ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΣΙΝ ΑΠΌ ΜΙΣΗ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΥΧΗΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ

«ὅτι μὲν γάρ εἰσί τινες εὐτυχεῖς ὁρῶμεν. ἄφρονες γὰρ ὄντες κατορθοῦσι πολλά, ἐν οἷς ἡ τύχη κυρία». Δηλ. «πράγματι βλέπομεν μερικούς νά εἶναι εὐτυχεῖς, καί παρά τό ὅτι εἶναι ἄφρονες κατορθώνουν πολλά, διότι εἰς αὐτούς ἡ τύχη εἶναι κυρίαρχος». Κατόρθωσαν οἱ ἄφρονες νά γίνουν πρωθυπουργοί. Καί δέν εἶναι μόνον ἄφρονες ἀλλά καί μισέλληνες.

Μά καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὡς φαίνεται διακατεχόμεθα ἀπό τήν ψυχοπαθολογικήν κατάστασιν τοῦ μαζοχισμοῦ, ὅταν ἐπιλέγομεν ὡς πρωθυπουργούς αὐτούς πού θά μᾶς προξενίσουν τό κακόν, Γιωργάκης, Τσίπρας, κούλης, Σιμήτης. Καί αὐτό εἶναι μέσα στα πλαίσια τῆς τύχης των, ὅταν κάνομεν λανθασμμένας ἐπιλογάς. Δέν εἴμεθα οὔτε σοβαροί καί οὔτε σκεπτόμεθα λογικά, ὅταν κάνομεν πρωθυπουργούς αὐτά τά ἄτομα. Μήπως δέν εἴμεθα ὥριμοι διά νά ψηφίζωμεν.

Δέν εἶναι μόνον ἡ Μαλακάσα πού ὑφίσταται τά δεινά καί τά φοβερά ἀπό τούς ἰμπεριαλιστές λαθροεισβολεῖς, ἀλλά ὅλη ἡ Ἑλλάς. Τούς βλέπεις νά περπατοῦν εἰς τούς δρόμους χαμογελαστούς, κορδοτούς καί μέ ὑπεροψίαν. Καί ἐμεῖς σκυθρωποί καί ἀγέλαστοι. Καί οἱ μισέλληνες πρωθυπουργοί ἡδονίζονται ἀπό τήν κακοποίησιν τῶν Ἑλλήνων. Φορολογοῦν ἀδύστακτα τούς Ἕλληνες, καί τό αἷμα καί τόν ἰδρώτα τῶν Ἕλλήνων, τόν ἀπολαμβάνουν πλουσιοπάροχα οἱ λαθροεισβολεῖς. Οἱ μισέλληνες τούς τά παρέχουν ὅλα σέ ἀφθονία. Αὐτό ὑπερβαίνει καί τήν προδοσίαν. Δέν πρέπει νά μήνουν ἀτιμώρητοι. Ὡς πότε θά τούς ἀνεχόμεθα.

«Κάποιος ἀπό αὐτούς τούς πρωθυπουργούς ἔλεγεν, <θα μας πάρουν με τις πέτρες>.

Εἰς τήν τότε παλαιάν Ἑλλάδα τοῦ Πνεύματος, τῆς Σοφίας, τῆς Ἀνδρείας τῆς μεγαλοπρεπείας, ἡ Φιλοπατρία ἦτο ἡ ὑψίστη ἀρετή καί οὐέ καί ἀλίμονον εἰς ἐκεῖνον πού ἔστω καί κάτ’ἐλάχιστον παρέκλινεν. Τοῦτο μᾶς περιγράφει ὁ Ἠρόδοτος, ὅτε οἱ Πέρσες μαζί μέ 44 ἄλλες βαρβαρικές φυλές εἶχον εἰσβάλλει εἰς τήν Ἑλλάδα διά νά τήν καταλάβουν. Εἰς τάς 21 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 480 π.Χ ὁ ἀρχηστράτηγος τῶν Περσῶν Μαρδόνιος φθάνει εἰς τήν Ἀττική πυρπολεῖ καί καταστρέφει τήν Ἀθήναν: Πρό τῆς καταστροφῆς οἱ πλεῖστοι τῶν Ἀθηναίων εἶχον καταφύγει εἰς τήν Σαλαμῖνα τήν Αἴγιναν καί ἀλλαχοῦ, μερικοί εἶχον παραμείνει εἰς τάς Ἀθήνας.

Τότε ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Περσῶν Μαρδόνιος ἀποστέλλει ἀγγελιαφόρον καί μάλιστα τόν Ἀλέξανδρον υἱόν τοῦ Ἀμύντα πρός τούς ὀλίγους Ἀθηναίους πού εἶχον παραμείνει εἰς τάς Ἀθήνας, καί τούς κάμει δελεαστικάς προτάσεις ἀρκεί νά συνθηκολογήσουν. Οἱ Ἀθηναῖοι διά μέσου τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀπαντοῦν εἰς τόν Μαρδόνιον λέγοντας του: « Ἀθηναῖοι δὲ πρὸς μὲν Ἀλέξανδρον ὑπεκρίναντο τάδε· νῦν τε ἀπάγγελλε Μαρδονίῳ ὡς Ἀθηναῖοι λέγουσι, ἔστ᾽ ἂν ὁ ἥλιος τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἴῃ τῇ περ καὶ νῦν ἔρχεται, μήκοτε ὁμολογήσειν ἡμέας Ξέρξῃ·» Δηλ. οἱ Ἀθηναῖοι δὲ, πρὸς μὲν Ἀλέξανδρον ἀπαντοῦν τά ἑξῆς· Ἀνήγγειλε εἰς τόν Μρδόνιον, αὐτά πού οἱ Ἀθηναῖοι λέγουν, δ΄ὅσον χρονικόν διάστημα ὁ Ἥλιος ἀκολουθεῖ τήν ἰδίαν διαδρομήν, δ’ ἄλλο τόσον καί ἐμεῖς δέν θά συνθηκολογήσωμεν μέ τόν Ξερξην.

Ὁ Μαρδόνιος στέλλει ἀγγελιαφόρον καί πρός τούς Ἀθηναίους οἱ ὁποῖοι εὐρίσκοντο εἰς τήν Σαλαμῖνα, τόν Ἑλλησπόντιον Μουρυχίδην καί πρός αὐτούς κάμει τάς ἰδίας δελεαστικάς προτάσεις, πού εἶχεν κάμει καί πρός τούς Ἀθηναίους τούς εὐρισκομένους εἰς τάς Ἀθήνας: «τούτων μὲν εἵνεκα ἀπέπεμψε Μουρυχίδην ἐς Σαλαμῖνα, ὁ δὲ ἀπικόμενος ἐπὶ τὴν βουλὴν ἔλεγε τὰ παρὰ Μαρδονίου. τῶν δὲ βουλευτέων Λυκίδης εἶπε γνώμην ὡς ἐδόκεε ἄμεινον εἶναι δεξαμένους τὸν λόγον, τόν σφι Μουρυχίδης προφέρει, ἐξενεῖκαι ἐς τὸν δῆμον. Ἀθηναῖοι δὲ αὐτίκα δεινὸν ποιησάμενοι οἵ τε ἐκ τῆς βουλῆς καὶ οἱ ἔξωθεν ὡς ἐπύθοντο, περιστάντες Λυκίδην κατέλευσαν βάλλοντες, τὸν δὲ Ἑλλησπόντιον Μουρυχίδην ἀπέπεμψαν ἀσινέα. γενομένου δὲ θορύβου ἐν τῇ Σαλαμῖνι περὶ τὸν Λυκίδην, πυνθάνονται τὸ γινόμενον αἱ γυναῖκες τῶν Ἀθηναίων, διακελευσαμένη δὲ γυνὴ γυναικὶ καὶ παραλαβοῦσα ἐπὶ τὴν Λυκίδεω οἰκίην ἤισαν αὐτοκελέες, καὶ κατὰ μὲν ἔλευσαν αὐτοῦ τὴν γυναῖκα κατὰ δὲ τὰ τέκνα».

Δηλ.«αὐτός (ὁ Μουρυχίδης) δέ εὐρισκόμενος εἰς τήν βουλήν ἔλεγεν αὐτά τά ὁποία ὁ Μαρδόνιος τοῦ εἶχεν πεῖ. Ἕνας δέ ἀπό τούς παρισταμένους βουλευτάς ὁ Λυκίδης ἐκφράζει τήν γνώμην του λέγοντας, ὅτι καλόν φαίνεται νά εἶναι, νά ἀποδεχθοῦμεν αὐτά τά ὁποία προφέρει ὁ Μουρυχίδης. Οἱ Ἀθηναῖοι ἀμέσως μόλις ἄκουσαν αὐτά τά φρικτά, οἱ μέν εὐρισκόμενοι ἑντός τῆς βουλῆς ἀλλά καί οἱ ἐκτός εὐρισκόμενοι μόλις τἀ ἐπληροφορήθησαν, περικύκλωσαν τόν Λυκίδην καί τόν φόνευσαν διά λιθοβολισμοῦ. Τὸν δὲ Ἑλλησπόντιον Μουρυχίδην τόν ἀπέπεμψαν χωρίς νά ὑποστῆ βλάβην. Ἐπειδή εἰς τήν Σαλαμῖνα ἐγένετο πολύς θόρυβος διά τόν Λυκίδην, αἱ γυναῖκες τῶν Ἀθηνῶν ἐπληροφορήθηκαν τά τεκτενόμενα ἐκεί εἰς τήν Σαλαμῖνα καί παρακινόντας ἡ μία γυναίκα τήν ἄλλην ἐξακρίβωσαν τήν οἰκίαν τοῦ Λυκίδη καί διά λιθοβολισμοῦ ἐφόνευσαν τήν γυναῖκα του καί τά τέκνα του».

Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον ὑπάρχει, εἶναι ἐπιστροφή εἰς τήν δόξαν, τό μεγαλεῖον, τήν λαμπρότητα, τάς ἀρχάς τάς, ἀρετάς, τάς ἀξίας, τά ἰδανικά, τήν ἀνδρείαν καί φιλοπατρίαν τῶν προγόνων μας καί τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις.