Η Γεωστρατηγική & Infowar Dynamics Of ‘Crimean Platform’ Provocation της Ουκρανίας

Η αναδυόμενη τάση είναι συνεπώς ότι η Ουκρανία χρησιμοποιεί τον πόλεμο πληροφοριών για να επιταχύνει την ένωση της Πολωνικής «Πρωτοβουλίας Τριών Θαλασσών» και των «Νεοθωμανικών» οραμάτων της Τουρκίας, προκειμένου να «περιορίσει» αποτελεσματικότερα τη ρωσική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή.

Ένας συνδυασμός 45 εθνικών και οργανωτικών φορέων θα συμμετάσχει στην εναρκτήρια εκδήλωση της Ουκρανίας «Πλατφόρμα Κριμαίας» τη Δευτέρα. Οι Πρόεδροι των Δημοκρατιών της Βαλτικής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Φινλανδίας, της Ουγγαρίας, της Μολδαβίας, της Πολωνίας, της Σλοβακίας και της Σλοβενίας σχεδιάζουν να παρευρεθούν, όπως και οι Πρωθυπουργοί της Κροατίας, της Γεωργίας, της Ρουμανίας και της Σουηδίας. Σύμφωνα με το πολωνικό υπουργείο Εξωτερικών, η σύγκληση του Κιέβου προορίζεται να λειτουργήσει ως μόνιμη μορφή πολυμερούς πίεσης στη Μόσχα . Παρόλο που δεν είναι σε θέση να αντιστρέψει τη δημοκρατική επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, αυτή η πρόκληση εξακολουθεί να αξίζει να αναλυθεί σε βάθος, ιδίως όσον αφορά τη διασυνδεδεμένη γεωστρατηγική και χαμηλή δυναμική της.

Επιφανειακά, η «Πλατφόρμα της Κριμαίας» έχει να κάνει με την προώθηση της ερμηνείας του Κιέβου για τα γεγονότα που αλλάζουν το παιχνίδι από την άνοιξη του 2014, δηλαδή υπενθυμίζοντας στη διεθνή κοινότητα τη στάση της ότι η επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία ήταν δήθεν «αντιδημοκρατική και δυναμική προσάρτηση» Το Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ ανησυχεί ότι οι συμμετέχοντες « θα συνεχίσουν να προάγουν τις νεοναζιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές των σημερινών ουκρανικών αρχών», γεγονός που προσθέτει μια βαθύτερη διάσταση στη δυναμική του γεγονότος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα αφού η Ουκρανία αδέσμευσε αυτές τις απόψεις ως την ανεπίσημη ιδεολογία της για να αντιπαραβάλει τον εαυτό της με τη πολυπολιτισμική κοινωνία της Ρωσίας που το Κίεβο θεωρεί απειλή για τη νομιμότητα της ηγεσίας της μετά τη Χρωματική Επανάσταση.

Σαφώς τότε, ενώ η «Πλατφόρμα της Κριμαίας» μπορεί να υποστηρίζει ρητορικά τις λεγόμενες «δυτικές αξίες» και όχι, θα προωθήσει στην πράξη τον ίδιο εθνοφασισμό που η Δύση ισχυρίζεται πειστικά ότι είναι εναντίον του, αλλά όπλιζε όντως ως μορφή του Υβριδικού Πολέμου ενάντια στα συμφέροντα της περιφερειακής ασφάλειας της Ρωσίας. Αυτό καθιστά την «Πλατφόρμα της Κριμαίας» πιο επικίνδυνη για ένα γεγονός από ό, τι κάποιοι παρατηρητές θα μπορούσαν να αντιληφθούν με την πρώτη ματιά. Επιπλέον, πρέπει να επισημανθεί ότι ο Πρόεδρος Zelensky σχεδιάζει να διαφημίσει τη φήμη της διάκρισης από τη Ρωσία κατά της μουσουλμανικής ταταρικής κοινότητας της Κριμαίας, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως προσπάθεια αναπαραγωγής του μοντέλου πίεσης των Ουιγούρων.υποστηρίζοντας ότι μια στοχευμένη Μεγάλη Δύναμη (στην προκειμένη περίπτωση η Ρωσία αντί της Κίνας) καταχράται τους Μουσουλμάνους.

Ο σκοπός είναι να περιπλέξει το « Ummah Pivot » των Ρώσων τα τελευταία χρόνια, αφού η Ευρασιατική Μεγάλη Δύναμη επέκτεινε συνολικά τις σχέσεις της με τις πλειοψηφικές μουσουλμανικές χώρες. Όπως η Κίνα βασίζεται σε αυτές τις χώρες ως σημαντικούς εταίρους στην πρωτοβουλία Belt & Road (BRI), έτσι και η Ρωσία στηρίζεται σε αυτές με την έννοια της ασφάλειας όταν πρόκειται να προστατεύσει τη συγκριτικά ευάλωτη νότια πλευρά της από τρομοκρατικές απειλές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τουρκία θα συμμετάσχει επίσης στην «Πλατφόρμα της Κριμαίας» και έχει υποστηρίξει με συνέπεια τη στάση της Ουκρανίας απέναντι στην Κριμαία στο πλαίσιο της λεγόμενης «νεοοθωμανικής» (ΟΧΙ) πολιτικής της για σταδιακή αποκατάσταση της επιρροής της στον πρώην αυτοκρατορικό της τομέα, συμπεριλαμβανομένων στην πρόσφατα επανενωμένη ρωσική χερσόνησο μέσω των Τατάρων.

Αυτό προσθέτει μια γεωστρατηγική διάσταση στην προαναφερθείσα δυναμική του infowar, καθώς η Ρωσία και η Τουρκία συμμετέχουν ενεργά σε έναν «φιλικό ανταγωνισμό» σε όλο τον εκτεταμένο και κατά καιρούς επικαλυπτόμενους «σφαίρες επιρροής». Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι στρατιωτικές δεσμεύσεις της Τουρκίας με τα κράτη του «Τριγώνου Λούμπλιν» της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Ουκρανίας, τα δύο τελευταία από τα οποία κατέληξαν πρόσφατα σε συμφωνίες για την αγορά οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών της. Το «Τρίγωνο του Λούμπλιν» αποτελεί τον πυρήνα της Πολωνικής « Πρωτοβουλίας Τριών Θαλασσών » (3SI), η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της ιστορικής ηγεμονίας της Βαρσοβίας σε μεγάλα τμήματα της Ανατολικής Ευρώπης. Το 3SI και το ΟΧΙ συγκλίνουν ήδη στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στην Κριμαία, γεγονός που καθιστά την «Πλατφόρμα της Κριμαίας» ιδιαίτερα επικίνδυνη με τη γεωστρατηγική έννοια.

Η αναδυόμενη τάση είναι συνεπώς ότι η Ουκρανία χρησιμοποιεί τον πόλεμο πληροφοριών για να επιταχύνει την ενοποίηση αυτών των δύο αντιρωσικών μπλοκ, ώστε να «συγκρατήσει» αποτελεσματικότερα τη ρωσική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά σε περίπτωση που οι ΗΠΑ φτάσουν σε μια λεγόμενη « σύμφωνο μη επιθετικότητας »με τη Ρωσία κάποια στιγμή στο μέλλον για να απελευθερώσει μερικές από τις δυνάμεις της για αναδιάταξη στην Ασία-Ειρηνικό προκειμένου να« περιορίσει »την Κίνα εκεί. Για να το απλοποιήσουμε, αυτή είναι η πρακτική εκδήλωση της στρατηγικής των ΗΠΑ ” Lead From Behind ” της εξωτερικής ανάθεσης περιφερειακών στρατηγικών στόχων σε κοινά ενδιαφερόμενα μέρη όπως η Πολωνία και η Τουρκία σε αυτήν την περίπτωση, προσφεύγοντας στα αντίστοιχα ηγεμονικά τους συμφέροντα μέσω της Ουκρανικής “Πλατφόρμας Κριμαίας”.

Η μερική εγκατάλειψη των ΗΠΑ από την Πολωνία και την Ουκρανία κατά το παρελθόν έτος προάγει αντιθετικά αυτόν τον στόχο, δίνοντάς τους κίνητρα να κάνουν περισσότερα μόνα τους, προκειμένου να προωθήσουν τα κοινά τους συμφέροντα από αυτή την άποψη, λόγω του φόβου ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται πλήρως στην Αμερική. τη λεγόμενη «άρση βαρών» για αυτούς. Οι ΗΠΑ τους ενδυναμώνουν πολιτικά να αναλάβουν το προβάδισμα εγκρίνοντας την «Πλατφόρμα της Κριμαίας» αφού απέστειλαν εκπροσώπους υψηλού επιπέδου για να παρακολουθήσουν αυτήν την εκδήλωση. Εναπόκειται τώρα στην Ουκρανία, την Πολωνία και την Τουρκία να προχωρήσουν τα πάντα στο επόμενο επίπεδο εάν έχουν την πολιτική βούληση να το κάνουν, κάτι που και οι τρεις τους κάνουν σαφώς ακόμη και αν τα σχέδιά τους ενδέχεται να μην πετύχουν πλήρως.

Η απάντηση της Ρωσίας σε αυτήν την πρόκληση μπορεί να είναι να διερευνήσει ένα « σύμφωνο μη επιθετικότητας » με την Πολωνία στα κοινά σύνορα της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας παράλληλα με την αποτελεσματικότερη διαχείριση του «φιλικού της ανταγωνισμού» με την Τουρκία. Αυτό θα μπορούσε να προχωρήσει κάνοντας έκκληση στην πραγματιστική επιθυμία της Πολωνίας να επικεντρωθεί περισσότερο στην άμυνα από τον κοινό υβριδικό πόλεμο ΗΠΑ-Γερμανίας ενάντια στη συντηρητική-εθνικιστική ηγεσία της , κάτι που μπορεί να κάνει μόνο παγώνοντας τον έντονο ανταγωνισμό της με τη Ρωσία και απελευθερώνοντας έτσι τις υπηρεσίες ασφαλείας της να επικεντρωθεί σε πιο πιεστικά εσωτερικά θέματα. Όσον αφορά την αντιμετώπιση του τουρκικού διλήμματος, αυτό θα μπορούσε να γίνει με την από κοινού δημιουργία μιας πλατφόρμας για τις κυβερνήσεις τους να ρυθμίζουν όλες τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ του «Ρωσικού Κόσμου» και του «Τουρκικού Κόσμου».

Τούτου λεχθέντος, αυτές οι προτάσεις απαιτούν δύο για να τανγκό λένε και μπορεί να μην ισοδυναμούν με τίποτα αν η Πολωνία και η Τουρκία δεν ενδιαφέρονται για αυτές. Ωστόσο, θα ήταν συνετό να τους προσεγγίσουμε έστω και ανεπίσημα για να μετρήσουμε το ενδιαφέρον τους για αυτές τις ιδέες. Η πιθανή άρνησή τους να διερευνήσουν τη βιωσιμότητα αυτών των προτάσεων θα μιλούσε για τις εχθρικές προθέσεις τους και θα έστελνε το μήνυμα στη Ρωσία ότι πρέπει να υπερασπιστεί πιο δυναμικά τα συμφέροντά της σε αυτές τις μερικώς επικαλυπτόμενες «σφαίρες επιρροής» που συγκλίνουν όλοι στην Ουκρανία σε αυτήν την περίπτωση, ακόμη και μέσω της μόχλευσης η έδρα του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μακριά από το να έχει ως αποτέλεσμα τη σταθερότητα της Ουκρανίας όπως το Κίεβο ελπίζει ότι θα συμβεί, η «Κριμαία Πλατφόρμα» θα μπορούσε επομένως να αποσταθεροποιήσει αντιπαραγωγικά τη χώρα καθιστώντας την ακόμη μεγαλύτερο αντικείμενο στρατηγικού ανταγωνισμού.