Ετοιμο το πράσινο δεκανίκι του καθεστώτος – γιατί οι ολιγάρχες επέλεξαν τελικά τον Ανδρουλάκη
Σε προηγούμενο άρθρο, εκτιμήσαμε ότι ο βαθμός δυσκολίας για τους ντόπιους ολιγάρχες – προκειμένου να κατασκευάσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΚΙΝΑΛ – ανεβαίνει όσο μικραίνει η πιθανότητα νίκης του Λοβέρδου που είναι η πιο πιστή μαριονέτα, ή του Παπανδρέου, που είναι η αμέσως επόμενη τους επιλογή, αφού είναι εξαιρετικά διαχειρίσιμος. Αλλά το ΚΙΝΑΛ γενικά είναι του χεριού τους.
Απ’ότι φαίνεται και τα δυο αυτά χαρτιά κάηκαν γρήγορα, αφού ο μεν Λοβέρδος δεν μπόρεσε να κρύψει τη δίψα του για σφιχτό εναγκαλισμό με την χειρότερη δεξιά που κυβέρνησε στη μεταπολίτευση. Τον δε Παπανδρέου δεν κατάφεραν να τον ξεπλύνουν τα μιντιακά πλυντήρια των ολιγαρχών, καθώς απ’ότι φάνηκε, κυρίως στα σόσιαλ μίντια, ο κόσμος δεν ξέχασε ποιος έφερε τον εφιάλτη της συμμορίας του ΔΝΤ στη χώρα.
Οι ολιγάρχες έπρεπε να κάνουν μια ολική επανεκκίνηση στο πράσινο δεκανίκι τους, ώστε το ξέπλυμα να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό. Έπρεπε να βρουν τον κατάλληλο αντι-Τσίπρα, νέο και υποτίθεται αμόλυντο, που να μην τον βαραίνουν σκιές σκανδάλων και καταστροφικών χειρισμών. Και απ’ότι όλα δείχνουν, τον βρήκαν στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη.
Η μιντιακή χούντα και ο καθεστωτικός τύπος βάλθηκαν να προωθήσουν το νέο πουλέν της ολιγαρχίας με γοργούς ρυθμούς, επιχειρώντας να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα. Οι βασικοί στόχοι δύο.
Ο πρώτος στόχος, να προετοιμάσουν το έδαφος και να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους μετριοπαθείς ψηφοφόρους να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να προσέλθουν στο “νέο” σοσιαλδημοκρατικό τους κατασκεύασμα.
Ο δεύτερος στόχος, να κατευθύνουν την διαρροή δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της Μητσοτακικής δεξιάς προς την επιθυμητή κατεύθυνση, δηλαδή, προς το ρετουσαρισμένο και ξεπλυμένο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ.
Αμέσως μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, ο ίδιος ο Ανδρουλάκης έδωσε το σύνθημα μέσα από τα συνήθη καθεστωτικά κανάλια επικοινωνίας: “Η σοσιαλδημοκρατία αντεπιτίθεται …” διακήρυξε η νέα σοσιαλδημοκρατική μαριονέτα του συστήματος, πράγμα που πρακτικά μεταφράζεται κάτι σαν “Εμπρός για νέες συμμαχίες με τη βρόμικη δεξιά για να εξασφαλίσουμε ότι ο λαός δεν θα σηκώσει ποτέ κεφάλι.”
Οι μιντιακοί γκεμπελίσκοι έπιασαν αμέσως δουλειά και έδωσαν σχεδόν θριαμβευτικό τόνο στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ τόσο κατά τον πρώτο, όσο και κατά τον δεύτερο γύρο. Η έμφαση δόθηκε στην υποτίθεται μεγάλη συμμετοχή των πολιτών, επιχειρώντας να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα διαδικασιών ενός κυρίαρχου κόμματος, προκαταβάλλοντας ότι το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε όχι απλά να πετύχει διψήφιο ποσοστό σε ενδεχόμενες εκλογές, αλλά ακόμα και να βγει δεύτερο κόμμα.
Το όλο εγχείρημα θύμισε πολύ τη διαδικασία κατασκευής του Ποταμιού και του Σταύρου Θεοδωράκη, που θα λειτουργούσε ως δεκανίκι του παλαιοκομματικού κατεστημένου και ως ανάχωμα στον επικίνδυνο Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν ο Ανδρουλάκης είναι το ίδιο άχρωμος, άγευστος και εσκεμμένα ασαφής ως προς την πολιτική του κατεύθυνση – σε βαθμό που θυμίζει έντονα τις τυπικές νεοφιλελέ απολιτίκ τακτικές – έχει το ατού της πράσινης κληρονομιάς.
Έτσι, κάποιος σκληρός πυρήνας παραδοσιακών Πασόκων, θα ψηφίσει και πάλι ΠΑΣΟΚ με Ανδρουλάκη, αφού εύκολα θα πειστεί (και θέλει απελπισμένα να πειστεί), πως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει και πάλι το μεγάλο κίνημα που απορρέει μέσα από τον ίδιο το λαό. Γι’αυτό άλλωστε στήθηκε όλο το πανηγύρι της διαδικασίας εκλογής προέδρου από τη βάση, ενισχύοντας αυτή την ψευδαίσθηση.
Η εκλογή Ανδρουλάκη όμως βοηθάει το σύστημα να παίξει και το παιχνίδι των “identity politics”. Με τον όρο “identity politics”, οι Αμερικανοί περιγράφουν έναν τρόπο άκρως επιφανειακής πολιτικής προσέγγισης, που στην ουσία αποτελεί ένα τέχνασμα της νεοφιλελεύθερης σχολής, το οποίο έχει σαν στόχο να αποπροσανατολίσει και να απομακρύνει το κοινό από την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ο Ανδρουλάκης είναι ιδανική περίπτωση, καθώς χωρίς να χρειάζεται να πάρει καθαρές θέσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα και χωρίς απόλυτα σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, μπορεί να προσελκύσει νεανικούς ψηφοφόρους μόνο με την ταμπέλα του σοσιαλδημοκράτη που θα νικήσει ταυτόχρονα τον λαϊκισμό της Αριστεράς και τη δημαγωγία της δεξιάς και θα προσφέρει αληθινή ελπίδα και προοπτική στο ηλικιακό τάργκετ γκρουπ στο οποίο ο ίδιος βρίσκεται πιο κοντά.
Η ουσία είναι μία: οι ολιγάρχες ξέρουν καλά ότι ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να πετύχει ξανά αυτοδυναμία σε επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Γι’αυτό και ετοιμάζονται για το Plan B, που είναι μια νέα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ.
Το σύστημα παίζει τα ρέστα του και φαίνεται ότι δεν θέλει με τίποτα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα ξανά στην εξουσία, καθώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι προβλέψιμη και (έστω ως ένα βαθμό) διαχειρίσιμη.
