ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ 4ου ΑΙΩΝΑ μ.Χ. ΩΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΡΔΟΥΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΕΡΟΣ 1ο

Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου

Όταν ο Γαλέριος εξέδωσε το 311μ.Χ. το διάταγμά του για την παύση των διωγμών κατά των Χριστιανών,  τους οποίους αυτός και ο

Διοκλητιανός είχαν εξαπολύσει  για την   εξάλειψη από την Αυτοκρατορία της Εκκλησίας του Χριστού, ομολογούσε την δική του αποτυχία και την θριαμβευτική νίκη,  των Χριστιανών ομολογητών.

 Όταν το 313 μ.Χ. ο Μέγας Κων/νος και ο Λικίνιος εξέδωσαν το διάταγμα των Μεδιολάνων , τότε η Εκκλησία του Χριστού εξήλθε θριαμβευτικά από τον αγώνα των τριών αιώνων διωγμών.

Η νίκη αυτή γέμισε με ενθουσιασμό όλους τους Χριστιανούς από τον απλό πιστό μέχρι τον Επίσκοπο. Τότε όμως, οι Επίσκοποι της Εκκλησίας, ενθουσιασμένοι από την νίκη, δεν προχώρησαν σε κάτι που ήταν αναγκαίο.  

Όφειλαν να συγκεντρωθούν σε σύνοδο όλοι οι Επίσκοποι και να αναλογισθούν και να εκτιμήσουν και να προσδιορίσουν τις νέες σχέσεις του θεοίδρυτου αυτόνομου θεσμού της Εκκλησίας με την Αυτοκρατορία, έχοντας το νέο δεδομένο ότι ο Αυτοκράτορας ήταν τώρα ευνοϊκά διακείμενος προς την Χριστιανική πίστη και η Εκκλησία είχε αναγνωρισθεί επίσημα ως νομικό πρόσωπο. 

Όφειλαν να δουν και το ζήτημα αυτό με την ίδια σοβαρότητα όπως και το ζήτημα των αιρέσεων, όπου με πνευματικό αγώνα είχαν  διαφυλάξει  την ορθοδοξία  απέναντι στις αιρέσεις (γνωστικισμός, μοναρχισμός,μανιχαϊσμός κ.α.). 

Θα διαπίστωναν τότε τα εξής:

 Ότι αυτόνομα  είχαν οργανώσει την ζωή τους  οι Χριστιανοί στην Πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, που περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Αυτόνομα  οι πρωτοϊδυόμενες Εκκλησίες είχε καθιερώσει  τον θεσμό της κοινοκτημοσύνης των κοινών γευμάτων “τις αγάπες” και τις “λογίες”. 

Ότι λόγω των διωγμών οι θεσμοί αυτοί ανεπαισθήτως είχαν ατονίσει και στη συνέχεια είχαν αντικατασταθεί με την ελεημοσύνη.

 Ότι οι Εκκλησίες ως πριν από μισόν αιώνα περίπου δεν είχαν κτήματα ως περιουσία και τα έσοδά των προέρχονταν από τις εισφορές των πιστών. Τώρα όμως έχοντας κτήματα στη διαχείρισή των οι Εκκλησίες, από δωρεές πιστών και του Αυτοκράτορα Κων/νου, ήταν αναπόφευκτο  θα εισήγαγαν στην οικονομική λειτουργία της Εκκλησίας τον θεσμό της δουλοπαροικίας (κληρικοπάροικοι), που ήταν χριστιανικά ανεπίτρεπτος με βάση την χριστιανική πίστη στην  αδελφοσύνη των ανθρώπων. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ