Το Γέιλ, η κόρη του Μητσοτάκη και οι αντιδράσεις….

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας* – 

Τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες από τις αντιδράσεις και μπορούμε να δούμε πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα, ας επιχειρήσουμε να πούμε κάποιες αλήθειες που η πολιτική εμπάθεια δεν μας επέτρεψε τότε να τις αντιληφθούμε.

Έχω την αίσθηση ότι ο πολιτικός φανατισμός έχει ποτίσει την ψυχή και την σκέψη μας τόσο πολύ, που δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε τι είναι αυτό που στοιχειοθετεί πράγματι κατηγορία και τι όχι, για να αποδώσουμε ευθύνες σε κάποιον.

Η ανάγκη μας να κάνουμε αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη, μας αναγκάζει να κάνουμε αρνητική κριτική όχι μόνο σε αυτά που ευθύνεται, αλλά και σε όσα δεν ευθύνεται.

Δυστυχώς η ευτυχώς για κάποιους, αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει τόσα πολλά λάθη και μάλιστα το τελευταίο διάστημα, που δεν χρειαζόμαστε ανόητους λόγους να την κατηγορήσουμε και να της κάνουμε αντιπολίτευση.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω από πότε η φοίτηση σε κάποιο από τα φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού είναι κατηγορία και όχι έπαινος.

Δεν μπορώ να βρω μια λογική εξήγηση γιατί είναι μομφή για έναν πρωθυπουργό και το παιδί του, να σπουδάσει στο Γέιλ, η σε όποιο από τα φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού, όταν μάλιστα το παιδί έχει αποφοιτήσει με άριστα από το κολέγιο Αθηνών και ο πατέρας του έχει φοιτήσει στο ίδιο πανεπιστήμιο;

Υπάρχει κάποιος σε τούτη την χώρα που δεν θα ήθελε στο βιογραφικό του παιδιού του να αναφέρονται οι σπουδές του στο Χάρβαρντ, στο Κέμπριτζ, στο Ήτον, η στο Γέιλ;

Γιατί να μην το θέλει για το δικό του παιδί ο Μητσοτάκης;

Γιατί να είναι”απαγορευτικό” για το ίδιο το παιδί αυτή η προοπτική όταν μάλιστα είναι αριστούχος μαθήτρια; Επειδή είναι κόρη ενός πρωθυπουργού;

Αυτό δεν είναι και ένα είδος ανάστροφου ρατσισμού;

Υπάρχει κάποιος από όλους όσους τον κατηγορούν, που θα στερούσε αυτή την προοπτική από το παιδί του, αν μπορούσε να την στηρίξει οικονομικά και το παιδί ήταν ικανό να ανταπεξέλθει στην φοίτηση σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο;

Υπάρχει έστω ένας από όλους αυτούς τους “κατηγόρους” που δεν θα ήθελε στο βιογραφικό του παιδιού του να αναγράφεται η φοίτησή του σε ένα από αυτά τα πανεπιστήμια;

Γιατί αυτό το δικαίωμα δεν το έχει το παιδί του Μητσοτάκη σήμερα, η του Τσίπρα αύριο αν ξαναγίνει πρωθυπουργός;

Που είναι το πρόβλημα;

Πιστεύω ότι είμαστε μια υποκριτική κοινωνία που αρνούμαστε από πολιτική εμπάθεια να δούμε καθαρά τα πράγματα και να ομολογήσουμε τα αυτονόητα.

Όλοι φουσκώνουμε από ενθουσιασμό για όλους εκείνους τους Έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, νιώθουμε περήφανοι που είναι δικά μας παιδιά, αλλά ξεχνούμε ότι όλοι αυτοί, σε κάποιο από αυτά τα περίφημα πανεπιστήμια φοίτησαν, είτε μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους στην Ελλάδα, είτε σαν πρώτη τους επιλογή.

Μήπως να τους κατηγορήσουμε γι’αυτό; Δεν υπάρχει μια αντίφαση σε όλα αυτά;

Και να πει κανείς ότι ο Μητσοτάκης καλλιέργησε όλα αυτά τα χρόνια το προφίλ του λαϊκού παιδιού από την Κυψέλη που δεν έχει την οικονομική άνεση να πληρώσει τις σπουδές του παιδιού του σε ένα φημισμένο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, η ότι το “έπαιξε” άνθρωπος της βιοπάλης και της φτωχολογιάς και ισχυρίστηκε ότι είναι ένας από αυτούς, να πω ότι κάπου έχουν κάποια βάση οι αντιδράσεις, από κάπου “πιάνονται” κάποιοι.

 Όμως, εκπρόσωπος την άρχουσας τάξης είναι, αυτό ούτε το έκρυψε ποτέ, ούτε προσπάθησε να μας πείσει για το αντίθετο, αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να του το “κτυπά” διαρκώς, σαν πολιτική ρετσινιά.

Άλλοι το “έπαιξαν” λαϊκά παιδιά που έκλεισαν όμως το μάτι στην πλουτοκρατία, τακίμιασαν μαζί της, γοητεύτηκαν από την χλιδή της, από τα πούρα κοχίμπα, τα κότερα και τις βίλες στην Ανάβυσσο.

Για να μην σταθώ σε όλα εκείνα τα ψέματα που από πολιτικό ρεβανσισμό γράφτηκαν και ακούστηκαν, για το υπερβολικό ύψος των διδάκτρων του παιδιού, για την χρηματοδοτούμενη με 2.000.000 Ευρώ ΜΚΟ που έχει στην κατοχή του και για την χρησιμοποίηση του πρωθυπουργικού αεροσκάφους για το ιδιωτικό ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Τόσα πολλά ψέματα σε ένα μόνο περιστατικό, που αναγκάζουν ακόμα και επικριτές του Μητσοτάκη, που απαιτούν τίμιο πολιτικό παιχνίδι, να τον βλέπουν με συμπάθεια.

Όλα αυτά τα ψέματα, τα τρολ και τα fake news μου θυμίζουν την σκοτεινή εποχή του “αυριανισμού”, που κάποιοι την επαναφέρουν στο προσκήνιο για να κρατήσουν τους οπαδούς τους στο μαντρί, προσφεύγοντας σε χυδαιότητες έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων.

Αν δεν ηττηθεί στον πυρήνα του αυτός ο λαϊκισμός της αθλιότητας, δεν μπορεί να διατηρεί κανείς την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο σε αυτόν τον τόπο.