Τον ηράσθη φλογερώς η Ευδοκία.

Γράφει η Andri Μακρίδη, απόφοιτη φιλόλογος.  *  

Τον ηράσθη φλογερώς η χυμώδεις Ευδοκία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κάρλ Κρουμπάχερ.

Το έτος 1068 μ.Χ. ο  Ρωμανός Διογένης εστέφθη εν Χριστώ τω Θεώ, πιστός Aυτοκράτωρ-Βασιλεύς Ρωμαίων. 

Ο Ρωμανός είχε στόχο να απαλλάξει τα Ανατολικά Θέματα, από τις τρομερές επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων.

Ο προηγούμενος Aυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας, είχε πεθάνει σε μεγάλη ηλικία αφήνοντας τον ανήλικο διάδοχο του Μιχαήλ και την 30 ετών όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα.

Η Χυμώδης Ευδοκία ως επίτροπος του γιου της ασκούσε την αντιβασιλεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Αυγούστα ως γυναίκα της μεσαιωνικής εποχής ένιωθε ανασφαλής, καθώς στο παλάτι βρισκόταν περιστοιχισμένη, από μία φατρία διεφθαρμένων πολιτικών αξιωματούχων,

Οι Ανατολικές επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές εκστρατείες και επιδρομές. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία βρήκε στο πρόσωπο του ανδρείου-αρρενωπού Ρωμανού Διογένη, έναν ιδανικό Αυτοκράτορα-Στρατηγό, ο οποίος θα διοικούσε με πυγμή σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο. Το σπουδαιότερο όμως για εκείνη διότι ήταν πολύ νέα και όμορφη, ήταν ότι παντρεύτηκε, ένα αυθεντικό αρσενικό, που θα ασκούσε στο ακέραιο, τα συζυγικά του καθήκοντα. Ο Ρωμανός Διογένης, ήταν Ψηλός, ξανθός, ωραίος, με φωτεινό και αριστοκρατικό παρουσιαστικό.

Το σπουδαιότερο όλων ήταν ότι η Ευδοκία είχε ως σύζυγο έναν Ήρωα στρατηγό, που πολεμούσε στα πεδία των μαχών. Όλες οι Ελληνίδες, εκείνων των αιώνων, περιφρονούσαν, και σιχαινόταν πάρα πολύ, τους δειλούς και τους απόλεμους, που δεν πολεμούσαν για την πατρίδα. 

Ο Διογένης ήταν ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, του οποίου,  ακόμη η εμφάνιση, ήταν ευγενική, αν όχι θεία, σύμφωνα με τις αναφορές των Χρονογράφων της εποχής. Καταγόταν από την επιφανή οικογένεια στρατιωτικών της Καππαδοκία, των Διογενών. Το 1064, ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη).

Ο Ρωμανός δεν είχε κρύψει ποτέ την δυσφορία του για τον σάπιο πολιτικό κατεστημένο της Kωνσταντινούπολης, ο οποίος σκορπούσε τα χρήματα του αυτοκρατορικού Θησαυροφυλακίου, με ανηθικότητα, ενώ παράλληλα αδιαφορούσε για το γεγονός, ότι οι Σελτζούκοι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα και τους φτωχούς Έλληνες υπηκόους. Αυτά ήταν χρήματα που προέρχονταν από τους φόρους εκείνων των αδύνατων Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν, τις περιουσίες τους, να πυρπολούνται, τους συγγενείς τους να σφάζονται, είτε να οδηγούνται αλυσοδεμένα στα σκλαβοπάζαρα των Σελτζούκων.

Δυστυχώς τα χρήματα των φτωχών, διοχετεύονταν σε αμεσότερες <<κρατικές δαπάνες>>, όπως ήταν οι πολυτελείς επαύλεις των συγκλητικών της Βασιλεύουσας. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής αριστοκρατίας, ήταν ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας,ο αδελφός του εκλιπόντος βασιλιά, και ο πρωθυπουργός και Πρύτανης των Φιλοσόφων, ο Μιχαήλ Ψελλός. Και οι δύο είχαν πολλούς λόγους να μισούν θανάσιμα τον Ήρωα Ρωμανό Διογένη. Η κακία είναι αμάθεια δίδαξε ο Μέγας Πλάτων. Ο καίσαρας ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως και κάλυπτε το μεγάλο μειονέκτημα του με κακές πράξεις-ειρωνίες, όπως όλοι οι ανίκανοι.

Θεωρούσε τον Βασιλιά Ρωμανό έναν “σφετεριστή”, ο οποίος είχε “στερήσει” τον θρόνο, από την δυναστεία του. Ο εκλιπών αδελφός του, Ο Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αντιπαθούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, και απέφευγε τους πολέμους.

Όμως με την ενθρόνιση του Ρωμανού Διογένη, οι πολιτικοί, πίστευαν, ότι  θα προκαλέσει <<,άνευ λόγου>>, πολέμους, και πανικό, με σκοπό για να <<,ξεσηκώσει>> τους Έλληνες, και να διοργανώσει,  <<άσκοπους>> πολέμους.

Βασικά γνωρίσματα όλων των άνανδρων, και των θηλυπρεπών, ήταν και είναι η προδοσία, η μοχθηρία, και η ανικανότητα. Οι άνανδροι-δειλοί και οι ανίκανοι, το μόνο το οποίο μπορούν, να κάνουν, είναι το κακό. Για αυτό διαχρονικά καταστρέφουν, για να αισθάνονται, ότι είναι κάποιοι, που <<αξίζουν>>. Το καλό χρειάζεται να έχεις ηθική, παιδεία, γενναιότητα, καλοσύνη, και ικανότητες, για να το κάνεις. Για αυτό ο Μιχαήλ Ψελλός, ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας, και ο Ανδρόνικος Δούκας, διοργάνωσαν, την προδοσία, στη μάχη του Μαντζικέρτ, και μετέτρεψαν τον θρίαμβο του Ήρωα Ρωμανού, και των Ηρώων στρατιωτών, σε τραγική-Εθνική ήττα. Η φοβερή προδοσία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο, του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ.   

Η Βασίλισσα Ευδοκία πήρε το πτώμα του και το έθαψε στην νήσο Πρώτη. Μέσα στην ατμόσφαιρα της γενικότερης εθνικής τραγωδίας, αλλά και του προσωπικού της δράματος, η έκπτωτη πλέον Αυγούστα θρήνησε ειλικρινά τον θάνατό του, Η μάχη του Μαντζικέρτ, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες, εθνικές προδοσίες. 

 Η Ευδοκία σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους διότι ήταν ήρωες πολέμου.

Ολες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα, αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας.

ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑΝ

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ.

Ενδεικτική είναι η ενέργεια της Αννας να παρακαλέσει τον αυτοκράτορα καi πατέρα της, να μην τιμωρηθεί ο γενναίος Αρμένιος αξιωματικός, Ἀλέξιος Μωσηλέ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝA ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ “ΑΝΔΡΙΚΟΥ” ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ;

Δειλοί που κρύβονται πίσω από αξιολύπητες δικαιολογίες και αποδέχονται ακομη και τους βιασμούς των γυναικών τους.