Η διαχρονική ομιλία του Μίκη στην Πλατεία Αριστοτέλους

Του Γιώργου Νικολαΐδη*

Σήμερα κλαίει η Ελλάδα. Και συνάμα όλη η Γη. Για τον Μίκη Θεοδωράκη που δεν θα τον βλέπουμε πια ανάμεσά μας, αλλά θα μας συντροφεύει στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Με την μουσική και τους λόγους του. Είναι ελεύθερος ο καθείς μας να τοποθετεί όπου θέλει τον μουσικό και πολιτικό Μίκη και τις ορθές ή μη επιλογές που έκανε στην ζωή του. Όλοι θα συμφωνήσουμε όμως πως υπήρξε ένας αγνός και με ευθυκρισία αγωνιστής. Η αναφορά μας αυτή, περιορίζεται σε μια από τις ομιλίες του. Ας θυμηθούμε το γεγονός και ας τον κρίνουμε από τις απόψεις του και μόνον.

Ο Μίκης προαναγγέλλει την ομιλία του της 9ης Ιουνίου 2011 αρκετές μέρες πριν. Δύο 24ωρα νωρίτερα, ο μεν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης, αρνείται την παραχώρηση της Πλατείας, ο δε Πρύτανης του ΑΠΘ αποσύρεται και αρνείται να μιλήσει, για λόγους που τους μαθαίνουμε τελικά από την τηλεόραση. Ο Μίκης φτάνει στη Θεσσαλονίκη το πρωί της προηγούμενης ημέρας, το απόγευμα «καταλαμβάνει» την Πλατεία Αριστοτέλους και προβαίνει σε καθιστική του διαμαρτυρία στο κέντρο της «απαγορευμένης» Πλατείας. Ο Δήμαρχος, μπροστά στη δημόσια κατακραυγή, επιτρέπει σιωπηρά την ομιλία, η οποία πραγματοποιείται χωρίς κανένα περεταίρω πρόβλημα. Μιλάει απ’ την καρδιά του και είναι βάλσαμο στις καρδιές ο σοφός, μεστός και μετρημένος λόγος του. Και γίνεται ο ενθουσιασμός του κόσμου αντίδοτο στην αγανάκτησή του για τα σωρευμένα προβλήματα που τον βασανίζουν και για τα τεκταινόμενα που τον εξοργίζουν. Αναφέρεται σε αγώνες, σε πνευματική κατάπτωση, σε συμφωνίες περίεργες και βλαπτικές, σε μνημόνια και επιβουλές ξένων κέντρων εξουσίας, σε διμερή θέματα με την Τουρκία, στις κατάφορες αδικίες σε βάρος της πατρίδας μας, με την ψυχή του πλημμυρισμένη Ελλάδα. Τραγουδήσαμε μαζί του και ξανά ονειρευτήκαμε. Δυο ώρες χαράς στον ζόφο των ημερών. Ο Μίκης έφερε τη γενιά του κοντά στις νεότερες, τις μπόλιασε με τη σοφία του, τις ενθουσίασε με το κουράγιο του. Δείτε το σχετικό μας βίντεο από την αλησμόνητη ομιλία του 

loading...