Οι δίκες της Νυρεμβέργης: Η δίκη των γιατρών

Η Δίκη των Γιατρών εξέτασε την τύχη είκοσι τριών Γερμανών γιατρών, οι οποίοι είτε συμμετείχαν στο ναζιστικό πρόγραμμα ευθανασίας ατόμων που θεωρούνταν “ανάξιοι της ζωής” (ψυχικά ασθενείς, διανοητικά καθυστερημένοι ή σωματικά ανάπηροι) είτε διεξήγαγαν πειράματα σε κρατούμενους στρατοπέδων συγκέντρωσης χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

Η δίκη των γιατρών διήρκεσε 140 ημέρες. Κατέθεσαν ογδόντα πέντε μάρτυρες και παρουσιάστηκαν σχεδόν 1.500 έγγραφα. Δεκαέξι από τους γιατρούς που κατηγορήθηκαν κρίθηκαν ένοχοι.

Επτά εκτελέστηκαν.

Κατά τη διάρκεια της δίκης των γιατρών, ο Αμερικανός ιατροδικαστής Dr. Leo Alexander επισημαίνει ουλές στο πόδι της Jadwiga Dzido. Οι ουλές ήταν αποτέλεσμα ιατρικών πειραμάτων που έγιναν στην Dzido όταν ήταν φυλακισμένη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbrueck.

(Φωτογραφία 22 Δεκεμβρίου 1946. United States Holocaust Memorial Museum Photo Archives)

Η μεταγραφή αυτού του εγγράφου προέρχεται από τα επίσημα πρακτικά της δίκης:

Δίκες εγκληματιών πολέμου ενώπιον των στρατιωτικών δικαστηρίων της Νυρεμβέργης βάσει του νόμου αριθ. 10 του Συμβουλίου Ελέγχου. Νυρεμβέργη, Οκτώβριος 1946-Απρίλιος 1949. Ουάσινγκτον, DC: U.S. G.P.O., 1949-1953.

Οι αριθμοί σελίδων που αντιστοιχούν σε εκείνους του πρακτικού της δίκης παρατίθενται σε παρένθεση [ ].

[σελίδα 181] Επιτρεπόμενα ιατρικά πειράματα

Η μεγάλη βαρύτητα των αποδεικτικών στοιχείων που έχουμε ενώπιόν μας είναι ότι ορισμένοι τύποι ιατρικών πειραμάτων σε ανθρώπους, όταν διατηρούνται μέσα σε λογικά καλά καθορισμένα όρια, συμμορφώνονται με τη δεοντολογία του ιατρικού επαγγέλματος γενικά.

Οι πρωταγωνιστές της πρακτικής των πειραμάτων σε ανθρώπους δικαιολογούν τις απόψεις τους στη βάση ότι τα πειράματα αυτά αποδίδουν αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας που δεν είναι δυνατό να αποδειχθούν με άλλες μεθόδους ή μέσα μελέτης.

Όλοι συμφωνούν, ωστόσο, ότι πρέπει να τηρούνται ορισμένες βασικές αρχές προκειμένου να ικανοποιούνται ηθικές, δεοντολογικές και νομικές αντιλήψεις:

1. Η εκούσια συγκατάθεση του ανθρώπινου υποκειμένου είναι απολύτως απαραίτητη.

Αυτό σημαίνει ότι το εμπλεκόμενο πρόσωπο θα πρέπει να έχει τη νομική ικανότητα να δώσει τη συγκατάθεσή του- θα πρέπει να βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να είναι σε θέση να ασκήσει ελεύθερη εξουσία επιλογής, χωρίς την παρέμβαση οποιουδήποτε στοιχείου βίας, απάτης, εξαπάτησης, εξαναγκασμού, υπερβολικής επιβολής ή άλλης υστερόβουλης μορφής περιορισμού ή εξαναγκασμού- και θα πρέπει να έχει επαρκή γνώση και κατανόηση των στοιχείων του εμπλεκόμενου θέματος, ώστε να μπορεί να λάβει μια κατανοητή και διαφωτισμένη απόφαση.

Αυτό το τελευταίο στοιχείο απαιτεί ότι πριν από την αποδοχή μιας θετικής απόφασης από το πειραματόζωο θα πρέπει [σελίδα 182] να του γνωστοποιούνται η φύση, η διάρκεια και ο σκοπός του πειράματος, η μέθοδος και τα μέσα με τα οποία θα διεξαχθεί, όλες οι αναμενόμενες δυσχέρειες και κίνδυνοι, καθώς και οι επιπτώσεις στην υγεία του ή στο πρόσωπό του που μπορεί ενδεχομένως να προκύψουν από τη συμμετοχή του στο πείραμα.

Το καθήκον και η ευθύνη για την εξακρίβωση της ποιότητας της συγκατάθεσης εναπόκειται σε κάθε άτομο που ξεκινά, διευθύνει ή συμμετέχει στο πείραμα. Πρόκειται για προσωπικό καθήκον και ευθύνη που δεν μπορεί να ανατεθεί ατιμώρητα σε άλλον.

2. Το πείραμα θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να αποδίδει γόνιμα αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας, μη αντιμετωπίσιμα με άλλες μεθόδους ή μέσα μελέτης και όχι τυχαία και περιττά στη φύση τους.

3. Το πείραμα θα πρέπει να είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο και να βασίζεται στα αποτελέσματα των πειραμάτων σε ζώα και στη γνώση της φυσικής ιστορίας της ασθένειας ή άλλου προβλήματος που μελετάται, ώστε τα αναμενόμενα αποτελέσματα να δικαιολογούν τη διεξαγωγή του πειράματος.

4. Το πείραμα θα πρέπει να διεξάγεται κατά τρόπο ώστε να αποφεύγεται κάθε περιττή σωματική και ψυχική ταλαιπωρία και τραυματισμός.

5. Κανένα πείραμα δεν πρέπει να διεξάγεται όταν υπάρχει εκ των προτέρων λόγος να πιστεύεται ότι θα επέλθει θάνατος ή τραυματισμός που θα προκαλέσει αναπηρία- εκτός, ίσως, από τα πειράματα στα οποία οι πειραματικοί ιατροί χρησιμεύουν και ως υποκείμενα.

6. Ο βαθμός κινδύνου που πρέπει να αναλαμβάνεται δεν πρέπει ποτέ να υπερβαίνει αυτόν που καθορίζεται από την ανθρωπιστική σημασία του προβλήματος που πρόκειται να επιλυθεί με το πείραμα.

7. Θα πρέπει να γίνονται οι κατάλληλες προετοιμασίες και να παρέχονται επαρκείς εγκαταστάσεις για την προστασία του πειραματόζωου από έστω και απομακρυσμένες πιθανότητες τραυματισμού, αναπηρίας ή θανάτου.

8. Το πείραμα θα πρέπει να διεξάγεται μόνο από επιστημονικά καταρτισμένα άτομα. Θα πρέπει να απαιτείται ο υψηλότερος βαθμός ικανότητας και προσοχής σε όλα τα στάδια του πειράματος από όσους διεξάγουν ή συμμετέχουν στο πείραμα.

9. Κατά τη διάρκεια του πειράματος το ανθρώπινο υποκείμενο θα πρέπει να είναι ελεύθερο να τερματίσει το πείραμα εάν έχει φτάσει σε φυσική ή πνευματική κατάσταση όπου η συνέχιση του πειράματος του φαίνεται αδύνατη.

10. Κατά τη διάρκεια του πειράματος ο υπεύθυνος επιστήμονας πρέπει να είναι έτοιμος να τερματίσει το πείραμα σε οποιοδήποτε στάδιο, εάν έχει πιθανόν λόγους να πιστεύει, κατά την άσκηση της καλής πίστης, της ανώτερης ικανότητας και της προσεκτικής κρίσης που απαιτείται από αυτόν, ότι η συνέχιση του πειράματος είναι πιθανό να οδηγήσει σε τραυματισμό, αναπηρία ή θάνατο του πειραματόζωου.

Από τις δέκα αρχές που έχουν απαριθμηθεί, το δικαστικό μας ενδιαφέρον αφορά, φυσικά, τις απαιτήσεις εκείνες που είναι καθαρά [σελίδα 183] νομικής φύσης – ή που τουλάχιστον σχετίζονται τόσο σαφώς με νομικά ζητήματα ώστε να μας βοηθούν στον προσδιορισμό της ποινικής ενοχής και της ποινής.

Η υπέρβαση αυτού του σημείου θα μας οδηγούσε σε ένα πεδίο που θα ήταν εκτός της σφαίρας των αρμοδιοτήτων μας. Ωστόσο, το σημείο αυτό δεν χρειάζεται να επιμείνουμε.

Διαπιστώνουμε από τα στοιχεία ότι στα ιατρικά πειράματα που έχουν αποδειχθεί, αυτές οι δέκα αρχές τηρούνταν πολύ συχνότερα κατά την παραβίασή τους παρά κατά την τήρησή τους.

Πολλοί από τους τροφίμους των στρατοπέδων συγκέντρωσης που ήταν τα θύματα αυτών των φρικαλεοτήτων ήταν πολίτες άλλων χωρών εκτός του Γερμανικού Ράιχ.

Ήταν μη Γερμανοί υπήκοοι, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων και “αντικοινωνικών ατόμων”, τόσο αιχμαλώτων πολέμου όσο και αμάχων, οι οποίοι είχαν φυλακιστεί και εξαναγκαστεί να υποβληθούν σε αυτά τα βασανιστήρια και τις βαρβαρότητες χωρίς ούτε την παραμικρή ένδειξη δίκης.

Σε κάθε μία περίπτωση που εμφανίζεται στα πρακτικά, χρησιμοποιήθηκαν υποκείμενα που δεν συναινούσαν στα πειράματα- μάλιστα, όσον αφορά ορισμένα από τα πειράματα, οι κατηγορούμενοι δεν ισχυρίζονται καν ότι τα υποκείμενα είχαν την ιδιότητα του εθελοντή.

Σε καμία περίπτωση το πειραματόζωο δεν είχε την ελευθερία της ελεύθερης επιλογής του να αποσυρθεί από οποιοδήποτε πείραμα.

Σε πολλές περιπτώσεις, τα πειράματα διεξήχθησαν από μη ειδικευμένα άτομα- διεξήχθησαν τυχαία χωρίς επαρκή επιστημονικό λόγο και υπό αποκρουστικές φυσικές συνθήκες.

Όλα τα πειράματα διεξήχθησαν με περιττή ταλαιπωρία και τραυματισμό και και ελήφθησαν ελάχιστες ή καθόλου προφυλάξεις για την προστασία ή την εξασφάλιση των ανθρώπινων υποκειμένων από τις πιθανότητες τραυματισμού, αναπηρίας ή θανάτου.

Σε κάθε ένα από τα πειράματα τα πειραματόζωα βίωσαν ακραίο πόνο ή βασανιστήρια και στα περισσότερα από αυτά υπέστησαν μόνιμες βλάβες, ακρωτηριασμό ή θάνατο, είτε ως άμεσο αποτέλεσμα των πειραμάτων είτε λόγω της έλλειψης επαρκούς επακόλουθης φροντίδας.

Προφανώς, όλα αυτά τα πειράματα που περιλάμβαναν βιαιότητες, βασανιστήρια, τραυματισμούς που προκαλούσαν αναπηρία και θάνατο πραγματοποιήθηκαν κατά πλήρη παράβαση των διεθνών συμβάσεων, των νόμων και των εθίμων του πολέμου, των γενικών αρχών του ποινικού δικαίου, όπως προκύπτουν από τους ποινικούς νόμους όλων των πολιτισμένων εθνών, και του νόμου αριθ. 10 του Συμβουλίου Ελέγχου.

Προφανώς τα πειράματα σε ανθρώπους υπό τέτοιες συνθήκες είναι αντίθετα “προς τις αρχές του δικαίου των εθνών, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνήθειες που έχουν καθιερωθεί μεταξύ των πολιτισμένων λαών, από τους νόμους της ανθρωπότητας και από τις επιταγές της δημόσιας συνείδησης”.

Το αν κάποιος από τους κατηγορούμενους στο εδώλιο είναι ένοχος για αυτές τις φρικαλεότητες είναι, φυσικά, είναι ένα άλλο ζήτημα.

Σύμφωνα με το αγγλοσαξονικό σύστημα νομολογίας, κάθε κατηγορούμενος σε ποινική υπόθεση θεωρείται αθώος για το αδίκημα που του αποδίδεται μέχρις ότου η πολιτική αγωγή, με ικανή και αξιόπιστη απόδειξη, αποδείξει την ενοχή του, αποκλείοντας κάθε λογική αμφιβολία.

Και το τεκμήριο αυτό παραμένει μαζί με τον κατηγορούμενο σε κάθε στάδιο της [σελίδα 184] δίκης του μέχρις ότου προσκομιστεί αυτός ο βαθμός απόδειξης.

Η “εύλογη αμφιβολία”, όπως υποδηλώνει η ονομασία, είναι μια αμφιβολία σύμφωνη με τη λογική – μια αμφιβολία την οποία θα μπορούσε να διατηρήσει ένας λογικός άνθρωπος.

Διατυπωμένη διαφορετικά, είναι εκείνη η κατάσταση μιας υπόθεσης η οποία, μετά από πλήρη και ολοκληρωμένη σύγκριση και εξέταση όλων των αποδεικτικών στοιχείων, θα άφηνε ένα αμερόληπτο, αμερόληπτο, σκεπτόμενο άτομο, επιφορτισμένο με την ευθύνη της απόφασης, σε μια κατάσταση του νου που δεν θα μπορούσε να πει ότι αισθάνεται μια μόνιμη πεποίθηση που ισοδυναμεί με ηθική βεβαιότητα για την αλήθεια της κατηγορίας.

Εάν κάποιος από τους κατηγορούμενους πρέπει να κριθεί ένοχος βάσει των κατηγοριών δύο ή τρία του κατηγορητηρίου, αυτό θα πρέπει να γίνει επειδή τα αποδεικτικά στοιχεία απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο εν λόγω κατηγορούμενος, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η εθνικότητα ή η ιδιότητα με την οποία ενήργησε, συμμετείχε ως κύριος, συνεργός, διέταξε, υποκίνησε, συμμετείχε συναινετικά ή είχε σχέση με σχέδια ή επιχειρήσεις που συνεπάγονται τη διάπραξη τουλάχιστον ορισμένων από τα ιατρικά πειράματα και άλλες φρικαλεότητες που αποτελούν το αντικείμενο των κατηγοριών αυτών.

Σε καμία άλλη περίπτωση δεν μπορεί να καταδικαστεί. Προτού εξετάσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία στα οποία πρέπει να ανατρέξουμε προκειμένου να προσδιορίσουμε την ατομική ενοχή, κρίνεται σκόπιμο να γίνει μια σύντομη δήλωση σχετικά με ορισμένες από τις επίσημες υπηρεσίες της γερμανικής κυβέρνησης και του ναζιστικού κόμματος στις οποίες θα αναφερθούμε στην παρούσα απόφαση.

ΠΡΏΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ – Ο ΚΟΙΝΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Ή Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ

1. Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1939 και Απριλίου 1945 όλοι οι κατηγορούμενοι, ενεργώντας σύμφωνα με κοινό σχέδιο, παράνομα, εκούσια και εν γνώσει τους συνωμότησαν και συμφώνησαν μεταξύ τους και με διάφορα άλλα πρόσωπα να διαπράξουν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως ορίζονται στο άρθρο ΙΙ του νόμου αριθ. 10 του Συμβουλίου Ελέγχου.

2. Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου που καλύπτεται από το παρόν κατηγορητήριο, όλοι οι κατηγορούμενοι, ενεργώντας σε συνεννόηση μεταξύ τους και με άλλους, παράνομα, εκ προθέσεως και εν γνώσει τους ήταν κύριοι, συνένοχοι, διέταξαν, υποκίνησαν, συμμετείχαν συναινετικά και συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που αφορούσαν τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

3. Όλοι οι παρόντες κατηγορούμενοι, ενεργώντας σε συνεννόηση με άλλους για τις πράξεις των οποίων οι κατηγορούμενοι είναι υπεύθυνοι, παράνομα, εκούσια και εν γνώσει τους συμμετείχαν ως αρχηγοί, οργανωτές, ερευνητές και συνεργοί στη διαμόρφωση και εκτέλεση του εν λόγω κοινού σχεδίου, της συνωμοσίας, των σχεδίων και των επιχειρήσεων για τη διάπραξη, και που περιλάμβαναν τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

4. Ήταν μέρος του εν λόγω κοινού σχεδίου, συνωμοσίας, σχεδίων και επιχειρήσεων για την εκτέλεση ιατρικών πειραμάτων σε τροφίμους στρατοπέδων συγκέντρωσης και άλλα ζωντανά ανθρώπινα υποκείμενα, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κατηγορούμενοι διέπραξαν τους φόνους, τις βιαιότητες, τις σκληρότητες, τα βασανιστήρια, τις θηριωδίες και άλλες απάνθρωπες πράξεις, που περιγράφονται πληρέστερα στις κατηγορίες δύο και τρία του παρόντος κατηγορητηρίου.

5. Ο εν λόγω κοινός σχεδιασμός, η συνωμοσία, τα σχέδια και οι επιχειρήσεις περιλάμβαναν τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όπως περιγράφονται στις κατηγορίες δύο και τρία του παρόντος κατηγορητηρίου, καθόσον οι κατηγορούμενοι παράνομα, εσκεμμένα και εν γνώσει τους ενθάρρυναν, βοήθησαν, υποκίνησαν και συμμετείχαν στην υποβολή χιλιάδων ατόμων, συμπεριλαμβανομένων αμάχων, και μελών των ενόπλων δυνάμεων εθνών που βρίσκονταν τότε σε πόλεμο με το Γερμανικό Ράιχ, σε δολοφονίες, βιαιότητες, σκληρότητες, βασανιστήρια, θηριωδίες και άλλες απάνθρωπες πράξεις.

ΔΕΎΤΕΡΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ–ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

6. Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1939 και Απριλίου 1945 όλοι οι κατηγορούμενοι διέπραξαν παράνομα, εκούσια και εν γνώσει τους εγκλήματα πολέμου, όπως ορίζονται στο άρθρο ΙΙ του νόμου αριθ. 10, καθόσον ήταν υπεύθυνοι, συνένοχοι, διέταξαν, υποκίνησαν, συμμετείχαν συναινετικά και συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που περιλάμβαναν ιατρικά πειράματα χωρίς τη συγκατάθεση των υποκειμένων, σε αμάχους και μέλη των ενόπλων δυνάμεων εθνών που βρίσκονταν τότε σε πόλεμο με το Γερμανικό Ράιχ και τα οποία τελούσαν υπό την επιτήρηση του Γερμανικού Ράιχ κατά την άσκηση πολεμικού ελέγχου, κατά τη διάρκεια των οποίων πειραμάτων οι κατηγορούμενοι διέπραξαν φόνους, βιαιότητες, σκληρότητες, βασανιστήρια, θηριωδίες και άλλες απάνθρωπες πράξεις. Τα εν λόγω πειράματα περιλάμβαναν, χωρίς να περιορίζονται σε αυτά, τα ακόλουθα:

Α) Πειράματα σε μεγάλο υψόμετρο

Β) Πειράματα κατάψυξης

C) Πειράματα ελονοσίας

Δ) Πειράματα με αέριο (μουστάρδα)

Ε) Πειράματα σουλφανιλαμιδίου

ΣΤ) Πειράματα αναγέννησης οστών, μυών και νεύρων και μεταμόσχευσης οστών

Ζ) Πειράματα με θαλασσινό νερό

Η) Πειράματα επιδημικού ίκτερου

Θ) Πειράματα στείρωσης

Ι) Πειράματα κηλιδωτού πυρετού (Fleckfieber)

Κ) Πειράματα με δηλητήριο

Λ) Πειράματα με εμπρηστικές βόμβες

7. Μεταξύ Ιουνίου 1943 και Σεπτεμβρίου 1944 οι κατηγορούμενοι Rudolf Brandt και Sievers διέπραξαν παράνομα, εκ προθέσεως και εν γνώσει τους εγκλήματα πολέμου, όπως αυτά ορίζονται στο άρθρο ΙΙ του νόμου αριθ. 10 του Συμβουλίου Ελέγχου, καθόσον ήταν κύριοι, συνένοχοι, διέταξαν, υποκίνησαν, συμμετείχαν συναινετικά και συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που αφορούσαν τη δολοφονία αμάχων και μελών των ενόπλων δυνάμεων εθνών που βρίσκονταν σε πόλεμο με το Γερμανικό Ράιχ και οι οποίοι τελούσαν υπό την επιτήρηση του Γερμανικού Ράιχ κατά την άσκηση πολεμικού ελέγχου.

Εκατόν δώδεκα Εβραίοι επιλέχθηκαν με σκοπό τη συμπλήρωση μιας συλλογής σκελετών για το Πανεπιστήμιο του Ράιχ στο Στρασβούργο. Τους φωτογράφησαν και έλαβαν ανθρωπολογικές μετρήσεις. Στη συνέχεια θανατώθηκαν. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν συγκριτικά τεστ, ανατομικές έρευνες, μελέτες σχετικά με τη φυλή, τα παθολογικά χαρακτηριστικά του σώματος, τη μορφή και το μέγεθος του εγκεφάλου και άλλα τεστ. Τα πτώματα στάλθηκαν στο Στρασβούργο και ξεκοιλιάστηκαν.

Ολοι οι κατηγορούμενοι ήταν κύριοι, συνένοχοι, διέταξαν, υποκίνησαν, συμμετείχαν συναινετικά και συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που περιλάμβαναν ιατρικά πειράματα, χωρίς τη συγκατάθεση των υποκειμένων, σε Γερμανούς πολίτες και υπηκόους άλλων χωρών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κατηγορούμενοι διέπραξαν φόνους, βιαιότητες, σκληρότητες, βασανιστήρια, θηριωδίες και άλλες απάνθρωπες πράξεις. Οι λεπτομέρειες σχετικά με τα εν λόγω πειράματα παρατίθενται στην παράγραφο 6 της δεύτερης κατηγορίας του παρόντος κατηγορητηρίου και ενσωματώνονται στο παρόν με παραπομπή.

8. Συμμετείχαν συναινετικά και συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που αφορούσαν τη δολοφονία και κακομεταχείριση δεκάδων χιλιάδων Πολωνών υπηκόων, οι οποίοι ήταν πολίτες και μέλη των ενόπλων δυνάμεων ενός έθνους που βρισκόταν τότε σε πόλεμο με το Γερμανικό Ράιχ και οι οποίοι βρίσκονταν υπό την επιτήρηση του Γερμανικού Ράιχ κατά την άσκηση πολεμικού ελέγχου. Οι άνθρωποι αυτοί φέρονταν να είχαν μολυνθεί από ανίατη φυματίωση. Με την αιτιολογία της διασφάλισης της υγείας και της ευημερίας των Γερμανών στην Πολωνία, πολλοί φυματικοί Πολωνοί εξοντώθηκαν ανελέητα, ενώ άλλοι απομονώθηκαν σε στρατόπεδα θανάτου με ανεπαρκείς ιατρικές εγκαταστάσεις. ΄

9.Συνδέονταν με σχέδια και επιχειρήσεις που αφορούσαν την εκτέλεση του λεγόμενου προγράμματος “ευθανασίας” του Γερμανικού Ράιχ. Το πρόγραμμα αυτό περιελάμβανε τη συστηματική και μυστική εκτέλεση ηλικιωμένων, παράφρονων, ανίατα ασθενών, παραμορφωμένων παιδιών και άλλων ατόμων, με αέρια, θανατηφόρες ενέσεις και διάφορα άλλα μέσα σε γηροκομεία, νοσοκομεία και άσυλα. Τα άτομα αυτά θεωρούνταν “άχρηστοι φαγάδες” και βάρος για τη γερμανική πολεμική μηχανή. Οι συγγενείς αυτών των θυμάτων ενημερώνονταν ότι πέθαναν από φυσικά αίτια, όπως καρδιακή ανεπάρκεια. Οι Γερμανοί γιατροί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα “ευθανασίας” στάλθηκαν επίσης στις κατεχόμενες ανατολικές χώρες για να βοηθήσουν στη μαζική εξόντωση των Εβραίων.

ΤΈΤΑΡΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΉ ΟΡΓΆΝΩΣΗ

16. Οι κατηγορούμενοι Karl Brandt, Genzken, Gebhardt, Rudolf Brandt, Mrugowsky, Poppendick, Sievers, Brack, Hoven και Fischer είναι ένοχοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση που κηρύχθηκε από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο στην υπόθεση αριθ. 1, καθόσον καθένας από τους εν λόγω κατηγορούμενους ήταν μέλος της SCHUTZSTAFFELN DER NATIONALSOZIALISTISCHEN DEUTSCHEN ARBEITERPARTEI (κοινώς γνωστής ως “SS”) μετά την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Η ιδιότητα αυτή αποτελεί παράβαση της παραγράφου Ι (δ) του άρθρου ΙΙ του νόμου αριθ. 10 του Συμβουλίου Ελέγχου.

πηγές

https://web.archive.org/web/20130301104101/http://www.ushmm.org/research/doctors/codeptx.htm

https://famous-trials.com/nuremberg/1903-doctortrial

https://famous-trials.com/nuremberg/1906-links

Πηγή: https://halithheia.blogspot.com/2021/10/blog-post_44.html