Υπάρχει ένας αρχαίος Ελληνικός μύθος, που είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του ”Εγώ”.

Ο μύθος του Ερυσίχθονα.*

Ο Ερυσίχθων, ωραίος, δυνατός και πλούσιος,

διατάζει τους δούλους του

να κόψουν τα δέντρα του άλσους,

που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα, για να χτίσει εκεί παλάτι.

Ο Ερυσίχθων βλασφημεί κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.

Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.

Της λέει να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα

και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.

Η Πείνα πηγαίνει.

Τον βρίσκει να κοιμάται. Του δίνει το φιλί και χάνεται.

Εκείνος ξυπνάει και αισθάνεται λιγούρα.

Πεινάει. Τρώει.

Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.

Πεινάει.

Πεινάει ακατάσχετα.

Αφού έφαγε ότι φαγώσιμο υπήρχε,

αρχίζει να τρώει ότι βρίσκει μπροστά του.

Τρώει τα ζώα του,

τρώει τη γυναίκα του,

τρώει τα ξύλα του σπιτιού του.

Τρώει τα πάντα.

Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του

και στη μέση της ερημιάς,

αγριεμένος τρώει τις σάρκες του.

“Έρυσις σημαίνει πληγή και χθων σημαίνει γη, 

δηλαδή, Ερυσίχθων μπορεί να σημαίνει

και πληγή της γης.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα, το αδυσώπητο ”Εγώ” που επισημάνθηκε με πολλές παραλλαγές από τους Αρχαίους Έλληνες

(Προκρούστης, Θυέστης, Ατρέας, Οιδίπους),

στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός,

ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίησις της εξουσίας.

Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα.

Αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται,

από τα Marketing, τα Advertising,

τα Μ.Μ.Ε, την κάθε υπερδύναμη.

Τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια και τον παραλογισμό της εποχής. Της σπατάλης του πολύτιμου νερού για να πλένουμε πεζοδρόμια και αυλές, της υπερκατανάλωσης ζωικών προϊόντων χωρίς καμία τύψη για την θανάτωση ψυχών, της πλήρους αδιαφορίας για τα σκουπίδια που γεμίζουμε την γη, της καταπάτησης του πράσινου για να ανυψώσουμε σπίτια, της μπάζωσης ποταμιών γιατί μας «εξυπηρετεί», της μόλυνσης του αέρα μας και τόσων άλλων που καταστρέφουν την Μητέρα Γαία. 

Ακούω το αχολογητό των δασών,

που φέρνει με ελαφριά σκόνη

τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού:

”Το κατά φύσιν ζην εστί κατ’ αρετήν”. “

Η Αρετή είναι το μόνο αγαθό και μόνο από αυτήν εξαρτάται η ευημερία. Όλα τα υπόλοιπα πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, στερούνται αξίας, είναι «αδιάφορα». 

Καθήκον του ανθρώπου είναι να θέσει τον εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν, το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τού μεταφέρει τις ιδιότητές του. Με το να βλάπτει κανείς τους άλλους (Φύση και Ζώα) για το υποτιθέμενο ατομικό του συμφέρον, υπονομεύει κατ’ ουσίαν την ίδια του την φύση.