Επ’ ευκαιρίας της εθνικής μας εορτής 2 ποιήματά μου.

Ποιητής-Μυθιστοριογράφος-Αρθρογράφος *  —

28η Οκτωβρίου 1940

Μια μέρα ιστορική για τον Ελληνισμό

Που πρόταξε τα λεβέντικά του στήθια

Με αφοβιά και φρενήρη ενθουσιασμό

Και το περήφανο «Όχι» στον ουρανό.

Σκισμένο το τελεσίγραφο το ιταμό

Κι ο λαός στους δρόμους σαν τον ποταμό

Με τις ένδοξες γαλανόλευκες σημαίες

Να πλαταγίζουν της πατρίδας τον αχό.

Των ηρώων τα αγάλματα δακρυσμένα

Από συγκίνηση και διάχυτο θαυμασμό

Στις εκκλησίες τα καμπαναριά φλογισμένα

Όλοι σ’ έναν αγώνα δίκαιο και ιερό.

Στην τσέπη τής μάνας το άγιο εικόνισμα

Και στα χείλη αέναα ο ύμνος ο εθνικός

Στην καρδιά γερό ανδρείας φτερούγισμα

Δεν θα περάσει ο ιταλικός ο φασισμός.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου

Στην Αθήνα τού φωτός η πρώτη αχτίδα

Απ’ τη γενναία Σπάρτη ήταν οι γονείς σου

Μες στης Κατοχής τη μαύρη καταιγίδα

Πρόταξες την ατσάλινη ψυχή σου.

Ήσουν 17χρονη μαθήτρια του Γυμνασίου

Μα στην ποδιά σου έκρυβες προκηρύξεις

Τα λόγια σου χρυσές λάμψεις του ηλίου

Της λευτεριάς πύρινες διακηρύξεις.

Συμμετείχες σ’ ενός τρένου το σαμποτάζ

Και σε πιάσανε του Ιουλίου μια μέρα

Βασανιστήρια σου έκαναν φρικτά

Μα ούτε λέξη δεν σου πήραν τα σκυλιά.

Στο εκτελεστικό απόσπασμα μπροστά

Έσκισες μ’ άφατη αφοβιά το φόρεμά σου

«Χτυπάτε! Κτήνη» κραύγασες δυνατά

Αθάνατο το ηρωικό όνομά σου.

17 σφαίρες μάτωσαν την καρδιά σου

Στο χώμα που κύλησε το αγνό σου αίμα

Βλάστησαν τα πιο όμορφα λουλούδια

Και στα χείλη μας υμνητικά τραγούδια.