πληγή ενός εμφυλίου πολέμου μεταξύ αντιρώσων, Ουκρανών εθνικιστών και Ρώσων μαχητών από την περιοχή του Donbass, στην ανατολική Ουκρανία.
Ακόμη και πριν από την εισβολή, πολλές χιλιάδες ρωσώφωνοι και ουκρανοί είχαν σκοτωθεί.
Οι Ουκρανοί εθνικιστές θέλουν να εισέλθουν στο ΝΑΤΟ και τροφοδοτούν τον πόλεμο.
Ο Putin από την πλευρά του θέλει να δείξει στο ΝΑΤΟ και στους μαχητικούς Ουκρανούς ότι δεν θα είναι απλή υπόθεση η Ρωσική εισβολή.
Η μεγάλη προειδοποίηση του 2008
Οι δυτικοί ηγέτες προειδοποιήθηκαν για όλα αυτά από τους δικούς τους αξιωματούχους το 2008, όπως αποκαλύπτει ένα έγγραφο των ΗΠΑ που διέρρευσε:
«Στρατηγικοί πολιτικοί παράγοντες αποτελούν επίσης βάση της έντονης αντίθεσης της Ρωσίας στα σχέδια του ΝΑΤΟ για την επέκταση σε Ουκρανία και τη Γεωργία.
Στην Ουκρανία, υπάρχουν φόβοι ότι το ζήτημα θα μπορούσε ενδεχομένως να χωρίσει τη χώρα στα δύο, οδηγώντας σε βία ή ακόμη, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, σε εμφύλιο πόλεμο, που θα ανάγκαζε τη Ρωσία να παρέμβει στρατιωτικά».
Προσέξτε αυτά αναφέρονται σε έγγραφο το 2008 δηλαδή πριν 14 χρόνια…
Αλλά ακόμη και τώρα, η Δύση είναι απτόητη.
Δεν χάνει χρόνο για να χύσει ακόμη περισσότερο λάδι στην φωτιά πυροδοτώντας μεγάλη ένταση στην Ανατολική Ευρώπη.
Επικίνδυνες καρικατούρες
Τίποτα από όλα αυτά, φυσικά, δεν δικαιολογούν τις ενέργειες του Putin.
Αλλά για κάποιους η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν φαίνεται πιο παράλογη ή επικίνδυνη από τις δεκαετίες προκλητικών κινήσεων του ΝΑΤΟ ενάντια σε μια πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία.
Και εδώ φτάνουμε στην ουσία του θέματος.
Η Δύση από μόνη της ορίζει τι σημαίνει «λογικό» – και σε αυτή τη βάση, οι εχθροί της μπορούν πάντα να στιγματιστούν ως διαταραγμένοι και κακοί.
Η προπαγάνδα των δυτικών μέσων ενημέρωσης χρησιμεύει μόνο για να στιγματίσει τους ηγέτες που στοχοποιούνται.
Πολλά μέσα ενημέρωσης μίλησαν για εκτοπισμένους όχι για λαθρομετανάστες.
Οι Ουκρανοί που φεύγουν από την χώρα τους είναι εκτοπισμένοι αλλά οι σύριοι λαθρομετανάστες.
Ομοίως, υπάρχει μια έντονη αντίθεση μεταξύ των αναφορών μιας ουκρανικής «αντίστασης» που κατασκευάζει αυτοσχέδιες βόμβες εναντίον του προελαύνοντος ρωσικού στρατού και της συνήθους ονομασίας των Παλαιστινίων από τα ΜΜΕ ως «τρομοκράτες» επειδή αντιστέκονται για δεκαετίες στην κατοχή του Ισραήλ.
Ομοίως, η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ σημαίνει ότι υπαγορεύει το στρατιωτικό, πολιτικό και διπλωματικό πλαίσιο των διεθνών σχέσεων.
Άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων πιθανών αντιπάλων όπως η Ρωσία και η Κίνα, πρέπει να λειτουργήσουν σε αυτό το πλαίσιο.
Αυτό τους αναγκάζει να αντιδρούν πιο συχνά παρά να ενεργούν. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν τα γεγονότα πλήρως και με ειλικρίνεια, να μην καταφεύγουν σε εύκολες σοφιστείες που έχουν σχεδιαστεί για να μετατρέψουν τους ξένους ηγέτες σε καρικατούρες και τους πληθυσμούς τους σε ήρωες ή κακούς.
Εάν ο Putin είναι τρελός, όπως ο Σαντάμ του Ιράκ, ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ της Συρίας και οι ηγέτες των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν πριν από αυτόν, τότε η μόνη λύση είναι η χρήση βίας μέχρι το τέλος.
Υπάρχουν πολύ λιγότερο επικίνδυνοι τρόποι επίλυσης διεθνών κρίσεων αλλά ορισμένοι ακόμη συνεχίζουν να διακινούν τον μύθο του «τρελού» εχθρού.
