Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ένας στρατιώτης έγραψε στον διοικητή του:

Κύριε διοικητά, έχω θάψει το όπλο μου στις ρίζες ενός δένδρου στο δάσος.

Δεν θέλω να είμαι πλέον στρατιώτης  και δεν πήρα αυτή την απόφαση λόγω του φόβου του θανάτου.

Αγαπώ την οικογένειά μου και τα δύο παιδιά μου. Αυτό είναι αλήθεια.

Χθες  σκότωσα έναν στρατιώτη του εχθρού. Με τα ίδια μου τα χέρια, έψαξα τις τσέπες του μήπως βρω τίποτα πολύτιμο. Αλλά τι βρήκα;

Ένα γράμμα που προφανώς είχε παραλήπτη τον άνθρωπο που είχα σκοτώσει λίγο πριν:

«Αγαπημένε μου μπαμπά από την μέρα που έφυγες σε περιμένω κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι να δύσει ο ήλιος. Προσεύχομαι στο Θεό να γυρίσεις πίσω και αυτή τη φορά μπαμπάκα μου, θα σε κρατήσω σφιχτά και δεν θα σε αφήσω να γυρίσεις πίσω στα πεδία των μαχών.»

Κύριε διοικητά, από χθες άφησα αυτό το παιδί σε μια ατελείωτη αναμονή …

Γαμώ τον πόλεμό σας……….