Πεύκες Ολυμπίας: «Την ώρα που η φωτιά μας άγγιζε τα πυροσβεστικά έφευγαν…»

Τα χείλη της τρέμουν… τα λόγια βγαίνουν με το ζόρι για να περιγράψει την απόλυτη καταστροφή που σίγουρα θέλει να ξεχάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται…

Στα συντρίμια, στα αποκαΐδια του σπιτιού της, κοιτά και ξανακοιτά «βυθισμένη» σε έναν κόσμο θλίψης και απελπισίας. Μας δείχνει ότι απέμεινε και μόλις που μπορεί να σταθεί στα πόδια της… Είναι έτοιμη να καταρρεύσει, βουρκώνει… σχεδόν δακρύζει, μπορεί να θέλει να βγάλει και μια κραυγή που αντιστοιχεί σε μία και μόνο λέξη: «Γιατί;..».

Η Κανέλλα Διονυσοπούλου, μειλίχιος χαρακτήρας, καλοσυνάτος άνθρωπος, αλλά αδικημένος από τη ζωή, πρέπει τώρα, να ξεκινήσει από την αρχή… Για τα παιδιά και το εγγονάκι της που έμεναν στο ίδιο κατεστραμμένο σπιτικό.

«Τι καταφέρατε να γλυτώσετε;». Τη ρωτάμε με την ελπίδα ότι κάτι θα πρόλαβαν να διασώσουν. Τίποτα μας αποκρίνεται. Μόνο τα ρούχα που φοράμε και δυο αλλαξιές του μωρού!..

Σταματά εδώ… κοιτάζει πάλι τον χώρο που τους έδινε στέγη και πιθανότατα να σκέφθηκε πολύτιμα πράγματα, αντικείμενα που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την οικογένεια, και τώρα πια δεν υπάρχουν…

Η κυρά – Κανέλλα, ανήκει στους βιοπαλεστές του χωριού… Εκεί στις Πεύκες της Ολυμπίας, λίγο πριν το Λάλα έκανε πολλές δουλειές και αγωνιζόταν καθημερινά για να κτίσει, να δημιουργήσει σιγά – σιγά αυτή την κατοικία.

Δεν ήταν εύκολο… Το σπιτικό της το έκανε με κόπους μιας ζωής. Κεραμίδι – κεραμίδι που θα έλεγαν και οι παλιότεροι. Το είδε μέσα σε λίγα λεπτά να τυλίγεται στις φλόγες… να καταστρέφεται ολοσχερώς… το «κατάπιε» η πύρινη λαίλαπα αδυσώπητα και βασανιστικά…

Παρ’ όλα αυτά η γλυκύτατη αυτή γυναίκα δεν εκδηλώνει οργή, δεν φωνάζει για το αν κάποιοι ευθύνονται ή όχι. Ζητά μόνο βοήθεια και αρωγή για να ξαναφτιάξει το σπίτι της. «Παρακαλώ την Πολιτεία να δει την περίπτωσή μας… να μην μας ξεχάσει… περιμένω να δω τι θα μας πουν και τι θα κάνουμε τώρα», λέει και ξαναλέει με πίκρα και παράπονο.
ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑΝ… ΚΑΙ ΕΦΥΓΑΝ!

Αντίθετα με την ιδιοκτήτρια της καμένης κατοικίας, εξοργισμένος ήταν ο συγγενείς και γείτονάς της Δημήτρης Διονυσόπουλος, που με γρήγορες και αγανακτισμένες κινήσεις μας περιέγραψε το κακό που έρχοταν, αλλά δυστυχώς δεν απετράπη…

Μας δείχνει από το παράθυρο ότι η φωτιά είχε φτάσει πολύ κοντά στη συγκεκριμένη τοποθεσία των Πευκών. Έκαιγε ακριβώς λίγο κάτω από το σπίτι και ήταν θέμα λεπτών να έμπαινε μέσα σε αυτό…

Επάνω στον δρόμο υπήρχαν πυροσβεστικές δυνάμεις, έτοιμες να παρέμβουν, και ζητούσαμε επίμονα τη βοήθειά τους… Αλλά λίγο πριν την… καταστροφή οι δυνάμεις αυτές έφυγαν!.. Μας άφησαν μόνους και απροστάτευτους, τονίζει θυμωμένος δικαιολογημένα από αυτό που συνέβη.

Δεν ξέρω ποιός το αποφάσισε αυτό… Από που πήρανε εντολή να φύγουν την ώρα που η πυρκαγιά ήταν μπροστά στις πόρτες μας… Να, το οδυνηρό αποτέλεσμα. Καήκαν σπίτια από μια παράλειψη, ή άστοχη επιλογή, συμπληρώνει βγάζοντας εκνευρισμό από τα σωθικά του ο κ. Διονυσόπουλος.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΤΙΑ…

Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα μικρό κοριτσάκι της γειτονιάς που βίωσε τον «εφιάλτη» της φωτιάς σε τόσο μικρή ηλικία, μας δείχνει μια ζωγραφιά…

Αποτυπώνει τόσο απλά μα τόσο χαρακτηριστικά το πέρασμα της πυρκαγιάς με τη δική της παιδική ματιά. Άνθρωποι που κινδυνεύουν σε απόγνωση… μια λέξη να κυριαρχεί ανάμεσά τους: «ΒΟΗΘΕΙΑ» και ένας πυροσβέστης που ρίχνει νερό στην περιοχή…

Το κοριτσάκι, μας περιέγραψε και με λόγια τι ένιωσε… Δίπλα της η μητέρα της έτοιμη να δακρύσει… Τη ζωγραφιά παρέλαβε αργότερα η Πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. Φώφη Γεννηματά που όταν την είδε – επίσης βούρκωσε… Την πήρε μαζί της… Για να μην ξεχνά αυτό που είπε: «Εμείς θα είμαστε δίπλα σας. Όχι μόνο τώρα αλλά και μετά…».

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΜΜΥΡΩΝ

Στο κέντρο του χωριού (το επονομαζόμενο επί πολλά χρόνια ως… «Βύλιζα») οι κάτοικοι αγωνιούν, και συζητούν για την επόμενη ημέρα. Ο φόβος κατολισθήσεων και πλημμυρών είναι άμεσος και ορατός για την περιοχή τον χειμώνα.

Η κα Γιαννικοπούλου που μας μίλησε έδωσε έμφαση σε αυτό. Είναι αναγκαίο να μην καθυστερήσουν είπε και πρόσθεσε: Εκεί που κινδυνεύσαμε να καούμε, εκεί θα κινδυνεύσουμε να πνιγούμε, τονίζει και ζητά παρέμβαση των εμπλεκομένων.

Σε τέτοιους ρυθμούς αγωνίας ζουν και οι κάτοικοι των γύρω κοινοτήτων. Το αύριο είναι δύσκολο και αυτά που πρέπει να γίνουν πολλά. Όχι όμως σαν το… 2007 λένε οι περισσότεροι… Αλλά συγκροτημένα, ουσιαστικά και αποτελεσματικά… Διαφορετικά η «επιστροφή» είναι αδύνατη και η ερήμωση δεδομένη…