Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος και Λάμπρος Κ. Σκόντζος : Η ειδεχθής δολοφονία του Αισώπου από το Φοινικικό-Ιουδαϊκό ιερατείο των Δελφών.

Η αρχαιοελληνική θρησκεία ήταν εντελώς αταίριαστη και ανάξια για τους λαμπρούς προγόνους. Απειράριθμα υπήρξαν τα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων. Το πολυποίκιλο αυτό θρησκευτικό μόρφωμα, ήταν η θανατηφόρα νόσος στο σώμα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά από το απώτερο παρελθόν, ως την εκπνοή του αρχαίου κόσμου. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο αρχαίος Ελληνισμός ξεψυχούσε στους ύστερους χρόνους, μαζί με τη μοιραία θρησκεία του.

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected]) και ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος Θεολόγος-Συντακτική ομάδα του Arisvinews.

Λάμπρος Κ. Σκόντζος :

Είναι ολοφάνερο πως η αρχαία θρησκεία συμπαρέσυρε στον τάφο της και τον Ελληνισμό, μαζί με τον πολιτισμό του και την ιστορία του! Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι όψιμοι λάτρεις της να την ωραιοποιήσουν και να την παρουσιάσουν ως «λαμπρή θρησκεία», ως «απαύγασμα υψηλού πολιτισμού», ως «τη γενεσιουργό αιτία του πολιτισμικού θαύματος της αρχαίας Ελλάδος», τους είναι αδύνατον να αποσιωπήσουν τον εμφανή πρωτογονισμό της, την απίστευτη δεισιδαιμονία που καλλιεργούσε στο λαό, και το χειρότερο τα απειράριθμα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων και κατά του Έθνους.

Με φτηνούς και πολλές φορές φαιδρούς τρόπους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μύρια εγκλήματα, τουλάχιστον όσα έχουν καταγραφεί από την ιστορία, κατά των σοφών και των επιστημόνων από τα σκοταδιστικά ιερατεία, καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, με αποκορύφωμα τις φρικτές διώξεις των σοφών και των επιστημόνων στην Αθήνα (δίκες και καταδίκες «περί αθεΐας») και τη θανάτωση περισσοτέρων από πεντακοσίων φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, καλλιτεχνών, ποιητών, κλπ. Ποιο ήταν το δελφικό «ιερό», και ποιος ήταν ο πραγματικός (ολοσκότεινος και ανθελληνικός) ρόλος του στα πράγματα των Ελλήνων και του Έθνους ; Το λεγόμενο δελφικό «ιερό» υπήρξε μια από τις «μεγάλες αμαρτίες» της αρχαίας Ελλάδος.

Όχι μόνο «φωτεινό» δεν υπήρξε, όπως τανύζονται να καταδείξουν οι αρχαιόπληκτοι, αλλά ολοσκότεινο άντρο δεισιδαιμονίας, απάτης, οικονομικής εκμετάλλευσης και ανθελληνισμού! Προϋπήρχε ως «ιερός» τόπος των πανάρχαιων αυτοχθόνων κατοίκων του ελλαδικού χώρου (Πελασγών, Ταφίων, Λελέγων, Κάρων, κλπ). Οι κάτοικοι αυτοί, ως τοτεμιστές, λάτρευαν στο χώρο αυτό τη «θεά Γη», ως χθόνια θεότητα. Ίσως και να λειτουργούσε και ως μαντείο. Οι αλλοδαποί εισβολείς τους άρπαξαν τα υπάρχοντά τους και τους μετέβαλαν σε δούλους.

Τους επέβαλαν τη θρησκεία τους (λατρεία των φυσικών φαινομένων), δηλαδή το δωδεκάθεο, και άρπαξαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για τη λειτουργία της δικής τους θρησκείας. Μεταξύ των άλλων «ιερών» που άρπαξαν και άλλαξαν χρήση, ήταν και οι Δελφοί. Η «θεά Γη» εξοβελίστηκε και τη θέση της πήρε η ινδοευρωπαϊκή «θεά» Φοίβη, που αργότερα έγινε Φοίβος! Εκεί εγκαταστάθηκε ισόβιο ιερατείο και θέσπισε μαντείο. Με τους πράκτορές τους σε όλες τις πόλεις, ακόμα και στους «βαρβάρους», τους διαβόητους πυθαϊστές, ή πυθίους, έσπερνε στις λαϊκές μάζες απίστευτη δεισιδαιμονία και φόβο στους ιδιότροπους «θεούς».

Ο καλλίτερος τρόπος να αντιμετωπισθεί η «θεϊκή» μήνη, ήταν η πρόγνωση της «θεϊκής» διάθεσης και γι’ αυτό άρχισε να αναπτύσσεται η «τέχνη» της μαντικής. Η επιβολή της αυθεντίας της Φοίβης, που μετά έγινε Φοίβος – Απόλλων, ως διάμεσο (μέντιουμ) των «θεών» και των ανθρώπων, έδωσε απίστευτη αίγλη στο ανεκδιήγητο μαντείο. Οι χρησμοί ήταν αποτέλεσμα παθολογικής έκστασης της πυθίας και ειδικής «επεξεργασίας» των αδίστακτων ιερέων. Στην ουσία οι αποκρουστικοί σπασμοί και τα ακαταλαβίστικα παραληρήματα της πυθίας ήταν για να προκαλούν εντύπωση στους ζητητές των χρησμών. Οι ιερείς χάλκευαν με περισσή μαεστρία τους χρησμούς, με πολλαπλή σημασία, δηλαδή να ισχύουν σε κάθε περίπτωση, ώστε ο «θεός» να βγαίνει πάντα «αληθινός»! Ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ότι βγήκε έστω και ένας χρησμός αληθινός! Για αυτό και όσοι είχαν γνώση της απάτης που σκάρωναν οι σκοτεινοί ιερείς, είχαν δώσει στο «θεό» το προσωνύμιο Λοξία, δηλαδή «λοξό» στις αποκρίσεις του! Φυσικά οι χρησμοί γινόταν με αμοιβή και γι’ αυτό τα έσοδα του «ιερού» ήταν κολοσσιαία και τα πλούτη του αμύθητα! Οι εκεί ιερείς ζούσαν σε αφάνταστη χλιδή! Αλλά οι χαλκευμένοι χρησμοί δεν ήταν μόνο ψεύτικοι, αλλά και είχαν τεράστιο κόστος στους αρχαίους προγόνους μας.

Τόσο η μυθολογία, η οποία για τους αρχαιόπληκτους λάγνους της αρχαίας Ελλάδος, είναι πραγματική ιστορία, όσο και η καταγραμμένη ιστορία, διέσωσαν αμέτρητες μαρτυρίες χρησμών του μαντείου για χιλιάδες φρικτές ανθρωποθυσίες στους μανιακούς, αλλόκοτους και μισάνθρωπους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας! Αμέτρητα αθώα θύματα, κυρίως νέες παρθένες και αγνοί νέοι, θυσιάστηκαν από σκοτεινούς ιερείς δολοφόνους της αρχαίας θρησκείας κατ’ εντολήν του δελφικού «ιερού», στους βρώμικους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βωμούς των αιμοβόρων «θεών»!.

‘Ένα από τα αμέτρητα, εγκλήματα, του Δελφικού Μαντείου, ήταν και η δολοφονία του Αισώπου. Το 560 π. Χ. ο βασιλιάς Κροίσος τον έστειλε, προφανώς ως υπηρέτη αποστολής, στους Δελφούς, προκειμένου να ζητήσει χρησμό για κάποια εκστρατεία του. Όταν ο Αίσωπος έφτασε στο επίνειο των Δελφών, τη σημερινή Ιτέα, και ανηφόρησε προς στο «ιερό» είδε τα ερείπια των δύο φωκικών πόλεων Κρίσσις και Κίρρα, οι οποίες είχαν καταστραφεί το 595 π. Χ., κατά τον πρώτο «ιερό πόλεμο», από τις συνασπισμένες πόλεις, κατ’ εντολή του «ιερού».

Οι κάτοικοί τους είχαν σφαχτεί άγρια, τα γυναικόπαιδα είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση των υδραγωγείων τους και όσοι είχαν απομείνει, πουλήθηκαν ως δούλοι και τα χρήματα μπήκαν στα «ιερά ταμεία»! Φτάνοντας στα προπύλαια θαμπώθηκε από την κτιριακή υποδομή και από την πολυτέλεια και τρυφή που διατελούσαν οι εκεί ιερείς. Έμεινε για κάμποσες ημέρες και περιεργάζονταν όσα τελούνταν και διαδραματίζονταν στο άντρο αυτό της δεισιδαιμονίας και του απίστευτου πλουτισμού. Παρατήρησε με φρίκη τους παθολογικούς εκστασιασμούς της πυθίας, μάλλον των πυθιών, διότι σε περιόδους μεγάλης ζήτησης χρησμών και να μην διαφεύγουν χρήματα, οι ιερείς χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τρεις πυθίες ταυτόχρονα!

Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected]) :

Οι εωσφοριστές Φοίνικες ίδρυσαν το Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ. Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γενοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.

Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών. Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου, θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων, η Αριστομένη, με σκοπό να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία.

Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο “ιερό” άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.

Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3). Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας. Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!

Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες. Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.

Οι αρχαίοι Σημίτες, ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων της φυλής τους, ήταν παγανιστές-εωσφοριστές. Στον δαίμονα Σαβάζιο από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1)

O Φρυγικός δαίμονας Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν και την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο δαίμονα των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής “θεό” Απόλλων. Για αυτούς τους λόγους δημιούργησαν οι Ιουδαίοι τον εμφύλιο της Εικοναμαχίας κατά την περίοδο της Ελληνικής-Ρωμαίκής αυτοκρατορίας, με στόχο να αφανίσουν το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος-έθνος. Η εικονομαχία υπήρξε ο φοβερότερος εμφύλιος όλων των εποχών για τον Ελληνισμό. Ένας εμφύλιος, ο οποίος κατέστρεφε πάρα πολύ άσχημα το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος σε πνευματικό, ηθικό, πολιτικό, στρατιωτικό, και κοινωνικό επίπεδο. Την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό-Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους.

Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης. Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων- δωδεκαθειστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς.

Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα.

Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν “Ιουδαίοι” θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών. Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής.

Ότι είχαμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς στην αρχαία Ελλάδα, το αναφέρει και ο Ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΟΥ-ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ARISVINEWS

loading...