ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 81: Βαρύς καφές κι ασήκωτος

Καφέδες υπάρχουν…

Δημοκρατία δεν ξέρω αν υπάρχει…

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας  *    

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 81

Φτιάξε μου έναν καφέ!… (άσμα πικρό, πικρού καφέ)

«Φτιάξε μου έναν καφέ και μη βάζεις ζάχαρη, (καφέ να βάλου;…)

να ’ναι όπως η ζωή μου η πικρή και άχαρη. (να μην τρως πουλλά ραδίκια!…)

Φτιάξε μου έναν καφέ σκέτο δηλητήριο, (ξέρου, φαρμάκι θα στουν φκιάσου…)

σαν της προδοσίας της το πικρό μαρτύριο». (δε λες π’ γλίτουσις!…)

Καφε-δημοκρατία

Τόσα χρόνια καφετζής απέκτησα μια κάποια πείρα, για να μπορώ με τη γνώμη μου να συνεισφέρω στην αναζήτηση απάντησης στο υπαρξιακής αγωνίας ερώτημα περί «καφέ και δημοκρατίας».

Αφού σκέφτηκα κατά πώς μου κόβει το κεφάλι και χρησιμοποιώντας την πιο σύγχρονη επιστημονική μεθοδολογία, η οποία ερευνά ανάλογα θέματα όπως: «τι έχουν τα κλαριά και σιώνται;» και «τι έχει ο τράγος και βελάζει;», κατέληξα στο συμπέρασμα ότι καφέδες υπάρχουν, αλλά για τη δημοκρατία δεν είμαι σίγουρος…

Για τους καφέδες δεν μπαίνει ζήτημα. Υπάρχουν και θα υπάρχουν, έστω κι αν διαφέρουν μεταξύ τους. Καφέδες και… καφέδες… Από τον ντεκαφεϊνέ και τον ελαφρύ ως τον βαρύ κι ασήκωτο… Όπως τον προτιμάει ο καθένας…

Στο Καφενείο μου ξέρω τι καφέ θέλει και πίνει ο κάθε πελάτης, αλλά κι οι πελάτες αναγνωρίζουν εύκολα ποιος καφές τους ανήκει… Είναι μια αμφίδρομη σχέση που χτίζει ολοένα και μια πιο στέρεα γνώση και εμπειρία. Εμπειρία, λέμεεεεε! Πες μου τι καφέ πίνεις να σου πω ποιος είσαι ή πες μου τ’ όνομά σου να σου πω πώς σε λένε!…

Όσον αφορά τη δημοκρατία, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Η βασική δυσκολία που με εμποδίζει από τη βεβαιότητα για την ύπαρξή της είναι, κυρίως, επειδή κι ο καθένας δίνει τον δικό του ορισμό και την περιγράφει όπως θέλει ή όπως τον βολεύει. Άντε, εσύ μετά, να μην είσαι επιφυλακτικός ή να καταφέρεις να ξεχωρίσεις τη δημοκρατία από τη ντεκαφεϊνέ δημοκρατία…

Ύστερα απ’ αυτά καταλήγω σε ένα ακόμη συμπέρασμα: η μόνη σχέση του καφέ με τη δημοκρατία είναι ότι όπως επιλέγεις τον καφέ που σου αρέσει, έτσι επιλέγεις και τον ορισμό ή το περιεχόμενο της δημοκρατίας που σου αρέσει… Όμως, ποτέ να μην είσαι σίγουρος για την ορθότητα των επιλογών σου! Ειδικά στη δημοκρατία δεν πρέπει μόνο να την ορίζεις, αλλά και να την υποστηρίζεις με τις πράξεις σου…

Μπορεί να τα βλέπεις περίεργα όλα αυτά που διάβασες ως εδώ και να μη βγάζεις νόημα τι θέλει να πει ο καφετζής, αλλά δε χάνεις και τίποτε, μην πολυσκοτίζεις το μυαλό σου! Δε θέλω να γίνω περισσότερο σαφής, επειδή έχω τον φόβο μη μου θυμώσει κάνας αντιδήμαρχος και δεν είναι καιρός, τώρα, να πηγαίνεις κόντρα με οποιαδήποτε εξουσία. Όμως, δεν πρόκειται για κανενός το χατίρι να νοθεύσω τον καφέ που έμαθα να σερβίρω και σ’ αυτό είμαι, απολύτως, σαφής…

Κλείνω, λοιπόν, το θέμα και προτείνω: Μπες μες το καμπριολέ, πάμε για κάνα καφέ! Και πού ξέρεις; Μπορεί να πετύχουμε και καμιά δημοκρατία στον δρόμο μας…

Καφε-πολιτική

Ο καφές μπορεί να μην έχει σχέση με τη δημοκρατία, αντιθέτως έχει και παραέχει με την πολιτική. Ειδικά ο πρωινός καφές… Ο πρωθυπουργός κι ο Αλέξης πριν φύγει ακόμη η τσίμπλα απ’ τα μάτια τους, ξεκινούν τη μέρα τους με τον «πρωινό καφέ», παρέα με τους άμεσους συνεργάτες τους. Συνήθως, το ίδιο κάνουν όλοι οι αρχηγοί κομμάτων. Εξαίρεση είναι ο Κουτσούμπας του κουκουέ, ο οποίος, στο σπίτι του λαού στον Περισσό, προτιμά τον τραχανά που είναι λαϊκό και αντικαπιταλιστικό προϊόν και ο Βελόπουλος που πίνει όποιο μαντζούνι τού έμεινε απούλητο από την προηγούμενη μέρα.

Είναι φανερό πόσο σπουδαίο έργο επιτελούν οι καφετζήδες των κομμάτων και, δικαίως, αισθάνομαι υπερηφάνεια για τους συναδέλφους… Όλες οι πολιτικές ιδέες γεννιούνται πάνω από ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ (άλλο που για κάποιες ιδέες χρειαζόμαστε και καφετζούδες, για να μας τις εξηγήσουν…). Βέβαια, αρκετές φορές, με κάτι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις που παίρνουν οι ηγέτες, μπαίνουν και σοβαρές υποψίες αν πίνουν καφέ στον «πρωινό καφέ» ή βαράνε τίποτε βαριά αλκοολούχα και βρίσκονται «εν κραιπάλη μέθη»… Ο λαός στη βιοπάλη κι οι ηγέτες στην κραιπάλη…

(η κραιπάλη ουδεμία σχέση έχει με τις κρέπες)

Υποχρεωτική υποχρεωτικότητα

Κυριάκο, μας υποχρέωσες!… Πού τις βρίσκεις αυτές τις ιδέες, στον «πρωινό καφέ» κι εσύ; Θα πεις, άμα πίνεις καφέ με τον Σκέρτσο, τι περιμένεις;

Καλύτερα καφέ πικρό και σκέτο παρά καφέ βαρύ γλυκό με Σκέρτσο!…

Άλλα έλεγες πέρυσι, άλλα φέτος… Δεν έχεις έναν μετακλητό να σου υπενθυμίζει τι έλεγες ή να σου πατάει με τρόπο το ποδάρι, για να μην εκτίθεσαι με Νέες Δηλώσεις;

Το εμβόλιο δε θα είναι υποχρεωτικό, είπε ο πρωθυπουργός…

Το εμβόλιο θα είναι υποχρεωτικό, είπε ο πρωθυπουργός…

Όσοι είναι από εξήντα ετών και πάνω και δεν κάνουν το εμβόλιο, θα πληρώνουν πρόστιμο 100 ευρώ κάθε μήνα, είπε ο πρωθυπουργός… Από τα τιμημένα γηρατειά στα τιμωρημένα γηρατειά…

Να ’σαν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία,

γιατί τ’ ανεμβολίαστα τα βάζουν τιμωρία…

Δεν είναι ποινή. Θα έλεγα ότι είναι ένα αντίτιμο υγείας, είπε ο… (ποιος άλλος, καταλάβατε…). Τώρα, εκτός από το χαρτί υγείας, θα έχουμε και το πρόστιμο υγείας…

Κυριάκο, δε με πειράζει που θα πληρώνω το πρόστιμο, με πειράζει που είμαι πάνω από εξήντα… Με πειράζει που η γαλάζια ελευθερία που έταζες μετατρέπεται σιγά σιγά σε γαλάζια σκλαβιά. Μήπως ξέρεις αν ισχύει ακόμη ο νόμος του ακατάσχετου λογαριασμού; Πώς θα βάλεις χέρι στον ακατάσχετο; Αλλά, κάπου θα τον κλείσουμε τον λογαριασμό, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους…

Να ’σαν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία…

(και πότε θα παίρναμε σύνταξη, βρεεεεε!)

Θα εισηγηθώ στην επιτροπή να εξετάσει την επίσπευση της τρίτης δόσης εμβολίου, για να μου εισηγηθεί να εισηγηθώ τις νέες αποφάσεις μου, οι οποίες θα γίνουν νόμος (και τα σκυλιά δεμένα!…), για να τις εφαρμόζει κι ο κάθε κανονικός ή μη κανονικός αστυνόμος… (ξέρετε ποιος το είπε, ας μη γράφω τα ίδια και τα ίδια…). Πώς να βγάλουμε άκρη ποιος εισηγείται σε ποιον;

Ο Θεός σου παραχώρησε το αυτεξούσιον, μη θέλεις να στο παραχωρούν και οι κυβερνήτες!… Στο εξής θα τιμωρείσαι, όχι για κάτι που έκανες, αλλά για αυτά που δεν έκανες… Ίσως, προληπτικά, θα τιμωρείσαι και γι’ αυτά που σκέφτεσαι…

Επείγουσα ανακοίνωση

Όποιος στο εξής δε διαβάζει το Καφενείο και έχει παρέλθει διάστημα ενός μηνός από τη δημοσίευσή του, θα πληρώνει 99 ευρώ πρόστιμο (σας αφήνω ένα ευρώ να πίνετε έναν καφέ και για να είμαι λίγο φτηνότερος από τον Μητσοτάκη).

Δεν είνι σουστό ιγώ να τσακιού τα δάχ’λα μ’ στου πληκτρουλόγιου κι ισείς αντί να μι διαβάζιτι να μι… γράφιτι κανουνικά. Δε σας χαλέβου να σκάψιτι ούτι άλλου τίπουτα δύσκουλου. Πέντι αράδις τ’ μέρα να βγάνιτι θα του τιλειώσιτι…

Επίσης, για όσους σκεφτούν να προσφύγουν στα δικαστήρια, σας υπενθυμίζω ότι όλα τα πρόστιμα είναι συνταγματικά. Του λέει κι του Συμβούλιου τ’ς Ιπικρατείας…

Απογραφή

Έτος απογραφής το 2021 και η διαδικασία της βρίσκεται σε εξέλιξη. Μπορεί να μας πιάσει και το 2022 με καμιά παράταση ακόμη, για να ολοκληρωθεί η δουλειά, όμως το 2023 θα έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Το 2024 θα αναλύσουμε τα νέα στοιχεία και το 2025 θα ανακοινώσουμε ότι αυτά τα στοιχεία είναι πλέον παλιά και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Δεν πειράζει, από το 2026 θα μπορούμε απερίσπαστοι να οργανώσουμε την επόμενη απογραφή…

Το σπουδαιότερο είναι που καταφέρνουμε και στην απογραφή να διαφωνούμε (σιγά το δύσκολο…). Στην τελευταία εμφανίστηκαν μέχρι και αρνητές απογραφής. Απομένει να δούμε τους αρνητές αναπνοής… Παραβλέπεται ο σκοπός και η σημασία της απογραφής, επειδή διάφοροι εμπλεκόμενοι έχουν τις δικές τους επιδιώξεις. Είναι καιρός να αναζητηθούν κι άλλοι τρόποι απογραφής, οι οποίοι θα ενσωματώνουν τις μεταβολές και θα δίνουν (όπου γίνεται) σε παρόντα χρόνο τα πραγματικά στοιχεία.

Ας αφήσω τη Στατιστική Υπηρεσία να σας πει τα υπόλοιπα και να κάνει τις απογραφές. Το Καφενείο θα αρκεστεί σε κάποιες επί των απογραφών καταγραφές.

Το κράτος με συνθήματα όπως: «ωραίοι είμαστε, αλλά πόσοι είμαστε;», «να είστε εκεί», «όλοι μετράμε» και πληρωμένες διαφημίσεις στήνει το απο-γραφικό πανηγύρι. Ακολουθούν οι άλλοι παράγοντες και οι άρχοντες της αυτοδιοίκησης. Κάνουν οπωσδήποτε μια σύσκεψη, όπου υποτίθεται σχεδιάζουν την τακτική, διότι πρέπει να φανεί ότι κάτι κάνουν. Ύστερα αρχίζουν τις προσκλήσεις, τις εντολές, τις απειλές και τις προειδοποιήσεις:

─ Σας καλώ να έρθετε να απογραφείτε στον τόπο μας, λέει ένας δήμαρχος.

─ Καθίστε στ’ αυγά σας, λέει ο άλλος δήμαρχος.

─ Αν δεν έρθιτι, δε ματαγλέπιτι ΣΑΤΑ στου χουριό σας.

─ Άμα δεν απογραφείς εδώ, δε θα πάρουμε το παιδί σου στον παιδικό σταθμό.

Έτσι, όλοι εμείς, εμπεδώνουμε ότι ο δήμαρχος αγωνίζεται κι ότι τα στραβά που γίνονται στον προγραμματισμό (λέμε, τώρα) και στις δράσεις των δήμων οφείλονται στην απογραφή, ώστε εύκολα η ευθύνη να μετακυλίεται στους πολίτες-δημότες. Λες και δεν ξέρουμε τόσα χρόνια ότι η ΣΑΤΑ είναι πατάτα, την οποία μαγειρεύουν με διάφορους τρόπους οι τοπικές εξουσίες, χωρίς να βλέπουμε αποτελέσματα. Λες και τα πάντα πρέπει να γίνονται με πληθυσμιακά κριτήρια. Λες και δεν υπάρχουν λόγοι να εμφανίζεται ως ζωτικός χώρος ανθρώπων όλη η ύπαιθρος χώρα…

Ακούσαμε και διάφορα επιχειρήματα όπως: Απογραφείτε εδώ, για να μη χάσουμε το

πενταμελές Κοινοτικό Συμβούλιο… Λίγο με νοιάζει αν χάσει το κεφαλοχώρι το πενταμελές του ή αν μειωθούν οι θέσεις των αντιδημάρχων. Απογράφομαι στον τόπο μου, για να απογράφομαι στον τόπο μου… Για τους δικούς μου λόγους…

Δημογραφικό

Μετά την απογραφή και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, θα ξαναβγεί πάλι για λίγο στον αφρό της επικαιρότητας το δημογραφικό πρόβλημα. Θα ξαναχτυπήσουν τον κώδωνα του κινδύνου διάφοροι… κωδωνοκρούστες. Κανένας δε θα πει, γιατί δεν έγινε απογραφή να δούμε πόσοι Έλληνες (τα νιάτα της πατρίδας μας) έφυγαν για ξένες χώρες. Κανένας δε θα κάνει καταγραφή των αιτίων που δυσκολεύουν τον βίον των ανθρώπων και πλήττουν, ποικιλοτρόπως, τον θεσμό της οικογένειας ούτε θα αναζητήσουν ή επιχειρήσουν λύσεις. Θα πηγαίνει μια γυναίκα να πιάσει δουλειά και ως σπουδαιότερο προσόν της θα θεωρείται το αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης… Εκεί κοντεύουμε να φτάσουμε…

Αρχές καλοκαιριού μια πρόεδρος (αυτή που ανοιγοκλείνει τα μάτια) απέσυρε, λέει, την αιγίδα της από το 1ο πανελλήνιο συνέδριο γονιμότητας, διότι εκρίθη προσβλητικό για τις γυναίκες, αν και το συνέδριο δεν θα υποχρέωνε καμιά γυναίκα να γεννήσει. Προκλήθηκε μέγας σάλος, αποσύρθηκε από χορηγός η κρατική ΕΡΤ κι αρκετά δημόσια πρόσωπα, απ’ αυτά που έχουν εργολαβία την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και σπεύδουν να κάνουν δήλωση σε κάθε ευκαιρία μη χάσουμε τη σπουδαία γνώμη τους, απέσυραν, επίσης, την αρχική υποστήριξή τους.

Λίγες μέρες νωρίτερα, η ίδια πρόεδρος (που έχει και μια γάτα) δήλωνε ότι η αναγκαία ανανέωση του πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας θα γίνει με τη βοήθεια των μεταναστών. Θυμίζω και την παλιότερη πρόταση του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος πρότεινε να έρθουν στη χώρα μας ένα εκατομμύριο μετανάστες, για να καλύψουμε τη ζημιά από τη φυγή των Ελλήνων προς το εξωτερικό. Τι συμπτωματική σύμπτωσις!

Εγώ λέω να αγοράσουμε Κινέζους που είναι και φτηνότεροι… Ας είναι κατώτερης τεχνολογίας! Το δημογραφικό να λύσουμε κι όλα ας τα διαλύσουμε!…

Έτερον προεδρικόν

Κυκλοφόρησε ως είδηση από δημοσίευση εφημερίδας, την οποία αναπαρήγαγαν διάφορες ιστοσελίδες, ότι η πρόεδρος (αυτή που απέσυρε την αιγίδα της) ενοχλείται από τον βρόντο που κάνουν τα τσαρούχια των ευζώνων, οι οποίοι πηγαίνουν για αλλαγή φρουράς στο Σύνταγμα. Αδυνατώ να το πιστέψω, χωρίς να το αποκλείω. Όμως, ως σατιρικό ίδρυμα, το Καφενείο δεν μπορεί να το περάσει άνευ βρόντου…

Γλυκοχαράζουν τα βουνά κι η πρόεδρος κοιμάται,

Σιγά, παιδιά μ’, διαβαίνετε και μη μου την ξυπνάτε!

Βροντάνε τα τσαρούχια σας και κάνουν φασαρία…

Βάλτε φελλό στις σόλες τους ή βγάλτε τους τις πρόκες!

Όθεν, προτείνω εκ του μακρόθεν:

Οι εύζωνοι να βαδίζουν με τα τσουράπια τους ως το Σύνταγμα και να φορούν εκεί τα τσαρούχια τους, τα οποία θα κουβαλάει ο δεκανέας αλλαγής.

Να απαγορεύεται επί της οδού Ηρώδου Αττικού η βάδισις με τσόκαρα. Όποιος τα φορά να υποχρεούται να τα παίρνει παραμάσχαλα, μέχρι να απομακρυνθεί ως εκεί που δεν ενοχλεί με τον τσοκαρικόν ήχον… Τέρμα τα κράπα-κρούπα!…

«Η δημοκρατία μας πρέπει να ανανεωθεί, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο» είπεν η

πρόεδρος. Τουτέστιν, είτε εθνικά είτε υπερεθνικά δεν τη γλυτώνουμε την ανανέωση.

Ρε, μπας κι είχε δίκιο ο Κρίτων Αρσένης που πρότεινε να βάλουμε πρόεδρο δημοκρατίας μια μετανάστρια; Τουλάχιστον, θα είχαμε την ελπίδα να σεβαστεί τη χώρα που τη φιλοξενεί κι ας μην την πληρώνει…

Ο σεβασμός στον εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας πρέπει να είναι ανάλογος με τον σεβασμό που δείχνει ο εκάστοτε, σ’ αυτό που συμβολίζει και αντιπροσωπεύει ο θεσμός του…

Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες,

διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Βαρδιάνος στα Σπόρκα)

Ηχήστε, σάλπιγγες!

Χτυπήστε χαρμόσυνα καμπάνες και σήμαντρα!

Ρίξτε κουμπουριές ν’ αντιλαλήσουν τ’ αργιθεάτικα βουνά και τα λαγκάδια!

Επιτέλους! Απέκτησε και η Αργιθέα τραπέζια επιτραπέζιας αντισφαίρισης!… Δωρεά κατόπιν συντονισμένων ενεργειών της υφυπουργού τουρισμού και του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου (καλά, με το πινγκ-πονγκ ασχολείται αυτό το γραφείο;). Είναι μια προσφορά προς τους νέους της περιοχής, τους επισκέπτες, τους τουρίστες…

(Ποιος κάθεται πάλι να τυπώνει απ’ την αρχή τουριστικούς οδηγούς, όπου θα περιλαμβάνονται οι ακριβείς θέσεις των τραπεζιών στην περιοχή και να ενημερώνουν όσους ενδιαφέρονται να την επισκεφτούν, ώστε να παίρνουν μαζί τους τις ρακέτες και τα μπαλάκια τους;…)

Κάθε χωριό και μαχαλάς, κάθε γειτονιά και ρούγα απέκτησαν το δικό τους τραπέζι αντισφαίρισης. Μόνο το Τριζόλ δεν πήρε. Πού να σταθεί τραπέζι εκεί; Σάμπως έχει πουθενά ίσιο τόπο; «Καταντήσατε την Αργιθέα ένα απέραντο αντισφαιριστήριο» είπε η αντιπολίτευση. «Πίνετε κρασί ξεροσφύριο και δεν ξέρετε τι λέτε» απάντησε η κυβερνώσα παράταξη. Ας αφήσουμε τις παρατάξεις να αλληλοκατηγορούνται και να ρίχνει ο ένας το μπαλάκι στον άλλον. Βλέπετε, αυτοί έπαιζαν πινγκ-πονγκ και πριν έρθουν τα ειδικά τραπέζια. Το Καφενείο θα σταθεί μόνο στις κοινωνικοπολιτιστικές αλλαγές και τις νέες συνήθειες που επέφερε η αντισφαίριση στον τόπο μας, περιγράφοντας κάποια περιστατικά που έγιναν:

Στο Μαρκελέσι έπαιζαν ένα πρωί τέσσερις νέοι (στη μυθολογία όλα γίνονται,

γιατί να μην υπάρχουν και νέοι στο Μαρκελέσι;). Τους έφυγε το μπαλάκι στον όχτο και πήρε τον κατήφορο για το Κοζιοκάρι. Από κοντά και τα παιδιά να το βρουν. Κατά το μεσημέρι γύρισαν. Μπαλάκι δε βρήκαν, αλλά έφεραν δυο αγριογούρουνα. Ευτυχώς, είχαν πάρει και τα μονόκαννα μαζί τους…

Οι Λεοντίτες ξέμειναν από μπαλάκια και κατεβάζουν τα κουρδουμπούλια απ’

τον πλάτανο για να παίζουν. Οι Σπυρελιώτες χρησιμοποιούν τα κούφια καρύδια.

«Τραπέζι π’ δεν έχει πράσινη τσόχα δεν κάνει για τα θ’κά μας τα αθλήματα.

Πάρτι του πίσου, δεν του θέλουμι!» είπαν αρχικά στο Αργύρι. Αργότερα επικράτησαν δεύτερες σκέψεις και το κράτησαν, για να ηλιάζουν κορόμ’λα, λάχανα και τραχανά.

Άφησαν και στα Νεοχώρια Βραγκιανών ένα τραπέζι. Κάποιοι το πήραν και το

μετέφεραν στο μαγαζί του Στέφου Ζάχου, του έβγαλαν το διχτάκι και το έχουν για να παίζουν μπιρίμπα ή έξι και ξερή. Ξέρω ποιοι είναι, αλλά δε θα αποκαλύψω ονόματα. Ο Μάκης απ’ τον Δέντρο, ο οποίος είναι ως μαθηματικός και πρακτικός άνθρωπος, τους είπε να μη βγάζουν το διχτάκι, αλλά να ξεχωρίζουν μ’ αυτό τα τσίπουρα που έχουν γλυκάνισο με εκείνα που δεν έχουν, για να μην τα μπερδεύουν.

Στο Λιάσκοβο δεν είχαν ρακέτες και πήραν τα πλαστήρια, για να παίξουν.

Ένας άρπαξε τον κόπανο της γιαγιάς του και τον έψαχνε η γριά. Ακούς ο… κόπανος;

─ Ε, και τι τον ήθελε τον κόπανο η γριά; Ποιος έχει τώρα να πλύνει χοντροσκούτια; ─ Δεν τον ήθελε να πλύνει. Να παίξει μπέιζμπολ τον ήθελε…

Ένας πατέρας έλεγε στον γιο του:

─ Σύρι, αρέ πιδάκι μ’, σι απάν’ να ιδείς που να τα ’νι ικειά τα γίδια, μη μας τα μακιλέψει κάνας λύκους! Ξιχειριάσ’κις σήμιρα μ’ αυτήν τ’ σανίδα να βαρείς του τόπι. Φ’λάουντι τα πράματα έτσι;

─ Τράβα ισύ στα γίδια, πατέρα, π’ ξέρ’ς κι καλύτιρα πώς φλάουντι κι άφ’σι μι να τιλειώσου δυο τρία σετ ακόμα!…

Στην πλατεία Ανθηρού (καιρός ήταν να πάω και στην πρωτεύουσα) έπαιζαν

πινγκ-πονγκ χωρίς μπαλάκι. Σε ερώτηση πώς γίνεται να παίζουν έτσι, απάντησαν: «Ε, σάμπως πάμε και για πρωτάθλημα…». Από τότε που δεν μπορούν να βγάλουν δήμαρχο από το χωριό τους, διακρίνεις μια παραίτηση, μια ηττοπάθεια, μια πεσμένη ψυχολογία γενικώς…

Πώς άλλαξαν οι αθλοπαιδιές στ’ Άγραφα!… Από τη γ’ρούνα, την τσιλίκα, τη

μακριά γαϊδούρα και τον φίτσιο, περάσαμε στην επιτραπέζια αντισφαίριση, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση…

Τραγική ειρωνεία

Πήγα κι εγώ να γράψω κάτι για τη λογοκρισία στο προηγούμενο Καφενείο και το Καφενείο λογοκρίθηκε. Απ’ αυτό π’ σκιάζουμαν δε γλίτουσα, π’ λεν κι στου χουριό μ’. Φαίνεται, έλεγε πράγματα που δεν έπρεπε να λέει… Έτσι, δε δημοσιεύτηκε σε ιστοσελίδα, όπου ως τώρα δημοσιευόταν ανελλιπώς. Ουδέν πρόβλημα!… Υπάρχουν κι άλλες πορτοκαλιές που κάνουν μανταρίνια…

«Η σάτιρα που γίνεται αντιληπτή από τον λογοκριτή, ορθώς λογοκρίνεται», είχα διαβάσει κάπου παλιότερα. Όμως, η λογοκρισία (άθελά της, φυσικά) είναι και τίτλος τιμής για κάθε κείμενο που πετσοκόβει ή προσπαθεί να εξαφανίσει. Το κακό είναι που βρέθηκα, χωρίς να το καταλάβω, μπροστά σε ένα καινούργιο πρόβλημα: ποιος ξεκρεμάει τώρα μπρίκια στο μαγαζί, για να κρεμάει λογοκρισίας μετάλλια;…

Ώρα για επίλογο…

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δε γίνεται να μας αφήνουν αδιάφορους. Είναι τα γεγονότα της επικαιρότητας που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε. Όμως, δε χρειάζεται να τους δίνουμε και περισσότερη σημασία απ’ ό,τι πρέπει… Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σημαντικά για τη ζωή μας που αξίζουν να τους αφιερώνουμε το ενδιαφέρον μας, τον χρόνο μας, τις προσπάθειές μας…

Σε λίγες μέρες Χριστούγεννα!… Τη ζούμε αυτή τη γιορτή ως προσμονή κι ως ανάμνηση. Ποιος δε μεταφέρεται στα παιδικά του χρόνια και μόνο στο άκουσμα ενός στίχου από τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα; Τη ζούμε κι ως ανανέωση της ελπίδας κι ως ευκαιρία υπενθύμισης για επαναφορά και επανεκκίνηση των αξιών που περικλείει.

Αυτή την ελπίδα κι αυτή την ευκαιρία ας μην τις χάνουμε ποτέ!…

Καλά Χριστούγεννα!

Καλές γιορτές!

Και πάντα με υγεία και με πολλές χαρές! 15/12/2021