strategika51 : Παγκοσμιοποιητής Τέταρτο Ράιχ

 Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα κενό εξουσίας έπρεπε να καλυφθεί γρήγορα, ώστε ένας κόσμος που βρισκόταν σε πόλεμο να επιστρέψει με κάποιο τρόπο στην ειρήνη. Υπό το πρίσμα των διδαγμάτων που αντλήθηκαν, αναπτύχθηκε η αντίληψη ότι η στρατιωτική ισχύς δεν ήταν προαιρετική για το κράτος -για να χρησιμοποιείται μόνο για την άμυνα- αλλά υποχρεωτική για τη διατήρηση της εξουσίας, ενίοτε επιθετικά. Με άλλα λόγια, ο επιθετικός μιλιταριστικός ρόλος του Κράτους δόθηκε μετά τον Β’ Π.Π. (Πριν από αυτό, ορισμένοι ιδεαλιστές με επιρροή πίστευαν ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι σε ειρήνη με τον ανταγωνισμό να μην αντιπροσωπεύεται από τον πόλεμο, αλλά από το εμπόριο και το εμπόριο, χωρίς επιστροφή στον μερκαντιλισμό, δηλαδή την εκκολαπτόμενη παγκοσμιοποιητική ιδεολογία).

Εκείνη την εποχή, οι καπιταλιστικές θεωρίες σχετικά με το εμπόριο επικρατούσαν στη Δύση (αποχρωματισμένες με σοσιαλιστική ιδεολογία με τη μορφή κρατικού ελέγχου του καπιταλισμού). Στην ανατολή μια πιο ριζοσπαστική σοσιαλιστική ιδεολογία – που ίσως ταίριαζε στην ανατολική σκέψη και εμπειρία – ευνοούσε την κρατική ιδιοκτησία και τον έλεγχο όλης της παραγωγής με ισότητα στη στέγαση, την εκπαίδευση και την υγεία, επιβαλλόμενη από το κράτος. Ως εκ τούτου, ο αμερικανικός καπιταλισμός, ο ευρωπαϊκός κοινωνικός καπιταλισμός και ο ανατολικός κομμουνισμός έγιναν η ιδεολογική τριανδρία εξουσίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιδεολογικά στρατόπεδα στήθηκαν σε όλες τις πλευρές, σε ανταγωνισμό. Παρόλο που η κρατική ιδιοκτησία της παραγωγής ήταν ανάθεμα στις (περισσότερες) ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ, ισχυρά πολιτικά στοιχεία ευνοούσαν τη ριζοσπαστική σοσιαλιστική σκέψη, ιδίως στην Ευρώπη. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνθηκαν την ανάγκη να ματαιώσουν κάθε τέτοια ριζοσπαστική σοσιαλιστική ιδεολογία και θεωρούσαν τους ριζοσπάστες σοσιαλιστές (κομμουνιστές) στην Ασία (Ρωσία-Κίνα) ως υπαρξιακή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Allen Dulles γνώριζε ότι το 3ο Ράιχ αφορούσε πολύ περισσότερα από τη δικτατορική διακυβέρνηση ενός μανιακού – οι αποκαλύψεις από την Έκθεση του Κόκκινου Οίκου (1944) του το έλεγαν. Ο Dulles κατανοούσε σιωπηρά την Έκθεση του Κόκκινου Οίκου- και οι πληροφορίες στις οποίες ήταν μυημένος ενέπνευσαν μια αμερικανική εκδοχή του κορπορατισμού της IG Farben ως πολιτική, μια κρατική σύμπραξη με τη βιομηχανία για να τροφοδοτήσει τις δυτικές εταιρείες και να αντιμετωπίσει τη ρωσική δύναμη. Ο Allen Dulles είχε στενούς δεσμούς με τους Ναζί, και πολλοί ήταν προσωπικοί του φίλοι. Οι προσπάθειες του Ντάλες έσωσαν αρκετούς Ναζί από τη σύλληψη ή και την εκτέλεση. Ο Dulles και ο McCloy πήραν τον SS Gehlen στη CIA και αξιοποίησαν τις γνώσεις του για τις πληροφορίες της Ανατολής (μέσω του Gehlen) προς μεγάλο όφελος. Ομοίως, η ναζιστική επιστήμη ήταν πολύ πιο προηγμένη από ό,τι περιγράφει η ιστορία, και ο Ντάλες εκτίμησε αυτή τη βιομηχανική μόχλευση. Αν και ο ίδιος ο Ντάλες δεν ήταν απαραίτητα ιδεολογικός Ναζί, οι ένορκοι δεν έχουν καταλήξει σε αυτό εδώ και πολλά χρόνια.

Τώρα, θυμηθείτε ότι η γερμανική παράδοση ήταν αρκετά περίεργη, όπου μόνο η Βέρμαχτ και ο στρατός παραδόθηκαν. Ο κορυφαίος (τότε) ναζί Karl Dönitz δεν παραδόθηκε. Πράγματι, κανένας αξιωματούχος του ναζιστικού κόμματος, οποιουδήποτε βαθμού, δεν υπέγραψε ποτέ κανένα έγγραφο παράδοσης, ούτε υπέγραψε κανένα επίσημο συνθηκολόγιο συνθηκολόγησης- ούτε στο Ρεμς, ούτε στο Βερολίνο, ούτε οπουδήποτε αλλού. Αυτό ήταν είτε μια γκάφα είτε μια ευκαιρία για τον Dulles, ένα άνοιγμα που ο Dulles μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Κατά κάποιον τρόπο, ο Άλεν Ντάλες ήταν ένας νέος διεθνιστής, έστω και αν όχι με τον τρόπο που συνήθως σκεφτόμαστε.

Κατ’ ουσίαν, ο Dulles έβλεπε ότι μια ενωμένη Ευρώπη ευθυγραμμισμένη με τις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσε να αντιταχθεί δυναμικά στην κομμουνιστική και ανατολική επιρροή μετά τον πόλεμο, με περαιτέρω στόχο την ήττα και την υποταγή της ανατολικής δύναμης. Αυτή η ευθυγράμμιση παρέχει ένα ακατέργαστο θεμέλιο για τον διάδοχο του 3ου Ράιχ με τη βοήθεια της BIS και του τραπεζικού συστήματος μέχρι σήμερα. Εν συντομία, το παγκοσμιοποιημένο 4ο Ράιχ είναι μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη με σύμμαχο τις ΗΠΑ, σε σθεναρή αντίθεση με την Ανατολή… στην πραγματικότητα, με στόχο την ήττα και την υποταγή των ανατολικών δυνάμεων, για τη δυτική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, για την παγκόσμια κυριαρχία. (Ακριβώς όπως ήλπιζε το 3ο Ράιχ, έστω και αν η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν συνεργάζονταν τότε!)

Το ιδεολογικό παιχνίδι εδώ είναι αρκετά ενδιαφέρον, επειδή η Δύση δεν ήταν απολύτως καθολικά ιδεολογικά αντίθετη με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό ή την Κίνα- όπως απέδειξε ο Νίξον το 1972. Στοιχεία μέσα στη δυτική δομή εξουσίας είχαν υιοθετήσει τη σοσιαλιστική σκέψη*. Η πρώτη ομιλία του Ρούσβελτ κατά την ορκωμοσία του για τους “οικονομικούς βασιλικούς” δίνει ισχυρή εικόνα των σοσιαλιστικών ιδεωδών, και αποτελεί ειδοποίηση ότι η κεντρική κυβέρνηση θα παρεμβαίνει στις εγκληματικές δραστηριότητες των τραπεζών και της Wall Street, όποτε αυτό συμφέρει την κεντρική κυβέρνηση. Υπενθυμίζεται επίσης ότι ορισμένοι θεωρητικοί πίστευαν ότι οι δυτικές δυνάμεις ευνόησαν την πτώση του Τσάρου και υποστήριξαν τους Μπολσεβίκους, σε αυτό το αρχικό σενάριο Ανατολή εναντίον Δύσης / Δύση εναντίον Ανατολής. Συνοπτικά, ο ιδεολογικός πόλεμος διεξήχθη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με βασικές συνιστώσες την καπιταλιστική ιδεολογία εναντίον του κομμουνιστικού δόγματος, όπου η ιδέα ήταν να δοκιμαστούν οι θεωρίες της μιλιταριστικής και κοινωνικής εξουσίας και ελέγχου.

Καθώς αυτός ο πόλεμος εξελισσόταν επί πολλά χρόνια, οι ριζοσπάστες σοσιαλιστές ιδεολόγοι στη Δύση επισκιάστηκαν από τους καπιταλιστές διεθνιστές, μέχρι τη στιγμή που η Γουόλ Στριτ και οι δυτικές νομισματικές δυνάμεις κυριάρχησαν στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Αυτό επιτεύχθηκε, με την πάροδο των ετών, με τη στρατολόγηση και το χρέος των περισσότερων εθνών στο σύστημα του δολαρίου των ΗΠΑ. Κάπως ανεκδοτολογικά, καθώς το προηγούμενο διαδραματίστηκε, είδαμε κομμουνιστές ιδεολόγους όπως ο Κιμ Φίλμπι, ο Ντόναλντ Μακλίν και ο Γκάι Μπέρτζες να φεύγουν τελικά στη Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, και υπήρχαν πολλοί άλλοι. Ο Τζο Μακάρθι έκανε το έργο της ζωής του διαφημίζοντας τον “κόκκινο φόβο” και τα πήγε αρκετά καλά (οικονομικά) από αυτό. Μέχρι το 1962, ακόμη και ο Λι Όσβαλντ ντρεπόταν να αποκαλέσει τον εαυτό του κομμουνιστή…!

Με άλλα λόγια, ο Άλεν Ντάλες σωστά μάντεψε, ή βάσιμα υποψιάστηκε ότι ο “δυτικός καπιταλισμός” θα επισκίαζε τον ανατολικό κομμουνισμό, ίσως σε μεγάλο βαθμό βασισμένος στο χρόνο και την εμπειρία του με τις Μεγάλες Τράπεζες, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών… (Η BIS, σε ορισμένους κύκλους, αποκαλείται ακόμη και σήμερα “η ναζιστική τράπεζα”…) Έτσι, ο Άλεν Ντάλες κέρδισε. Αντί για την Τέταρτη Διεθνή έχουμε το παγκοσμιοποιημένο Τέταρτο Ράιχ που ο Ντάλες ίσως δεν οραματίστηκε πλήρως τότε, αλλά σίγουρα το επέτρεψε, με απώτερο στόχο να νικήσει τελικά το ανατολικό μπλοκ. Όπως και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… Ωστόσο, ο Άλεν Ντάλες δεν είχε εκτιμήσει πλήρως ότι οι δυτικές δημοκρατίες παίζονταν από ό,τι είχε απομείνει από το Τρίτο Ράιχ για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Το παραπάνω είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, που κανένας πολιτικός επιστήμονας (ή οποιοσδήποτε άλλος!) δεν θα ασχοληθεί με αυτό το δυϊστικό-ψευδοδίλημματικό εμμονικό πεδίο της ιστορίας.

Εν συντομία, το 1950 έχουμε τρεις ιδεολογίες με ανταγωνιστικές δομές εξουσίας: 1, τις “δημοκρατίες” ΗΠΑ-ευρώ (ή ό,τι ήταν κάποτε) 2, τον ολοκληρωτικό φασισμό που ονομάζουμε ναζισμό και 3, την κομμουνιστική κυβέρνηση. Αυτό που παγκοσμίως αγνοείται, δεν γίνεται αντιληπτό ή δεν εκτιμάται, είναι ότι οι ιδεαλιστές του Τρίτου Ράιχ που επέζησαν από τον πόλεμο (και υπήρχαν πολλοί!) δούλευαν και χειραγωγούσαν τον Dulles και τον McCloy κ.λπ. – όχι το αντίθετο. Στο ναζιστικό τους ζήλο για παγκόσμια κυριαρχία – όπως ακριβώς βλέπουμε καθημερινά, σήμερα – οι ναζιστές διεθνιστές κατάφεραν να ολοκληρώσουν το παγκοσμιοποιημένο Τέταρτο Ράιχ… με μυστικότητα και μεγάλη πονηριά.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι Ελίτ του Παγκοσμιοποιητικού Τέταρτου Ράιχ δεν έχουν Χίτλερ – δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Οι Ελίτ του 4ου Ράιχ δεν έχουν καμία πνευματική θρησκεία ή πίστη. Δεν είναι φανερά ρατσιστές, ούτε αντισημιτικοί…

Κατά την άποψή τους, η φυλή, η τιμή και όλα τα χαρακτηριστικά ενός ναζιστή με χήνες είναι απολύτως άσχετα. Σε τελική ανάλυση, αυτές οι Ελίτ είναι οι πλούσιοι Δυτικοί Ολιγάρχες και πλουτοκράτες με τα επιχειρηματικά κοστούμια, που έχουν ως στόχο την ολοκληρωτική εξουσία και τον έλεγχο… και βλέπουν την Ανατολή ως υπαρξιακή απειλή για το σύστημα ελέγχου και διακυβέρνησής τους. Πέτυχαν την εξουσία αγκαλιάζοντας τα φασιστικά ολοκληρωτικά ιδεώδη για τα οποία έχει γράψει και ο Sheldon Wolin, που περιγράφεται ως το Αντίστροφο Ολοκληρωτικό Κράτος των ΗΠΑ. Τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης συγχέουν το θέμα, παρουσιάζοντας το Τέταρτο Ράιχ ως ένα κίνημα λευκής υπεροχής, ενώ η δυτική παγκοσμιοποιητική ατζέντα δεν είναι πραγματικά τίποτα τέτοιο.

Σημειώστε ότι ενώ αυτοί οι φασίστες ιδεολόγοι μπορεί να χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως εργαλείο, ο τελικός τους έλεγχος δεν γίνεται με οποιαδήποτε ιδεολογία, αλλά με τεχνικά, πολιτικά, δογματικά και προπαγανδιστικά μέσα. Επίσης, ο ναζιστικής έμπνευσης φασισμός τους διασταυρώνεται με τον εθνικοσοσιαλισμό, ως μέσο κρατικά ελεγχόμενου καπιταλισμού. Αυτό το βλέπουμε να υλοποιείται εν μέρει, μέσω του ληστρικού και διεφθαρμένου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Wall Street.

Εν συντομία, μέσω αυτής της οιονεί κοσμοθεωρίας του Allen Dulles, η παγκόσμια ειρήνη, ο καλοπροαίρετος καπιταλισμός ή οποιοδήποτε ιδεολογικό ή νομισματικό σύστημα που αντιπροσωπεύει είτε μια πραγματικά ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά – είτε, για το θέμα αυτό, ένα λειτουργικό σοσιαλιστικό σύστημα κεφαλαίου, όπως απολαμβάνει η Κίνα – είναι ο πιο σκληρός εχθρός του παγκοσμιοποιητικού Τέταρτου Ράιχ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο – όπως επισήμανε ο Δρ Τζόζεφ Φάρελ στο βιβλίο του “Ο Τρίτος Δρόμος” – ο Σεργκέι Γκλάζιεφ δήλωσε το 2014 ότι “οι πραγματικοί Ναζί βρίσκονται στην Ουάσιγκτον”. Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι ωραία στη θεωρία… αλλά ποιες αποδείξεις βλέπουμε ότι το παγκοσμιοποιημένο Τέταρτο Ράιχ υπάρχει πραγματικά; Λοιπόν, το βλέπουμε καθημερινά.

Η Δύση δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη. Κανένας δυτικός ηγέτης δεν μιλάει ποτέ για την παγκόσμια ειρήνη: Ούτε σε καμία περίπτωση ούτε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Η Δύση ενδιαφέρεται για τον πόλεμο, τον τρόμο, τη φρίκη, τον θάνατο, την καταστροφή και το κέρδος από αυτά. Πώς μπορούμε να το ξέρουμε; Όχι μόνο από την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας ή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ, ή από το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ υπάρχει. Όχι, το ξέρουμε γιατί αυτή είναι η ιδεολογία του κράτους πολέμου που μας πετάνε καθημερινά, μέρα με τη μέρα, τα δυτικά ΜΜΕ και κυρίως οι “ηγέτες” των ΗΠΑ. Εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια. (Αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο.) Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος της Ρωσίας σηκώνει τα χέρια ψηλά και αναρωτιέται γιατί η Δύση είναι τόσο τρελή …. όπως ακριβώς έκανε σήμερα. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η πρόθεση των Ναζί να υποδουλώσουν την Ανατολή δεν ηττήθηκε το 1945, ή οποτεδήποτε μετά- όπως ακριβώς βλέπουμε με την υπόσχεση της δυτικής επιθετικότητας εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας και του Ιράν σήμερα.

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας απευθύνεται σε δημοσιογράφο του Sky News για το “Τέταρτο Ράιχ” της Δύσης :

Link: https://www.bitchute.com/video/6t4tzngjeDgT/

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αθέτησαν συγκεκριμένα την (σε μεγάλο βαθμό) προφορική τους υπόσχεση να μην επεκτείνουν το πολεμικό κράτος του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, σε ένα ψέμα τυπικό για το Τρίτο Ράιχ σχετικά με το Σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν , υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι το δυτικό Τέταρτο Ράιχ ψεύδεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σήμερα. Μια λεπτομέρεια εδώ είναι ότι το Τέταρτο Ράιχ των δυτικών τραπεζιτών μας πρέπει τώρα να εξετάσει ότι η πιθανή συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα, περιπλέκει τον στόχο των Ναζί-ΗΠΑ να υποδουλώσουν την Ανατολή. Αυτή είναι τώρα μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση από ό,τι μπορεί να φανταστούν οι Νεοσυντηρητικοί-Νεοφιλελεύθεροι και οι συνεργαζόμενοι με αυτούς εταίροι του Τέταρτου Ράιχ στην Ουάσιγκτον. Ας το ελπίσουμε. Εν τω μεταξύ η Αμερική, η Ευρώπη, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ θα συνεχίσουν να κάνουν ναζιστικό πόλεμο στον κόσμο…. χωρίς να υπάρχει δημόσια ούτε μια λέξη για ειρήνη.

Υπάρχει ένα ακόμη γεγονός. Υποστηρίζεται ότι η Σοβιετική Ένωση έχασε τον Ψυχρό Πόλεμο. Είναι αλήθεια, ωστόσο ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες τον κέρδισαν ακριβώς… απλά οι ΗΠΑ δεν έχασαν τον Ψυχρό Πόλεμο τόσο άσχημα όσο η ΕΣΣΔ.** Και υπάρχει και μια ακόμη αλήθεια. Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν νίκησαν ούτε τους Ναζί. Και ότι η Δύση βυθίστηκε σταδιακά σε αυτή την ιδεολογία, όπου η σημερινή εποχή είναι η τέλεια απόδειξη γι’ αυτό το γεγονός…

Τώρα, είναι στο χέρι της Κίνας και της Ρωσίας να τους νικήσουν – αυτή τη φορά για πάντα.

*Σε κάποιο βαθμό από ανάγκη (για μια άλλη φορά)

** Για λίγη διασκέδαση, διαβάστε για το Big Diomede Island (Reagan, Gorbachev) στη wikipedia

https://strategika51.org/2021/12/25/globalist-fourth-reich-revisited/

loading...