ΟΧΙ ΜΙΣΤΕΡ. ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

“Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φόρεσε το θλιμμένο βλέμμα του κουταβιού που το μάλωσαν γιατί κατούρησε τον καναπέ και ζήτησε από τους συνέλληνες συναίνεση. Επιείκεια, δηλαδή, και κάτι σαν συγγνώμη. Η κυβέρνησή του, ισχυρίστηκε, κάνει το καλύτερο δυνατό, υπό συνθήκες πρωτόγνωρες.

Και πράγματι, είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες. Μπορεί να μην φυσάνε μποφόρ, μπορεί να έπεσε ο καύσωνας, αλλά ουδέποτε είχε που η χώρα είχε για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που συνδυάζει τόσο αριστοτεχνικά την ανικανότητα με την αναισθησία.

Σύμφωνοι, όταν έχει προηγηθεί ο εμβληματικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι αδύνατο να σκαλίσει κανείς τον πάτο του βαρελιού χωρίς να πέσει πάνω στα κόκαλα του πολιτικού που -σύμφωνα με την ίδια τη σύζυγό του- μπορούσε να πουληθεί για βάλιουμ.

Αλλά ο πατήρ Μητσοτάκης δεν ήταν ανίκανος. Αδίστακτος, ναι. Αδυσώπητος, ναι. Ραδιούργος, ναι. Χοντρόπετσος, ναι. Ανίκανος, σε καμία περίπτωση. Ήταν ικανότατος και …καπατσότατος, γι’ αυτό και έκανε πολιτική καριέρα μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

Ο Κυριάκος τι καριέρα να κάνει όταν, με το καλό, αποκαθηλωθεί από το πόστο που κάποιο κακό ξόρκι του χάρισε;

Στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνει ένας δεύτερος Γιωργάκης Παπανδρέου, περιφερόμενος μονοπρόσωπος θίασος που θα προκαλεί κάτι ανάμεσα σε συγκαταβατικό μειδίαμα και σε καγχασμό.

Στη χειρότερη, θα σπουδάζει νομική σε κάποια υπόγα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο Ειδικό Δικαστήριο όπου με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθεί, εάν αφυπνιστεί η Δικαιοσύνη.

Ακόμα και αν ο Μωυσής της Νέας Ελλάδας βρεθεί μία μέρα σε καμιά φυλακή ως Λούλα της Μεσογείου, σιγά που θα κάτσει να σκάσει. Το μόνο που θα ζητήσει είναι να του δίνουν άδεια κάθε ΠΣΚ, για να δείχνει τις ρώγες του στους λουόμενους στο Μαράθι.

Το φέρσιμό του, πάντως, είναι αρμοδιότητας ψυχαναλυτή. Τέτοια έλλειψη ενσυναίσθησης, την ίδια ώρα που αμφισβητείται πανταχόθεν όχι μόνο το ηθικό του ανάστημα αλλά και η εντιμότητά του, μοιάζει αδιανόητη.

Τι είδους ηγέτης αρνείται να ξεστομίσει έστω μισή συγγνώμη για τους 13.000 νεκρούς της πανδημίας και για τους χειρισμούς που αγγίζουν τα όρια του μαζικού εγκλήματος; Τι σόι πρωθυπουργάντζα (που λέει και ο Μιθριδάτης) βγαίνει στην τηλεόραση για να πανηγυρίσει που «δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές», όταν έχει γίνει κάρβουνο το 10% των δασών της χώρας μέσα σε μία εβδομάδα;

Ακόμα και αν οι επικοινωνιολόγοι του συνιστούν να κάνει τον κωφάλαλο ώστε να αγνοήσει την πάνδημη προσταγή που δονεί τη χώρα από άκρη σε καμένη άκρη, αυτός έπρεπε να τους αγνοήσει και να δείξει κάτι σαν ανθρώπινο πρόσωπο. Και ας μη του βγαίνει σε φυσικό.

Να καθαρίσει μερικά κρεμμύδια για να βουρκώσει και να κοιτάξει κατάματα τον λαό που, σαν κοπάδι άβουλα γίδια, του έδωσε 40% στις εκλογές. Η ανθρωπιά, ξέρετε, επιβραβεύεται από τον ψηφοφόρο. Η έλλειψή της τιμωρείται αυστηρά.

Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να δανειστεί την καρδιά κάποιου αν δεν είχε δική του εύκαιρη και να την ανοίξει μπροστά στις κάμερες.

«Αγαπημένοι μου φίλοι, δυστυχώς τα τέρατα που μας επιτέθηκαν αποδείχθηκαν υπεράνω από τις δυνάμεις μας. Σάμπως είχε ξανατύχει στον πλανήτη πανδημία; Μήπως είχε ξανασυμβεί να ανάψουν εκατό φωτιές με πενήντα βαθμούς θερμοκρασία; Πώς να τα βγάλουμε πέρα και εμείς, οι έρμοι; Προσπαθούμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά ζοριζόμαστε. Βοηθήστε μας, σας εκλιπαρώ. Βάλτε πλάτη. Άνθρωποι είμαστε και εμείς, όχι ρομπότ. Δουλεύουμε νύχτα μέρα, έχουμε χάσει τον ύπνο μας, πότε πότε χάνουμε τη μπάλα, αλλά παλεύουμε. Στεκόμαστε δίπλα μας, συμπαθάτε μας, είμαστε θνητοί σαν εσάς».

Το σαράντα τοις εκατό θα γινόταν μεμιάς σαρανταπέντε. Έχουμε δει και χειρότερα.

Αλλά πώς να τολμήσει να πει τέτοιο πράγμα ο πρωθυπουργός που προσλαμβάνει μπάτσους και παπάδες αντί για πυροσβέστες, γιατρούς και νοσηλευτές; Πώς να κοιτάξει τον πολίτη στα μάτια, ενώ ταυτόχρονα βάζει χέρι στην τσέπη του; Τι είδους συμπάθεια να ζητήσει, όταν καταρρίπτει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ αναλγησίας; Ποιον να πείσει ότι οι Χαρδαλιάδες, οι Αδωναίοι και οι Σοφίες Νικολάου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας; Πού να κρύψει τον Χρυσοχοΐδη και τους τραμπούκους του όσο μιλάει για κράτος κοινωνικό; Τι να πει ο ηλιοκαμένος στους καμένους;

Χθες το βράδυ, η Ελλάδα συγκλονίστηκε με τον παππού και τη δημοσιογράφο που έκλαψαν αγκαλιασμένοι μπροστά σε ένα σπίτι που περίμενε το πυρ. Πέντε δάκρυα ενός ηλικιωμένου άνδρα και μίας νέας κοπέλας ήταν αρκετά για να υπογραμμίσουν την υποκρισία της κυβέρνησης, αλλά και την ισοπεδωτική ανυπαρξία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας.

Εάν σας πουν ότι βρέθηκε Έλληνας που έμεινε ασυγκίνητος μπροστά σε αυτή τη σκηνή, σε ποιον θα πάει ο νους σας;

Το ίδιο και ο δικός μου. Πώς πρέπει να αισθανόμαστε λοιπόν, που αυτόν τον άνθρωπο τον έχουμε πρωθυπουργό;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβγαλε τον χιτώνα του Νέρωνα, τον ακούμπησε εκτός τηλεοπτικού πλάνου, δίπλα στο μαγιό του, και ζήτησε συναίνεση.

ΟΧΙ ΜΙΣΤΕΡ. ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

Το αίτημα του πελαγωμένου πρωθυπουργού έχει να κάνει όχι με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προϊόν άλλωστε της ανυπαρξίας του «επιτελικού κράτους», αλλά με το ομαδικό πατσαβούριασμα που πέφτει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο μοναδικό, μάλλον, τηλεοπτικό κανάλι που αποφάσισε ξαφνικά να κάνει δημοσιογραφία.

Εάν η ενημέρωση άρχιζε και τελείωνε στους πετσωμένους και στη νέα ΥΕΝΕΔ, τα δελτία θα τα παρουσίαζε αυτός ο τύπος που προσπαθούσε προχθές να μας πείσει ότι πετάνε μεν αεροπλάνα, αλλά πρέπει να αλλάξουμε γυαλιά για να τα βλέπουμε. Ή ο ταξίαρχος που ζητούσε «πολιτικό μέσον» και να στείλει πυροσβέστες στη φωτιά. Ή ο Σκρέκας.

Η φράση που κρυβόταν ανάμεσα στις λέξεις του Μητσοτάκη δεν ήταν «ας ενωθούμε για το κοινό καλό», αλλά «ας συζητήσουμε για το ποδόσφαιρο μπας και γλιτώσουμε το ξύλο».

Αυτό που ζητάει ο τυμβωρύχος του Ματιού και ο λαοπλάνος του Μακεδονικού δεν είναι κοινό μέτωπο του πολιτικού κόσμου ενάντια στη συμφορά, που άλλωστε τελεσιδίκησε, αλλά συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες δύο ετών.

Μέσα στην τούρλα της νηνεμίας και στα χασμουρητά των νυσταλέων αντιπάλων του, όλο και σε κάποιο σκουπιδοντενεκέ θα πετάξει το διάτρητο Πόθεν Έσχες που θα είχε ρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση του πρώτου, δεύτερου και τρίτου κόσμου.

Γιατί να συναινέσουμε, λοιπόν; Και σε τι ακριβώς; Το ρεμπέτ ασκέρι που επέστρεψε πλησίστιο τον Ιούλιο του 2019 για να στρέψει ξανά τη χώρα στον μεσαίωνα παίζει έκτοτε χωρίς αντίπαλο, αφού ο ΣυΡιζΑ τρέμει σύγκορμος το ενδεχόμενο επιστροφής στην εξουσία της διαλυμένης χώρας, ενώ η υπόλοιπη αντιπολίτευση αποτελεί μάλλον γενναιόδωρο δεκανίκι παρά τάφρο με σκυλόψαρα.      

Και, για να έχουμε καλό ρώτημα, τι είδους ισχυρισμός είναι αυτός που γίνεται προμετωπίδα όποτε το φιλελευθεράτο βάζει μπρος το πλυντήριο; «Δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές», λένε. Οι άθλιοι.

Ο εθελοντής πυροσβέστης που κάηκε στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, 38 ετών παλικάρι, δεν μετράει; Ο χειριστής μπουλντόζας που έπεσε σε γκρεμό άνοιγε αντιπυρική ζώνη στη Φωκίδα δεν μετράει; Ο Κωνσταντίνος Μίχαλος, που έπαθε ανακοπή ενώ οι φωτιές πλησίαζαν την επιχείρησή του, δεν μετράει; Οι εγκαυματίες που χαροπαλεύουν δεν μετράνε; Οι άνθρωποι που θα μαραζώσουν επειδή η περιουσία και το βιος τους τυλίχτηκε στις φλόγες δεν μετράνε; Οι οδηγοί που σκοτώνονται στα σβηστά λόγω της φωτιάς φανάρια δεν μετράνε; Όσοι θα πνιγούν μεθαύριο στις πλημμύρες του αποψιλωμένου εδάφους δεν μετράνε;!!!!!

Ας μην ανοίξω το στόμα μου και για τα εκατομμύρια ζωάκια που κάηκαν στις πυρκαγιές, πολύ πιο αθώα από τα «πρόβατα» που παίζουν τις ζωές μας κορώνα γράμματα στις κάλπες.

Πολιτικάντηδες που δεν δίνουν δεκάρα για χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους, για εκατομμύρια καμένα στρέμματα και για δεκάδες κατεστραμμένα χωριά δεν πρόκειται δα να σκάσουν για την καρβουνιασμένη χελωνίτσα ούτε για την αλεπού που έγινε στάχτη ούτε για τον πελαργό που προσγειώθηκε χθες νεκρός στο μπαλκόνι μου, επειδή η κάπνα τον έριξε πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα.   

Όταν στο Χάρβαρντ μιλούσαν για «victimless crimes», εγκλήματα δίχως ορατά θύματα (με τρανό παράδειγμα αυτά της οικονομίας, αλλά και πυρκαγιές κ.ο.κ.), ο νεαρός Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον είχε κάνει κοπάνα για τριήμερο στο ηλιόλουστο Κέιπ Κοντ. 

Οι Αμερικανοί παραθεριστές είδαν πρώτοι τα γυμνά βυζιά του.

ΝΠ”