Η σκλαβιά του θρησκευτικού μύθου.

Παρακολουθώντας το ιστορικό του Αφγανιστάν με τους Ταλιμπάν αναρωτιέσαι γι ακόμα μια φορά: Πώς γίνεται και ισχύει ακόμη και σήμερα να είναι ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ η επικυρίαρχη ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ για επιβολή πειθούς για την κανονάρχηση των λαϊκών μαζών από δυνάστες; Γιατί οι μάζες δεν συντάσσονται κατά πλειοψηφία με την ιδεολογία και τα δέλεαρ της εκκοσμίκευσης; και δεν τολμούν να κάνουν ομαδικά τα βήματα αμφισβήτησης των επιβολών του ΜΥΘΟΥ; Είναι τόσο βαριά θεμελιωμένη στο θυμικό τους η ΠΙΣΤΗ; έτσι που δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τον κόσμο χωρίς τα ΜΥΘΙΚΑ αντικείμενά της; Ναι, δυστυχώς, φαίνεται πως είναι, για τεράστιους ακόμα πληθυσμούς, αλλού λιγότερο ολοκληρωτικά κι αλλού απόλυτα, κυρίως στον μουσουλμανικό κόσμο.  

Η πίστη των μαζών σε εξωπραγματικές οντότητες, αυθόρμητη πρωτόγονη αρχικά, αντίδραση στην άγνοια και στο φόβο, και καλλιεργημένη συστηματικά στη συνέχεια ανά τους αιώνες από τα ιερατεία των οργανωμένων θρησκειών, έγινε πίστη και υποταγή στο “Σύνταγμα” των κανόνων του τι να κάνεις και τι να μην κάνεις. Έτσι που να χειραγωγούνται τα πλήθη και να τιθασεύονται οι όποιες τάσεις αμφισβήτησης του δίδυμου της θρησκευτικό-πολιτικής εξουσίας. Που την βόλευε η σταθερότητα της καθυστέρησης και της αμάθειας των κοινωνικών συνόλων.

Οι αρχαίοι μάγοι, που εξελίχτηκαν σε ιερείς συνασπισμένους σε ιερατεία, είναι που κάνουν τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής – που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της – “πιστούς”, δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλουν. Που δεν τα θεωρούν δεσμά αλλά νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι γαλουχούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή Ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις της Εκκλησίας και των πιστών της είναι αδιάρρηκτη, οι πιστοί της θρησκείας είναι αυτόματα “ποίμνιο” της Εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη. Ενώ η σχέση κυβερνήτη – υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. Η Εκκλησία λοιπόν φέρνει στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε “αρνίσια” κατάσταση, με την απειλή και εν ζωή και μετά θάνατον τιμωρίας με κολάσεις και παράδεισους κι άλλα φούμαρα, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Στην πορεία της ιστορίας των κοινωνιών η μοιρασιά άλλοτε γίνεται χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας, όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Αυτή η σχέση Εκκλησίας – Κράτους λέει: “Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας την αίγλη και την αυθεντία μου. Και βέβαια θα αρμέγω πρώτη εγώ και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις μέσα από την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου. Όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα…”.

Έτσι, διαχρονικά, τα κατά τόπους ιερατεία κανονίζουν και ΔΙΟΙΚΟΥΝ• από κάπως στην άκρη στα εκκοσμικευμένα κράτη, και απροκάλυπτα εκεί που ο Νόμος εκπορεύεται από τη θρησκεία. Και η ανθρωπότητα ΣΕΡΝΕΤΑΙ αργά κι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, διασπασμένη σε κέντρα διαφόρων ΔΟΞΑΣΙΩΝ, και σε αδυναμία να καθορίζει συλλογικά και ορθολογικά την πορεία της. Οι θρησκείες, η επιβολή των εκκλησιών τους στους λαούς και στα κράτη, είναι το κύριο εμπόδιο – φράγμα – στην αδήριτη αναγκαιότητα  της ανθρωπότητας να ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΘΕΙ λογικά κι επιστημονικά και να διευθετήσει τα τόσα προβλήματα που υπάρχουν και την απειλούν. Πρέπει να βγει από τη μέση η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ “Θεός”, για να γίνουν οι ευθύνες όλων και του καθενός ξεκάθαρα κοινωνικές-πολιτικές.  Και να μπορούν να συζητηθούν χωρίς ταμπού δύσκολα ζητήματα κι επιλογές.

Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ έχει προχωρήσει αργά, και ανισότροπα, στα χριστιανικά κράτη της Δύσης κι αλλού, με βήματα εδραίωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Δηλαδή, χωρίς να αμφισβητείται ευθέως ο θρησκευτικός ΜΥΘΟΣ παρακάμπτονται θεσμικά οι ανεδαφικές επιταγές του και η συμμόρφωση μ’ αυτές γίνεται ζήτημα προσωπικής επιλογής, χωρίς εξαναγκασμό. Τέτοια προαπαιτούμενα σεβασμού ανθρώπινων δικαιωμάτων φαίνεται ότι θέτουν και στους Ταλιμπάν οι δυτικοί για να τους παράσχουν κάποια βοήθεια. Κυρίως το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των γυναικών. Που είναι αντίθετο στο βαθύ Ισλάμ. Κι έτσι απίθανο να εφαρμοστεί αληθινά αυτή η σφήνα εκκοσμίκευσης στο φονταμενταλιστικό ισλαμικό χαλιφάτο. Το φέρνει σε κρίση συνείδησης. Αλλά κάπως θα τα χατζημπερδέψουν… Και η υπόθεση της απελευθέρωσης από τη σκλαβιά του ΜΥΘΟΥ θα σέρνεται. Όπως ΣΕΡΝΕΤΑΙ και βολοδέρνει σε πολλά μέρη του κόσμου, καθώς η αμάθεια και η φτώχεια κρατούν τα άτομα στο καταφύγιο – σκλαβιά του ΜΥΘΟΥ.