Για όσους πέθαναν και πεθαίνουν μαχόμενοι

… γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς (Αποκ. Ιωάννου, κεφ. β’, στ. 10)

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ύψιστο αγαθό την υστεροφημία. Την ανάμνηση ενός ανθρώπου ως αξίου πολεμιστή ˑ ως ήρωα.

Τι πιο ύψιστο από το να σε προσφωνούν «Άξιος» μετά τον θάνατό σου; Στο μνήμα σου, παντού όπου σε θυμούνται. Όταν κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει τη νίκη.

Ποια μεγαλύτερη τιμή από το να σε παραδέχεται και να σε τιμά η Ιστορία, ως λαμπρό της κομμάτι;

Είτε κρατούσες ασπίδα, ή τυφέκιο, ή μικρόφωνο.

Όταν σβήνεις ανάβοντας το σθένος στην καρδιά όσων μαζί τους πολέμησες.

Όταν εμπνέεις την συνέχιση του αγώνα.

Το δύσκολο δεν είναι να παρεκκλίνεις στα άκρα, αλλά να μείνεις στην Χρυσή Τομή.

Αλήθεια, πόσοι ζηλεύουν την υστεροφημία που για αυτήν δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από αυτόν της καρδιάς ;

Μόνοι μεγαλύτεροι ήρωες, οι οικείοι σου, που ακόμα σε θυμούνται μαχόμενο. Που σε στερούνται πιο πολύ από τον καθένα μας.

Δεν πεθαίνεις όταν πέφτεις μαχόμενος, εμπνέοντας το θάρρος σε όσους δεν θα πάψουν να σε σέβονται και θα προσπαθούν να σε μιμούνται.

Όσοι θλίβονται για τον θάνατό σου, θα μάχονται σθεναρότερα, ζητώντας το αίμα σου πίσω.

Θα σε θυμούνται Ζωντανό και ποτέ νεκρό.

Στην μακραίωνη ελληνική ιστορία μας δεν έλειψαν οι ήρωες.

Παλαιότερα πεθαίνοντας επάνω στην ασπίδα τους, αργότερα από το ψύχος του χιονιά πολεμώντας υπέρογκες δυνάμεις στην γραμμή Μεταξά ˑ σήμερα μην δειλιάζοντας μπροστά σε ό,τι πιο βρώμικο μας πολεμά.

Ακόμα και στις μέρες μας, όπου ο εχθρός είναι «αόρατος», τα χτυπήματα συνήθως κάτω από την μέση και οι προσβολές συχνά καμουφλαρισμένες και ύπουλες, η ιστορία, που δεν μας απάλλαξε βέβαια από τους Εφιάλτες, ούτε από τους γερμανό-τσολιάδες, δεν μας στέρησε όμως και τους ήρωες.

Κάποιοι δεν μας αφήνουν ακόμη να ξεχάσουμε:

Συχνά οι Ήρωες πεθαίνουν μαχόμενοι.

Ω ΞΕΙΝ ΑΝΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ

ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ

Στην μνήμην του Γεωργίου Τράγκα

Μιχαήλ ΓΟΧ Κικριλής

Υποστηρικτής των ΕΛ.ΑΝ