Κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά. Κάποιο λάθος κάναμε.

 “Κάποτε, τα καλοκαίρια μας μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα μπάνια κάναμε. Λάμπαμε από χαρά με τα πρώτα καρπούζια. Τα βραδιά είχαμε κι ένα μακρυμάνικο για τα θερινά σινεμά δίπλα στη θάλασσα. Οι ντομάτες μοσχομύριζαν, τα ροδάκινα ξεχείλιζαν από γλύκα. Ξεχνιόμασταν στις ατέλειωτες βόλτες και μόνο η πείνα μάς καλούσε να γυρίσουμε σπίτι. Διανύαμε μεγάλες αποστάσεις βολτάροντας πρός τον Φάρο και άντε πάλι πίσω Μια μπάλα μπορούσε να μας κρατήσει χαρούμενους όλη μέρα. Νιώθαμε ασφαλείς. Βρίσκαμε τους καλοκαιρινούς φίλους μας μετά από το χειμώνα στην πόλη και ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα, παρόλο που τα σώματά μας άλλαζαν ταχύτατα. Κάποτε, στα χρόνια της αθωότητας, ζούσαμε χωρίς φόβο, χωρίς αίσθηση κινδύνου. Πιστεύαμε ότι οι γονείς μας θα ζουν για πάντα, ότι οι θάλασσες θα έμεναν αμόλυντες για πάντα, ότι τα δέντρα θα πολλαπλασιάζονται για πάντα, ότι η ζωή μας ανήκει και το όριο μας είναι ο ουρανός. Κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά. Κάποιο λάθος κάναμε.”

Δυστυχως μας κατεστρεψε η προοδος. Αλλα μπορουν να ειναι τα παντα ιδια φιλε μου; Η ζωη κυλα, οι γονεις μας μοιραια καποια στιγμη ” χανονται”., τα γουστα κ οι προτιμησεις αλλαζουν, θελουμε την αναπτυξη χωρις να ξερουμε τις συνεπειες. Οι ανθρωποι αλλαζουν Γινονται αδιαφοροι κ σκληροι. Μια κοινωνια ανελεητη στον ανθρωπινο πονο. Δυστυχως, αυτο που λενε καθε περυσι κ καλυτερα ειναι πολυ σωστο. Δεν ξερουμε χρονο με το χρονο που βαδιζουμε. Ζησαμε ομορφα παιδικα χρονια. Αυτα ομως πανε, περασαν. Δεν ξερω η σημερινη νεολαια τι ζει, τι απολαμβανει. Εκεινο που ξερουμε ειναι οτι εχουν γινει εξπερ στο διαδυκτιο κ αυτη πλεον ειναι η ζωη τους. Αλλες οι αξιες οι δικες μας κ αλλες των σημερινων παιδιων. Εμεις νοιωθαμε ευτυχισμενοι. Αυτα αναρρωτιεμαι αν η τεχνολογια τους προσφερει εξ ισου κ σαυτους την ευτυχια μ ενα αλλιωτικο τροπο!