ΚΚΕ-ΚΝΕ: Σταλινοεθνομηδενιστικές μεταλλάξεις

 

του Β.Π., από τη Ρήξη Ιουλίου (170) που κυκλοφορεί*

Tο ΚΚΕ σήμερα, υπό την ηγεσία του Δημήτρη Κουτσούμπα, έχει πραγματοποιήσει μια θεαματική στροφή σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των πιο κρίσιμων ζητημάτων της χώρας –τα εθνικά, κατ’ εξοχήν, αλλά και τον τρόπο που πολιτεύεται στα κοινωνικά ζητήματα. Αν δε, συγκρίνει κανείς την σημερινή ατζέντα του ΚΚΕ με εκείνην που είχε όταν γ.γ. ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, θα νομίζει ότι πρόκειται για άλλο κόμμα.

 Εν πολλοίς είναι, γιατί ο Κουτσούμπας εκφράζει μιαν άλλη τάση από εκείνην που εξέφραζε η συμπαθής Αλέκα. Χονδρικά, η διάσταση των απόψεων διατυπωμένη στην οικεία για το κόμμα ορολογία, αφορά στην σύγκρουση ταξικιστικής με την εθνικοαπελευθερωτική γραμμή. Πίσω από αυτήν, ωστόσο, υπάρχουν πιο απλοί πολιτικοί υπολογισμοί: Για το σημερινό ΚΚΕ, η συγκυρία όπου το σύνολο της αριστεράς βιώνει μια βαθιά, υπαρξιακή κρίση αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για να ηγεμονεύσει μέσα σε αυτήν.

Για να συμβεί όμως αυτό ο λόγος του κόμματος θα πρέπει να προσαρμοστεί στον σημερινό ιδεολογικό μέσο όρο της αριστεράς, ήτοι, στον δικαιωματισμό, παράδοση του εθνομηδενισμού και του εμφυλίου, έναν ρητορικό, μεταμοντέρνο ταξικισμό ο οποίος εν πολλοίς έχει πάρει διαζύγιο από τα πραγματικά λαϊκά στρώματα της χώρας. Έτσι προσβλέπει το κόμμα να αντλήσει από τα ακροατήρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του (παρα)ΣΥΡΙΖΑ, και των Εξαρχείων.   

Η γραμμή αυτή εκφράζεται καθαρότερα ίσως από παντού στα πανεπιστήμια –η ΚΝΕ, εξ άλλου, είχε τις τελευταίες δεκαετίες κόμπλεξ γιατί ο «χώρος» την θεωρούσε ρεφορμιστική και το όνειρό της ήταν να βασιλεύσει εκείνη στον ανέξοδο φοιτητικό αριστερισμό.

Εξ ου και κινητοποιήσεις ή καταγγελίες σαν εκείνη που είδε το φως της δημοσιότητας από την Πάτρα, όπου η τοπική ΚΝΕ καταγγέλλει την σύμπραξη του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών και της 117ης Πτέρυγας Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας ως «προκλητική και ταυτόχρονα επικίνδυνη για το λαό της περιοχής», καθώς «εμπλέκει περισσότερο το Πανεπιστήμιο σε πολεμικούς σχεδιασμούς».

Κατά τα άλλα, ο προσανατολισμός του τμήματος προς την αμυντική βιομηχανία, που εκφράζεται μέσω συμπράξεων με τον ελληνικό στρατό ή εταιρείες όπως η γαλλική Naval Group, η οποία φιλοδοξεί να συστήσει μόνιμη συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια και εταιρείες συμβάλλοντας στην εγχώρια παραγωγική ανασυγκρότηση (πράγμα που σημαίνει και προοπτική για τους φοιτητές του εν λόγω τμήματος, και όχι μόνο) καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον.

Το ΚΚΕ, βέβαια, δεν θα έλεγε τα ίδια, αν στη θέση αυτών των συμπράξεων, ήταν αντίστοιχες π.χ. με Ρώσους, καθώς η κλίση του προς την σφαίρα επιρροής της συγκεκριμένης δύναμης παραμένει, αν και συγκεκαλυμμένα. Μέσα σε έναν πολυπολικό κόσμο, δεν έχει «γραμμή» την εναντίωση σε κάθε εξάρτηση, αλλά μόνον σε εκείνη της Δύσης. Η οπτική του παραμένει εκείνην της ψυχροπολεμικής διπολικότητας και όχι των αδεσμεύτων. 

Δεν είναι μόνον αυτό, όμως, το πρόβλημα. Είναι επίσης, ότι «αντι-ιμπεριαλισμός» της ΚΝΕ είναι ψευδεπίγραφος, ακριβώς διότι αποσιωπά και παραγκωνίζει την μείζονα απειλή υποταγής του ελληνισμού, που παραμένει (εδώ και… αιώνες) ο τουρκικός επεκτατισμός. Και, είναι, τέλος ότι η γραμμή του για τα πανεπιστήμια, οδηγεί τα τελευταία σε μια κατάσταση «ούλτρα μιζεράμπιλε»: Να μην κινείται τίποτα, να μην υπάρχει καμία συνάφεια με τον κόσμο της πραγματικής παραγωγής (καταγγέλλεται αυτός ως «αγορά»), ώστε να συνεχίσει η απομύζηση των εγκεφάλων από την Ελλάδα, κι έτσι να παραμείνουμε κοινωνία χαμηλών πτήσεων και προσδοκιών. Το πτωχό, πλην τίμιο, παράσιτο. Από την «κουκουέδικη» σκοπιά, βέβαια, το κόμμα φαίνεται να έχει δίκιο. Αν δεν ήταν η χώρα τέτοια, θα έβρισκε λόγο ύπαρξης και ρόλο;  

Υ.Γ. Φυσικά, οι θέσεις αυτές έχουν και μια ιστορικότητα. Παρόμοια στάση κράτησε το ΚΚΕ την πολύ κρίσιμη για τον Ελληνισμό πενταετία 1915-1920, συμβάλλοντας έτσι στην μικρασιατική καταστροφή. Περισσότερα, στο σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου του Γ. Καραμπελιά 1821-2021: Ρέκβιεμ ή Αναγέννηση

https://ardin-rixi.gr/archives/236917

loading...