Η πανάρχαια σύγκρουση των δύο παγκόσμιων πολιτισμών.

Ελληνικός και Φοινικικός-Ιουδαϊκός πολιτισμός. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό, για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος.

Διαχρονικά όταν επικρατεί ο πολιτισμός των Ελλήνων, η Χριστιανική ηθική, η παιδεία, η δημιουργία, η εξέλιξη, το μηδέν άγαν και το μέτρον άριστον, το έθνος μεγαλουργεί-επιβιώνει ανάλογα με την εποχή. Στον αντίποδα όταν επικρατεί στην Ελλάδα, ο Φοινικικός-Ιουδαϊκός έχουμε παρακμή-σήψη, σεξουαλική διαφθορά, οικονομική εξαθλίωση, κοινωνικές αδικίες, εμφυλίους και γενοκτονίες, όπως είναι στην σημερινή εποχή η πνευματική παρακμή, η έλλειψη ηθικών αρχών, οι θάνατοι από τα εμβόλια και οι αυτοκτονίες από τα παράνομα μνημόνια.

Από τα πανάρχαια χρόνια όλοι οι λαοί που πιστεύουν στον Εωσφόρο έχουν κοινές θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και σεξουαλικές πεποιθήσεις. Σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, βιασμοί, σκλάβωμα γυναικών, σοδομισμοί, καταπόσεις, όργια, αιμομιξίες, τατουάζ, σκουλαρίκια στον αφαλό για τις γυναίκες.

Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της από της κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Από τα πανάρχαια χρόνια δεν έχουν τελειωμό, οι γενοκτονίες, οι βιαιοπραγίες, οι προδοσίες και οι καταστροφές, από τους Φοίνικες-Ιουδαίους κατακτητές, της Ελλάδας.

Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Ιουδαϊκή-Φοινικική Βακχική λατρεία.

Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Ιουδαϊκός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα ονομάστηκε Διόνυσος.

Ο Φρυγικός Διόνυσος είναι ο “θεός”-δαίμονας των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Από την μία πλευρά οι Έλληνες της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Από την άλλη οι Φοίνικες και ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι οι εκφραστές του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της ερωτικής μαγείας (Εωσφορισνός), της μανίας και των έντονων συναισθημάτων.

Οι δυο παγκόσμιοι πολιτισμοί συγκεντρώνουν δυο διαφορετικές κοσμοθεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις, δύο διαφορετικά αξιώματα για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία και τα έθνη.

Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα, το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής.

Η Ελληνική αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα, το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.

Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Ελληνικό πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του. Nα περάσουμε να δούμε τις επιπτώσεις που είχε ο παγανισμός και ο Ιουδαϊκός πολιτισμός την αρχαία εποχή.

Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.

Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν.
Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, ξεψυχούσε μαζί με την Αιγυπτιακής προελεύσεως θρησκεία του.

Η αρχαία θρησκεία παρέσυρε στον όλεθρο τον Ελληνισμό πολιτισμό. Είναι επίσης ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ο ετοιμοθάνατος Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό. Αναστήθηκε στην κυριολεξία ο Ελληνισμός, ενώ παράλληλα η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας τους, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες «περί αθεΐας», και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, κλπ.

Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αίγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες, με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.

Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολές του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και οι φονικοί εμφύλιοι, ήταν ο βασικός στόχος των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν, ως θέληση του Απόλλωνα, την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια, και την ανεντιμότητα, να ζητούν από τις πόλεις, ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων Περσών.

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας, υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, για να τιμωρήσουν και να πλήξουν τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του, τον Αναξαγόρα, τον Ιπποκράτη, τον Φειδία κλπ, οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών.

Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη.

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος (431-404 π. Χ.), ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο, το οποίο παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4).
Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι οι οποίοι κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες όπως στα εκατομφόνια από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων η Αριστομένη, με σκοπό να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία.

Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.

Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό να καταφύγει στο “ιερό” άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους.

Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Εν τούτοις τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.), ο οποίος ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός θρησκευτικές αποχρώσεις.

Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3).

Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας, κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.

Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!

Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά σε περίοπτη θέση, τα αιματοβαμμένα λάφυρα, των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν οδυνηρό καθώς ενθυμούμενοι, τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιους σπαραγμούς.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα “δημοκρατικά” ιερατεία του Δωδεκαθέου. Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα.

Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο, στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός, από την αρχαία “δημοκρατική” Αθήνα. Την “δημοκρατία”, την επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο, την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους.

Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος, το δικτατορικό καθεστώς, της κατά φαντασίαν Αθηναϊκής δημοκρατίας και τον φανατισμό των απαίδευτων μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του Σημιτικού δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική.

Αυτή η ανάταση της Ελληνικής επιστήμης δεν έγινε χωρίς την αντίδραση των “δημοκρατικών” παγανιστών. Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το σκοτεινό ιερατείο και τον δαιμονιζόμενο όχλο. Ο μεγαλύτερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ήταν ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους όλων των εποχών.

Ο μέγας Ηράκλειτος ήταν όπως όλοι οι γνήσιοι Έλληνες φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες κλπ, μονοθεϊστής. Ανέκαθεν από καταβολής του Ελληνικού έθνους, οι Έλληνες πανεπιστήμονες γνώριζαν και δίδασκαν τον έναν θεό δημιουργό. Ο Ηράκλειτος αναφέρει σχετικά με τον έναν Θεό : Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια. Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος).

Ο Μέγας Φιλόσοφος δεν θα μπορούσε να παραμείνει θεατής στην καταστροφή του Ελληνισμού από το ξενόφερτο δωδεκάθεο. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος σάπιζε αργά και σταθερά σε πνευματικό, ηθικό, και κατ επέκτασιν σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο εξαιτίας του παγανισμού. Η κατάληξη ήταν να κατακτήσουν κατ ουσίαν αμαχητί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τους Έλληνες. Θέλοντας και ο Μέγας Εφέσιος φιλόσοφος να συμβάλει στο να αποτραπεί η καταστροφή του Ελληνισμού από το δωδεκάθεο, αναφέρει σχετικά με της θυσίες ότι : «Ενώ ζητούν να εξαγνιστούν με καθαρμούς, εν συνεχεία μιαίνονται με άλλο αίμα από τις νέες θυσίες που κάνουν.

Είναι σαν να είναι κάποιος βουτηγμένος στην λάσπη και προσπαθεί να καθαριστεί βάζοντας και άλλη λάσπη επάνω του». Επίσης αναφέρει ο Ηράκλειτος : » Ότι όσοι προσεύχονται στα αγάλματα των δαιμονικών «θεών», αυτό ισοδυναμεί με το να μιλά κάποιος σε τοίχους». Από το εργο Αριστοκριτος Θεοσοφια 68, Ωριγένης κατά Κελσου VII 6 2. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας δίδαξε ότι οσοι συμμετέχουν στα μυστήρια (Ελευσίνια, Διονυσιακά κλπ), είτε είναι μάγοι, μύστες και ιερείς των δαιμόνων, στην μετά θάνατον ζωή, θα υποστούν μεγάλες τιμωρίες (Κλήμης, Προτρεπτικός 22).

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μέγιστος των προσωκρατικών φιλοσόφων απέμεινε με την σειρά του, χωρίς βιβλία, καθώς του τα έκαψαν οι πιστοί του δωδεκαθέου.

Η θρησκεία αυτή έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες της πρώιμης αρχαιότητας, καθώς η επιστημονική σκέψη ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Όταν όμως ξεκίνησε να αναπτύσσεται η λογική σκέψη, η ειδωλολατρική θρη­σκεία τέθηκε σε αμφισβήτησή της και άρχισε να πε­ριορίζεται στον αμόρφωτο-χυδαίο όχλο και τους χωρι­κούς, όπως αναφέρει, ο κορυφαίος καθηγητής, στην αρχαία Ελληνική ιστορία Martin Nilson (Μartin Nilson-Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας).

Όλοι οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας δεν δέχτηκαν, την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία, για αυτό και την αποκαλούσαν ξενόφερτη και ανάξια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Η φιλοσοφία άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού. Ήταν τραγικό, ότι μέσα σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση, συμβαίνουν μία σειρά από άσχημα-αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική, πνευματική κατάσταση, και την ηθική κατάπτωση, των αρχαίων Αθηναίων, μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων.

Ο Ιουδαϊκής καταγωγής Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για “αθεΐα” και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο «Περί Θεών» ως αιρετικό κυνηγώντας τον μεγάλο σοφιστή ως κοινό εγκληματία από την πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται δημοσίως στην πυρά. Η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινή που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους «θεούς». Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για τους ίδιους λόγους.

Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στον θάνατο με κώνειο, και ασκείται μεγάλος πόλεμος στην Ελληνική φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μεγάλοι σοφοί όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το Ιουδαϊκό ιερατείο της Αθήνας πολεμά το θείο δώρο της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Μεγάλος και διάσημος γλύπτης Φειδίας διώκεται εξαιτίας της προσωπικής του φιλίας με τον Περικλή και τον Αναξαγόρα.

Η τεράστια ποσότητα χρυσού, που χρησιμοποίησε για τα αγάλματα, έδωσε την αφορμή στους εχθρούς του Φειδία να τον κατηγορήσουν για κατάχρηση.

Εν τούτοις ο Φειδίας απέδειξε την αθωότητά του, διότι ο Περικλής τον είχε συμβουλέψει να κάνει το χρυσό ένδυμα της Αθηνάς συναρμολογούμενο. Με αυτόν τον τρόπο επέτυχε να το αποσυναρμολογήσει και να το ζυγίσει. Το βάρος του χρυσού βρέθηκε ακέραιο και ο Φειδίας αθωώθηκε. Τελικά οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας τον κατηγόρησαν εκ νέου για αλαζονεία καθώς στην εξωτερική όψη της ασπίδας της Αθηνάς, που έφερε ανάγλυφη μάχη με αμαζόνες, παρέστησε σε δύο Αθηναίους πολεμιστές το πορτρέτο του Περικλή και το δικό του. Ο Φειδίας συνελήφθη και καταδικάστηκε.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Φειδίας πέθανε στη φυλακή, ενώ σύμφωνα με το χρονικογράφο του 4ου αιώνα π.Χ. τον Φιλόχορο μετά την ολοκλήρωση της Αθηνάς-παρθένου ο Φειδίας εγκατέλειψε για πάντα την Αθήνα για να αποφύγει την καταδίκη και πήγε στην Ολυμπία.

Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στην Ρώμη.

Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι «διαφθείρει» τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης. Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της Ελληνικής φιλοσοφίας.

Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα.

Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.

Στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν Έλληνες-Ήρωες μάρτυρες, Σοφοί που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία, το Φοινικικό δωδεκάθεο και το κράτος για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε αφανισμό, Ο Ιουδαίος Διοπείθης (5ος αι. π.Χ.) ήταν χρησμολόγος. Υπήρξε αντίπαλος του Περικλή και των μεταρρυθμιστών και επέτυχε την ψήφιση νόμου εναντίον όποιου θα επιχειρούσε μεταβολές στη θρησκεία. Με βάση αυτό τον νόμο μηνύθηκε και εξορίστηκε ο Αναξαγόρας.

Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου!

Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γιατί δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, δεν ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό». Οι Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό. Άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς η φαιδρότητα του δωδεκαθέου ξεπέρασε κάθε όριο.

Οι χειρότεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους είναι οι εσωτερικοί. Η αρχαία θρησκεία ήταν μια εντελώς ανάξια για τους προγόνους μας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, καταδίκαζαν το δωδεκάθεο, για αυτό και είχαν υποστεί τρομερές διώξεις. Ο σκοτεινός παγανισμός, ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά.

Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος ξεψυχούσε μαζί με την Αιγυπτιακής προελεύσεως θρησκεία του. Η αρχαία θρησκεία, παρέσυρε στον όλεθρο τον Ελληνισμό πολιτισμό. Είναι επίσης ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ο ετοιμοθάνατος Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό. Αναστήθηκε στην κυριολεξία ο Ελληνισμός, ενώ παράλληλα η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της.

Το απόγειον της κακουργίας τους, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες «περί αθεΐας», και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, κλπ. Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αίγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες, με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία.

Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Λακωνία. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ.

Ο παγανισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπως ακριβώς κάνει στην σύγχρονη εποχή με τον Ελληνισμό.
ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΡΑΜΜΟΣ : ΗΡΩΕΣ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ.

Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς, της τοκογλυφίας και της δουλείας.

Ειδικά ο θεσμός των δούλων εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον αναπόφεκτη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη και υποταγμένη μάζα, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία και η πορνεία είχαν γίνει μiα τεράστια εθνική-κοινωνική μάστιγα. Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική-σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, υπήρξαν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία.

Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη, την παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας ήταν δίχως προηγούμενο. Αρχηγοί στην σεξουαλική διαφθορά, ήταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην παγκόσμια ιστορία, όπως θα μείνουν τα όργια των σημερινών νεοελληνίδων. Οι πρόστυχες γυναίκες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων.

Κλείνοντας να υπενθυμίσω ότι οι Φοίνικες κατοικούν αδιάκοπτα από το 1519 π.Χ. στην Ελλάδα, προκαλώντας γενοκτονίες και πασης φύσεως εθνική καταστροφή. Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξαν τα επώνυμα τους σε Ελληνικά και καταλαμβάνουν θέσεις σε όλους τους κρίσιμους κλαδους.

ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.
Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.

Η ΤΡΟΙΑ ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ.

http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library

Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)

ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.