Ληξουριώτισσα: Ένα άρθρο από τον ξένο, ανεξάρτητο τύπο, αφιερωμένο στους τεχνολόγους επιστήμονες της μεγάλης επανεκκίνησης και στους ρασοφόρους του Π.Σ.Ευδους
(Ενώ πλησιάζει ο ανελεύθερος εορτασμός του μεγάλου «ΌΧΙ», έκανα μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο για να βρω, δειγματοληπτικά, ιστορικά προηγούμενα στα ειδεχθή ιατρικά πειράματα του 20ου και 21ου αιώνα. Βρήκα, βέβαια, κάποια πρωτόγονα και ασυνείδητα. Π.χ.:
“Οι γενίτσαροι θανάτωναν με βασανιστήρια τους άνδρες, άνοιγαν τις κοιλίες εγκύων γυναικών και αποσπούσαν με τα χέρια τους από τα σπλάχνα τα έμβρυα, διαμέλιζαν μικρά παιδιά, βίαζαν γυναίκες μπρος στα μάτια των ανδρών τους”. https://conserva.gr/karistos-1823-25-5/
Παρόμοια μαρτυρία βρίσκεται και στο κεφάλαιο «Ηρωικός θάνατος Ναουσαίων γυναικών», στην 235 σελίδα του βιβλίου
https://books.google.gr/books?
Επίσης, έκανα μια απλή αναζήτηση – όντας ήδη υποψιασμένη -, για το τι σημαίνει το συστατικό MRC-5, που εντοπίζεται στα εμβόλια: https://www.atcc.org/products/ccl-171
Το συστατικό το βρίσκουμε ΚΑΙ στο «παραδοσιακό» εμβόλιο HAVRIX, της ηπατίτιδας Α «Παραγόμενο σε ανθρώπινα διπλοειδή κύτταρα (MRC-5)» https://www.galinos.gr/web/drugs/main/packages/2152
Αφού διαβάσετε το άρθρο, οι αποφάσεις, οι συλλογισμοί και τα συμπεράσματα είναι όλα δικά σας!)
***
Μετέφρασα για εσάς, το άρθρο του Jon Rapoport, από
«Καινούργιες αποδείξεις για την βρεφοκτονία με σκοπό την δημιουργία γραμμής εμβρυϊκών κυττάρων που χρησιμοποιείται στις δοκιμές για το εμβόλιο Κόβιντ.
Τα εμβρυϊκά κύτταρα δεν δύναται να συλλεχθούν από αυθόρμητες αποβολές και ούτε από εκτρώσεις που γίνονται δια μέσω του κόλπου` και στις δύο περιπτώσεις, το έμβρυο θα μολυνθεί από μικροοργανισμούς. Η σωστή μέθοδος συνιστά είτε καισαρική τομή είτε την αφαίρεση της μήτρας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο εγγυάται την βακτηριολογική ασηψία. Και στις δύο περιπτώσεις, προκειμένου να εξασφαλίσει κανείς καλλιεργήσιμα εμβρυϊκά κύτταρα, χρειάζεται να επιστρατευτεί μια προγραμματισμένη έκτρωση, επιλέγοντας την ηλικία του εμβρύου και ανοίγοντάς το ζωντανό, ώστε να συλλεχτεί ιστό που να τοποθετηθεί στο περιβάλλον καλλιέργειας.
Υπό αυτούς τους όρους γεννάται το δίλημμα αν δικαιολογείται η συνειδητή, συστηματική καταστροφή ενός ανθρωπίνου δημιουργήματος, με σκοπό την αφαίρεση κυτταρικού υλικού, με την πρόφαση ότι αυτό παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για σημαντικές έρευνές και για την διάγνωση κάποιων ανθρώπινων παθήσεων. Έχουν άραγε, η έρευνα και η διάγνωση τόσο μεγάλη αξία ώστε να δικαιολογούν την καταστροφή ανθρώπων;
Η Δήλωση της Γενεύης λέει ότι ο ιατρός έχει την υποχρέωση να φροντίζει στο έπακρο για την εξασφάλιση της ανθρώπινης ζωής από την στιγμή της σύλληψης και δεν θα χρησιμοποιήσει την γνώση του – κάτω, ακόμα, και από οποιαδήποτε απειλή -, για να παραβαίνει τους ανθρωπιστικούς νόμους. (26/4/1986, γράφει ο Χέρανζ Γκονζάλο, στο έντυπο Il Sabato, τεύχος 15. Ο καθηγητής Χέρανζ ήταν, εκείνη την εποχή, πρόεδρος της Επιτροπής Ιατρικής Ηθικής των Ισπανών Ιατρών και αντιπρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Ιατρικής Ηθικής την Ευρωπαϊκής Κοινότητας.)
Τι ακριβώς συνέβη το 1972 ή 1973, στην Ολλανδία, όταν ένα βρέφος, ένα κορίτσι, αποβλήθηκε και τα νεφρά του αξιοποιήθηκαν για να δημιουργηθεί μια κυτταρική γραμμή που θα χρησιμοποιείτο σε δοκιμές εμβολίων;
Η κυτταρική γραμμή ονομάζεται HEK 293 (όπου ΗΕΚ – human embryonic kidney/ νεφρό ανθρωπίνου εμβρύου) και χρησιμοποιήθηκε σε δοκιμές για τα εμβόλια κόβιντ.
Έχω ήδη παρουσιάσει αποδείξεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η εν λόγω έκτρωση απέβλεπε στην αφαίρεση του ζωντανού βρέφους από την μήτρα της μητέρας του και έπειτα την αφαίρεση των νεφρών αυτού, κάτι που και απετέλεσε, ασφαλώς, αιτία θανάτου. Αυτή η απόδειξη βασίζεται στην αντίληψη ότι, προκειμένου να συλλεχθεί βιώσιμο και χρήσιμο νεφρικό ιστό, το μωρό πρέπει να διαθέτει λειτουργική τροφοδοσία αίματος, δηλαδή να είναι εν ζωή.
Η απόδειξη έρχεται επίσης από τα όσα γνωρίζουμε για πολλές άλλες εκτρώσεις που είχαν τελεστεί, με σκοπό να συλλεχθεί ιστό για ιατρικές έρευνες, δια βρεφοκτονίας.
Στο Κέντρο Βιοηθικής Μεταρρύθμισης της Μεγάλης Βρετανίας, είχα βρει ένα πολύ ενημερωτικό άρθρο (2/9/202), του Χρίστιαν Χάκινγκ, με τίτλο, «Τι στο… HEK;!» (Christian Hacking, «What the HEK?!”). Παραθέτω απόσπασμα από το άρθρο:
«Η HEK 293 είναι μια γραμμή ανθρωπίνων κυττάρων που προήλθαν από την αφαίρεση των νεφρών ενός αγέννητου μωρού, στην Ολλανδία, μεταξύ 1972-1973. Αυτή είναι η δεύτερη πιο διαδεδομένη κυτταρική γραμμή και χρησιμοποιείται ευρέως στην «φαρμακευτική και βιοιατρική ερεύνα». Χρησιμοποιείται επίσης στην δημιουργία των εμβολίων και στις έρευνες για τον καρκίνο.
Χρησιμοποιήθηκε δε, μαζί με άλλες γραμμές ανθρωπίνων κυττάρων, για να αναπτυχτεί μια γενετικά τροποποιημένη πρωτεΐνη ακίδα (με την κωδικοποιημένη ονομασία «εμβόλιο mRNA»), στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης του εμβολίου. Η «νέα τεχνολογία» τον εμβολίων Φάϊζερ και Μοντέρνα δοκιμαστήκαν πάνω στην κυτταρική γραμμή HEK 293 προτού δοκιμαστεί σε ανθρώπους. Αυτού του είδους δοκιμών γίνονται σε όλες τις νέες παρτίδες [εμβολίων]. Εντέλει η παλαιά τεχνολογία Οξφόρδης, το εμβόλιο Άστρα Ζένεκα, παρουσίασε μειωμένη υιική ένταση στις συνθήκες της κυτταρικής καλλιέργειας HEK 293…
Το εν λόγω νεφρό αφαιρέθηκε από ένα υγειές βρέφος, θηλυκού γένους, άγνωστης προέλευσης, από μια ομάδα του Ολλανδικού Πανεπιστημίου του Λέϊντεν, το 1972. Παρόλη την χρήση του όρου «εμβρυϊκό» στην ονομασίας της κυτταρικής γραμμής, το συγκεκριμένο μωρό ήταν ηλικίας 12-13 εβδομάδων τη στιγμή της δολοφονίας της με σκοπό την εξασφάλιση των, εν λειτουργία, νεφρικών κυττάρων. Ο άνδρας που είχε επιφορτιστεί την έρευνα λέγεται Alex Jan Van der Eb` είναι ακόμα εν ζωή και εδρεύει ακόμα στην Ολλανδία. Όταν το FDA του απεύθυνε ερώτηση επί του θέματος, το 2001, ο δόκτορ Φαν ντερ Εμπ επιβεβαίωσε ότι ήταν μια ενσυνείδητη, προγραμματισμένη έκτρωση ενός εμβρύου αλλά έδωσε ομιχλώδεις λεπτομέρειες για τα ακριβή πειράματα:
«Λοιπόν, το νεφρικό υλικό, το εμβρυϊκό νεφρικό υλικό ήταν ως εξής: το νεφρό του εμβρύου ήταν… με άγνωστο οικογενειακό ιστορικό, το αποκτήσαμε ίσως το 1972. Δεν είναι πια γνωστή η ακριβή ημερομηνία. Τίποτα δεν ήταν εσφαλμένο. Αγνοούσα τους λόγους για την έκτρωση. Ενδεχομένως να τους ήξερα εκείνο τον καιρό αλλά όλη αυτή η πληροφορία έχει πλέον χαθεί.»
Πάμε πίσω στον συγγραφέα Χάκιγκ, που συνεχίζει: «… το να εκριζώνει κανείς και να καλλιεργεί κύτταρα είναι απίστευτα δύσκολο. Προκειμένου να εξασφαλίζει κανείς τις καλύτερες προϋποθέσεις επιτυχίας πρέπει να σιγουρευτεί ότι το παιδί είναι υγειές, φρέσκο, ακέραιο και αποστειρωμένο. Τα ίδια επιβεβαιώνει και ένας Καθηγητής Emeritus της Ανατομίας:
«Προκειμένου να υποστηριχτούν το 95% των κυττάρων, ο ζωντανός ιστός χρειάζεται να ληφθεί εντός τον πέντε πρώτων λεπτών της έκτρωσης. Μέσα στην ώρα, η αλλοίωση των κυττάρων συνεχίζεται καθιστώντας τα δείγματα άχρηστα.»
[Αυτή η δήλωση ανήκει στον δόκτορα C Ward Kischer, εμβρυολόγο και Καθηγητή Emeritus Ανατωμίας` ειδικός στην Ανθρώπινη Εμβρυολογία στο Κολεγιακό Ιατρικό Πανεπιστήμιο Αριζόνας]
[Το σχόλιό μου: Αυτό υπαινίσσεται ότι η έκτρωση, στην Ολλανδία, το 1972, ήταν σχεδιασμένη και οι τεχνικοί βρισκόντουσαν σε αναμονή. Θα έλεγα ότι, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ιστού, το βρέφος είχε την τροφοδοσία αίματος σε λειτουργία και ήταν ζωντανό την ώρα που της αφαιρέθηκαν τα νεφρά, σκοτώνοντάς το.]
Ο Χάκινγκ γράφει: « Προκειμένου τα όργανα να βρίσκονται σε κατάσταση «ιδανικής βιωσιμότητας», το παιδί πρέπει να ανοιχτεί και τα όργανα πρέπει να αφαιρεθούν εντός του πρώτου πενταλέπτου από την έκτρωση. Επίσης, δεν δύναται να χρησιμοποιηθεί αναισθητικό, ώστε να μην διαταραχθεί η κυτταρική δραστηριότητα των οργάνων που ο ερευνητής επιθυμεί να διασφαλίσει.
Ο καταξιωμένος ιατρός, Ian Donald, ο πρωτοπόρος του υπερηχογραφικού σαρωτή, υποστηρίζει ότι βρισκόταν μπροστά στην επέμβαση για την κυτταρική γραμμή WI-38, το 1962, που είχε διενεργηθεί στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα` περιγράφει το γεγονός ως εξής: «Τα πειράματα γινόντουσαν πάνω σε ζωντανά, εκτρωμένα βρέφη, λίγο πριν την γέννησή τους, τα οποία δεν είχαν το ευεργέτημα να τους χορηγηθεί αναισθητικό την ώρα που σπάραζαν και ούρλιαζαν από τον πόνο, ενώ μόλις παύανε να είναι χρήσιμα, εκτελούντο και πεταγόταν ως σκουπίδι.»
Στο πλήρες εννοιών βιβλίο «Το έμβρυο ως δωρητής οργάνων, από την Επιστημονική, Κοινωνική και Ηθική άποψη», ο ανοσιολόγος δόκτορ Peter McCullagh περιγράφει με λεπτομέρεια τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν σε ντουζίνες από «δωρητές εμβρυακού ιστού», από το 1970 και μετά` η περιγραφή συμπεριλαμβάνει τους θανάτους βρεφών μεταξύ 7-26 εβδομάδων διά αποκεφαλισμού, έκθεσης, διατόμησης και φαρμακευτικών δοκιμών.
Ο γυναικολόγος και πρώην εκτρωσεολάγνος δόκτορ Bernard Nathanson, διαμοιράζοντας την αντίληψη του για τις εκτρώσεις και αναφερόμενος στο βιβλίο του McCullagh, υποστηρίζει ότι τα σουηδικά πειράματα λάβανε χώρα ως εξής:
«… στην Σουηδία τρύπησαν το αμνιακό σάκο μιας εγκύου, περίπου 14-16 εβδομάδων και βάλανε μια λαβίδα στο κεφάλι του μωρού, το τράβηξαν κατά κάτω στον τράχηλο της μήτρας, άνοιξαν μια τρύπα στο κεφάλι του μωρού και έπειτα βάλανε μια αντλία μέσα στο μυαλό και ρούφηξαν τα εγκεφαλικά κύτταρα… Χρησιμοποιήθηκαν υγειά ανθρώπινα έμβρυα, από 7 έως 21 εβδομάδες, που προερχόταν από νόμιμες εκτρώσεις. Αυτά στην Σουηδία. Η ηλικία από την σύλληψη υπολογίζονταν με την μέθοδο CRL και λοιπά. Τα εμβρυακά νεφρά και ήπαρ απομακρυνόταν γρήγορα και ζυγίζονταν. Τώρα, όταν τα μωρά ήταν 21 ή 18 ή 16 εβδομάδων, εφάρμοζαν την λεγόμενη αποβολή προσταγλανδίνης. Διοχέτευαν μια ουσία στην μήτρα. Η γυναίκα αποκτούσε κάποιες συσπάσεις και έβγαζε το μωρό. Σε 50% των περιπτώσεων το μωρό γεννιότανε ζωντανό αλλά αυτό δεν τους πτοούσε. Εκείνοι, απλά, άνοιγαν την κοιλιά του μωρού, χωρίς αναισθητικό και παίρνανε το συκώτι και τα νεφρά, κλπ.»
Μια ερευνητική εργασία από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, από τον Ιούνιο του 1952, που σχολίαζε την μέθοδο στα δικά τους πειράματα, υπαινίσσεται ότι αυτές οι τεχνικές ήταν πάγιες παγκοσμίως για τους ερευνητές που εργάζονταν πέριξ των αμβλώσεων.
Τα αλλοιωμένα δείγματα δεν χρησιμοποιούντο, ενώ οι καρδιές πολλών εμβρύων χτυπούσαν ακόμα την ώρα που τα παρέλαβε το ιολογικό εργαστήριο.
Σύμφωνα με τον Gonzalo Herranz, πρώην επικεφαλής της Επιτροπής Ιατρικής Ηθικής των Ισπανών ιατρών, ο καλύτερος τρόπος για να προλαμβάνονται οι επιμολύνσεις με μικροοργανισμούς, είναι να παραληφθεί το μωρό μέσω καισαρικής τομής ή με την αφαίρεση ολόκληρης της μήτρας.
Μια αναφορά, του 1982, στην ιστορία της δωρεάς ιστών, επιβεβαιώνει αυτήν και πολλές από τις παραπάνω αποδείξεις:
«Το εμβρυϊκό ιστό που προορίζεται για μεταμοσχεύσεις επιβάλλεται να «τρυγηθεί» εντός ολίγων λεπτών από τον τοκετό. Ιδανικά, δια υστεροτομίας με το έμβρυο να αφαιρεθεί in utero (μαζί με τη μήτρα). Η χορήγηση κατασταλτικών ουσιών που να μειώσουν την ψυχική δραστηριότητα του βρέφους χρειάζεται να αποφευχθεί. Συνεπώς, το έμβρυο είναι ζωντανό και σε εγρήγορση όταν το χειρουργουν.»
Από το άρθρο του Χάκινγκ προκύπτει ξεκάθαρα το πως κυλάει το σχετικό πρωτόκολλο βρεφοκτονίας.
Το να υποθέσει κανείς ότι η γραμμή εμβρυϊκών κυττάρων HEK 293 – που χρησιμοποιήθηκε στις δοκιμές για το εμβόλιο Κόβιντ – παράχθηκε αρχικά το 1972, με την δολοφονία ενός βρέφους, είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Η άρνηση το να κάνει κανείς ένα εμβόλιο Κόβιντ για λόγους συνειδήσεως είναι παραπάνω από θεμιτό.
Ζυγίζοντας συγκυριακά την υπόθεση, θα έλεγα ότι για τους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, η άρνηση είναι ουσιώδης σημασίας.
Οι σεληνιασμένοι ιατρικοί εγκληματίες και οι σύμμαχοί τους θα πούνε οτιδήποτε για να αποφύγουν τις κατηγορίες και την εφαρμογή της πραγματικής δικαιοσύνης σε όσα τους αφορούν. Θα «εφεύρουν» στιγμιαία επιστήμη και θα την επιβάλλουν χρησιμοποιώντας ανθρωπιστική ορολογία. Θα διαλαλούν πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Θα διαπράξουν χοντροειδέστατη πλαστογραφία προσποιούμενοι ότι εκείνες οι λεπτομέρειες είναι ζωικής σημασίας.
Όμως δεν χρειάζεται να μείνουμε αδρανείς και να τους πιστεύουμε.
Δισεκατομμύρια ανθρώπων, που πιστεύουν στον Θεό, δύνανται να υψώσουν ανάστημα ενάντια όλων αυτών.»
