Το θυμάστε το “Σπίτι της Άρσης Βαρών” στη Νίκαια;

Ένα σκασμό χρήματα είχε κοστίσει σε όλους εμάς, για να στεγάσει ένα άθλημα που δείχναμε ότι μπορούσαμε να διαπρέψουμε, έστω και με Ελληνοποιημένους ή ομογενείς αθλητές.

Ενώ οι Αυστραλοί στο Σίντνεϊ είχαν νοικιάσει ένα Village Multiplex για όσο κράτησαν οι Αγώνες, εμείς θέλαμε φαραωνικές κατασκευές που επέβαλλε η αισθητική και το κιμπαριλίκι της Εθνικής μας Διοργανώτριας. 46 ψωροεκατομμύρια ήταν αυτά, ποιος δίνει σημασία;

Ήταν η εποχή του “κάτσε κάτω από τη μπάρα”, του Πύρρου Δήμα, του Καχιασβίλι και των άλλων παιδιών, αλλά εδώ, στη Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας (μη το διορθώνετε, πληζ) ανεβάζουμε κάποιους ανθρώπους στα ουράνια για να έχουμε μετά την ικανοποίηση να τους γκρεμίσουμε με πάταγο.

Και τώρα το κτίριο στέκεται έρημο και αχρησιμοποίητο, εκτός από κάτι χαζοεκδηλώσεις που δεν αποφέρουν ούτε το 3% του κόστους του κάθε χρόνο και οι ελάχιστοι αθλητές που προσπαθούν να κρατήσουν το άθλημα ζωντανό, μετά τη χαριστική βολή που του έδωσε η προηγούμενη Κυβέρνηση, φτάνουν σε σημείο εξαθλίωσης.

Ελληνική Άρση Βαρών… Μια ιστορία που μας περιγράφει ως Έθνος….

Κώστας Κάπος