Μια ιστορία που άκουσα από τον συγχωρεμένο τον παππού μου:

Στην Ανάβρα Καρδίτσας γύρω στο 1930, ένας χωρικός επέστρεφε το βράδυ με το

κάρο του στο σπίτι. Καθώς κατευθυνόταν προς το νεκροταφείο του χωριού άκουσε τα

κλάματα ενός μωρού. Όσο πλησίαζε, τα κλάματα ακούγονταν όλο και πιο ξεκάθαρα. Όταν

μετά από λίγο έφθασε έξω από το νεκροταφείο διαπίστωσε πως εκεί, στην άκρη του

δρόμου βρισκόταν ένα μωρό. Ήταν ολόκληρο, όπως λένε στο χωριό, φασκιωμένο. Δηλαδή

τυλιγμένο με πανιά. Έτσι τύλιγαν τότε τα πολύ μικρής ηλικίας μωρά. Υπέθεσε λοιπόν ότι

θα ήταν λίγων μηνών και για να μην το αφήσει στην ερημιά το σήκωσε για να το πάρει μαζί

του. Με το που έσφιξε το μωράκι στην αγκαλιά του, αυτό σταμάτησε να κλαίει. Ανέβηκε

στο κάρο και ξεκίνησε.

Καθ’ οδόν όμως, ενώ το κρατούσε διαρκώς στα χέρια του, συνέβη κάτι που τον έκανε

να ανατριχιάσει! Το μωρό, παρά το νεαρό της ηλικίας του, μίλησε και είπε: «Κοίτα έχω και

δοντάκια». Ο χωρικός τρομοκρατήθηκε. Πως ήταν δυνατόν ένα μωρό τόσο μικρό να

μιλάει. Χωρίς να το σκεφτεί πέταξε με μιας το μωρό και απομακρύνθηκε έντρομος όσο πιο

γρήγορα γινόταν.