Οι 21 μεγαλύτεροι Έλληνες όλων των εποχών. Μέγας Ηρόδοτος.
Ο Μέγας Ηρόδοτος είναι ο πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας. Το επιστημονικό του έργο ήταν και είναι ανεκτίμητο και καθοριστικής σημασίας για την εθνική επιβίωση των Ελλήνων.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος» (Ηρόδοτος Α-2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) του είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες.
Αναφέρει επίσης ότι ο Τύριος Κάδμος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Ειδικά ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος στο Β βιβλίο του προσκομίζει δεκάδες ατράνταχτα στοιχεία σχετικά με την Αιγυπτιακή προέλευση του δωδεκαθέου και την εισβολή των Φοινίκων στην Ελλάδα. Όπως ήταν λογικό μετά το μεγαλειώδες-μνημειώδες έργο του, και τις αποκαλύψεις για την Φοινικικής προελεύσεως Ολύμπια θρησκεία, συκοφαντήθηκε όσο λίγοι αρχαίοι επιστήμονες.
Σύμφωνα με τους παγανιστές από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα ο ρόλος του Έλληνα ιστορικού Ηροδότου, ήταν «ύποπτος».
Αναφέρει σε άρθρο του βαθμοφόρος παγανιστής, σχετικά με τον Ιστορικό Ηρόδοτο τα εξής :
«Μετά τα εκτεθέντα προηγουμένως για την Ελληνική Γλώσσα και την Γραφή, παραθέτω ένα απόσπασμα – αναφορά του Μυσταγωγού Πλουτάρχου ο οποίος αντικρούει τον ύποπτο ρόλο του Ηροδότου, για αυτά που γράφει στο βιβλίο του «Τερψιχόρη» 57, 59 περί δήθεν Φοινικίας προέλευσης του Ελληνικού Αλφαβήτου και τον κατηγορεί για κακοήθεια.
Ο Πλούταρχος στο «περί της Ηροδότου κακοηθείας» αναφέρεται σε σύγγραμμα του Αριστοφάνους του Βοιωτού, ο οποίος είχε γράψει πως ο Ηρόδοτος στην τυχοδιωκτική του πορεία, έφθασε κάποτε στας Θήβας και ζήτησε μισθό από τους Θηβαίους, αλλά οι Θηβαίοι τον περιφρόνησαν και δεν του έδωσαν μάλιστα δε, τον εμπόδισαν να συναναστραφεί με τους νέους των Θηβών, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη προσβολή.
Από αυτό το επεισόδιο και από άλλες παρόμοιες αναφορές οδηγούμεθα στο συμπέρασμα που δεν πρέπει να απέχει από την πραγματικότητα ότι ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, προσπάθησε να εργασθεί και σε άλλες πόλεις όπως στις Θήβες και κατέληξε στην Αθήνα, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Περικλή ο οποίος σαν έξυπνος πολιτικός γνώριζε καλά την προώθηση και την διάδοση των πληροφοριών. Φρόντισε λοιπόν να του δώσουν οι Αθηναίοι αρκετό χρυσό και για αυτό ο Ηρόδοτος, έγραψε πολύ ευνοϊκά για αυτούς. Οι Θηβαίοι τον υποψιάστηκαν σαν επιπόλαιο, λαοπλάνο και επικίνδυνο και τον απέλασαν. Αν τον είχαν κρατήσει, πιθανώς τώρα θα αγωνιζόμασταν να αποδείξουμε την Ελληνική καταγωγή των Αθηναίων. Είχε λοιπόν σοβαρό προσωπικό λόγο ο Ηρόδοτος να θέλει την εκδίκηση και την ηθική εξόντωση των Βοιωτών, οι οποίοι τον περιφρόνησαν. Και τι θα ήταν χειρότερο και πιο εξοντωτικό για έναν Έλληνα από το να του αφαιρέσεις ή να του αμφισβητήσεις την Ελληνική καταγωγή του, τόσο ανεπτυγμένο είχαν το Ελληνικό τους φρόνημα τότε.
Αγανακτισμένος ο Βοιωτός Μυσταγωγός από την Χαιρώνεια Πλούταρχος, διακωμωδεί τον Ηρόδοτο, γράφοντας:
«Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, άλλ’ άντικρυς διά πυλών εις Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραίον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν, τους δε Γεφυραίους ουκ απ’ Ευβοίας ούδ’ Ερετριείς, ώσπερ οίονται τινές, αλλά Φοίνικας είναί φησιν, αυτός ούτω πεπεισμένος», στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί τέτοια κυκλική κακή πορεία, αλλά απέναντι μέσα από τις πύλες, δηλαδή όχι με πλάγιο τρόπο αλλά απ’ ευθείας, τον εξορίζει στην Φοινίκη λέγων πως ανέκαθεν ήταν εκ γεννήσεως Γεφυραίος, για τους Γεφυραίους μάλιστα λέει ότι ούτε Ευβοείς ούτε Ερετριείς ήσαν όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά Φοίνικες όπως ο ίδιος πυνθάνεται.»
Οι αναφορές του Ηροδότου σχετικά με τους Ιουδαίους -Φοίνικες : «Οί δε Γεφυραίοι, τών ήσαν οί φονέες οί Iππάρχου, ώς μέν αυτοί λέγουσι, εγεγόνεσαν εξ Ερετρίης τήν αρχήν, ώς δε εγώ αναπυνθανόμενος ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες τών συν Κάδμω απικομένων Φοινίκων ες γήν τήν νύν Βοιωτίην καλεομένην, οικέον δε τής χώρης ταύτης απολαχόντες τήν Ταναγρικήν μοίραν. Εντεύθεν δε, Καδμείων πρότερον εξαναστάντων υπ’ Αργείων, οί Γεφυραίοι ούτοι δευτέρα υπό Βοιωτών εξαναστάντες ετράποντο επ’ Αθηνέων. Αθηναίοι δε σφέας επί ρητοίσι εδέξαντο σφέων αυτών πολιήτας, πολλών τεών και ούκ αξιαπηγήτων επιτάξαντες εργέσται. Οί δε Φοίνικες ούτοι, οί σύν Κάδμω απικόμενοι, τών ήσαν οί Γεφυραίοι, άλλα τε πολλά οικίσαντες ταύτην τήν χώρην εσήγαγον διδασκαλίαν ες τούς Έλληνες καί δη τά γράμματα, ούκ εόντα πρίν Έλλησι ώς εμοί δοκέειν, πρώτα μέν τοίσι καί άπαντες χρέωνται Φοίνικες μετά δε χρόνου προβαίνοντες άμα τή φωνή μετέβαλον καί τόν ρυθμόν τών γραμμάτων. Περιοίκεον δε σφέας τά πολλά τών χώρων τούτων τόν χρόνον Ελλήνων Ίωνες, οί παραλαβόντες διδαχή παρά τών Φοινίκων τά γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ καί τό δίκαιον έφερε εσαγόντων Φοινίκων ες τήν Ελλάδα, φοινικήϊα κέκλησθαι…. ίδον δε καί αυτός Καδμήϊα γράμματα εν τώ ιερώ τού Απόλλωνος τού Ισμηνίου εν Θήβησι τήσι Βοιωτών επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τά πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι»…, Ηρόδοτος, (Tερψιχόρη 57 – 59).
Η φοινικική γραφή είναι μόνο φθογγική γραφή, άρα διαφορετική από την Ελληνική.
Στην Φοινικική γραφή οι λέξεις γράφονται χωρίς κενό μεταξύ τους και σε οριζόντιες στήλες με κατεύθυνση από δεξιά προς αριστερά, δηλαδή αντίθετα από την Ελληνική, με αριθμό γραμμάτων, ο οποίος αντιστοιχεί στον αριθμό των συμφώνων και στον αριθμό των μακρών φωνηέντων των λέξεων.
Από την αρχαιότητα κατηγορήθηκε ο Έλληνας Ηρόδοτος από τα σκοτεινά Φοινικικά ιερατεία ότι αναφέρει φανταστικά γεγονότα ως ιστορικά. Τα αποδέχτηκε και τα κατέγραψε όλα, χωρίς να τα εξετάσει-ερευνήσει με μεγάλη προσοχή, για αυτό σε πολλά στοιχεία τα οποία παραθέτει. Ήταν “μεροληπτικός” για τους Έλληνες, τους Πέρσες, όμως πάνω από όλα, για εκείνους που μήδισαν. Ειδικά για αυτό και τις αναφορές του Πατέρα της ιστορίας περί μηδισμού των Θηβαίων, τον κατηγόρησε ο Πλούταρχος στο δοκίμιό του Περί Ηροδότου κακοηθείας, όπου ο βιογράφος, φιλόσοφος, και αρχιερέας του Φοινικικού μαντείου των Δελφών, κατηγορεί τον Έλληνα ιστορικό, επειδή περιγράφει με ιδιαίτερη επιμονή την προδοσία της Βοιωτίας, η οποία με την Θήβα επικεφαλής, συμμαχεί με τους Πέρσες.
Η οργή του Πλουτάρχου, ο οποίος αποκαλεί τον Ηρόδοτο «συκοφάντη», δεν είναι παρά μια ετεροχρονισμένη ενέργεια παραπλανήσεως, των μελλοντικών Ελληνικών γενεών. Η κριτική που ασκήθηκε εναντίον του Ηροδότου από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή, ότι δήθεν αναφέρει φανταστικά στοιχεία και είναι κακοήθης, είναι άδικη-κατευθυνόμενη.
Ο Ηρόδοτος δεν έχει εξαπατήσει ποτέ και κανέναν με τα γραφόμενα του, με στόχο να παρουσιάσει ως αληθινά τα όσα αναφέρει. Γράφει ο ίδιος ότι θα διηγηθεί τα όσα είδε, τα όσα άκουσε και τα όσα λέει η παράδοση, αλλά κάθε φορά που αναφέρει πράγματα τα οποία του φαίνονται αμφισβητήσιμα, το υπογραμμίζει. Όσο εμπλουτίζεται και εξελίσσεται η παιδεία μας, σχετικά με τον αρχαίο κλασικό πολιτισμό, επαληθεύονται στο ακέραιο, τα όσα γράφει ο Ηρόδοτος, ακόμη και για εκείνα τα γεγονότα, για τα οποία ο ίδιος, ήταν επιφυλακτικός. Το διάβασμα της Ιστορίας του Ηροδότου είναι μια αναδρομή στον αρχαίο ιστορία, ένα ταξίδι στον χρόνο, με συντροφιά έναν παρατηρητικό, έξυπνο οδηγό, που έμαθε-παρατήρησε πολλά και ξέρει να συγκρατεί την προσοχή μας, συναρπάζοντας σε κάθε σελίδα.
Εάν και εφόσον ισχύει η Φοινικική ιστορική εκδοχή, τότε δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και απόδειξη αξιοπιστίας, από το γεγονός, ότι έδιωξαν τον Έλληνα Ηρόδοτο οι Ιουδαίοι-Φοίνικες της αρχαίας Θήβας.
Ο Πλούταρχος έγραψε εναντίον του Ηροδότου με στόχο να καλύψει την Σημιτική εισβολή στην Ελλάδα από τους Φοίνικες το 1519 π.Χ. και την βίαιη επιβολή του ξενόφερτου δωδεκαθέου στην Ελληνική επικράτεια. Το μισό Β βιβλίο του Ηροδότου, είναι αφιερωμένο στους Φοίνικες εισβολείς και στην επιβολή της ξένης προς τα Ελληνικά ήθη και έθιμα Ολύμπιας θρησκείας. Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα.
Επίσης ο Βοιωτός αρχιερέας των Δελφών, μνησικακεί εναντίον του πατέρα της ιστορίας, γιατί αποκαλύπτει την πραγματική καταγωγή των Θηβαίων και των άλλων εισβολέων στην Ελληνική επικράτεια. Παράλληλα ο Αρχιερέας του Φοινικικού μαντείου επιθυμούσε να εκδικηθεί τον Ηρόδοτο, για τις αναφορές σχετικά με τους κίβδηλους χρησμούς των Δελφών. Μια άλλη αιτία των κακοηθειών του Πλούταρχου, ήταν οι άριστες σχέσεις του Ηροδότου με τους μεγάλους σοφούς της εποχής του, στην αρχαία Αθήνα (Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Φειδία, Θουκιδίδη, Περικλή).
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν.
Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γεννοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν, να πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του, Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ειδικά ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος στο Β βιβλίο του, προσκομίζει δεκάδες ατράνταχτα στοιχεία σχετικά με την Αιγυπτιακή προέλευση του δωδεκαθέου και την εισβολή των Φοινίκων στην Ελλάδα.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελ. 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση.
Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.
ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ.
Να περάσουμε να δούμε τι έγινε κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ARISVINEWS
