ΟΙ ΘΕΟΙ

Οι Έλληνες κατά τα πάτρια, ονομάζουμε τους θεούς μας «αθάνατους – αθάνατοι». 

Μια άλλη ονομασία που τους δίνουμε είναι «μάκαρες»  (οι ευλογημένοι). 

Αν και γεννήθηκαν σε μια συγκεκριμένη ημέρα, δεν πεθαίνουν. 

Τρέφονται με αμβροσία, νέκταρ και κνίσα – τον λιπαρό ατμό του καιόμενου ιερείου που ανασηκώνεται  από τους  βωμούς των ανθρώπων όταν τους προσφέρουν θυσίες.  

 Μέσα στις φλέβες τους διατρέχει, όχι αίμα, αλλά ένας αιθερικός  χυμός που ονομάζεται «ιχώρ» , όπως περιγράφεται γραφικά στην Ιλιάδα στη σκηνή όπου ο Διομήδης αναγνωρίζει την Αφροδίτη στο πεδίο της μάχης πριν από τα τείχη της Τροίας και την πληγώνει•

― και με τ’ ακόντι εσκάρφισε το τρυφερό της χέρι·

τον πέπλον της, αμβρόσιον υφάδι των Χαρίτων,

πέρασ’ η λόγχη κι εύρηκε την άκρην της παλάμης·

ρέει το αίμα της θεάς και άφθαρτον είν’ εκείνο,

το έχουν μόν’ οι μάκαρες θεοί και ιχώρ το λέγουν·

οίνον δεν πίνουν οι θεοί, μήτε σιτάρι τρώγουν,

κι είναι δια τούτο αναίματοι και αθάνατοι καλούνται.

ΟΜΗΡΟΣ ΙΛΙΑΣ Ε 337 – 342

Ωστόσο, οι θεοί, παρά την ανθρωπόμορφη εμφάνισή τους, δεν  είναι πρόσωπα τόσο πολύ όσο  «δυνάμεις», ταξινομήθηκαν και ταξινομούνται σύμφωνα με το σύστημα της ελληνικής θρησκευτικής σκέψης. 

Οι διαφορετικοί τύποι της λατρευτικής  ισχύος έχουν  τη δική  τους δυναμική, τους δικούς τους ιδιαίτερους τρόπους και πλαίσια λειτουργίας αλλά και τους εγγενείς περιορισμούς τους.

Κάθε θεότητα έχει το δικό της όνομα, τα δικά της χαρακτηριστικά περιπέτειες και μύθους, αλλά όλες χρωστάνε την ύπαρξή τους αποκλειστικά στους δεσμούς που τις συνδέουν συστηματικά με το σύνολο του θεϊκού προγονικού σύμπαντος.

 Ωστόσο, η έννοια της εξατομικευμένης θεότητας δεν είναι  ασυμβίβαστη με την ύπαρξη θεϊκών δυνάμεων που είναι συλλογικές, αδιαίρετες και άρρηκτα συνδεδεμένες.

Οι Χάριτες, για παράδειγμα, είναι μια ομάδα τριών θεοτήτων που επικαλούνται συχνά από τους θνητούς με τον συλλογικό τους τίτλο, αν και μπορούν  επίσης να εμφανίζονται ξεχωριστά με τα δικά τους ονόματα. 

Ομοίως, οι Μούσες και οι Νύμφες λατρεύονται  συλλογικά σε μια ποικιλία τοπικών όμως  μορφών. 

Οι θεοί των οποίων οι προσωπικότητες  είναι  πιο έντονα εξατομικευμένες μπορούν  με τη σειρά τους να αναλάβουν μια ολόκληρη σειρά από μορφές που καθορίζονται από τις ιδιαίτερες λατρείες τους, ανάλογα με τον τόπο όπου εορτάζεται  η λατρεία και τη λειτουργία που εκπληρώνει. 

Έτσι, στην Αθήνα, ο κατάλογος των λατρευτικών παραστάσεων του Διός περιλαμβάνει  τον Δία Ύπατο (τον υψηλότερο) , ο οποίος λατρεύεται με αναίμακτες θυσίες στις ακροπόλεις με καθαρό ουρανό, 

ο Ζευς Σωτήρ (Σωτήρας)  τιμάται στην εορτή Διϊσωτήρια και στο τέλος του έτους τον Σκιροφοριώνα, 

ο Ζευς Πολιεύς (της πόλεως) που εορτάζεται στα Διϊπόλια τον ίδιο μήνα  

και ο Δίας Μειλίχιος (καταπραϋντικός) που λατρεύεται στην Αρχη του χειμώνος και στην νεαρή άνοιξη στα Διάσια  τον Ανθεστηριώνα .

Μέσα σε κάθε  αθηναϊκή οικία  βρίσκεται  ο Ζευς Φίλιος (Φιλικός – Αγαπητός), ο θεός που κρατά τον οίκο και τα μέλη αγαπημένους

ο Ζευς Σωτήρ, ο οποίος λαμβάνει  την τρίτη σπονδή  κατά τη διάρκεια των  συμποσίων, 

ο Ζευς Κτήσιος , ο κηδεμών της κτίσης μας  (της περιουσίας) , 

ο Ζευς Έρκειος,  ο προστάτης του περιβόλου του οίκου μας,

 ο Ζευς Καταιβάτης , ο αποτρεπτών των κεραυνών και προστάτης του οίκου και ούτω καθεξής ..άπειροι οι Ζήνες